Highway to Hell

Het was eindelijk zover, ze had tijden gewacht voordat ze de kracht had om dit tegemoet te gaan. Klokslag twaalf uur had geslagen, waarbij Esther voor het raam te vinden was. Het raam van hun slaapkamer. Oftewel; die van Christian en haarzelf. Een ietwat wilde ademhaling vond plaats, ze kon het niet weerstaan. Bloed raasde door haar lichaam heen, en niet zo'n beetje traag ook. Ze had zin, zin om het geweld op straat te vinden. Om niet langer meer in dit afgrijselijke huis te blijven en de neiging naar bloed te weerstaan. Dit was nieuw voor haar, maar ze raakte er langzaam aan gewend. Nu was ze wat meer te houden, gezien ze tenslotte Christian had die haar hiermee stuurde. Anders was ze misschien nu nog steeds zo'n hopeloos wezen geweest die iedere kans nam om zich bloot te stellen aan de mensheid en daarmee de kans liep om gelijk afgeschoten te worden. Of erger. In de korte tijd dat ze hier was had ze al genoeg praatjes gehoord over vampieren die zelfs aan palen werden gekruist om door de morgenzon te werden verbrand.
Alle zintuigen waren enorm versterkt sindsdien, de klok tikte hard in haar oren. Verder was het stil, terwijl ze zich van haar opgeven handen ophief en naar de donkere stegen keek. Stegen waar een prooi kon rond lopen. Ja, het was tijd om dit appartement te verlaten. Nog niet eens binnen twee seconden bevond ze zich buiten. Snelheid was duidelijk gestegen van de roodharige meid, ze vond het heerlijk om de wind harder tegemoet te gaan dan ooit.
Rustig bracht ze van beide kanten haar rode haren naar voren en trok de zwarte capuchon over haar hoofd heen, terwijl haar op het moment nog gloedblauwe ogen de omgeving zochten. Bloed was al te ruiken voordat het ook maar een kilometer in de buurt was, zoveel verschillende soorten types. Het was haast niet te weerstaan, maar ze moest zich inhouden. In plaats zich te laten verleiden, besloot ze gauw de straten door te speuren. Niet als het wezen wat ze was geworden, maar als mens. Tot haar ogen op een jongen viel die niet ver van haar verwijderd was in het steegje. Niet fel verlicht, met een geel-oranje-achtige gloed werden de natte tegels en besmeurde muren daarmee beschenen. ''My, my,'' zei ze zacht, net aan niet fluisterend maar wel verstaanbaar.

[&Jace]

Half slapend had de jongen zijn hoofd op zijn armen gelegd. Hij had er echt genoeg van. Hij wilde niet langer hier blijven, maar omstandigheden hadden hem gedwongen om na een lange lange dag naar deze bar te komen. Hij had gedronken, niet tè veel, maar genoeg om hem aangeschoten te maken. En daar lag hij dan. De persoon in kwestie zou niet meer komen opdagen, dus hij had zijn tijd, zijn slaap èn zijn geld verspild. De muziek en het gepraat van de menigte rondom hem maakten hem langzaam gek. Ughe, for real? Hij griste zijn beanie van de tafel en baande zich een weg naar buiten, nogal ruig, als je het hem vroeg. Niet dat hij er iets om gaf. Hij gaf een jongen een ijskoude blik toen hij op het laatste nippertje uit de weg kon gaan en daarbij zijn cocktail morste. Loser. Eenmaal buiten merkte hij dat het geregend had. De straten waren nat en het gaf maar een sombere indruk. Alsof het hem kon boeien speurden zijn ogen naar enig teken van leven. Hij had de verhalen wel gehoord. Vampires. Nachtvolk. Yeah right. Als hij er eentje zou tegenkomen, zouden ze het zich beklagen. Niet dat ze bestonden. Bijgelovige praat, sterke verhaaltjes van gasten die gewoon high rondliepen dag en nacht en zo dingen zagen die er simpelweg niet waren. Hij had er niet lang over nagedacht en het afgedaan als een stomme legende die zich nogal hardnekkig in deze stad had gevestigd. Hij snoof even. Jace liep nog niet meteen richting het kraakpand waar hij zich een paar weken geleden had gevestigd. In plaats daarvan liep hij richting het ziekenhuis van San Francisco. De plek waar hij zijn twee vrienden kwijt was geraakt. Dood of verdwenen, niemand kon hem het antwoord op die vraag geven. Eerst was Christian spoorloos verdwenen. De jongen was koffie gaan halen, en hij was bij Es gebleven. De jongen was nooit teruggekeerd. Jace zuchtte kort. De straatlichten wierpen een oranje gloed op de natte straat. Met de handen in de zakken van zijn jack liep hij door. Zijn hand sloot zich even om het gevest van het mes, dat zoals altijd op zijn vertrouwde plek zat. Hij kneep er kort in en het stelde hem op de een of andere manier gerust. Het gigantische gebouw kwam al snel in zicht. Hier en daar brandden er nog lichten achter ramen. Verplegers die nachtdienst hadden ofzo. Het liep al tegen twaalf uur aan. Zijn ogen gleden naar het raam van de kamer waar Es gelegen had. 5de verdiep, 3de raam van rechts. Daar was hij zijn tweede vriendin kwijt geraakt. Plots was ze verdwenen, weg. Nogal onlogisch. Niemand had haar zien weglopen, ze had een kamer vol bloed achtergelaten, en het raam had open gestaan. What the actual fuck? Nors wendde hij zijn blik af. Het was nogal lomp van de verplegers om iemand kwijt te raken die net uit een coma was gehaald.

Op zijn hielen draaide hij zich om. Het was iets na twaalf, en hier blijven staan was ook maar idioot. Hij liep een random richting uit. Ooit zou hij wel bij het kraakpand uitkomen, richt? Hij haalde een sigaret uit zijn binnenzak en stak hem aan met zijn zippo. De rook kringelde omhoog en hij volgde het. Hij was het beu, het alleen zijn.. Waarom hadden ze nog niks laten weten? How rude. Als ze niet ergens onder de zoden lagen tenminste. Wie weet waar ze uithingen, misschien waren ze wel dood en had niemand er aan gedacht om hem te contacteren. Arme hij. Kwaad flikkerde hij de assen op de grond. Zielig doofden ze uit op het natte asfalt. Hij begon de omgeving te herkennen. Niet moeilijk met al die graffiti. Net toen hij het steegje bijna door was, hoorde hij een geluid. ''My, my,'' Klonk het, net hard genoeg voor hem om het te horen. Gepikeerd draaide hij zich om. Daar stond de bron van het geluid. Zenuwachtig draaide hij de sigaret rond tussen zijn duim en wijsvinger. Hij herkende die gestalte van ergens. Hij kneep zijn ogen even samen, alsof hij het beeld zo kon scherpstellen. Het was te donker hier, god damn, fuckers. Toen sloeg zijn hart een tel over. "Esther?" Zei hij schor. Hij liet de peuk uit zijn vingers glippen en zocht steun bij de muur. Nope, dit was zo'n vage hersenschim. Hij had vast teveel gedronken, of hij was te moe. Als dit echt Esther was, dan leefde ze nog, wat betekende dat hij het wel zou weten, right? Of dacht hij dan zo verkeerd. Was hij dan al die weken verkeerd geweest? "Ik dacht dat je dood was", Fluisterde hij er nog achter aan, zo stil dat ze het misschien niet zou horen.

Vrijwel gelijk zodra ze haar stem had losgelaten kwam er een reactie van de jongen, waarvan ze de bloedgeur uit duizenden herkende. Hij draaide zich om, waarschijnlijk om te zien waar het geluid vandaan was gekomen en wie er precies achter hem liep. De afstand tussen de twee wezens, al viel de meid wel sinds kort een beest te noemen, was niet groot maar groot genoeg dat de schaduw van de nacht het moeilijker maakte om herkend te worden. Het viel haar op, sinds zintuigen belangrijk waren geworden en ze daarmee alles zo snel oppikte, hoe de sigaret uit zijn hand flikkerde en op de grond viel. Zelfs dat geluid was zo hard als de neten. De jongen zijn stem vulde als een orkest haar oren. ''Je hebt me wel gehoord.'' Siste ze nijdig, terwijl ze ondertussen langzaam maar zeker dichterbij liep. Sexy heupwiegend, met handen begraven in de zakken van haar vest en zoals een model voet voor iedere voet. Bijna alsof ze een soort spelletje speelde, zo was ze op het moment bezig. Verder was er weinig gevaar te bekennen in de buurt en van Jace wist ze dat hij nu ook niet veel zou verrichten. Alcohol was duidelijk te ruiken, vanaf de andere kant van de steeg al waar ze net vandaan kwam. Een blik vol afschuw kwam op haar gezicht te staan, nu het zoveel keren versterkt was sloeg bijna haar maag om van die narigheid.
Nog geen seconde daarna reikte haar vriend, of wat er nog van over was na al die gebeurtenissen, naar de muur om niet heel stom om te vallen of iets.
Arrogant rolde de roodharige meid haar ogen, al viel dat toch niet te zien voor hem gezien haar capuchon deels haar gezicht overdekte vol schaduw. Door de oranje gloed viel de witte huid ook niet zo heel erg op, waardoor het leek alsof ze voor nu een doodnormaal meisje was die enkel voor een enige tijd verdwenen was en sinds kort uit het niets opgedoken kwam. Het duurde niet lang voordat ze hem had bereikt. Nonchalant trok ze de zwarte kap van haar rode haren af, waardoor dat lichtelijk begon te pluizen. Nog steeds hield ze haar handen verscholen in de zakken, waar ze de stof aan diggelen schraapte met de sterke, lange en scherpe nagels. ''Zie ik er soms dood uit voor jou?'' Spuwde ze naar hem toe, waarbij ze vol walging een stukje rechter bovenlip omhoog trok. Dicht kwam ze bij hem in de buurt staan. Ze voelde hoe de spanning omhoog rees, vooral in haar lichaam. Adrenaline werd vrijgelaten, bloed pompte door haar aderen en het duurde niet lang meer voordat haar hoektanden ook hun werk mochten doen. Evenals haar ogen begonnen te protesteren tegen de blauwe gloed, wouden graag oplichtten.
Dit was allemaal zoveel beter dan dat nepbloed wat werd gemaakt, om het zogenaamde uitsterven van mensen tegen te gaan. ''God, je ruikt zo lekker.'' Hijgde ze haast, haar ademhaling was namelijk ook al flink omhoog gegaan. Alsof Jace een eetmaal was, zo keek ze op het moment naar hem. Niet als een broeder, nee daar verreweg van.
Voordat Esther hem een kans gaf om een zet te doen of eventueel weg te rennen, zette ze haar rechterarm vliegensvlug tegen de muur aan zodat ze hem al meer ingesloten hield. ''Hoe gaat het met je?'' Vroeg ze vol lust, terwijl ze met haar gezicht dichterbij de zijne kwam en afdwaalde richting zijn hals. Ze nam als het ware de geur van zijn bloed nog beter in haar op en proefde al bijna de smaak in haar mond. De ginger kon niet wachten om twee gaten in zijn hals te boren en ervan te genieten. Warme adem sloeg nu vast tegen zijn huid aan. Als er nu iemand was langs gelopen zou het eruit hebben gezien alsof ze een romantisch koppel waren, alleen was zij dan wat meer opgewonden. Ogen trilden van opwinding, haar pupillen gleden bijna weg van genot. Nog even en ze kon zichzelf niet langer beheersen. Ze moest en zou het bloed uit hem krijgen, haar hoektanden door zijn huid heen boren.

De nacht maakte het moeilijk om te zien of hij nu droomde of niet. Het leek alsmaar meer op een vreemde droom, eentje die een loopje nam met zijn brein. Niet dat hij er veel had, maar kom, details. Toch reageerde de schim voor hem precies zoals Esther dat altijd deed. Ofwel was zij het echt, ofwel waren het gewoon beelden van het meisje uit zijn verleden. Want ja, praktisch zijn hele jeugd had hij aan haar zij gestaan. Hij wist precies hoe haar stem klonk, hoe haar rode haar over haar schouders viel, hoe ze bewoog, hoe hard ze kon vloeken en ook hoe hard ze kon meppen als het nodig was. Gewoon hoe hard ze kon zijn, om het zo te zeggen. Want hij had haar maar één enkele keer in zijn hele leven lang zwak gezien. En toen had ze hem bijna de keel over gesneden. ''Je hebt me wel gehoord.'' Klonk haar antwoord. Het zag er niet naar uit dat ze blij was met dit alles. Terwijl hij daar stond te strugglen met de vraag of hij het zich nu verbeelde of niet, kwam ze dichterbij. Dat loopje herkende hij, maar dat wou niks zeggen. Het zag er tè elegant uit. Ja oké, Es was altijd al lenig en elegant geweest, maar nu bewoog ze met een souplesse die bijna buitenaards leek. Jace kneep zijn ogen even kort dicht en opende ze toen weer, om vast te stellen dat ze al bijna vlak bij hem was. Ze sloeg de zwarte kap achteruit en haar huid en haar lichtten op door het oranje licht. Het zag er nogal verfuckt uit, maar dat lag vast aan de baggere straatverlichting. Of aan hem, dat kon ook. ''Zie ik er soms dood uit voor jou?'' Grauwde ze hem toe. Lichtelijk schrok hij achteruit, maar hij kon niet ver gaan, aangezien de muur nogal sterk was en hij hem niet zomaar omver kon duwen. Crap. Hij zag hoe ze hem walgend aankeek. Huh? Jace snapte het niet meer. "Nee, niet echt", Antwoordde hij voorzichtig. Ze kwam dichterbij staan en het voelde nogal dreigend aan. Totaal niet op zijn gemak gleden zijn ogen naar de uitgang van het steegje. Was hij nu echt een plan aan het maken om van haar weg te rennen? Hij zat met zoveel vragen, waar ze gezeten had, waar Christian was, wat er gebeurd was, al die dingen, maar het kwam niet in hem op om ze te stellen nu. Nee, voor het eerst in zijn leven was hij zo bang van haar dat hij weg wou rennen. En dat overkwam hem niet vaak. Opnieuw gleed zijn hand naar zijn zak, waar het mes zat. Echt subtiel was het niet, en ze zou ook meteen doorhebben wat hij probeerde te doen, want ze wist dat hij zijn mes altijd op die plek bewaarde. Maar misschien zag ze het niet omdat hij nogal zenuwachtig door de steeg keek. Misschien had ze zijn blik gevolgd en was de beweging van zijn hand haar ontgaan.

''God, je ruikt zo lekker.'' Die woorden lieten hem terug naar haar kijken. Ze hadden vreemd geklonken, smachtend bijna. Niet echt als een compliment, meer alsof je praatte over hoe lekker je eten ruikt. Zijn pupillen vernauwden zich. Adrenaline werd nu door zijn aderen gepompt en hij was bijna op het punt waar al de energie zou uitbarsten en hij zou beginnen rennen. Maar zij was sneller. Vliegensvlug, bijna onmenselijke vlug, zette ze haar rechterarm naast zijn lichaam tegen de muur, wat de kans op wegrennen verkleinde. De kant van de steeg waar hij het dichts bij was, was nu afgesloten. Als hij nu zou rennen, moest hij helemaal terug waar hij vandaan kwam. Zijn ogen zochten en vonden de hare. De blik in haar ogen stond hem niet aan. Een rilling liep over zijn rug. "Wat bedoel je daar mee? Wat ben je eigenlijk aan het doen, Es?" Terwijl hij dat zei, legde hij zijn hand op haar schouder. Als hij hard genoeg duwde, zou ze misschien heel even haar evenwicht verliezen, waardoor hij weer weg kon raken. Maar voor hij dat kon doen, was ze alweer sneller dan hem. Ze zakte af naar zijn hals en hij voelde haar adem tegen zijn huid. ''Hoe gaat het met je?'' Vroeg ze poeslief. Jace slikte en probeerde zich te herinneren hoe hij moest praten. "Goeie vraag", Fluisterde hij. Uiteindelijk had hij de kracht gevonden en hij duwde haar ruig achteruit. Ondertussen zette hij zich af van de muur, waardoor hij meteen meer snelheid haalde. Hij wist niet of ze gevallen was, maar hij besloot om het niet te checken. De uitgang van de steeg was al bijna bereikt en het zag er naar uit dat hij het zou halen, als het hem even mee zat tenminste.

Off course moest Esther weg gaan zonder hem. Het zou meer gaan gebeuren, maar hij kon niet ontkennen dat het beter was als er iemand bij je was in de eerste weken. Eigenlijk snapte hij niet bepaald hoe ze zo makkelijk weg was geglipt. Natuurlijk had hij het niet veel later gemerkt, maar dat was al te laat waarschijnlijk. Ze was verpooft en het was zijn opdracht om haar te gaan zoeken. Bluegh. Chris schoot heel snel de deur uit en wanneer hij beneden was sprong hij op de daken. De plek waar hij het beste overzicht had, en haar heel waarschijnlijk het snelste kon vinden. Misschien moest hij haar volgende keer maar vast ketenen of zo. Zo liep ze minder gevaar om gepakt te worden door een van die hunters hier, of om iemand te vermoorden die ze kenden. De enigste persoon die dat kon zijn hier, was Jace. Dat was de enigste dude die met hun meegekomen van het gehele Die Hard groepje. Naja, maar best ook. In het maanlicht stak de jongen af tegen de zwarte daken. Zijn huid was misschien niet zo bleek, maar goed een mens op een dak viel zowiezo altijd op.
Gracieus sprong hij van dak naar dak, compleet vertrouwend op zijn reukzin en zijn gehoor. Er was zo veel dat hij momenteel kon doen bij andere mensen, maar dat alles werd tegen gehouden toen hij de specifieke geur oppikte van zijn oude vriend Jace. Ook speurde hij Esther’s geur op, heel dicht bij die van Jace maar ze hadden elkaar dus nog niet gevonden. Mooi zo. Hopelijk kwam hij nog op tijd. Esther kon zoveel bloedvergieten veroorzaken als ze maar wilde, maar het schuldgevoel daarna dat ze Jace zou beroofd hebben van zijn leven, zou zelfs haar in deze staat te veel worden. Elke emotie die nu door haar heen ging werd zo verhoogd, dat het haar werkelijk te veel zou worden. Gewoon op tijd komen was dus de boodschap.
Die paar seconden dat hij nodig had gehad om de twee op te sporen was jammer genoeg net iets te lang. Esther had hem gevonden. Dus nu moest hij maar wat beter gaan uitkijken. Op het dak van het gebouw dat het steegje mee vormde bleef hij staan. Oplettend volgde hij alles wat er gebeurde. Onbewust trok er een mondhoek naar omhoog wanneer ook Jace in ontkenning was, net zoals Esther die paar weken terug. Logisch ook. Alleen leek de redhead het niet zo goed op te nemen. Dit was nu juist een van de redenen waarom het beter was als er iemand bij je was die alles al doorstaan had. Mweuh, drama all the way. En hij kon het weer eens mooi gaan oplossen. Zijn pupillen flitste heen en weer tussen de twee gestaltes beneden. Elk woord dat daar klonk, kwam dubbel zo hard zijn gehoor binnen. Elke knal die door een van de twee gemaakt werd, a was het maar Esther’s arm op de muur of Jace die haar weg duwde, dit ging serieus de verkeerde richting uit. Zonder enige moeite sprong hij naar beneden net wanneer Jace de poging had gedaan om haar weg te duwen. Blijkbaar was de dude toch zo slim om nog weg te rennen na alles. Mooi. Chris plaatste zijn beide handen ruw op de schouders van Esther en drukte haar tegen de muur aan. Ze zou nog weg kunnen raken, zeker door de verhoogde kracht die ze nu bezat door haar drang naar bloed. Toch moest hij haar tegen houden, en blijven tegenhouden zodat ze niet achter haar vriend heen ging. ‘Besef je wel wie dat is?’ Grauwde hij naar haar. Oh nee, aardig doen hielp op dit soort momenten niet meer. Hopelijk was Esther haar nachtelijke snack niet zo lomp om terug te keren naar hun. Eigenlijk zag hij het nog wel gebeuren, die dude die terugkeerde om te checken wat er nu aan de gang was met Esther. Om te kijken wat hij hier deed. Oh ja, dan zou het hele feestje pas gaan beginnen.

Met haar ogen gesloten nam ze de geur van bloed steeds beter in zich op. Ze kon er niet genoeg van krijgen. Bijna, bíjna opende ze haar mond. Die kracht om haar tanden door te laten schieten en door zijn huid, zo zacht als boter, te laten glijden kwam bijna. Totdat ze een beweging opmerkte en ze haar ogen vliegensvlug openschoot. Net op dat moment ging alles vrij snel. Ze kreeg een antwoord, alleen niet de juiste, van de jongen. Gelijk werd ze naar achteren gegooid, iets waar ze niet zo gauw op gerekend had. Hoewel ze qua bouw automatisch nu aardig versterkt was, lukte het hem toch om een flinke zet te geven. Hierdoor werd ze naar de andere kant van de steeg gegooid en knalde ze met haar rug tegen de muur aan. Met daarbij half in een zithouding.
Uit woede lichtten haar ogen op, schoten haar tanden uit en blies ze een angstaanjagende krijs die zelfs nog twee keer nagalmde door de steeg heen. Zelfs zij kreeg het kippenvel op haar armen, maar daar gaf ze niet om. Hetgeen waar zij om gaf was haar prooi die wegrende.
Voordat ze de kans had om op te staan en zichzelf te herpakken, om hem zo snel mogelijk in te halen, werd ze tegen gehouden. Meteen schoot haar blik vanaf het slachtoffer naar hetgeen wat haar tegenhield. Christian. Van walging trok ze haar rechter bovenlip een stukje omhoog. Wat dacht hij wel niet wat hij aan het doen was? ''Laat. Me. Los.'' Spuwde ze uit met een allesbehalve normale stem, het klonk eerder demonisch. Ze was dorstig als hel. Dit kon zo niet langer. Adrenaline pompte als een gek door haar lichaam heen. Esther gaf er niet om waar Christian het over had, ze wou nu meteen bloed. Bloed. Enkel bloed. Bloed overal. Hieraan denken deed pijn.
Met een lustige kreet sloeg ze de jongen van zich af, duwde hem met een flinke kracht naar de muur waar ze zojuist nog haar slachtoffer vast had gezet. Als een Slender nam ze een afzet en vloog mee met de tijd, zo snel ging ze vooruit. Hoewel de jongen zich vast uit de steeg zou banen, maakte het weinig uit. De straten waren evengoed donker, er was geen kip die nu met dit tijdstip en geruchten over vampiers op straat zou lopen. Tenzij het jagers waren, maar dat was nu iets waar ze totaal niet aan dacht. Hongerig likte ze haar lippen af, terwijl ze haar armen inmiddels vooruit stak om de jongen ieder moment bij zijn schouders te grijpen en vast te nemen. ''Grauw,'' bracht ze uit zodra haar vingers contact maakten met zijn kleding wat om zijn lichaam omhuld zat.
Gauw genoeg zette ze zich af tegen de hoek van de steeg, duwde haar lange nagels door zijn kleding heen om daarmee door zijn huid te graven. Voordat ze het wist had ze hem mee op een dak gesleurd, niet heel ver van de grond verwijderd maar hoog genoeg zodat niemand iets zou merken van een moord. Vooral niet met de duisternis die zich plaatsvond. Esther haar ogen waren gewend aan de nacht, ze had geen licht nodig om de jongen te hoeven bekijken. ''Well, well, waar waren we gebleven.'' Hijgde ze, uit adrenaline niet van moeheid, tegen zijn gezicht aan. Ze lag vlak bovenop hem, in een houding wat hem klem zette. Meer macht stroomde door haar aderen heen, niets kon haar meer tegenhouden. Ogen sloegen bloedrood, tanden kwamen verder door en de roodharige meid kwam dichterbij the place to be. Gelijk wanneer ze zijn nek bereikte, sloeg ze vrij hard met haar linkerhand op de plek waar hij zijn wapen moest bewaren. Als er iets was wat ze van hem kende, was het waar zijn zwakke punten lagen. Lichtelijk grijnsde ze terwijl ze haar lippen al tegen zijn huid aanplaatste. ''Rustig maar, het zal geen pijn doen, je voelt het nauwelijks.'' Dat was een leugen, natuurlijk. Het brandde als hel en als ze de goede ader nam, zou het voelen alsof zijn aderen in de fik stond. Gezien de snelheid hoe ze bloed eruit zoog, was haast niet gezond meer. Al zou dat bij iedere beginneling plaatsvinden, waarschijnlijk.
Daar begon het. Tanden schoten zo zacht als boter door zijn huid heen, waarna het bloed al gauw vloeide. Ze miste geen druppeltje, liet het over haar tong glijden. Gulzig tapte ze het af, had geen besef meer van hoeveel ze nam.

Dit hele ding was zo niet echt. Het was gewoon een of andere grap. Zoiets zou ze wel doen, right? Hem eerst doen geloven dat ze dood is, dan ineens *poef* terugkomen, en dan zo'n dingen flikken. Want gegarandeerd had ze die verhaaltjes ook gehoord. Over de vampiers enzo. En nu stond ze hier, om hem eens goed bang te maken. Straks begon ze te lachen, en dan zou alles over zijn. Dan zou ze hem een stomkop noemen, een achterlijke idioot, omdat hij zich zo makkelijk liet doen. Op dat moment stond hij te wachten, maar het kwam niet. En ergens kwam de angst dat het ook niet zou komen. Dat had hem uiteindelijk aangezet om te vluchten. Nog geen seconde was hij weg, of een akelig gekrijs weergalmde door zijn oren. Jace keek niet eens achterom. Hij sprintte zo snel als hij kon naar de ingang van de steeg. Fuck this. Fuck that. Nee, fuck you! How the fuck haalde ze het in haar kop om hem zo bang te maken? Hij wist niet waarom ze zo deed, wist niet of het allemaal een spelletje was of niet, maar dit keer had ze hem goed te pakken. Zijn hart bonkte als een gek en zijn ademhaling ging heel snel en onregelmatig. Hij kon alleen maar denken aan blijven rennen, naar het kraakpand, waar ze hem niet zou vinden. Als hij op tijd wegraakte tenminste.

Het geluid van iemand die hem volgde, bleef uit. Nog steeds bleef de gedachte dat ze een grap uithaalde, en dat ze zich nu stond plat te lachen. Maar waarom schreeuwde zijn lichaam dan dat hij moest blijven rennen? Niet denken nu, gewoon doen. Jace kwam eindelijk op de gewone straat, al was het nog steeds dark as fuck. Waar was de maan als je hem nodig had? Hij rende verder, tot hij onverwacht vlak achter hem slechts een enkel woord hoorde. ''Grauw,'' Klonk het. Veel tijd om er over na te denken had hij niet, al was er maar een vraag die nu in hem op kwam. Hoe had ze hem zo snel ingehaald? En waarom had hij haar niet horen aankomen? Plots voelde hij scherpe nagels in zijn rug boren. Hij struikelde half vooruit, maar werd vrijwel meteen opgetild. Wait whut? OPGETILD?! De pijn in zijn rug bleef hangen, tot hij plots plat op de grond lag. Nuja, de grond. Het dak van een huis. Hij lag bijna aan de rand, kon zien dat hij wel een 3-tal meter hoog lag. Met Esther die op hem lag.

Hij snakte een paar keer naar adem. Zijn hand strekte zich uit naar de rand van het dak. Misschien kon hij zichzelf naar de rand trekken. Dat zat er blijkbaar niet in. Sinds wanneer was ze zo sterk? Godver. ''Well, well, waar waren we gebleven.'' Hijgde ze vlak boven hem. Zijn ogen schoten naar haar en terug naar de dakrand. Zijn pupillen waren groter, zijn hart bonkte in zijn borst, zo hard dat het bijna pijnlijk was. Ze transformeerde bijna voor zijn ogen. Hij likte zijn lippen. "Wie the fuck bèn je?" Schreeuwde hij toen , terwijl zijn hand weer naar zijn mes gleed. Ze had het door. Nee, ze wist het. Ze wìst het. Ze sloeg krachtig op zijn hand, zo hard dat zijn hele hand pijn deed. Dichter en dichter kwam ze richting zijn hals. Nee. Nee, dit kon niet. Dit was echt te waanzinnig om echt te zijn. Haar lippen kwamen op zijn hals terecht. ''Rustig maar, het zal geen pijn doen, je voelt het nauwelijks.'' Fluisterde ze nog. "Nee, niet doen", Smeekte hij. Hij legde zijn pijnlijke hand tegen haar bovenarm en probeerde haar weg te duwen, tegen beter weten in. Plots kwam een nieuwe pijn bovenop de andere. Het verspreidde zich meteen door zijn hele lichaam, zette zijn aders in de fik. De adem ontsnapte uit zijn longen, terwijl hij zijn ogen dicht kneep. Smachtend naar verse lucht opende hij zijn mond half, maar het lukte niet. Hij spande al zijn spieren aan, krulde zich op, klemde zijn handen rond haar schouder, probeerde haar weg te duwen, maar het. lukte. niet. Zijn hart klopte nog steeds pijnlijk in zijn borst, maar het leek wel alsof het vertraagde. De jongen begon te trillen, terwijl steeds meer bloed uit hem weg getrokken werd. "Stop, a-alsje..blieft. Stop..." De woorden kwamen er zo zacht uit dat hij niet eens zeker wist of hij ze wel gezegd had of niet. Meer en meer zwart kwam voor zijn ogen, overspoelde hem als een golf. Plots vond hij weer adem, en hij jankte een kreet van pijn. Hij kon zichzelf niet helpen. Ze was te sterk. De vraag was, wie zou hem komen redden?

Zijn ogen hield hij strak op Esther gericht. Wetend dat hij haar toch niet zou kunnen tegenhouden. Maar hij kon haar niet zomaar ongestoord haar vriend laten leegzuigen. Christian plaatste zijn handen steviger op haar schouders en drukte haar harder tegen de muur. Zoals verwacht overheerste de dorst alles. ‘Doe freaking normaal!’ Bromde hij naar haar. Zijn woorden waren nog niet koud of hij werd ruw weg geduwd door haar. Zijn lichaam leek als een pop door de lucht te gaan, hij knalde tegen een container. Great. Esther was natuurlijk al lang verdwenen. Hopelijk was Jace al ver genoeg. Bij het horen van een verdacht geluid, wat niet afkomstig was van de twee andere, rende hij net zoals Jace de steeg uit. Hij was er zeker van dat het een jager was. Zo’n geluid werd niet gemaakt door een gewone onwetende mens, of een vampier die op jacht was. Christian was nog maar net uit de steeg of er doemde twee schaduwen op, duidelijk gewapend. Die hadden hem dus niet gezien, maar goed ook anders was zowel hij als Jace verloren en dan was er al sprake van een probleem.
Niemand was op straat, afgezien van misschien enkele waaghalzen die dachten dat ze hun aan konden. Losers. Er hing een kille sfeer in de lucht. Maar ja wat wilde je dan in een stad als deze? Even grijnsde hij. De wezens van de nacht overheerste hier alles. Ze leidde hier alles. Nee, niet alles die dombo’s van een jagers die konden ze nog niet de baas. Maar dat kwam nog wel, gewoon afwachten tot je de juiste man te pakken had en dan was hun hele spelletje uit. Al snel had hij de stem van Esther opgepikt. Wat een speur vermogen had hij toch. Nu hij erbij nadacht, die jagers waren echt een bende mongolen bij elkaar. Als ze nu simpel een vampier gevangen hielden, kon die elke andere vampier opsporen. Natuurlijk voor een goeie prijs. Maar goed voor hen dat alleen de superieure wezens hier over na dachten. Want anders waren ze waarschijnlijk als uitgemoord of zo.De kreet was voor hem het teken dat hij al lang te laat was. In een flits stond hij bij het tweetal op het dak. Ze had dus al toegeslagen. De geur van bloed bracht hem even in een lastig parket. Of hij joinde zich bij Esther en ze vermoorde Jace gewoon met zijn tweeën, of hij deed het gene wat er waarschijnlijk door de menselijkste aanwezig van hen verwacht werd? Nog één keer de goeie spelen dan maar.
Hardhandig trok hij Esther weg van Jace en duwde haar enkele meters bij hen vandaan. Nog geen seconde later greep hij haar bij de keel en snoof. ‘Maak dat je weg komt. Nu!’ Grauwde hij naar haar. Luisteren deed ze waarschijnlijk niet. Maar dan had hij nog wel een andere aanpak. Zonder iets liet hij haar op de grond vallen en verplaatste zich weer naar Jace. Zou Esther al te veel bloed van hem binnen hebben? Nee, vast niet. Hij was hier snel genoeg geweest, toch? Zijn ogen dwaalde kort naar de wonde. Het bloed gutste eruit, en bijna, bijna veranderde hij in hetzelfde als Esther net nog was geweest. Een meedogenloze moordenaar. Christian trok zijn eigen pols open en bracht deze naar de lippen van Jace. ‘Drink het. Je heelt ervan.’ Sprak hij dwingend. Elk zintuig was gericht op Esther. De jongen hier was onschuldig, kon hem niets aan doen, en zowel zou Chris toch vliegensvlug helen. Maar hij had natuurlijk wel bescherming nodig tegen zijn voormalige vriendin. Oh ja, misschien moest hij Esther trouwens volgende keer maar gewoon vast ketenen kon ze niemand wat aan doen. Toch tenminste tot ze klaar was om alleen weg te gaan.

Grrrauw, wat een lust. Haar aderen tintelden van plezier, haar hart bonkte hard. Maar niet van pijn, meer van adrenaline die flink geproduceerd werd. Controle over zichzelf was ver te zoeken, vooral in zo'n staat als deze. Tanden bleven in zijn huid geboord, woedde meer bloed op. Het zou niet lang meer duren voordat hij zijn leven kon vergeten en al helemaal niet voordat het zwart voor zijn ogen transformeerde. Al had ze dat anders gedacht, hoewel ze helemaal niet kon denken op het moment natuurlijk, gezien er al gauw voetstappen naderden. Toch keek ze hier niet van op en ging gerust door met het leegzuigen van haar slachtoffer. Dit duurde echter niet langer dan hooguit vier seconden. Met helse kracht werd haar lichaam van die van Jace afgetrokken en werd ze weggesmeten. Hiervan tolden haar ogen, zodat ze niet gelijk de kracht had om te zien wie dat haar aangedaan had. Een akelige grom verliet haar keel, waarbij ze haar tanden ontblootte. Zo onder andere ook de scherpe hoektanden, allebei flink bebloed. Er liep zelfs nog een straaltje vanuit de rechter mondhoek. Esther had geen tijd om die weg te halen, haar ogen bleven hangen op de jager die haar zojuist ongevraagd gestoord had. Zodra de roodharige meid zeker weten wist dat het haar vriendje was die haar zojuist wild van het bebloede lichaam af had getrokken, werd ze alleen nog maar kwader. Hij hoorde haar te steunen, in wat voor tijd dan ook.
Die woede kwam nu dan ook vrij en niet zo'n klein beetje ook, met de krachten die ze bezat zou ze nog eens een aardbeving kunnen veroorzaken. En alsof het nog niet genoeg was dat ze weggetrokken was, kwam hij nu rechtstreeks op haar af met ongekende snelheid en werden er woorden naar haar gegrauwd. Die stuk voor stuk rakelings langs haar heen schoten, het enige waar ze zich op focuste was het bloed waar ze hard op aasde. Het maakte niet meer uit van wie het was, al was het nu Christian zelf. Daarvoor was ze nog te ongecontroleerd om alleen op pad te gaan. In plaats van een normaal antwoord te geven blaaste ze naar de jongen, waarbij zelfs enkele bloeddruppels vrij kwamen. Een goede reactie geven was ook lastiger vanwege dat haar keel afgesloten was, waardoor ze lichtelijk rood aanliep.
Nog geen fractie seconde later voelde ze de koude grond tegen haar rug aan. Heel even vormden er zwarte vlekken voor haar ogen, maar dankzij dat alles nu krachtiger en sneller ging waren die ook zo snel verdwenen als sneeuw voor de zon. Gauw genoeg lag ze half in de kruiphouding, keek omhoog naar de jongen die inmiddels bij het lichaam was aangekomen. Heel even keek ze toe hoe hij handelde, maar het beviel haar niet. Ging hij nu haar slachtoffer voeden? Ranzig. Esther was ver heen, ze kon de jongen die daar op het moment hulpeloos op de grond lag moeilijk herkennen, oftewel; helemaal niet. De jongen die eerder haar beste vriend was, die Jace noemde, was verdwenen uit haar hoofd. Op het moment dan, omdat ze nog geen 'professionele' vampier was.
''Gaaaaaaaaaaaaaaaah!'' Blaaste ze dit keer harder, demonischer als dat een kat zou doen. Hierna volgden nog een paar hebzuchtige hijgen, alsof ze buiten adem was, maar Esther wist wel beter. Als ze nu iets was, was het niet buiten adem. Eerder nog veel te bloedlustig. Niets kon haar nu nog stoppen om bij de jongen terecht te komen. Dreigend richtte ze haar armen naar voren, liet het als hel overkomen door de scherpe, lange klauwen die ze bezat. ''Je gaat eraan,'' sprak ze daarna met een stem die niet overeen kwam met haar eigen, en dit gericht tot de jongen die haar vriendje moest voorstellen. Op dat moment zette ze zichzelf af en rende volop naar hem toe, sprong nog geen halve seconde later omhoog met haar scherpe klauwen op zijn lichaam gericht.