Into the fray.

Het was warm, aangenaam warm. De zon scheen door de bomen door, wat zorgde voor een speling van licht op zijn huid. Darren had zijn ogen gesloten, zijn armen lagen onder zijn hoofd- grassprietjes aaide over zijn huid en kietelde zijn wang. Darren kwam hier vaak, tenminste zo vaak mogelijk, waarneer hij tijd had. Meestal niet, maar dan maakte hij gewoon tijd. Na school of na het werk, meestal rond de na middag. En in plaats van dat hij een onderbroek droeg onder zijn spijkerbroek, droeg hij meestal zijn zwembroek. Het was bij zijn levens ritme gaan horen, net zoals slapen en eten, simpelweg gewoon een gewoonte geworden. Hoelang lag hij hier nu, hier in het gras? Lang, waarschijnlijk al zo’n paar uur. Hij was in slaap gevallen, luisterend naar de stilte- het geruis van de bomen, het klotsen van het meer tegen de waterkant. Dat alles brachten hem in een trance toestand, waarbij hij de wereld achter zich liet, en verdween in de zijne diepe gedachtes. Nu hij zo over deze situatie nadacht, was hij wakker geworden. Hij opende zijn ogen, die snel spleetjes vormde tegen het zonlicht in. Darren duwde zichzelf in een zit positie, kort bekeek hij zijn omgeving. Een zucht verliet zijn mond, waarna hij opstond. Op de grond naast hem lag zijn schooltas, en zijn kleding, hij droeg enkel zijn zwem short. Darren liep naar de steiger toe, keek uit over het meer, het prachtige meer. Het zonlicht bracht een goudgeelige gloed over het water. Aan de overkant van het meer was een rijk gevuld bos, met grote groene bomen, en de blauwe lucht maakte alles af tot een perfect plaatje. Het leek een droom, een volkomen wereld, maar het was reality. Darren was hier, stond hier, ademde, leefde en dacht na over de feiten die het leven met zich meebracht. Zijn leven had vele voordelen, maar kende ook nadelen. Maar nu dit moment, moest hij zijn oude leven achter zich laten. En beginnen aan een nieuwe, het leven tegemoet lopen. Hij verheugde zich erop, maar toch voelde het niet zoals hij het verwachte. Maar onbekende gevoelens konden goed zijn, en daar hoopte hij maar op. Darren spande zich en sprong, sprong het water in. Als een scherp mes sneed hij door het water, hij hielt zijn adem in. De onderwater wereld was vredig, rustgevend, Darren begon te zwemmen, recht voor zich uit. Op de helft van het meer kwam hij boven, en liet hij zich op zijn rug drijven. Hij verdiepte zich in de helder blauwe lucht, gevuld met kleine schapen wolkjes. Zo bleef hij liggen, starend naar de lucht die steeds donkerder werd. Kleine licht twinkelingen kwamen al tevoorschijn, en vlak daarna begon het te schemeren. Darren wende zijn blik van de lucht af en begon weer terug naar de steiger te zwemmen. Nogmaals nam hij een teug lucht, en dook hij onderwater. Als hij naar beneden keek was het er aarde donker, maar boven waar hij zwom was het licht genoeg om te kunnen zien naar waar hij zwom. Eenmaal bij de steiger kwam hij boven en trok hij zichzelf omhoog. Water droop van zijn lichaam, zijn haren hingen slap in zijn gezicht. Darren liep over het gras terug naar zijn achtergelaten hoopje kleding, uit zijn tas viste hij een handdoek waarmee hij zichzelf droog maakte. De laag hangende zon hielp bij het droog maken van zijn zwembroek. Darren trok na dat alles zijn spijkerbroek, t-shirt, sokken en gympen aan. Kort ging hij met de handdoek door zijn haar heen, waarna hij zijn tas over zijn schouder wierp en het meer achter zich liet. ‘Tot morgen’ sprak hij het meer toe, in zijn gedachten. Darren verdween tussen de bomen, hij bleef lopen totdat hij een bij een pad kwam en daar op zijn motor stapte. Zijn helm die aan zijn stuur hing wou hij op doen, maar voetstappen hielden hem tegen. Hij draaide zijn hoofd om, en zag een gedaante zijn kant opkomen. Nu weg scheuren zou raar zijn, en wat was er erg aan om af te wachten wat zich hier ook bij het meer voegde. Darren keek naar het naderde persoon, en wachte af, wachte af op wat komen zou.

.Dean.

Hij liet zijn ogen wennen aan de schemering. Snel zou het hier pikken donker zijn, en Darren was hier dan liever niet alleen aangezien hij wist er gaande was op de wereld. Maar hij was niet meer alleen. Darren zijn ogen vormde spleetjes om het persoon dat naderde beter te kunnen zien. Het was een jongen, volwassen misschien, ouder dan hem. Hij zag hem naderen eerst snel waarna hij op ongeveer 10 meter afstand rustiger op hem af kwam lopen. ’Ey’ Darren knikte, waarna hij van zijn motor afstapte en zijn helm plaatste op zijn zadel. ’Eeyh’ Hij tekende een lichte grijns op zijn gezicht waarna hij kort knikte. ’ Dat is een mooie motor’ Darren keek om naar zijn motor ’Thanks, het is een oude Davidson’ Darren keek weer terug naar de vreemdeling, ’Het meer is geweldig niet?’ Het leek hem dat hij er ook vandaag kwam, aangezien er verder weinig leven hier was. Enkel het meer en wat bomen, voorderest afgelegen. Er kwamen weinig mensen, en dit was Darren de eerste keer dat hij hier iemand tegen is gekomen. En hij kwam hier best vaak. ’Darren trouwens’ Hij grijnsde kort, waarna hij zijn gewicht tegen zijn motor liet leunen. Hij vouwde zijn armen over elkaar en keek de vreemdeling aan, bekeek hem kort. Iets was anders aan hem , maar dat lag waarschijnlijk aan dat het nu donker was en hij niet goed kon zien hoe hij eruit zag. Hij wist wel zeker dat Darren hem nog niet eerder had gezien. Het begon steeds donkerder te worden, ’Wat brengt jou hier bij het meer?’ Darren kon de vreemdeling nu nog slechter zien, maar hij bleef naar het zelfde punt kijken om het idee te geven dat hij hem kon zien. Hij slaakte een onopvallende zucht, waarna hij zijn handen verplaatste naar zijn broekzak. ’Ik kom hier meestal om een duik te nemen, tot rust te komen’ Voegde hij er aan toe, om het gesprek gaande te houden. Stiltes konden behoorlijk ongemakkelijk worden. Darren kon voor nu afwachten wat de vreemdeling aan het gesprek toe te brengen had.

Zijn ogen daalde neer naar de grond, nadenkend. Zijn ogen fronste wat, waarna zijn ogen weer omhoog gleden naar de vreemdeling. Het leek hem wel een toffe gozer, hij kwam rustig en ontspannen over. Maar een eerste indruk vertelde weinig over het persoon zelf. Maar Darren verwachte niet veel van deze ontmoeting, het was ontmoeten en daarna zou hij waarschijnlijk weggaan en zouden ze elkaar niet meer zien. Zo ging het meestal, van die kleine ontmoetingen die voorderest niks betekende. ’ Zo'n soort motor op een jonge leeftijd hebben is niet mis’ Darren lachte, grappig want hij had deze reactie wel verwacht. Hij zag er best jong uit, en was al niet bijzonder oud. ’Haha klopt..’ Hij grijnsde, ’En je wil niet weten hoe ik eraan kom..’ Dat wilde hij niet weten, en dat wilde Darren eigenlijk ook liever niet vertellen. Door het verlies van zijn ouders ging Darren een tijdje met de verkeerde mensen om, en was dingen stelen een gewoonte voor hem geworden. ’ Ja, eigenlijk kom ik hier te weinig’ Darren zijn blik vormde weer in een gewone blik, ’Ik ook eigenlijk.. als is het een paar keer in de week. Toch te weinig’ Hij knikte, waarbij hij kort met zijn hand door zijn haar ging, vervolgens liet hij zijn handen weer in zijn broekzak zakken. ’Dean is de naam’ Een bijpassende naam, het plaatje klopte wel. Darren knikte enkel dat hij had begrepen wat hij zei. Darren keek naar de achtergrond van Dean maar richtte zijn blik alweer snel op hem toen hij door zijn knieën ging. Hij trok zijn wenkbrauw en wou vragen wat hij aan het doen was, hij zag een scherp ding en hoorde vlak daarna een luidde knal. Lucht ontsnapte uit de band. Darren zijn ogen werden groot, zijn helder blauwe kijkers groot en geschrokken. ’Wat doe je?’ Bulderde hij plots, nu boos. Hij beende op Dean af toen hij hem zag grijnzen. Hij balde zijn handen in vuisten, en haalde één hand uit naar Dean. Zijn vuist kwam tegen de rechterkant van zijn gezicht. Toen hij zijn gezicht raakte wist hij niet wat hij mee maakte, het voelde alsof hij beton raakte. Hij trok zijn hand terug, en drukte zijn andere hand erop. ’Au fack’ Hij keek wat bewonderd naar Dean, wat was dit voor freak? Er was pijn in zijn ogen te lezen, pijn van de ongelofelijke pijn in zijn hand. Die nu rood was, en langzaam blauw aanliep. Darren keek ook angstig, bang voor Dean. Darren was niet het bange type, maar nu wou hij het liefst weg rennen. Maar het leek alsof hij vast gepind stond aan de grond.

Realiserend dat hij nog steeds stilstond, en eigenlijk weg moest zien te rennen. Keek hij Dean ernstig aan, zijn ogen vormde spleetjes. Nu het nog donkerder was geworden was het lastig om hem te zien, en dat maakte hem nog banger. Darren was als mens kwetsbaar en nachtblind, en kon niet goed alles aan zien komen. Weg rennen zou dus niet makkelijk worden, maar hij moest iets. Hij moest maken dat hij wegkwam, aan zijn motor had hij niets, aangezien Dean die net eigenhandig gesloopt had. Iets wat Darren nog steeds boos maakte, maar tegen Dean kon hij duidelijk niet op. Daar was hij al achter gekomen. Wat kon hij überhaupt doen? Er gingen zoveel gedachtes door zijn hoofd, zoveel waanbeelden. Even dacht hij dat hij gek werd, het was immers niet echt paniek. Maar meer de irritatie dat hij niet wist wat te doen, en dus gewoon dom bleef staan. Darren bewoog zijn arm die stijf werd doordat zijn spieren waren verkrampt. ’ Eigen schuld, motor boy’ Darren keek Dean vuil aan, echt het liefst vloerde hij die gast. Wat was zijn probleem? Hij ging er verder niet op in. Alleen verblind door angst en woede. Darren knipperde met zijn ogen en voordat hij het wist stond Dean pal voor hem. Darren hapte naar adem, verbaasd door de snelheid. ’Wat.. hoe?’ Stamelde hij. ’ Ook wij moeten eten,’ Darren slikte luidkeels, ’Wij?’ Langzaam begon het tot hem door te dringen, langzaam begon hij alles te snappen. Waarom Dean zo sterk was, waarom hij zo snel was. Hij was een.. vampier?! Als een plots adrenaline kick draaide Darren zich om en rende hij weg. Blind, want het was heel donker. Darren kwam niet ver, even vergeten dat hij een blessure had. Hij struikelde over zijn geblesseerde been en kwam op de grond terecht, met zijn hoofd tegen een steen. Hij voelde hoe warm zijn wond werd en de huid daarom heen. Hij bloedde. Niet nu, zat alles tegen? Darren wou overeind komen, maar de pijn in zijn been was te heftig. Hij zakte opnieuw door zijn been, en merkte ook meteen de hoofdpijn op. Zijn hoofd bonkte. Darren drukte met zijn hand op zijn hoofd, en bleef gewond op de grond zitten. Wachtend op zijn lot. Plots zag hij Dean voor hem, opnieuw. Nu was hij er geweest. Darren kon niet opstaan. In gedachten zei hij vaarwel tegen zijn dierbaren. Hij voelde en zag hoe Dean hem zonder enige moeite optilde, zijn pols greep en vervolgens zijn tanden verzinkte in zijn pols. Het deed niet echt pijn, maar hij voelde zich zwak worden . Alles om hem heen begon langzaam zwart te worden, nog even en hij was er niet meer. ’Dean nee.. stop’ Zijn woorden zwak haast verduisterend. Niet wetend waar hij dat zei, maar iets in hem zei dat hij dat moest zeggen. Een kans had hij toch niet meer. Darren was weg en zakte in elkaar.