Finding the courage to say sorry

Klokslag twaalf uur was geslagen, waarop Esther niet langer wachtte en gelijk de deur uit haastte. De zon zou nu geen enkel effect hebben op de roodharige meid, gezien die er helemaal niet was. Dus kon ze rustig haar gang gaan, al zou ze moeten uitkijken voor de vampierjagers. Maar daar had ze weinig mot mee gehad de laatste tijd, de tijd dat ze als het ware getransformeerd was in een monster. Bovendien zou ze niet lang in het centrum blijven, ze moest haar woede kwijt en dat was dus ver buiten het bewoonde gebied. Het bos was een prima plek, eventueel het Onyx gebied. Daar zou nu zeker weten weinig rondlopen.
Voordat ze het in de gaten had, rees ze mee met de wind en deed er nog geen drie minuten over om de ingang van het bos te bereiken. Dorst had ze niet, ze had meer zin om energie te verspillen door de bergen en het bos te verkennen.

Na ongeveer drie uur lang tijd besteed te hebben aan het verneuken aan kostbare energie, voelde ze zich wat moe worden. Het was tijd om terug te keren naar de stad, waar ze misschien nog wat lol kon beleven aan eventuele gang fights of clubs die uit de hand liepen. Altijd leuk om mee te joinen en misschien ongezien een slachtoffer mee te pikken die toch hor en door stoned was. Dan lag het er nog aan in wat voor bui ze was en hoeveel honger ze had, als ze doorsloeg maakte ze er een levenloos slachtoffer van en anders zou ze degene in een doodlopend steegje achterlaten.
Met de capuchon over haar hoofd heen en handen verborgen in de zakken van haar jack, liep ze door de straten. De verdoofde straten, waar niets te beleven was. Eerder het buitengesloten stukje stad, waar de mensen rust en vrede wouden hebben. Blergh. Snel doorlopen voordat ze nog misselijk werd van die beleefdheid. Het duurde niet lang voordat ze het hartje bereikt had, enkel op een mensenloopje. Al gauw klonken de geluiden van hardstyle en keiharde dubstep door haar oren heen, terwijl het nog ver buiten bereik lag. Dat kwam door de krachtige zintuigen die ze had. Een zucht verliet haar keel, wat zou Christian nu aan het doen zijn? Of nog sterker; Jace? Sinds ze hem bruut aangevallen had en niet eens de kans had gegeven om zich te verdedigen voelde ze zich schuldig. Of eigenlijk niet op het moment zelf dat het gebeurde, maar de volgende nacht dat ze wakker werd en zich maar al te goed kon herinneren wat ze geflikt had. Meteen sloegen haar ogen neer, ergens wel verdrietig en vol schuld. Ze kon het niet helpen, ergens lag er nog wel een hartje in haar. En als het iemand was die ze nooit zou willen aanvallen, was het haar beste vriend Jace wel. Of wat er nog van hun vriendschap op het moment overgebleven was.
Was het verstandig om nu naar hem op zoek te gaan? Misschien was er een kans dat hij buiten liep. Als dat zo was, zou ze moeite doen om zich te verontschuldigen, of meer. Maar zodra hij in zijn huis was, was er geen hoop om hem vanavond nog te bezoeken.
Ach wat maakte ze zich ook druk, het was het beste om het spoor op te pikken. Alhoewel.. wat rook ze daar? Juist, de geur van Jace. Hmm, wat kon ze daarvan genieten. NEE. Niet aan denken, gewoon rustig stalken.
Zodra ze hem op het spoor had en over de daken hem achtervolgde, bedacht ze zich hoe ze hem zou benaderen. Wat zou de beste manier zijn? Zou het überhaupt slim zijn om dat nu te doen? Esther raakte vanzelf radeloos, wat een teken was dat ze zich wel echt klote voelde over hoe ze hem behandeld had. Terwijl ze zich in gedachten verdiepte, struikelde ze bijna en veroorzaakte een geluid van klapperend metaal. Een buis die niet helemaal lekker lag, waar ze zich over misgestapt had. Meteen trok ze aan haar onderlip, er was nu dus geen ontkomen meer aan.

[&Jace]

Met gesloten ogen leunde de jongen tegen de spiegel. Het koude materiaal voelde vreemd aan tegen zijn voorhoofd. Zijn handen leunden op de wasbak. Water dripte van zijn gezicht af. Het was het enige geluid dat de stilte doorbrak, op zijn ademhaling na dan. Hij tastte zonder te kijken naar de handdoek, die hij klaar had gelegd. Zijn vingertippen gleden even over de zachte stof. Daarna veegde hij zijn gezicht droog, en opende eindelijk zijn ogen. Zijn felblauwe ogen vielen meteen op, zelfs nadat hij er bijna dagelijks naar keek. Hij zag er afgetobd uit. Zijn gezicht zag er strakker uit dan anders, omdat hij wel vaker maaltijden oversloeg. Zijn blik gleed naar beneden, naar zijn hals. Dat had hij beter niet gedaan. De twee puntjes waren nog steeds duidelijk te zien, ook al waren het slechts littekens geworden. Hij beet kort op zijn tong en wendde toen zijn blik af. Jace leunde achterover, weg van de spiegel, en met een woeste beweging knalde hij de deur dicht.

Hij had geen zin om nog langer hier te blijven. Het was al een gat in de nacht, maar hij was de hele dag binnen gebleven, en hij had nood aan wat frisse lucht. Jace was niet het type dat graag lang binnen bleef. Hoewel hij nu wist dat vampiers god damn real waren, weerhield het hem niet om naar buiten te gaan. Hij zou zich niet laten doen door een bende bloedzuigertjes. Oh nee. Hij had zijn voorzorgen genomen. In de keukentafel staken twee messen, ongeveer zo lang als zijn gewone mes, maar compleet gemaakt uit zilver. Het had niet veel moeite gekost om er een paar te krijgen, tegen een redelijk goed prijsje. Zijn contacten hier waren al bijna even sterk als toen in Santa Monica. Met een geamuseerde grijns om zijn lippen trok hij een van de messen uit de tafel en stak het achter zijn broeksriem. Hij nam zijn oversized trui en liep naar buiten, de straat op.

Zijn ogen schoten heen en weer over de lege straat. Gelukkig scheen de maan, een of ander iets wat ervoor zorgde dat hij zich iets veiliger voelde dan in het pikkedonker. Hij snoof kort de lucht in. Het duurde niet lang voor hij het centrum had bereikt. Misschien vond hij hier voor vannacht nog wat lol. Hij besloot om naar zijn vaste club te gaan. Daar zouden vast nog wel mensen aanwezig zijn, op dit uur van de nacht. Nog een paar straten, en hij zou er zijn. Tot een nogal hard geluid zijn aandacht trok. Met een bruuske beweging draaide hij zich om, en herkende hij meteen de bekende gestalte van Esther -of wie ze nu ook mocht wezen. Een blik van haat schoot door zijn ogen, zijn spieren spanden zich aan en hij deed een stap achteruit. "Jij weer", Zei hij vol afschuw. Zo makkelijk zou ze het nu niet hebben. Hij was steeds meer te weten gekomen over vampiers, hun zwakheden, hoe je er tegen moest vechten, enzovoort. Plus, hij was nuchter. En niet meer in shock omdat hij dacht dat hij geesten zag. Hij zou haar geen kans geven nu. Zonder aarzelen haalde hij het mes uit zijn riem. Het zilver schitterde in het licht. "Blijf uit m'n buurt, Esther", Zei hij dwingend. Toen beet hij op zijn lip. Hij schudde met zijn hoofd. "Nee, wacht. Nee, dat ben je niet. Want jij..", Hij haalde even diep adem. "Jij beet mijn fucking ader door." Zijn stem klonk flinterdun. Een traan sprong in zijn ooghoek, gleed langzaam naar beneden. Hij veegde hem ruw af met zijn mouw. Na al die weken had hij haar hoogverraad nog steeds niet verwerkt. En nu stond ze daar weer. Zijn ogen gleden kort van haar weg, terwijl hij met alle moeite van de wereld zichzelf weer onder controle kreeg. Wist hij veel dat ze er niet veel aan had kunnen doen, dat ze op dat moment gek werd van de dorst. Dat ze praktisch niet anders had gekund dan hem te pakken die nacht? En no chance dat hij haar tegen zou hebben gehouden. Vroeger zou hij het nooit hebben gekund. Haar aanvallen. Maar nu, nadat ze hem door zoveel pijn had laten gaan, zowel emotioneel als fysiek, als ze nu besloot om op hem af te komen om hem weer pijn te doen, zou hij waarschijnlijk zonder aarzelen het mes door haar hart proberen te boren.

Vanaf het moment dat ze gestruikeld was en op haar onderlip gebeten had, liet ze niet meer los. Inmiddels beet ze zo hard dat er bloed uit kwam, haar eigen verse bloed. Oftewel; beestenbloed. Rustig en kalm liet ze het over haar tong glijden, naar binnen toe. Ze verloor er de controle niet van, omdat ze geleerd had zichzelf te beheersen. Daarbij kwam ook kijken dat haar eigen bloed niet zo heel aantrekkelijk was vergeleken met het die van een mens.
Hmpf, zodra Jace zijn stem volgde wist ze dat ze erbij was. De toon waarop hij het had uitgespuugd klonk niet bepaald vrolijk of ook maar iets wat op verwelkomend leek. Nog maar het 'hartelijke' van welkom achtergelaten. Het was misschien maar beter om naar beneden te gaan, om op ooghoogte te komen met de jongen. Misschien hielp het om het gevoel van gevaar weg te halen bij hem, gezien zij nu een stuk hoger stond en de kracht had om hem nu van bovenaf te bespringen. Dit liet ze achterwege en kwam dichterbij de rand. Zou het nodig zijn om iets te zeggen? Nee, dat kwam zo meteen wel. Eerst beneden zien te komen.
Dat was niet zo moeilijk, er stonden een aantal containers en een pijp leidde naar beneden. Ja, ze zag haar hele weg al. Dat was een techniek wat ze opgebouwd had in de tijd van Die Hard.

Het kostte nog geen hele vijf seconden om de grond te raken. Allereerst had ze gedeeltelijk vliegensvlug de pijp genomen en was daarna rauw met handen en voeten op de container terecht gekomen. Geen krasje beschadiging op haar huid, laat staan iets van geknakte botten. Meteen richtte ze haar blik op Jace, waardoor haar rode haren naar achter vlogen. Vlak voordat ze haar mond zou openen gaf hij haar al een dwingend bevel om beter uit zijn buurt vandaan te blijven. Dit was niet iets wat op haar planning stond. Ze wou dan wel in zijn buurt komen, maar voor andere reden dan wat het de vorige keer tot uitgelopen was. Het was walgelijk om te zeggen, maar ze wou hem haar excuses aanbieden. Kostte wat het kost. Ze sprong van de container af, douwde haar handen nonchalant in de zakken van haar leren, zwarte jack die haar bovenlichaam perfect sierde en afwerkte. Langzaam kwam ze dichterbij, de voetstappen weergalmden in de steeg. Verder was er niemand in de buurt, zelfs geen absurde vampierenjagers en Esther haar hartslag was op peil. Dit was het moment om hem te benaderen, tenminste voor haar was het de perfecte timing. Ze had het geleerd om zich in te houden, het zou haar niet opnieuw gebeuren om hem aan te vallen. Al zou ze haar eigen hart ervoor moeten verscheuren. Opnieuw sprak Jace. Dit kwam echter recht naar binnen, waardoor ze haar blik heel even afweek en kort slikte. Iets wat nauwelijks te zien was, door lichtval. ''Jace..'' Begon ze twijfelend, wat te horen was in haar stem. Verder kwam ze niet, woorden waren niet te vinden. Toch moest ze het hem showen. Allereerst haalde ze dan toch maar haar handen uit de zakken vandaan. Wat moest ze anders? Ze was radeloos, op het gebied van spijt. ''Je moet weten dat ik toen mezelf niet was. Er is veel gebeurd.'' Vervolgde ze, dit keer met minder twijfel en haar ogen zochten die van de jongen weer op. Het lukte haar om die stap te zetten, om op z'n minst te vragen om een moment van getuigenis.
''Dat díng wat jou ader doorbeet was allesbehalve mij. Geef me een kans en-'' Daar sloeg ze af, het lukte haar niet om het te brengen. De laatste tijd had ze al vaak excuses gemaakt tegen mensen, maar dit was toch anders. Dit was veel belangrijker, ze kende Jace al jaren en nooit hadden ze excuses nodig gehad. Het was altijd wel goed geweest, maakte niet uit in wat voor situatie. Maar dit.. dit was onmenselijk, zo raar. Ze kon het niet. Heel even keek ze hem aan, wijdde haar ogen en opende haar mond om opnieuw poging te doen om iets te zeggen. Maar er kwam niets uit. Waardoor haar instinct zei dat het tijd was om te gaan, ook al vertelde haar hart iets heel anders.

Ondanks dat hij wist hoe freaking snel vampiers konden zijn, schrok hij toch van de snelheid waarmee ze van het dak op de grond raakte. Ze volgde een weg die ze duidelijk al lang in haar hoofd had, wat ze waarschijnlijk te danken had aan haar ervaring. Het was ook duidelijk dat ze niet echt van plan was om hier zomaar weg te gaan, aangezien ze gewoon bleef staan waar ze stond, met haar blauwe ogen op hem gericht. Hij focuste zich op Esther, zo goed mogelijk. De zware bassen van de muziek verdwenen naar de achtergrond, net zoals het kabaal van de auto's, dat nooit leek te verdwijnen in een drukke stad als deze. Hij hoorde alleen zijn eigen ademhaling. Zijn hart bonkte in zijn hoofd door de adrenaline die door zijn lichaam werd gepompt. Ergens was hij wel blij dat ze op gelijke hoogte met hem stond nu. Nu kon ze hem tenminste niet vanuit de lucht neerhalen. Zijn hele lichaam was gespannen en hij likte even langs zijn droge lippen, zodat hij een redelijk vaste stem zou hebben als hij haar eenmaal zou aanspreken. Het had tenminste effect. Ze bewoog niet meer aan die griezelige vampiersnelheid die ze nu bezat, maar sprong elegant van de container af, om hem dan langzaam te benaderen. Hoewel het iets moois had, was dit gewoon bovennatuurlijk en daarom zo zo fout. Hij omklemde het handvat van het mes wat meer en spande zijn armspieren nog meer aan, klaar om naar haar uit te halen als het nodig bleek te zijn.

Toch was er iets anders aan haar houding dan de vorige keer, voor zoverre hij het zich nog kon herinneren. Ze leek kalmer, beheerster. Maar misschien was dit een nieuwe jachttechniek die ze maar wat graag op hem wilde uitproberen nu. Hij verplaatste zijn voeten lichtjes achteruit, zodat de afstand toch enigszins bewaard bleef, maar hij wou niet nog een keer wegrennen. Hij wist wat er zou gebeuren dan. Zijn hoofd stond op vechten nu, niet meer vluchten. En als hij stierf, dan zou hij zijn uiterste best doen om haar met zich mee te nemen. Oh god, wat was er toch met hun band gebeurd? De twee hadden elkaar altijd zonder woorden begrepen, elkaar ondersteund in de kleinste dingen. Als er iemand was die hij kon vertrouwen, dan was het Esther wel geweest. Tot ze natuurlijk hem moest degraderen tot nachtsnack in plaats van beste vriend. ''Jace..'' Klonk haar stem twijfelend door de nacht. Hij richtte zijn blik weg van haar ogen, keek naar hoe haar lichaam was. Ze zag er nog steeds relax uit, maar dat kon elke seconde omslaan. Hij keek haar wantrouwend aan, tot ze verder zou gaan. ''Je moet weten dat ik toen mezelf niet was. Er is veel gebeurd.'' Ging ze verder. Hij beet op zijn tong om niks te zeggen. Oh dus het begon nu zo? Het proberen goed te praten... Nice try.

Jace merkte hoe zijn handen begonnen te trillen. Hij wist echter niet zeker of het uit woede was of uit verdriet. Angst was het zeker niet. Nee, hij was ofwel kwaad, ofwel verdrietig, beide eigenlijk omdat hij Esther kwijt was... De echte Esther. Kwaad op degene die haar van hem afgepakt had, verdrietig omdat er gewoonweg niks aan te doen was. Zijn hart bonkte steeds luider in zijn hoofd, en zijn ademhaling verzwaarde. Hij kreeg op de een of andere manier pijn in zijn longen. God damn what the actual f'ck was er hier aan het gebeuren. Zijn mondhoeken trilden en trokken naar beneden. Hij knipperde fel met z'n ogen. Hij wou hier niet staan janken, my fckn god. Esther zocht weer oogcontact, maar zijn blik was te wazig, dus keek hij naar een stukje muur net achter haar. Genoeg om haar niet recht aan te moeten kijken, maar wel nog in de gaten te hebben. ''Dat díng wat jou ader doorbeet was allesbehalve mij. Geef me een kans en-'' Ze stokte midden in haar zin, maar het maakte hem niet uit. Het was niet iets wat Esther zou doen, wat alleen maar weer bewees hoe erg het veranderd was, dit alles. Hoe erg zij veranderd was. Hoe erg hij zelf veranderd was. "Stop maar gewoon", Zei hij zachtjes, met de pijn die hij vanbinnen voelde duidelijk in zijn stem. "Je bent veranderd." Hij slikte even, omdat zijn keel nu zo goed als dicht zat. Jace voelde zijn lichaam met de minuut meer ontspannen. Het mes hield hij nog maar heel lichtjes vast. "Kom terug", Bracht hij toen uit. En met die woorden liep opnieuw een traan over zijn gezicht, maar nu bleven ze komen. Hij wendde zijn gezicht af, stapte een paar passen achteruit zodat hij nog meer in de schaduw zou staan en zocht toen steun tegen de muur. Goeie moves, Jace, goeie moves.