~Can You Feel My Heart Beat Slowly In My Chest?

Langzaam gleed zijn hand omhoog, naar waar zijn headphone op zijn hoofd rustte, het voelde raar om in een totaal nieuwe stad rond te lopen. Heel zijn leven had hij in Engeland gewoond, de eerste jaren in de buurt van Londen, daarna waren er allemaal tehuizen op zijn pad terecht gekomen. Tot nu dan, ongeveer een week geleden was hij met het vliegtuig aangekomen op het vliegveld in San Fransisco Amerika. De drukte was gelijk al aanwezig, honderden taxi’s hadden zich bij de uitgang verzameld om toeristen en reizigers op te vangen. Gelukkig hoefde hij niet bij zo’n knorrige vent in te stappen, en was zijn oom hem komen halen.

Nu een week later, liep hij door een van de vele parken in San Fransisco. Dit park echter, bezat een basketball veld. Basketball. Een van de vele dingen die hij graag deed, en hij was er niet eens zo slecht in ook, eerder goed. Zijn blauwe ogen zochten de weg naar het veldje, en al gauw vond hij het paadje dat hem er naartoe leidde. Eenmaal daar besefte hij zich dat hij niet eens een bal bij zich had, lekker slim. Maarja, er zijn was ook al genoeg. Rustig liep hij naar een bankje aan de zijkant van het veld toe, en liet zich daar met een plof zakken. Hij bracht zijn handen naar zijn capuchon en liet deze over zijn blonde pieken heen glijden. De muziek van Jay Z klonk nog steeds door zijn headphone’s.
Hij vond het fijn dat het zo rustig was, hij had ook niet anders verwacht want ja, het was vroeg in de nacht en de meeste mensen durfde dan niet uit hun huizen te komen. Maar hij wel, hij was niet bang voor die bloedlurkende vleermuizen, no way man. No way.

Met een schok werd hij wakker, hij was in slaap gedommeld? Echt waar, wie was er nou zo dom om dat híer in San Fransisco te laten gebeuren? Hij dus. Tyson Scott, meester in het mogelijk maken van onmogelijke dingen, heel fijn, heel fijn.
Waarom was hij in slaap gevallen? En waarom was hij wakker geworden? Op de eerste vraag kon hij geen antwoord geven, de tweede echter werd al snel duidelijk toen hij voetstappen van achter hem vandaan hoorde. Shit, straks was het een vampier.

~Only Kira.

De opluchting was groot toen hij een niet misse meid voor zijn ogen zag verschijnen. Door het minieme licht dat van de straatlantaarns kwamen zag hij dat ze rood haar had, cool, erg cool. Het maakte hem eigenlijk niet veel uit of het meisje waar hij mee om ging zwart, bruin, blond of rood haar had. Zelfs jongens vond hij geen probleem, op jongere leeftijd was hij er al achter gekomen, dat hij bi was, toen vond hij het wel even moeilijk. Vooral toen hij een keer in een jongens tehuis zat. Maar nu maakte het hem eigenlijk niet zo veel meer uit, natuurlijk was het makkelijker geweest als hij alleen op meisjes was gevallen, maarja, hij kon het niet veranderen, klaar. Ooit had hij het wel proberen te veranderen, geprobeerd de jongens uit zijn hoofd te zetten, dat lukte niet en daarom was die tijd nu ook over. Het had bij hem niet lang geduurd voordat hij het geaccepteerd had. Zo was hij niet, gewoon, je moest dingen niet moeilijker maken dan ze al waren.

Zijn gedachten werden terug getrokken naar het onbekende roodharige meisje, hun blikken kruisten zich en ze had groenachtige ogen, grappige combo, groen met rood. Zijn blik kon niet missen hoe haar goed gevormde lippen een glimlach toverde. ‘Zo, dus jij komt naar hier zonder basketbal? Niet echt slim ea bro.’ Ook zijn glimlach begon te groeien bij het horen van de uitdagende toon waarmee ze sprak, "Tja, ik had wel verwacht dat er een beeldschoon meisje met een basketbal langs zou komen." Knipoogde hij haar. ‘Ik ben Kira by the way.’ Zijn blik dwaalde even af naar het veld waar ze momenteel langs de kant stonden, een partijtje zou niet mis zijn. En natuurlijk zou hij haar laten winnen, anders was het sneu. Toen vlogen zijn ogen terug naar die van haar, "Tyson here," Grinnikte hij, "Zin in een potje?" Waarna zijn ogen uitdagend in die van haar keken.