A place to hide.

Donkere wolken bevonden zich boven haar hoofd. De duisternis maakte zich meester van de stad. De hevige wind die door haar haren blies vertelde dat er storm op komst was. Het was te laat om nog te vluchten, op zoek naar een slaapplaats. Maar wat wilde je? Als je wegliep van je problemen, geraakte ze nergens. Ze ging met een hand door haar lange blonde haren, en keek rond. Waar was ze? Ze was omsingeld door bomen, die naar alle kanten op vlogen, omdat de wind zo vreselijk fel was. Solance voelde de paniek bij haar naar boven komen, maar boos duwde ze dat gevoel weg. Paniek holp je nergens bij. Ze keek rond zich, en kon in de verte nog een huisje in de ogen krijgen.
Ze twijfelde er geen seconde bij, en verliet het bos. Ze stond in een open veld. Vruchtbare grond. Het was al laat, en er was geen mens meer te bekennen. Ze durfde niet naar boven te kijken. Dan zou ze de woeste lucht te zien krijgen, de bliksem die haar zo meteen neer zou knallen. Ze moest hier weg geraken. Een schuilplaats vinden. Maar waar o waar kon je nu nog gaan zoeken? Ze schrok toen er een witte flits zich in de lucht af schoot. De donder luidde. Solance trok een grimas. Ze was nooit een fan geweest van onweer, laat staan van de situiatie waar ze zich nu in bevond. Ze rende naar het huisje toe. Ergens hoopte ze dat er niemand woonde. Maar ze betwijfelde dat. Ze klopte hard op de deur, terwijl ze de zachte regendruppels al op haar schouders begon te voelen. Er kwam maar geen anwtoord dus stampte ze hard met haar all-star schoen tegen de deur in. Hj sprong open. Het was er donker. En klein. Ze deed een paar stappen naar binnen. "Hallo?" Vroeg ze met een bibberende stem. De deur waaide met een harde klap dicht, Solance schrok zich een ongeluk. Ze had het gevoel alsof ze zich in een horrorfilm bevond, net op het moment waar er iets ging gebeuren. Iets vreselijks. Ze dwong zichzelf daar niet in te geloven, en ging snel terug naar de deur toe. Ze trok hard aan de hendel van de deur. Gelukkig was de deur niet in zijn slot gevallen. Buiten begon het vreselijk donker te worden, en het was steeds harder en harder aan het regenen. Ze had ooit bij Aardrijkskunde opgevangen dat je makkelijker door de bliksem geraakt werd als je je in een open veld bevind. Dat was het probleem nu juist, daar bevond ze zich. Solance zocht met haar ogen naar een hoekje, waar ze kon zitten. Ze vond een oude schommelstoel, die bedekt was met een stoffig laagje. Ze zag een kast, met allemaal oude foto's er op. Solance liep traag naar de schommelstoel toe en zette zich erin. Ze voelde zich hier helemaal niet op haar gemak. Zeker niet als je je midden in een onweer bevond.
Ze hoorde gekraak, en ze veroerde niks. Ze moest toegeven dat ze ongelofelijk bang was. Het was de deur weer, hij vloog langzaam open. Maar het kraakte enorm. Solance stond op uit de stoel en graaide naar de hendel van de deur. Ze sloeg 'm weer dicht. Ze liet de hendel los. Hij vloog weer open. Dit was belachelijk. Ze ging naar buiten, net op dat moment sloeg er bliksem heel kort bij haar neer. Ze slaakte een gil en verloor haar evenwicht. Ze kreeg het koud, de regen had haar hele lichaam bedekt met een vochtig laagje. Haar haren plaakte tegen haar schouders aan. Ze ging snel terug naar binnen om haar tas te pakken. Ze ging hier weg, terug naar het bos toe. Dan had ze misschien geen schuilplaats, ze zou niet door de bliksem gerakt worden. Ze begon hard te rennen. In het bos was het donker, en ze moest moeite doen om rond te kijken. Haar blauwe kijkers gingen de omgeving helemaal af, ze wenden aan het donker.

De regen viel in pijpenstelen naar beneden. Solance bibberde van de kou. Shit, het was echt koud. Daar stond ze dan, in de regen. In haar eentje. Wat kon ze nu doen? Terug lopen, op zoek naar een schuilpaats? Wat voor zin had dat nou nog. Ze zou moeten wachten tot de storm over was, en zorgden dat zij zelf niet geraakt werd door de bliksem. Opeens hoorde ze het geluid van een rommelende auto die door het bospad scheurde. Ze had gelijk want twee felle lichten schenen in haar ogen. Ze kneep heer blauwe oogballen dicht te spleetjes en hield haar hand er even boven. De bestuurder in de auto had haar ook opgemerkt, en dus zette die de auto voor har stil. Een jongen rond haar leeftijd opende het raampje van zijn pick-up. "Need a ride?" Vroeg hij. Solance glimlachte dankbaar naar hem en knikte. Gered. Gered uit de regen.
Ze wandelde snel naar de andere kant van de pick-up en opende het portier. Ze plofte neer op de zetel. Even twijfelde ze voor ze hem weer dicht sloeg. Hopelijk had ze nu niets met de verkeerde gast te maken... Solance had er maar vertrouwen in en sloeg het portier toch maar dicht. "Bedankt, je bent mijn redder in nood." Sprak ze en een zacht gegrinnik doorklonk haar keel. Ze bekeek de auto eens. Duidelijk netjes. Bij sommige gasten kwam je van die blikjes op de achter bank tegen, of sigaretten op de vloer. Deze was gelukkig netjes. Haar mondhoeken krulden naar boven een een grijnsje sierde haar lippen terwijl haar ogen over de jongen gleden. Hij zag er niet slecht uit, nee, in tegendeel. De laatste tijd in San Fransisco waren alle jongens die zij tegenkwam redelijk knap. Dat was zo iets wat ze leuk vond aan San Fransisco. En er waren best wel veel pluspuntjes aan.
Solance tuurde even door het raam en schrok weer even toen een bliksemflits weerspiegelde. "Ik ben Solance trouwens." Sprak ze en keek de jongen vriendelijk aan. Ze was hem echt heel erg dankbaar.

De jongen bood haar een badlaken aan. Hij verzekrde haar dat hij niet bies was, maar dat kon haar ook niet echt iets uit maken. Dankbaar nam ze het ding van hem aan en sloeg het om haar armen heen. Al meteen voelde ze zich een stuk warmer worden. Hij stelde zich voor als Matt. Die naam had ze nog niet gehoord hier. Een diepe zucht verliet haar keelgat. Nu was er enkel nog een probleem. Waar ging ze heen? Ze had momenteel geen thuis. Ze vreesde er al voor dat hij naar haar huis zou vragen. Wat moest ze dan antwoorden? Ze bedacht wel iets... Maar nee, momenteel werkte haar creatieve brein even niet. Solance keek gewoon even voor zich, en toen kwam hij toch met die vraag. Ze grinnikte kort. "Dat is lastig, ik heb momenteel geen huis." Zei ze en knikte even. Dit was waarschijnlijk vreselijk vreemd om aan te horen, maar ja, ze had geen huis.
Ze was weggelopen bij haar ouders, en zocht iedere dag naar een nieuwe verblijfplaats. Ze zou het zo niet lang meer moeten volhouden want ze ging samen wonen met haar twee vriendinnen, Eleanor en Aysel, die nog volop naar een huis op zoek waren. Maar tegen die tijd moest ze nog ergens zien te kunnen verblijven. Maar dat allemaal uit leggen aan de jongen was een totale marteling. Voor hem en voor haar. Solance keek even weg door haar raam en zag dat de pick-up het bos verliet, en ze het landweggetje op reden, terug op weg naar de stad, of het dorp. Het zou niet lang meer duren en dan zou ze van alle shit af zijn. Hoe lang het nog zou duren, wist ze niet, maar ze had de nodige steun van haar vriendinnen, vrienden en de rest. Alleen moest ze zorgen dat haar ouders haar niet te pakken kregen. "Weet jij misschien een plaats waar ik even kan verblijven?" Vroeg ze met een twijfelend stemmetje.

Kort beet het meisje op haar lip. Ja, goede indruk, Solance. Misschien had ze dat maar beter niet aan hem gevraagd. Nu vond hij haar vast een freak of wist zij veel wat. Ze was lichtjes onder de indruk toen hij haar aanbood om bij hem thuis te kunnen verblijven. Ze zocht er niets achter, ze vond het eigenlijk best wel lief. 'Dankje, dat zou echt heel fijn zijn.' Glimlachte ze, terwijl ze zich toch nog steeds wat schaamde. Toen hij haar verzekerde dat hij er niets mee bedoelde grinnikte ze zacht. 'Natuurijk niet, ik geloof je wel.' Sprak Solance terwijl haar ogen even op lichtten. Ze reden de stad in, het gaf haar een beter gevoel, alsof ze terug thuis was. Alleen... Had ze dat nog steeds niet echt. Vroeg of laat zou ze zich toch echt bekend moeten maken aan haar ouders, het hele wegloop-plannetje kon nooit voor eeuwig duren. En haar ouders hadden de politie al ingelicht... Solance moest zich voor alles verbergen. Ze kon niet eens zonder problemen over de straat lopen. Eigenlijk had ze een best vermoeiend en vervelend leven. Waarom kon zij nou niet een gewoon leven hebben? Waarom? Zoals ieder stadsmeisje. Niemand was perfect, maar dit was nu toch wel echt puur ongeluk. Ze maakte haar hoofd leeg, dacht aan niets meer. De laatste tijd was dat niet meer zo moeilijk. Een lange periode had ze bij haar vriendin Molly gewoond, die had een cursus 'yoga' gevolgd, en had het Solance aangeraden. Solance was al sinds haar geboorte vrij lenig, dus yoga was voor haar niet bepaald moeilijk. Het hielp je tot rust komen, je hoofd leeg te maken, je ontspannen... Yoga had haar toch echt wel geholpen. Daarom was het nu zo makkelijk haar hoofd leeg te maken.
Solance keek even op naar Matt, die rustig achter het stuur zat. Ze voelde zich best wel schuldig dat ze hem nu lastig viel met haar problemen. Maar hij leek het niet zo erg te vinden, dus ze bleef maar geloven dat ze zich nergens schuldig over hoefde te voelen. Even zuchtte ze diep, en keek door haar raam. 'Sorry dat ik jou er nu mee lastig val.' Sprak ze zacht, en mompelend zonder hem aan te kijken. Toch voelde ze zich schuldig.