Save My Day || Open

Aan de ene kant verwonderde het hem dat zijn ouders nog geen contact met hem hadden opgezocht. Zijn moeder was nog wel zo’n type die redelijk bezorgd was, maar blijkbaar hadden ze nu niet het idee dat ze op zoek moesten gaan naar hun zoon. Bojan vond het wel prima zo. Hij had ook geen zin om hun te zien en te spreken. Voor hem was dit een prima uitkomst. Het enige wat zijn ouders nog geprobeerd hebben was hem een sms’je sturen met de tekst; ‘Waar ben je Bo?’Alsof er geen enkel probleem tussen hem en zijn ouders was geweest. Hij had het sms’je niet beantwoord. Waarom zou hij? Dan was de kans dat hij terug moest alleen maar groter en groter en dat was wel het laatste wat hij wilde. Hij sloot de gammele achterdeur achter zich dicht. Er zat een slot op, maar je kon met een beetje kracht de deur zonder sleutel zo openmaken. Hij viel er toch al bijna uit. Hij had een paar weken terug een klein appartementje weten te strikken, alhoewel appartement een groot woord was voor dit krot. Het zag er nou niet echt mooi uit. Er lagen twee matrassen dat diende als bed. Hij had ergens een tafeltje met een paar stoelen weten te strikken en verder had hij een verouderde badkamer en een keukentje, die eveneens toe was aan vervanging. Maar wat wilde je ook met zijn loon. Hij werkte momenteel bij een fastfood keten. Veel verdiende hij er niet, maar het was genoeg om in ieder geval dit krot te huren, eten te kopen en wat andere spullen. Elke keer als hij zijn baas tegenkom moest hij lachen. Een klein, dik en donkergekleurd wangetje met het gezicht van een vijfjarige erop. Als hij moest lachen, lag jij ook meteen in een deuk want het was kortom hilarisch. Verder waren zijn collega’s vooral van die rare types waar hij eigenlijk geen raad me wist.

Hij liep in het stadspark. Een prima plek om aan de stadsdrukte te ontsnappen en even in plaats van al die grijze gebouwen wat groens te zien. Alhoewel je hier ook wel kon spreken van drukte. Hij vond het altijd leuk om hier gewoon op een bankje te zitten en dan naar de mensen te kijken die langskwamen. Meestal, als hij er geld voor had, kocht hij dan een ijsje bij het ijscokarretje wat hier altijd aanwezig was. De man die de ijsjes verkocht moest nu langzamerhand hem wel herkennen. ”Doe mij maar twee bolletjes kers,” sprak hij tegen hem, terwijl hij uit zijn portemonnee wat geld viste. Sinds hij hier woonde en niet meer zo veel geld had, was hij gestopt met roken. Tenminste, hij kocht zelf geen sigaretten meer. Ze moeder zou trots op hem zijn geweest. Blowen deed hij dan ook niet meer. Af en toe had iemand van het werk hem een sigaret aangeboden en dan kon hij wel roken, maar zelf had hij het geld er gewoon niet voor en kon hij het beter besteden aan andere dingen. Hij knikte even vriendelijk naar de ijscoman, terwijl hij het ijsje aannam. Een bankje bood de uitstekende plek om even te zitten en om hem heen te kijken.