Let's marry the night

'Ben je zeker?' Sprak haar moeder. Enkele dagen geleden had Solance zich bekend gemaakt aan haar ouders. Het hele wegloop-plannetje was misschien niet zo'n goed idee geweest, dus was het beter om terug naar huis te keren, plaats van iedere avond op een vreemde plek slapen. Gelukkig hadden ze een goede oplossing gevonden. Samen met haar twee vriendinnen uit de middelbare school ging ze een apartementssuite delen. Voor hoe lang wist ze niet, maar ze wist wel dat ze er meteen mee had ingestemd. Veel beter dan langer hier bij haar ouders wonen.
Solance haar blik ging snel over haar koffers heen en ze knikte naar haar moeder. 'Ik denk het wel.' Solance had haar moeder niet aangeken, anders kon ze de pijn en de teleurstelling in haar blik zien. Ze was altijd kwaad op haar geweest, altijd. Solance kende de reden niet, maar zij en haar moeder hadden elkaar gewoon nooit kunnen hebben. Opeens voelde ze twee handen over haar schouders glijden. 'Solance..' Fluisterde haar moeder zachtjes. Hoorde ze nu echt verdriet in haar stem? 'Het spijt me als je vader en ik je slecht behandeld hebben. We wilden alleen maar helpen. We waren bezorgd.' Solance zei niets, maar staarde naar de zilveren ring om de wijsvinger van haar moeder. Als Solance terug dacht aan de trouw, kreeg ze een brok in haar keel. Die dag was zo mooi geweest. Ze waren een vrolijk gezin geweest. Hielden allemaal van elkaar. Waar was dat naartoe? Wat was er nou gebeurd? 'Solance, kun je alsjeblieft iets zeggen?' De stem van haar moeder trilde, alsof ze bang was haar kwijt te raken. Het raakte Solance, eindelijk voelde ze respect en liefde van haar moeder. 'Mam..' Sprak Solance en een kleine zucht ontsnapte tussen haar twee lippen door. 'Ik hou van je.' Haar moeder, zelfs Solance, schrok van die woorden. Ooit had ze tegen deze vrouw gezegd dat ze haar dood wilde, haar haatte. Dat gevoel was weg. Solance dacht even dat alles weer goed was. Ze draaide zich om naar haar moeder. Een dikke traan rolde over de wang van haar moeder heen, en Solance glimlachte flauwtjes. 'O, Solance, ik ook van jou.' Haar moeder sloeg haar armen om Solance heen. Het werd stil in de kamer, tot Solance haar deur hoorde opengaan. Beiden keken op, terwijl Solane haar grote, maar vriendelijke vader in de deuropening zag staan. Haar moeder liet haar los. Solance's vader wandelde naar haar toe en ook hij had zijn armen om haar heen geslagen. 'We gaan je missen.' Hoorde ze hem zeggen. Ergens zou ze haar ouders nu ook missen. Maar ze zweeg. Nadat haar vader haar had los gelaten, waren ze met zijn allen naar beneden gegaan. Haar ouders hadden haar geholpen de koffers in de auto te steken, terwijl Solance afscheid van het huis nam. Hier had ze heel haar leven gewoond. Hier had ze vreselijke en fijne momenten meegemaakt. Ze stonden in deze muren gekerfd, je kon het niet uitvegen.
Solance zei een laatste gedag tegen het huis, en wandelde toen naar buiten. Het was al donker, niet dat dat zo erg voor Solance was. Ze was meer een nacht- dan dagmens. Haar vader sloeg zijn armen rond de middel van haar moeder, terwijl ze samen Solance uitzwaaiden. Ze stapte haar kleine, witte mini cooper in, ze had hem nu twee jaar, en nog altijd was ze er dol op. Nog een keer zwaaide ze naar haar ouders, en startte de motor. Haar voet drukte het gaspedaal in, en ze reed de oprit af, waarna ze over de straat heen reed, opweg naar het appartement. Ze reed een paar minuutjes, en Solance stopte haar auto al. Ze stapte uit en nam haar koffers mee naar boven. Een beetje gesleur, maar ach. Terwijl ze zich incheckte keek ze even op naar de deur, ze kon haast niet wachten haar vriendinnen terug te zien.

Ze was dan misschien nog net geen achttien, maar het zat er nu wel aan te komen. Nog een paar daagjes wachten nog. Ze had al maanden van te voren aan haar ouders bekend gemaakt dat ze dan het huis wilde verlaten. Ze hadden eerst een paar uur zitten te momperen tegen haar en haar bijna gesmeekt om alsnog te blijven, maar ze nam nou eenmaal haar eigen beslissingen. Daarbij was het gewoon handiger om in het appartement te gaan wonen die zij en haar vriendinnen hadden uitgekozen. Nu was ze minder afhankelijk van haar ouders, aangezien het nog wel een eindje was rijden naar de binnenstad waar ze vaak te vinden was. Nu was het maar een paar minuten lopen en je was al op 17th street of in Woodfield Mall, wat voor haar gewoon superhandig was. Nu hoefde ze niet meer de auto te pakken en die twintig minuten of halfuurtje door de stad heen te rijden en dan ook nog in de files staan. Vooral als ze weer eens laat terug was van stappen was dat vooral handig. Nu moest ze steeds haar ouders storen, omdat ze anders niet binnenkwam. Daarom mocht ze het meestal ook niet te laat maken. Heerlijk, zonder hun in een huis wonen. Geen regels meer waar ze zich constant aan moest gaan houden. Ze had twee geweldige ouders, maar ze konden soms best aan haar kop zeuren. Wel was het zo dat ze straks meer dingen zelf moest doen, zoals koken, schoonmaken en dat soort dingen, maar ze was ervan overtuigd dat Solance, Eleanor en zij daarin zich wel prima konden redden. Haar twee koffers stonden al bij de deur te wachten. Een groot aantal spullen had ze deze week er al naar toe gebracht. Alleen de spullen die ze hier thuis nog gebruikte moest ze nu nog meenemen. Tijdens het eten hadden haar ouders haar nog zo toegedrukt waar ze allemaal wel rekening mee moest houden en dat ze goed op zichzelf moest gaan passen. Zuchtend had ze daar overal ja op geantwoord. Ze snapte dat ze soms bezorgd waren, maar soms ging het ook iets te ver. Nu zat ze op de bank en was het tijd om haar ouder gedag te zeggen, alhoewel ze wel bijna zeker wist dat ze hun de volgende dag wel weer terug zou zien. Ze omarmde even snel haar moeder, diegene die er altijd voor haar geweest was, maar nu niet meer haar puin opruimde of haar eten klaarmaakte. Niet dat ze het erg vond om zelf te koken, want dat deed ze wel graag. ”Elk voordeel heeft zo zijn nadeel. Je hoeft nu niet meer al mijn rommel op te ruimen,” zei ze grinnikend. Haar moeder lachte even, als een boer met kiespijn. Aysel wist dat ze het liefst in huilen wou uitbarsten maar dat ze zich inhield. Haar vader stond er iets nuchterder tegenover. Hij was ook jong geweest toen hij uit huis vertrok en hij begreep haar volkomen. Aysel gaf hem nog snel een knuffel en zei hun gedag. Haar ouders bleven nu alleen over. Ze had geen broertjes of zusjes, en zij was de enige. Haar vader hielp haar nog met de spullen in haar auto neer te zetten. Haar kleine volkswagen Beetle had net genoeg ruimte voor haar twee grote koffers. Het was al donker aan het worden en het was ook wel tijd om nu te gaan. Solance en Eleanor zouden er vast al zijn, dacht ze. Twee beste vriendinnen van haar sinds de middelbare school. De droom om ooit samen te gaan wonen was ook ver van te voren ontstaan en die droom zou nu werkelijkheid worden. Ze ging in haar auto zitten en startte de motor. Ze opende nog snel even het raam. ”Ik zie jullie morgen wel weer,” sprak ze gauw. Ze zwaaide even naar haar ouders en reed daarna weg. Het was misschien twintig minuten rijden vanaf haar huis. Toen ze de straat inreed waar het appartement stond voelde ze alweer helemaal happy. Ze herkende de witte Mini Cooper van Solance. Ze was dus niet de eerste. Ze parkeerde de auto in één van de daarvoor bestemde vakken. Het zou nog wat worden om haar koffers mee te zeulen. Ze liep het grote gebouw binnen. Ze had al wel gemerkt dat hier veel meer mensen van hun leeftijd zaten, dat was altijd handig. En gelukkig was hier ook nog eens een lift, want al die trappen steeds opklimmen was killing. Ze stond voor de deur die op een kiertje stond en liep naar binnen. Ze zag Solance en glimlachte even naar haar. ”I’m home,” grijnsde ze. Ze bracht haar koffers op haar kamer, die ze de week daarvoor zo had ingericht. Het was precies zo geworden als ze het gewild had. Ze liep weer terug naar de kleine maar gezellige woonkamer en plofte ongegeneerd op de bank en keek Solance aan. ”Goh, wat ben ik nu blij zeg.” Nu had ze eindelijk haar eigen plekje, zonder haar zeurende ouders om zich heen.