Red wine, cheap perfume & a filthy pouch.

met Dean ^^
Er was niets te horen in dit straatje, alleen het getik van de hoge hakken van Carmen op het trottoir. Het was haar niet gelukt om een goedkoop hotelletje te vinden, alles zat vol. De duurdere hotels waren natuurlijk wel beschikbaar, maar ze moest eerst werk zien te vinden. Werk. Ze gniffelde zachtjes. Hoe kon ze in deze stad nou werk vinden? Het was enorm en ze vond het er nog niet heel erg fijn. Dit straatje maakte haar wel redelijk bang. Niet erg bang, maar een beetje. Het zorgde in ieder geval er voor dat het huis, wat duidelijk vervallen was, er erg aantrekkelijk uitzag. En het was nog steeds erg koud buiten, doordat Carmen slechts een jurkje en een panty aan had. Het was of dit huis, of het was buiten op het trottoir slapen. En dat was nou niet echt helemaal het plan wat Carmen voor ogen had.
De jonge vrouw liep het pand binnen en riep luid “Hallo?” maar alleen haar echo weergalmde door het huis. Waarschijnlijk was er niemand aanwezig. Of er was wel iemand aanwezig, maar die kon zich dan maar beter gedeisd houden, want Carmen was er behoorlijk geïrriteerd door geworden dat ze nog geen slaapplek had kunnen vinden. Maar goed, dit huis was natuurlijk wel beter dan de koude stoeptegels buiten. Al gierde de wind ook door dit huis vrolijk door. Met haar handtas stevig tegen zich aangedrukt, liep ze verder het huis in en zag dat ze in een soort van woonkamer stond. Er stond een salontafel, een bank en een stoel. De bank was duidelijk overgenomen door schimmel, dus Carmen besloot op de stoel plaats te nemen. Uit haar tas pakte ze een pakje sigaret, een aansteker en een flesje. In het flesje zat wat whiskey, die ze wel kon gebruiken.
Ze trok een sigaret uit pakje, het waren van die lange sigaretten die er erg vrouwelijk en sexy uitzagen, en ze stak het kleine gif aan. Vervolgens trok ze de dop van het flesje whiskey en nam een flinke slok. De scherpe alcohol brandde zich een weg door haar keelgat en warmde haar enigszins een beetje op. Vervolgens nam ze een flinke trek van de sigaret en blies het door haar mond weer uit. Het gaf een relaxend effect en ze nam even rustig de tijd om haar ogen dicht te doen. Wat moest ze doen? Waar moest ze slapen?

Het was een lange avond geweest, maar uiteindelijk was ze sterk genoeg geweest om de moed op te geven. Het licht in haar ogen was gedoofd en haar ziel had het lichaam verlaten. Dat was al waar het om ging. Dat was al waar het de laatste jaren van zijn leven om draaide. De bloedlust was met de jaren erger geworden, en des te vaker hij toegaf aan deze wil, des te erger het werd. Het gevoel.. de smacht naar bloed, het viel niet te omschrijven. Enkel degenen van hetzelfde soort zouden weten hoe het was, hoe het voelde. Wanneer het moment daar was, dan was het zo bevredigend. Dean kon niet ontkennen dat hij er niet van genoot, want dat deed hij namelijk wel. Het dorstige gevoel tegengaan had hij in het begin vaak genoeg geprobeerd, maar er was geen ontkomen aan. Door de jaren heen had de jongen geleerd er beter aan toe te kunnen geven dan het weg te drukken. Natuurlijk waren er momenten geweest dat hij walgde van zichzelf, voornamelijk in het begin. Niet om het doden, want daar had de 21 jarige jongen niet zo'n moeite mee, maar meer het idee dat je iemand zijn leven wegzoog. Ergens was het een komische gedachte, waardoor er een klein, betwist grijnsje op zijn gezicht verschenen was. De jongen gniffelde voor kort, waarna hij haar hoofd uit zijn handen los liet. Met een doffe dreun belandde het op de houten vloer. Dean veegde zijn mond aan haar shirt af, waarna hij opstond en het levenloze meisje voor zijn voeten nogmaals bekeek. Het was jammer dat een knap meisje zoals dit als zijn avondeten had moeten dienen, it was to bad.
“Hallo?” Een luide stem zorgde ervoor dat zijn hoofd strak richting de deuropening keerde. Blijkbaar was er iemand zo dapper geweest om het verlaten huis te betreden, wellicht de laatste dappere actie die diegene ooit ondernemen zou. Deans lippen vormden een grijns en stilletjes bewoog hij zich in het donker voort. De kamer uit en de houten trap af. Halverwege de trap bleef hij staan, zijn bruingroene ogen rustende op het meisje in de stoel. Het beeld dat hij zo van haar kreeg met de sigaret en het flesje whiskey deden hem lachen, waarbij hij meteen zijn aanwezigheid bekend maakte. “Je zit er nogal rustig bij, vergeleken met de anderen die hier kwamen.” De grijns was van zijn gezicht verdwenen en er rustte nu enkel een serieuze blik op zijn gelaat. Op zijn gemak liep hij verder de trap af, haar kant op. Bij de rugleuning van de stoel hield hij halt, zijn handen op de bovenkant - achter haar - rustende. Met zijn rechterhand klopte hij een paar keer op het stof van de stoel, waarna hij zijn handen er vanaf haalde en zijn rug naar haar toekeerde. Relaxt leunde hij met zijn rug tegen de achterkant van de stoel aan, de stoel waar het meisje zich in begaf. “Dit is niet echt dé plek, voor een meisje zoals jou,”

Carmen deed haar benen over elkaar en wreef even over haar slapen en deed haar ogen dicht. De alcohol viel zwaar, een hoofdpijn kwam naar boven. Het was een tijd geleden dat ze goede drank op had, dus het was weer eventjes wennen. Opeens hoorde ze een lach achter zich en vermoeid keek ze naar achteren, waar een jongen was verschenen die hooguit een paar jaar ouder was dan haar. Hij zei dat ze rustig was, vergeleken met anderen. Een grinnik kwam uit de mond van Carmen en ze schudde haar hoofd. Hij stond achter haar, maar ze was niet bang. Verre van bang. “En wie bepaalt dan precies wat de plek is voor mensen als mij?” zei ze, met een sarcastisch ondertoontje en keek recht voor zich uit “Hetzelfde zou ik van jou kunnen zeggen, je ziet er jong uit, knap, moet je niet weg zijn op een avond als deze? Lekker onder de mensen, in een discotheek ofzo?” Een glimlach stond weer op haar gezicht en ze nam nog een trek van de sigaret. Misschien was het niet verstandig om verder nog wat sarcastische opmerkingen naar hem te sturen, hij was een jongen en jongens waren nou eenmaal sterker als meisjes. Waarschijnlijk zou hij haar heus wel te baas kunnen zijn en dan was Carmen een stuk minder gelukkig. Tenminste, als haar verdediging niet zou lukken. Ze wreef eventjes over de panty en schuifelde wat heen en weer over de stoel. Nu de aanwezigheid van de jongen er was, voelde ze zich toch niet zo heel erg gemakkelijk. Maar ze liet geen angst tonen, dat maakte je zwak. En Carmen was niet zwak.