This is my curse

Onderwerp: This is my curse za aug 18, 2012 9:16 am

Zijn ogen vlogen van links naar rechts, waarna ze spleetjes vormden toen hij zijn doelwit in vizier had. Het was vroeg in de avond, op straat waren de mensen onderweg naar hun huis. En sommige mensen moesten tot laat werken, of gingen uit rond deze tijd. Een perfecte tijd om voor hem opzoek te gaan naar wat te eten. Darren sprong van het dak af waar hij de hele tijd had staan kijken en nadenken over hoe hij de jacht zou aanpakken. Want jagen was niet zomaar even snel iemand vangen leegdrinken om vervolgens weer verder te trekken. Nee, er kwam veel meer bij kijken. Hij zocht eerst naar een vast persoon, iemand die de mensen niet zouden missen als hij of zei zou verdwijnen. Vervolgens keek hij naar wat zijn prooi deed in die avond, waar hij zich mee bezig hielt. En wat voor mensen om hun heen bevonden. En wat de plek zou zijn, waar hij toe kon slaan. Darren deed niet al te moeilijk, maar toch was het makkelijk om dit aan te houden. Zeker nu hij nieuw in deze wijk was, en hij hier zeker nog wel een tijdje van plan was te blijven. Soepel lande Darren op de ballem van zijn waarna hij uit de donkere steeg verdween, en zich tussen de mensen bevoegde. Een rijke geur vulde zijn neus, waarna hij zijn adem in hielt. Zijn blik bleef die van het meisje voor hem vasthouden, Michelle heette ze. Een meisje dat geheel alleen leefde, niet op school zat. En het leven haatte. Dit wist hij allemaal omdat, hij haar al een tijdje volgde. Wat hij altijd deed bij een menselijke prooi. Een dierlijke prooi niet. Darren liep de kroeg binnen, en nam plaats aan de bar. Het meisje keek hem kort aan in zijn ogen, Darren gaf niet graag toe dat hij knap was. Maar aangezien alle meisjes naar hem keken, kon het gewoon niet anders. Hij kon zichzelf immers nooit zien in de spiegel. Darren lachte kort, waarbij hij zijn ogen lichtjes dichtkneep. Het meisje lachte ook en schoof een plaatsje op zodat ze naast hem kwam te zitten. ’2 pisan olijf’ Sprak hij de ober toe, die zich tegenover hun voegde om te vragen wat ze wouden drinken. De ober verdween om het drinken te serveren. ’Michelle aangenaam’ Ze lachte verleidelijk overkomend, ’Darren’ Sprak hij waarna hij een teug uit het glas drinken nam dat de ober had neergezet. Evenals Michelle die ook een slok nam. ’Dansen?’ Darren stond op waarna hij Rachel op de dansvloer begeleide. Samen schuifelde ze wat, en dansde ze wat. Michelle bleef maar drinken, Darren niet. Hij had wel dorst, maar een soort van andere dorst. Het was al laat in de avond, rond 2 uur ofzo. Michelle was niet helemaal bewust van alles doordat ze te veel had gedronken. ’Het is laat zal ik je naar huis brengen?’ Michelle knikte waarna ze de harde muziek achter zich lieten. Buiten was het frisjes, en al pik donker. Niemand liep op straat, Darren volgde Rachel naar waar ze woonde. Eenmaal daar stopte hij voor de deur, toen Rachel naar binnen ging. Hij kon dat niet aangezien hij eerst toestemming nodig had. ’Kom je niet binnen?’ Darren lachte speels ’Als dat mag graag’ Michelle keek wat raar, maar hij moest dat eene woord horen om binnen te mogen komen ’Tuurlijk, kom binnen’ Darren lachte, waarna hij naar binnen kwam. Hij maakte plaats in de keuken, terwijl Michelle de keuken in verdween. Hij keek toe, terwijl hij tegen het aanrecht aanleunde. Met zijn armen hielt hij steun op de stenen aanrecht plaat. ’Ik heb niet veel meer in huis’ Darren haalde zijn schouders op ’Geen probleem hoor’ Sprak hij waarna hij lachte. Michelle lachte ook waarna ze om hem af kwam lopen ’Bedankt voor deze geweldige avond’ Darren lachte ’Geen dank hoor’ Michelle keek in de diepte van zijn ogen. Darren hoorde haar hartslag, en hoorde haar aderen stromen. De druk werd haast te veel. Michelle kwam alsmaar dichterbij, waarna ze haar gezicht voor de zijne bracht. Darren haalde diep adem en ontweek haar zoen, waarna hij zijn lippen op haar nek drukte.’Of je wilt het zo’ Giechelde Michelle, maar Darren wist wel beter. Darren tilde haar op en waarna hij haar omdraaide zodat zei tegen de muur kwam te staan. Michelle drukte zijn lippen op de zijne, iets wat hij niet had gewild. Aangezien hij maar 1 ding wou, maar de kick was te groot. Darren beantwoorde haar zoen. Waarna ze ophielt, Darren bracht zijn lippen in haar hals. Hij rook kort, wat al genoeg was. Hij ontblootte zijn tanden, waarbij hij diep gromde ’Darren?’ Haar stem angstig, en vragend. Darren greep Michelle hardhandig vast, waarna hij zijn tanden in haar nek boorde. Bloed gutste eruit, wat Darren opzoog. Hij hijgde kort om adem te halen , Michelle kon geen geluid maken en verstijfde van angst. Darren dronk zich vol, net niet dodelijk voor Michelle. Ze zakte weg, maar Darren hielt haar vast. Ze was bewusteloos, maar zou weer beter worden. Darren legde haar op de bank neer, en verdween uit het huis. Het spijt gevoel kwam weer opdagen, maar het wende hij wist dat het niet anders kon. Echter zou hij nooit iemand doden. Hij liep naar buiten de straten op, onderweg terug naar huis aangezien het zo overdag werd.

.Iedereen welkom.

Onderwerp: Re: This is my curse zo aug 19, 2012 2:38 am

Een blond meisje had zich in het kleinste hoekje van de club opgesloten. Haar ogen volgden de mensen op de dansvloer. Ze voelde zich hier helemaal niet op haar gemak. Het krioelde hier van de engerds, en meisjes die betaald werden om mee in bed te duiken. Solance was hier enkel om haar vriendin, Molly genaamd, een plezier te doen, ze had hier dienst. Solance voelde ogen op haar gericht worden, ze keek op. Een jongen. Groot, bleek, zwart haar, zat haar met een scheve grijns aan te kijken. Ongemakkelijk draaide ze weg, haar ogen op het kleine glaasje met champagne gevuld, dat zich bevond in haar bleke hand. Het was haar tweede al, het was niet eens lekker, maar je dronk het, omdat iedereen het dronk. Nog steeds voelde ze ogen op haar gericht worden. Solance stond op en liep naar een klein, zwartharig meisje toe dat achter de bar stond. "He, je gaat toch niet weg he?" Vroeg Molly verbaasd, terwijl ze met een handdoek een glas droog depte. Solance deed een blik naar die freaky jongen, die even zijn aandacht had gericht op zijn vriend. Solance keek haar vriendin peinzend aan. "Ik voel me hier niet goed, Molly, ik ga naar huis." Molly ging arrogant op een been leunen en keek haar vriendin even onebrgijpelijk aan. "Waarom? Ben je bang dat een jongen je aanspreekt of zo?" Vroeg Molly terwijl ze zachtjes haar hoofd schudde. Molly zou haar nooit begrijpen. Zij dook iedere dag met een andere jongen in bed, soms zelfs met iemand die ze niet eens kende. "Sorry." Solance deed een paar stappen richting de deur, tot haar arm beet werd genomen. Geschrokken draaide zich om. Ze stond ooh in oog met de zwartharige jongen. "Je gaat toch niet weg?" Zei hij met een scheve, valse grijns, die niet veel goeds betekende. Solance's adem stokte even. Ze voelde haar hart in haar keel kloppen. Paniek maakte zich meester van haar. Wanhopig deed Solance een blik naar Molly voor steun, maar ze zag haar niet. Solance trok zich in een ruk los en zag de jongen zijn ogen over haar heen glijden. Solance slikte, maar zweeg. Als ze nu zou weglopen, zou hij haar toch weer volgen. O god, waarom was ze hier ooit naar toe gekomen? "Die jurk staat je goed." Fluisterde hij in haar oor. Solance beet op haar lip. Normaal zou ze het fijn vinden als een jongen zoiets tegen haar zei, maar deze keer echt niet. Ze sloeg haar ogen neer, en bekeek haar outdit. Ze droeg zwarte, kleine all-star schoenen en een zwart kleedje dat zich strak om haar lichaam had gekruld. Ze keek terug op, naar de jongen. De jongen tuitte zijn lippen en ging met zijn hand door haar haren. Het was niet prettig, het voelde helemaal niet veilig. "Ik zou daar toch wel eens van willen... Proeven." Wat bedoelde hij daar nou weer mee, hij was duidelijk geen vampier, dat zag ze. Solance keek maar heel even weg, en hij had zijn lippen op de hare gedrukt. Ze schrok, maar kreeg hem niet van haar af geduwd. Hij kuste hevig en smaakte naar sigaretten en alcohol. Solance duwde hem van zich af en keek hem aan. De jongen had nog steeds die grijns op zijn gezicht... Ze draaide zich om en liep met grote passen naar de deur toe, en sloeg hem hard achter haar dicht. Tot haar verbazing volgde de jongen haar niet. Maarze nam geen enkel risico en zette het toch op een lopen. Toen ze een paar huizen verder was, haalde ze diep adem en leunde op haar knieën. Ze was haar lere jasje er vergeten, maar ze was niet van plan terug te gaan. Solance had nu een verschrikkelijke smaak in haar mond, ze wilde naar huis maar was de weg kwijt. Molly had haar gebracht, en het was veel te ver lopen om nu naar huis te gaan. Ze moest een slaapplaats vinden. Hopeloos leunde ze tegen een grijze, met baksteen versierde, muur aan en sloot haar ogen terwijl ze rustig ademhaalde. Slecht idee om naar die club te gaan, ze had het kunnen weten. En ze voelde zich raar door de glazen champagne. Normaal dronk ze dat niet. Toen ze haar ademhaling terug in een normaal tempo had kunnen krijgen, wandelde ze verder. Het was veel frisser hier buiten, dan in de club, die zo ongelofelijk benauwd was geweest. Op dat moment had ze heel veel spijt dat ze haar leren jasje daar had laten liggen, ze had het gevoel alsof haar armen bevrozen.
Er liep niemand meer op straat, logisch, het was vreselijk laat. Solance voelde zich moe, en ook duizelig. Ze mocht nu niet flauwvallen. Niet nu. Ze sloeg haar handen voor haar gezicht en knipperde met haar ogen. Solance liep verder, en nam ieder huis dat ze paseerde in zich op. Maar geen enkel leek vrij te zijn, om in te kunnen verblijven. Waarom was ze niet daar gebleven, en Molly gesmeekt om haar naar huis te brengen? Ze richtte haar ogen op de grond, op haar voeten, haar groene kijkers waren moe en konden ieder moment dichtvallen. Solance vond geen huis, en ze had al twee straten afgelopen. Ze gaf het op en ging op een bankje zitten. Een lantaarn begon te knipperen. Aan en uit. Aan en uit. Aan en uit... Opeens werd haar aandacht getrokken door een gedaante die zich voortbewoog in het donker. Solance trok haar ogen tot spleetjes en kon zien dat het een persoon was. Een jongen. Haar leeftijd.
Een flits schoot door Solance haar hoofd, en het kwam niet door de duizeligheid. Ze herinnerde hem. Ze kende hem. Langzaam stond ze op. Maar ze moest zeker zijn van haar zaak, en ze wist niet of ze dat wel was. Maar ze deed een paar passen naar hem toe. "Darren?" Fluisterde ze zacht.

Onderwerp: Re: This is my curse di aug 21, 2012 11:49 pm

Verlaten, zo voelde hij zich op dit moment. Gevreesd en gehaat door de mensheid. Waarom hij? Waarom niet iemand die het verdiende, misschien verdiende hij het ook wel. Darren geloofd niet in god, maar iets duivels had wezens zoals hun gecreëerd, dus dan moest god ook bestaan. Darren wist het niet meer, de plotse verandering had alles in zijn gedachtes omgewoeld. Hij kon zich bijna niks meer herinneren van de tijd dat hij mens was geweest, alleen maar korte beelden die je eigenlijk foto’s kon noemen van bepaalde momenten. Die foto’s koesterde hij, dat was nog het enigste menselijke aan hem. Darren liep op de stoep, en bevond zich in een rustige straat, het was zo ongeveer 5 uur in de ochtend, over een uur was het hier dag. Darren liep in een redelijk snel tempo, aangezien en match van hem een zon geen optie was. Hij stopte zijn handen in de zakken van zijn donkerblauwe vest, hij trok de capuchon over zijn hoofd en liep wat verscholen door de straten. Zijn familie en vrienden dachten dat hij dood was, dus als hij gezien zou worden dan zou dat grote gevolgen hebben. Darren slaakte in zucht, zijn blik gericht op de grond voor hem, diep in gedachten verzonken. Alsof hij zijn gedachten een soort van niet onder controle had, en telkens weer in het zwarte gat van onrust werd getrokken. Zou dit ooit overgaan? Dean had hem dit niet vertelt, maar misschien kwam het niet bij iedereen voor. Was Darren weer eens 1 van die aparte gevallen, anders dan andere van zijn soort. Plots drong er een menselijke geur zijn neus binnen, eerst een geur die zich niet verroerde waarna de geur zich verplaatste richting hem. De geur vormde een geluid van voetstappen, waarna hij een stem hoorde ’Darren?’ Oh nee, daar had je het. Waarom was hij ook al weer hier? Darren draaide zich met een ruk om, en kon het donker heel goed zien wie hij tegenover zich had staan. Solance. Duidelijk, haar lange blonden haar, slanke postuur, en de geur zei ook al meer dan genoeg. Waarom had hij dat niet eerder geroken? Zijn zintuigen begonnen hem nu zeker ook al in de steek te laten. Al had Darren niet gewild dat zij hem had gezien, was hij toch blij zijn beste vriendin weer te zien. Hij kende haar al jaren, sinds hij hier woonde eigenlijk. ’Solance, ben jij dat?’ Zijn stem vragend, maar vriendelijk. Darren eerst wat twijfelend maar later zekerder stapte hij op haar af, hopelijk wist Solance niet af van zijn dood. Want dan zou dit heel raar zijn. Gek genoeg voelde hij zich blij, konden vampiers blij zijn? Hadden ze überhaupt gevoelens? Darren hielt afstand maar nu hij zeker wist dat zei het was, liep hij op haar af en omhelsde hij haar, bood zijn brede schouders bescherming over haar ’Ik ben zo blij jou weer te zien!’ Zijn zin niet van vreugde, maar meer van verlangen. De vroegere tijden, nu hij zo Solance omhelsde kwamen wat menselijke gedachten naar boven. Hij liet haar los, ’Heb je het koud?’ Darren keek wat bezorgd, waarna hij zijn vest uit trok en die over haar schouders heen legde. ’Hier’ Hij lachte warm, en bedacht zich dat Solance aardig ver van huis was, hier alleen in de donkere wereld. En aangezien Darren maar al te goed wist wat er s’nachts rondliep rond deze tijd, voelde hij zich verantwoordelijk voor haar om hier niet alleen te zijn. ’Alles goed met je? Ik bedoel.. ik heb je zo lang niet gezien?!’ Solance was als een zus voor hem geweest, vroeger was hij stiekem altijd verliefd op haar geweest. Maar nu niet meer, aangezien zij dat niet wist, en Darren gewoon een schijterd was om het naar voren te brengen. Maar nu was het anders, hij was blij haar te zien. Maar zijn gevoelens waren verandert, hoorde dat ook bij het vampier zijn?

Onderwerp: Re: This is my curse wo aug 22, 2012 3:52 am

Een zacht briesje streek door haar blonde haren, waardoor die naar alle kanten op vlogen. Haar blauwe kijkers waren nog steeds op de jongen gericht. Darren. Hij was het. Hij herkende haar ook. Hij kwam naar haar toe en zijn armen werden over haar heen geslagen. Na een lange tijd voelde ze terug warmte en veiligheid door haar lichaam heen stromen. Nadat hij gesproken had knikte ze enkel. Ze kon geen woorden uitbrengen. Eindelijk kwam ze iemand tegen die ze echt vertrouwde, waarvan ze wist dat die haar nooit in de steek zou laten.
Een traan rolde over haar wang. Een traan van vreugde. Darren liet haar weer los, en een glimlach speelde met haar lippen. De bezorgde blik van Darren deed haar even fronsen, en ze wilde ontkennen dat ze het koud had, maar hij had gelijk. Solance stond hier zowat te bevriezen. Het warme vest van Darren werd om haar schouders gelegd en dankbaar glimlachte ze naar hem, nog steeds geen idee van wat ze moest zeggen. Ze herinnerde hem, haar beste vriend. Darren was voorgoed verdwenen na één stomme ruzie waarvan Solance zich niet meer kon herinneren waar dat over ging. Wat vreemd was want normaal onthoudde je dat. Solance had zich er eeuwig schuldig over gevoeld, maar hoopte dat ze dat nu niet meer hoefde te zijn.
De warme glimlach van Darren gaf haar een beter gevoel. Een gevoel van veiligheid. "Dankje." Dit ging niet alleen om het vest. Het ging er om dat zij hem nu terug zag, dat hij er weer was. Langzaam begon ze terug wartme te voelen, de koude verdween. Hij vroeg naar haar, nu moest ze wel een antwoord geven. "Het gaat wel. En met jou? Je ziet zo bleekjes?" Sprak het meisje. Ja, ze had sommige momenten waar het goed ging, maar ze was zojuist gekust door een of andere engerd en als ze daar nu nog was geweest wie weet wat hij nog allemaal met haar van plan zou zijn geweest. En dan had je nog het hele 'ouders'-gedoe. Een paar weken geleden vluchtte ze uit het grote kasteel van haar ouders. Ze was het zo beu geweest om elke avond in haar kamer opgesloten te worden, s' avonds niet uit te mogen gaan. Die mensen verpestten haar leven enkel meer en meer. Het was misschien hard om te zeggen maar ze haatte hun. Maar het deed er nu niet meer toe. Ze had haar vrienden nu. Ze had Darren nu... "Ik heb je zo gemist." Sprak ze zacht terwijl haar ogen in de diepte van de zijne staarden. "Ik ben blij dat alles nu terug is zoals vroeger." Nadat ze had gesproken krulden haar mondhoeken lichtjes omhoog. Solance kende Darren nog steeds als de jongen die er voor haar was als ze het moeilijk had, die haar beschermde als het nodig was, en waarmee ze enorm goed kon lachen. Hij was niet zo veel veranderd. Ze herkende hem nog steeds. Zijn stem, zijn ogen, zijn geur. Waarom zou Solance hem ook vergeten?
Haar ogen gleden naar de zwarte horloge die redelijk strak rond haar pols hing. Iets na vijf. De zon zou niet veel later opkomen, en ze had geen verblijfplaats nu ze niet mer bij haar ouders woonde. Solance streek een blonde haar lok uit haar ogen en keek hem weer aan. Solance wilde hem nog een keer omhelsen, zijn armen om haar heen voelen. Het gaf haar zo'n goed gevoel. Een zucht ontsnapte uit haar keel en ze lichtte haar ogen terug op naar Darren. Haar blik gleed even over haar omgeving. Zij waren de enigste wezens die zich op de iets-te-verlichtte straat bevonden. Daar zou nsnel verandering in worden gebracht, want de meeste mensen vertrokken zo meteen naar hun werk, of stonden gewoon op omdat ze geen slaap meer hadden. Solance voelde geen slaap meer, in tegendeel. Ze voelde zich klaarwakker. "Darren," Luidde haar zachte stem, en kort sloeg ze haar blauwe kijkers even neer. "Nooit meer opeens verdwijnen, oke?" Nadat ze had gesproken ontmoetten haar ogen de zijne weer. En hele lange tijd had Solance iets heel speciaals voor hem gevoeld, iets wat meer als vriendschap was. Dat gevoel was er nog steeds maar het was anders. Er waren altijd wel wat veranderingen als je mekaar jaren niet meer ziet.

Onderwerp: Re: This is my curse ma aug 27, 2012 6:58 am

Hij was zo blij om Solance weer te zien na hoeveel jaar? Hij wist het niet eens. Hij kon het zich niet eens herinneren, nu haatte hij het wel dat gedachtes van vroeger soms compleet verdwenen waren. Maar bij Solance in de buurt leken die soms terug te komen, als vage foto’s maar ze waren er. ’ Dankje’ Darren lachte waarna hij weer naar Solance keek, ’Geen dank hoor’ Hij lachte, zijn blik warm. Maar toch was nerveus. Haar geur was zo lekker, en aangezien Darren nodige behoefte had aan bloed ook al had hij net gedronken. Honger leek niet weg te gaan. Het zou waarschijnlijk ook niet weg gaan, want zo zag het er niet uit. Darren kon zich voor nu maar inhouden en zichzelf verrot schelden in zijn gedachtes om Solance niks te hoeven doen. Nu voelde hij weer de haat voor Dean voor wat hij hem gemaakt had. ’ Het gaat wel. En met jou? Je ziet zo bleekjes?’ Darren keek wat geschrokken, door zijn vampier zijn was hij dood en wit. ’Ik slaap slecht…’ Stomme smoes, maar beter iets dan niets. Hij haatte het om te moeten liegen tegen Solance, zijn beste vriendin. ’ Ik heb je zo gemist’ Hij keek hoe Solance zich in zijn ogen verdiepte, maar Darren keek weg, sloot zijn luchtwegen om zich in te kunnen houden. ’Ik jou ook.’ Hij lachte afdankend, want dit was zo lastig. ’ Ik ben blij dat alles nu terug is zoals vroeger’ Darren zijn hart stokte in zijn keel, was het maar waar wat ze zei. Kon hij maar mees temmen in wat ze zei, maar nee. ’Solance ik..’ Hij keek bezorgd en droevig in de ogen van Solance, ’Het is niet meer zoals vroeger.. dat kan niet’ Darren keek weg. Wou haar blik niet zien, wou niet de pijn zien. ’ Darren’ Darren keek op naar Solance, ’Hm?’ Hij bleef haar aankijken, ’ Nooit meer opeens verdwijnen, oké?’ Darren knikte, maar durfde geen ja te zeggen. Nu hij een vampier was, was het zo anders.

Onderwerp: Re: This is my curse di aug 28, 2012 4:51 am

Het was Solance opgevallen dat Darren had weggekeken, toen haar ogen de zijne hadden ontmoet. Het gaf haar een twijfelend gevoel. Was er dan toch iets veranderd? Solance ontspande zich weer toen er een warme glimlach op zijn gezicht stond. Darren's antwoord op haar vraag waarom hij zo bleek zag, maakte haar een bezorgd. Slapeloze nachten waren nooit goed, maar ergens had ze het gevoel alsof hij tegen haar stond te liegen. Dat hij iets voor haar verzweeg. Nee, ze maakte zich gewoon te vlug zorgen om alles. Het was gewoon allemaal erg snel gegaan. Voordat ze Darren terug vond hier, was haar leven een totale ramp geweest. Misschien maakte dit niks beter, maar Solance was wel blij dat ze nu iemand had die echt om haar gaf, en die zij honder procent vertrouwde. Haar ouders waren zo niet, al haar vrienden waren zo niet, in tegendeel, Solance wist niet eens of ze haar vrienden echt 'vrienden' kon noemen. Misschien was een echte vriend op dit moment even de beste steun die ze kon krijgen. Solance's glimlach verdween toen Darren haar bezorgd en met vel verdriet in de ogen aan keek.
'Het is niet meer zoals vroeger.. Dat kan niet.' Ze wist niet wat ze moest denken. Wat hij bedoelde. Maar de manier waarop hij wegkeek, maakte haar bang en gaf haar geen goed gevoel. Hij ging haar toch ook niet laten zitten? Net zoals de rest van de hele wereld? "W-wat bedoel je?" Sprak Solance haperend, haar stem trilde. Ze wist niet wat hij wilde zeggen, bij Darren viel dat gewoon niet te achterhalen. Het enigste wat zij wist was dat het geen goed nieuws was, en dat hij er zelf ook helemaal niet blij mee was. Ze was de koude vergeten, vergeten hoelaat het was. Langzaam aan begon de stad verlicht te worden, de zon kwam op.
Het was nog steeds erg koud, maar dat was normaal in de ochtend. Ze schatte dat na de zessen was, en even wenste Solance dat ze in haar kamer lag, in het huis van haar ouders. Opgesloten, maar veilig, onder de lakens. Maar de realiteit was dat ze in de koude stond, op de straat, samen met Darren, in een ongeloofelijk moeilijke situatie.