House of the Ryavec Bro's

Vrijwel geluidloos schoot de Audi R8 GT over de Highway richting San Francisco. De zon was een paar uur geleden ondergegaan en dat was voor de jongeman het tijdstip geweest om zijn broertje achterna te gaan. Eigenlijk was hij eerst geboren, maar hij was momenteel de jongste. Dat om het simpele feit dat hij al een jaar lang op dezelfde leeftijd bleef hangen, terwijl zijn broer 20 was geworden. Ja, de reden dat hij 19 bleef was ook dezelfde reden waarom hij 's nachts reed. Clyde was een vampier. Ongeveer een jaar en een half geleden had Alexei, een van zijn beste vrienden, hem veranderd. Het leek hem een spannend leven, het leven als vampier, en hij had er nog geen moment spijt van gehad. Damian leek het ook wel cool te vinden, al was hij er zelf geen en wou hij het misschien ook niet worden. Stiekem wou die gozer hem gewoon voorbij steken, zodat hij nu de jongste was en hij de oudste. Tsk. Er was niemand op de Highway, en met zijn reflex zou hij toch elke auto kunnen ontwijken. Hij drukte stevig door, wilde er zeker van zijn dat hij voor het licht werd aankomen. Niet dat hij daar aan twijfelde, maar het was een goed excuus om eens lekker snel te gaan. De GT kon makkelijk 320 km/u halen. Hij reed nu ongeveer 210. Aan deze snelheid zou hij er in no-time zijn.

Hoewel hij zich zeker niet had ingehouden qua snelheid, had het hem toch mooi 4 uurtjes gekost om het centrum van San Francisco te bereiken. Vrij snel had hij het gebouw gevonden waar ze de komende tijd zouden leven. Het was een groot gebouw in het midden van het centrum. Het straalde luxe uit, waar Clyde wel redelijk aan gewend was geraakt de laatste tijd. Ja, hij en Damian waren een beetje verwend door hun ouders. Het was dan ook normaal, gezien ze zwommen in het geld. Hun vader had een van de topfuncties te pakken bij de FBI. Hij mocht zichzelf beschouwen als de grote baas, de chef van het hele spul. Hij was dan ook geweldig. Max Payne, zoals hij bekend stond, had zijn vrouw en ook hun moeder gered uit Rusland, nadat haar undercover operatie mis gelopen was. Het was een heroïsch verhaal, eentje die hij maar al te graag elke keer opnieuw hoorde, zij het van Max zelf of van hun moeder. Voor hun eigen veiligheid hadden de broers de achternaam van hun moeder geërfd, daarom klonk hij meer Russisch dan Amerikaans.

Clyde parkeerde zijn witte wagen op het parkeerplekje naast die van zijn broer. Het waren gereserveerde plaatsen, voor de bewoners van het appartement. Het was betrekkelijk koel toen hij uit de wagen stapte en hem sloot. Nice. Een glimlachje kwam rond zijn lippen. Hij liep naar de lift -waar voor de verandering maar weer eens van die typische liftmuziek in speelde- en liet zichzelf in no-time naar het juiste verdiep brengen. Nu kwam het meest irritante gedeelte van alles. Damian had zijn naam niet op de verkoopsakte laten zetten, de gemenerd. Nu moest hij binnen gevraagd worden, en stiekem was hij daar niet zo blij mee. Wel typisch zo'n actie die hij van die dude kon verwachten. Hij klopte dus netjes op de deur. Hij kruiste zijn armen en wachtte nogal ongeduldig af. Die gozer zou straks wel mogen aanhoren dat hij stout was geweest. Bad Damian. Bad, bad Damian.

[&Le bro Dam (:]

Damian schoot in een krachtig tempo over de weg die naar San Francisco leidde. De jongen zigzagde heel vrolijk tussen al de wagens door. Misschien had hij niet de vampierabilities van zijn broer maar rijden kon hij wel als de beste. Ooit was er een tijd dat hij zelf profcoureur wou worden op circuits en zo, maar dat had hij uiteindelijk maar afgeschreven. Door de radio klonken de old school beats van Justin Timberlake’s Sexy Back, een liedje dat naar zijn eigenzeggen perfect bij hem paste. Hoewel, stiekem had hij bewijs genoeg. Hij en zijn baby bro waren gewoon gifted door hun ouders met hun uiterlijk. Ja, de jongen wist dat hij looks had en hij was al zeker niet bang of verlegen om dit te laten blijken aan andere. Oh, ergens zou het nog wel erg gaan worden met Clyde samen wonen, maar tja hij hield van zijn bro ook al pestte hij het knulletje maar al te graag. Ach ja, daarvoor waren ze broers ea. Zijn oog viel op een blonde babe die in de wagen naast hem reed, het meisje leek een paar keer te gniffelen. Maar hij besloot dat hij er geen tijd voor had. Met een rotvaart schoot hij weer weg, en belandde eindelijk over de grens. Party time.

De jongen besloot nog niet meteen naar het appartement te gaan. Eerst maar even wat sightseeing, en wat inkopen. Damian at nu eenmaal graag. Op een trager tempo reed hij de stad door, zijn oog viel meteen op enkele dingen die hem wel aantrokken, er hingen ook genoeg advertenties voor feestjes en heel die shizzle. Oke,dat zou allemaal wel gaan goedkomen. En zo niet, treiterde hij Clyde maar lekker of ging hij gewoon andere mensen treiteren met hem dat kon ook nog. Uiteindelijk kwam hij aan bij iets wat een supermarkt moest voorstellen, zijn wagen parkeerde hij op de parkeerplaats van de winkel zelf zodat hij hem in het oog kon houden voor eventuele mensen die de Lambo wouden beschadigen of zo. In de winkel nam hij wat basic stuff mee, zoals verscheidene frisdranken, wat sterkere dranken en eten. Dat allemaal hebben betaald maakte hij nog even tijd voor een praatje met de kassierster. Het zou nog ongeveer een aantal uur duren voor wanneer zijn broer aankwam dus hij had genoeg tijd. Al moest hij toch nog enkele belangrijke dingen checken in het appartement.

De jongen parkeerde de wagen uiteindelijk op een plaats die vrij dicht bij de ingang lag. Stiekem vond hij het wel awesome, er stond een naamplaatje op de twee plaatsen die voor hem en zijn bro voorzien waren. Met de wagen op slot en de inkopen in zijn armen wandelde hij het gebouw in en nam zo de lift naar boven. Stiekem, zou hij toch iets aan die muziek gaan veranderen hoor. Aangekomen in hun nieuwe woonst dropte hij de inkopen in de koelkast en wandelde toen even kort rond. Damian had zelf het appartement uitgekozen, hij had geweten dat hun ouders erop hadden gestaan dat zij het deden maar dat was een slecht idee. Hij wist naar wat hij moest kijken voor zijn broer. Zorgen dat het glas alleen maar licht door liet, maar geen zonlicht en like nog andere stuff. Mom and dad hadden geen idee van wat er met Clyde gebeurd was, daarom waren ze enigszins verhuisd. Al hadden hun er natuurlijk een of andere smoes van volwassenheid aangegeven. Iets wat hun moeder meteen geloofd had, hun vader niet zo zeer maar tja die konden ze wel ompraten. Inmiddels had hij de stereo-installatie al opgezet en had er een zelfgebrande cd in gestoken die nu blijkbaar zin had in Lil Wayne met How to Love. Voor Damian allemaal goed en wel. De jongen wandelde naar de schuifdeur en trok deze open om even op het balkon te gaan zitten in jawel een awesome fluogroene zitzak. Het enige wat nu nog ontbrak was zijn broer, of tja iets van vrouwelijk gezelschap, maar voor nu was het wel echtelijk zijn broer die zou moeten komen verschijnen. Knock, knock. Met een gigantische grijns op zijn gezicht vloog de jongen als het waren naar de liftdeur om daar Clyde aan te treffen. Gemeen kruiste hij zijn armen over elkaar en fronste eventjes. Oh, stiekem vond hij het toch zo geweldig dat hij zijn broer moest ‘inviten’ om hem binnen te laten. Het was expres, maar het was typisch Damian so. ‘Wel what’s up kleintje kan je niet binnen?’ Lachte Damian uitdagend. Dit was het geweldigste moment van al. Natuurlijk wist hij dat Clyde dit haatte, maar het was gewoon te leuk, plus eigenlijk kon hij hem hier wel stiekem altijd mee blijven pesten. Niet dat hij dat zou doen hoor. ‘Maar anyways, kom erin en voel je thuis.’ Damian ging van de deur weg en wandelde naar de keuken. Yes, he was hungry.

Nu hij hier zo stond te wachten, had hij tijd genoeg om een wraakactie op Damian te plannen. Hij zou zijn broeder nooit verminken of echt kwaad doen ofzo, maar hij wist genoeg manieren om hem even te laten merken dat hij hier nog steeds de baas was, zelfs nu hij een jaar jonger was dan hem. Zogezegd dan. Mentaal was hij een jaar ouder geworden, terwijl zijn broer waarschijnlijk op de mentale leeftijd van 5 was blijven hangen. Muhaha. Nee, just kidding. Hij en zijn broer, samen in San Francisco, zonder ouders en met een gigantisch appartement vol luxespul? Dat kon toch niet anders dan chill worden. Het was deels omdat Clyde een vampier was geworden dat ze vertrokken waren. Hun ouders wisten het namelijk niet. Geen van beide had ook maar enig idee hoe ze er op zouden reageren. Het was meer een impulsieve beslissing geweest van de jongen zelf. Alexei had hem gewoon overgehaald, en zo was het gebeurd. Hij had een tijdje bij de jongen rond gehangen, en die had hem door de eerste, moeilijke periode heen gesleurd. Alexei, de jongen met de mooie blauwe ogen en het blonde, krullend haar... OW SHIT. Niet weer zo'n gedachten. Echt niet. Dat mocht hij niet doen. Hoe je het ook draaide of keerde, Alexei was totally zijn type. Het was de eerste keer dat hij echt zeker was van zijn gevoelens. Gevoelens voor een jongen. Iets wat zowel hun vader als zijn broer niet zouden waarderen. En die banden waren te kostbaar voor hem om zomaar kwijt te zijn. Zonder zijn bro zou het allemaal maar een saaie boel zijn. Dus hij dwong die gedachten om weg te gaan en focuste zich weer op de grijze deur van de lift.

Uiteindelijk ging de liftdeur open en daar stond zijn broer, met die gigantische grijns op zijn smoel. Het irriteerde Clyde alleen nog maar meer. Hij fronste even kort en zuchtte toen onhoorbaar. Zoals verwacht wreef hij het er nog eens lekker in. ‘Wel what’s up kleintje kan je niet binnen?’ Spotte hij. Hij maakte een zenuwachtig gebaar, iets in trant van; haast je nu maar en laat me binnen jij. Gelukkig nodigde zijn broer hem dan uit in het appartement. Opgelucht stapte hij naar binnen. Zijn broer was al naar de keuken verdwenen. "Weetje, dat is zo niet cool van je, dude", Mopperde hij nog na, terwijl hij achter Damian aan liep. Die had alweer honger, waarschijnlijk. Het voordeel van mens-zijn was dat je overdag buiten kon komen. Dan waren er nu eenmaal meer dingen open. Gelukkig waren er zo'n dingen genaamd nachtwinkels. En er waren hopelijk ook vampiers die hier hun zaak open hielden als het nacht was. In een stad zo groot als San Francisco zou je dat toch wel mogen verwachten. "Hoe je het ook bekijkt, deze plek is awesome", Merkte hij op, terwijl hij door het appartement liep. Hij had het even snel allemaal bekeken. Dat was dan een voordeel van vampier-zijn. De snelheid. De reflexen. "Right, heeft meneertje nog plannen gemaakt voor vanavond of gaan we no-lifen?" Vroeg hij toen opgewekt, terwijl hij tegen het aanrecht leunde. Hij was absoluut niet moe, aangezien hij de hele dag had geslapen. Dat was het enige probleem aan hen. De een sliep overdag en was 's nachts hyper tot en met, en omgekeerd. Gelukkig bestond er zoiets als de avond, waar ze allebei wakker en hyper waren.

Damian had de koelkastdeur inmiddels vrolijk opengetrokken nam daar een grote pot yoghurt uit, met aardbeien smaak, want ja dat was wel zijn favoriet. Voor even maakte hij een kleine pirouette , een coole dan welliswaar, om ergens een lepel te vinden. Naja, ze waren hem niet gunstig want hij moest blijkbaar elke freaking kast gaan opentrekken nu. Lame. ‘Dah joh, je weet dat ik van je hou ea.’ Grijnsde hij vrolijk naar Clyde. Lukraak begon hij wat kasten open te trekken maar de meeste waren dus nog leeg. Je ging nu niet zeggen dat hier niets van bestek of zo lag ea, want dan ging hij kwaad worden. Kort keek hij op toen Clyde tevoorschijn kwam. Maar het staakte zijn zoektocht toch niet. Uiteindelijk wanneer hij een van de laatste schuiven opentrok vond hij daar een plastiklepel ding. Naja, daar moest hij het dan maar mee doen voor nu. Gretig begon de jongen uiteindelijk de inhoud van de pot binnen te lepelen. Zijn gezicht werd meteen ook een pak vrolijker. Leven eten! Zijn ogen schoten naar de andere jongen die nog in de kamer stond. Clyde, de jongen die een vampier was. Hij vond het awesome voor het kleintje, maar ergens ook best rot. Die dude kon niet meer buitenkomen in de dag, en ergens was dat wel altijd zijn favoriete tijd en dan zeker om hun favoriete hobby uit te voeren. Nu bracht hij die meestal oftewel binnen door met Clyde al lag die te slapen, of alleen buiten. Hoewel alleen was nu wel een groot woord, want hij had wel vaak gezelschap, maar niet van zijn bro. ‘I know bro. En je kan like ongestoord rondlopen hier in de dag, als je niet slaapt I mean.’ Ja, stiekem was hij best wel trots op het appartement. Ze hadden waar voor hun geld gekregen.

Damian zette de pot uiteindelijk weer op het aanrecht en hopte er vervolgens maar al te vrolijk over. Wait, meneertje? Hij plaatste zijn vinger een op het voorhoofd van zijn bro en grijnsde. ‘Meneertje? You sure of that? Last time I checked, ben ik nog altijd ouder.’ Het was stiekem de waarheid, en hij zou het blijven tot op de dag wanneer hij stierf. Hoewel, misschien liet hij het zo ver wel niet komen. Wat konden ze gaan doen? Ja, ze zouden naar buiten kunnen gaan hij had immers nog genoeg energie momenteel dus tja feitelijk konden ze nog zo veel gaan doen. ‘Stiekem had ik geen tijd om iets te plannen dus zeg het maar.’ Damian schoof de pot yoghurt die al gehalveerd was van het aanrecht af, en ging die weer terug in de ijskast zetten zodat het niet slecht kon worden. Slecht smaakte het niet, en hij sprak uit ervaring. Dagenlang had hij ziek gelegen toen hij het bedorven ding ’s nachts naar binnen had gewerkt. Maar hij was dronken geweest dus op die moment had hij het niet eens gemerkt dat het anders dan normaal smaakte. Typisch iets voor Damian. ‘It’s gonna be great.’ Klonk het vrolijk.

Clyde hoorde hoe zijn broeder de hele keuken overhoop haalde. Die had blijkbaar al inkopen gedaan bij een of andere supermarkt, want de deur van de koelkast ging open en dicht. Het was niet moeilijk te raden wat hij zou nommen aangezien al snel het geluid klonk van papier dat van een potje werd gehaald. Yoghurt. Vroeger had hij het ook zo lekker gevonden, maar sinds hij vampier was, kon hij het gewoon niet meer binnenhouden. Het smaakte dan ook nergens meer naar. Meer als een hap vieze brij. Meuh. Dat was ook weer zo'n nadeel waar hij het moeilijk mee had. Al dat lekkere eten. Dat moest hij allemaal laten. Drank smaakte gelukkig wel nog normaal. Weer zoiets raars. Achja. Hij kon moeilijk zijn creator gaan blamen hiervoor. Ten eerste omdat Alexei er al die tijd voor hem geweest was, en ten tweede omdat het gewoon Alexei was. Uiteindelijk had de jongen een lepel gevonden en begon hij het goedje naar binnen te werken. Zolang hij het nog lekker vond, wat kon Clyde er dan op zeggen? ‘Dah joh, je weet dat ik van je hou ea.’ Deze woorden zorgden ervoor dat al zijn irritatie weg ging. Want hij wist dat het waar was. Hoe hard ze soms voor elkaar konden zijn, ze bleven broers. En Damian was een geweldige gozer. Clyde wreef kort door het bruine haar van zijn bro en duwde toen zijn voorhoofd kort tegen het zijne. "Weet ik toch", Grinnikte hij. Hij hoefde niet te zeggen dat het wederzijds was, dat wist die dude wel. Hij had een portie hersens waar iedereen jaloers op mocht wezen. Het was geniaal om te zien hoe een pot yoghurt werkte op het humeur van zijn broer. ‘I know bro. En je kan like ongestoord rondlopen hier in de dag, als je niet slaapt I mean.’ Reageerde Damian op zijn opmerking. "Really? Is dit zo'n glas dat geen zonnedinges doorlaat?" Het gezicht van de jongen klaarde op en hij deed bijna een dansje. Het enige wat hem een beetje zorgen gaf, was het feit dat zijn ouders wel vragen zouden kunnen gaan stellen als ze de rekening kregen. Zo'n glas zouden ze niet zomaar kopen, en hun ouders waren absoluut niet dom. "Wat heb je met de rekening gedaan?" Vroeg hij daarom. Hopelijk was Damian zo slim geweest om het op hun rekening te zetten, en niet op die van Max. Ergens vertrouwde hij er wel op, maar je wist maar nooit.

De pot was ongeveer half leeg toen Damian hem op het aanrecht dumpte en er af sprong. Clyde vond het al vreemd dat hij geen opmerking had gegeven over het feit dat hij weer opperde dat Dam jonger was. Of toch wel? Damian plaatste zijn vinger kort op zijn voorhoofd. ‘Meneertje? You sure of that? Last time I checked, ben ik nog altijd ouder.’ Hij rolde overdreven met zijn ogen. Dat excuus weer. Ze wisten allebei dat Clyde de eerstgeborene was, maar ja, hij was jonger omdat hij altijd 19 zou blijven, terwijl zijn broer mooi elk jaar een jaartje erbij kreeg. Het was maar een nummertje. ‘Stiekem had ik geen tijd om iets te plannen dus zeg het maar.’ Zei Damian toen, voor hij er een goed antwoord op had kunnen geven. Hij besloot om er dus maar zijn mond over te houden en dit moment niet te verpesten. Hij keek even op de klok. "Het blijft nog wel even donker. Let's go outside?" Grijnsde hij, terwijl hij voor de zekerheid keek of het nog donker was buiten. Tuurlijk wel. "Dit is San Francisco. No way dat er hier geen awesome plekjes te vinden zijn. En dude, ik bescherm je wel als er een vampier beslist dat je een lekkere snack bent", Knipoogde hij grijnzend.

Damian had stiekem ergens nog best wel trek, maar hij vond het langs de ene kant wel kinda bad voor Clyda. Die dude kon nog steeds wel alles eten, maar alsnog het smaakte naar niets. Dat was stiekem eigenlijk the main thing waarom hij zelf niet wou veranderd worden, eten was voor hem nu wel kinda belangrijk. Niet dat je dat merkte aan hem, want dik kon je hem echt wel niet noemen. Lang leven sporten! Nah, een chubby kind was hij nooit geweest. Hij lette dan wel niet op zijn eten, maar hij zorgde wel elke keer dat die bijgehaalde vetjes er weer heel snel afgingen en omgezet weren in spier. Damian neep zijn ogen even samen toen zijn broer door zijn haar ging, iets waar hij absoluut niet tegen kon, meestal zou hij diegene die het deed een klap op zijn kop geven maar tja bij Clyde maakte dat toch niet veel uit, hij voelde het niet. Dat was soms wel een beetje niet eerlijk, maar goed Clyde moest dingen vaarwel zeggen die hij vroeger misschien graag had gedaan wanneer het licht was, dus tja erg vond hij het natuurlijk niet dat hij de klappen die hij voor de lol uitdeelde niet meer voelde. Wanneer Clyde’s gezicht oplichtte grijnsde hij eventjes. ‘Ja bro, ik dacht laat ik je is lekker verassen.’ Glimlachte hij vrolijk. Eigenlijk wou hij gewoon de uitdrukking op zijn broers gezicht zien wanneer die erachter zou komen, want dat was gewoon altijd weer zo leuk om te zien bij Clyde. Voordat de jongen vampier was geworden zag hij dat wel vaker bij hem, nu hij dat was zag hij het ook wel maar niet zo vaak meer als toen, en dat was best wel jammer. ‘Stiekem heb ik ze opgegeten.’ Zijn gezicht werd algauw wat serieuzer. ‘Nee, ik heb het van uit mijn eigen zak betaald.’ Damian vond het maar stom dat hij zijn broer hier ook voor zou aanrekenen, het was like immers zijn cadeautje voor hem dus.

De jongen rekte zich voor enkele seconden even uit. Niet omdat hij moe was, maar gewoon omdat het kon. Kalm knikte hij. Dat was een goed idee, plus dan konden ze de boel hier uiteindelijk wat gaan verkennen. Pft, Clyde hem beschermen tegen vampiers, yeah right. Dam kon dat zelf wel. Al zou hij de hulp van Clyde niet gaan ontzeggen, dan zou hij echt dom zijn. ‘Yeah sure. En kijk zelf maar uit ook.' Grijnsde hij even. Natuurlijk zou Clyde zich kunnen verweren als er like een of andere randdebiel zich op hem zou storten die per toeval een vampier jager was. Want die zaten hier blijkbaar ook al, en dan drainden ze vampiers van hun bloed en mweh. Hij moest er niet aan denken dat zoiets zou gebeuren met Clyde. Man, dan zou hij gewoon gek worden. Nee, met zijn kleine broer mocht niets gebeuren, want dan was diegene gewoon dood. ‘Come on, beetje sneller.’ Grijnsde hij uitdagend naar zijn broer wanneer hij zelf al naar de lift rende. Jaja, Clyde was sneller en al die shizzle maar alsnog competen met hem was gewoon iets wat hij al zo lang deed. En hij ging er niet mee ophouden voor een of ander onsterfelijkheidsding. Dat bracht hem op iets anders, als hij dan ooit toch die stap wou nemen om vampier ofzo te worden. Dan zou het Clyde worden die hem beet en niemand anders.

Heerlijk dit. Het haar van je broer door de war halen zonder dat hij er iets aan kon doen. Vroeger zou hij hier een tik voor gekregen hebben tegen zijn hoofd, maar momenteel was dat redelijk nutteloos. Daar kwam weer een voordeel opduiken. Ghehe. Hij onderdrukte de neiging om zijn tong naar Damian uit te steken. De sfeer zat goed momenteel, zeker omdat hij net te horen had gekregen dat ze niet al het licht buiten zouden moeten sluiten als de zon eenmaal scheen. Hij wou die sfeer weer niet kapot maken door weer zijn broer te gaan pesten. ‘Ja bro, ik dacht laat ik je is lekker verassen.’ Grijnsde zijn broeder uiteindelijk. Omdat het kon begon Clyde enthousiast in zijn handen te klappen. Een korte "Yay" was door de keuken te horen. ‘Stiekem heb ik ze opgegeten.’ Grapte de jongen toen hij vroeg wat hij met de rekening gedaan had. Hij geloofde het bijna, maar ook echt bijna. Hij kende zijn broer, die zou alles opeten als hij in een eetbui was. Hij at veel en graag, zonder er nadelen van te ondervinden. De jongens hadden beide een slanke bouw, dankzij hun spijsvertering ofzoiets. Hadden ze blijkbaar allebei meegekregen van hun vader. En spieren kwamen er ook snel bij, gezien ze die nodig hadden voor Parkour. ‘Nee, ik heb het van uit mijn eigen zak betaald.’ Zei Damian toen uiteindelijk serieus. "Dude, dat had je like niet moeten doen. Ik betaal je 't wel terug, deal?" Zei Clyde een tikkeltje protesterend. Het glas was een duur iets. Alle kosten op zijn broer z'n nek gaan dumpen was niet cool.

Damian stemde meteen in met zijn plan om naar buiten te gaan. Dan konden ze de buurt samen verkennen. Hij voelde er niet veel voor om zijn broer overdag alleen te laten gaan. Niet dat het hem zou overkomen dat een vampier hem aanviel, maar er liep genoeg onguur volk rond in San Francisco. ‘Yeah sure. En kijk zelf maar uit ook.' Waarschuwde hij hem nog. Clyde's gezicht betrok heel even. Damian was niet de enige die gevaar liep om al zijn bloed kwijt te raken. Er waren altijd zo van die extremisten die het niet konden hebben dat er vampiers rondliepen in hun eens zo veilige wereldje. En die moesten dan 'de mensheid' gaan beschermen. Dat door vampieren aan te vallen en leeg te laten bloeden, tot er geen druppeltje meer achterbleef. Kort liep er een rilling over zijn rug. Met Damian kon hij zo'n dude wel aan, dus hij was blij dat hij mee ging. Terwijl hij zo had staan nadenken, was zijn broer richting de lift beginnen lopen. Een uitdagende ‘Come on, beetje sneller.’ trokken hem uit zijn gedachten. Een brede grijns ontstond om zijn lippen en in een flitst stond hij bij de lift, voor zijn broer natuurlijk. "Je zou toch beter moeten weten, broer van me", Merkte hij nog op, voordat hij het ding in stapte.

De reactie van Clyde was veel te lachwekkend. Damian had een vreugdedansje verwacht maar niet zo’n vreemd in je handen geklap ding. Naja whatever, hij was er blij mee en dat was het belangrijkste op de moment. Plus, het was ook veel handiger voor zijn bro, dan moest hij tenminste geen hele dag op zijn kamer doorbrengen. Want dat werd je uiteindelijk toch ook maar beu als je het hem vroeg, met leuk gezelschap of niet. Nu zouden ze hier tenminste ook overdag feestjes kunnen houden waar Clyde aan mee kon doen, hoewel Damian zelf ook wel liever wanneer het avond was begon te feesten maar tja, blijkbaar kwam niet iedereen graag buiten ’s nachts wegens de vampiers en shizzle. Maar dat kon hen er nu niet meer van weerhouden. Ja, dit zou echt het geweldigste worden wat ze ooit hadden gedaan. Of toch, het geweldigste waarvan hun ouders niet veel zouden vernemen. Natuurlijk zou zijn vader hier in San Francisco enkele mannetjes hebben zitten voor surveillance en heel die boel. Maar tja, die zouden hun toch niet gaan vinden, of toch niet meteen. Damian was heel toevallig vergeten om het exacte adres door te geven aan hun ouders, dus ze hadden nog best wel een ruime voorsprong. Yeah, het zou hen wel gaan lukken. Dam schudde zijn hoofd op wat zijn broer voorstelde. ‘Snap je niet wat verassing betekent of zo? Clyde laat het zitten ik meen het. Ik ga je geld echt niet aan nemen, zeker niet als het is voor iets wat ik gekocht heb dat het jouw makkelijker maakt om hier overdag te zijn.’ Damian keek hem strak aan. Het geld zou hij nooit aan nemen, en moest het op zijn rekening komen te staan dan zou hij het gelijk terug storten. Een zucht gleed over zijn lippen. Nee, van gedachten zou hij niet meer veranderen, daar was hij veel te koppig voor.

Hij had nog net het gezicht van zijn broer zien betrekken toen hij de waarschuwing gaf. Naja, met zo van die mensjes had hij nog niet moeten dealen of toch niet waar hij van wist. ‘Ik bescherm je wel als er wat gebeurd man, weet je toch?’ Klonk het meteen al iets vrolijker. De dag dat er iets zou gebeuren met Clyde, was de dag dat wereldoorlog drie uit brak. En dan zou het zijn van Damian against the world. Dat stond vast. Net voor hij bij de lift aankwam verscheen Clyde er ook waarop hij even kort snoof. Damian gaf hem een speelse duw tegen zijn borst. ‘Ooit ga ik je beaten dude, neem dat maar van me aan.’ Damian hield niet van verliezen, helemaal niet. Maar van Clyde viel nu eenmaal niet meer te verliezen op de moment, hoewel hij hem heel soms wel nog is kon beaten maar dan deed Clyde het expres. Hij drukte op de knop om naar het gelijksvloers te gaan. ‘Die muziek hier in, tegen overmorgen is hij veranderd. Believe me.’ Klonk het geërgerd. Hij wist wel het een en ander van computers en als hij die van hem kon verbinden met die van beneden kon hij zelf bepalen wat voor muziek er in de lift speelde. Soms was het best wel handig dat je vader een van de hoge functies had bij het bureau, daar stak je echt dingen van op. Zo had hij eigenlijk best al veel mensen gepranked. Maar goed, back to the elevator met de crappy muziek.

Het glas zou zo enorm veel voordelen bieden. Hij zou met zijn eventuele menselijke vrienden kunnen rondhangen overdag -als hij niet knock-out in bed lag ofzo- en ze zouden feestjes kunnen geven waar mensen natuurlijk op af gaan komen. De meesten kwamen laat in de nacht niet buiten, dus als ze het feestje zouden starten en op een redelijk uur konden eindigen, zouden ze wel komen. Vooral als ze de locatie zouden zien. Eventuele problemen met buren zouden er ook niet zijn, tenminste als ze wat geld onder de deur zouden schrijven met een 'sorry voor het lawaaioverlast'. Maar ja, als ze het overdag gingen doen, zouden de meesten niet thuis zijn ofzo. Dat was nog zo'n voordeel. En hoe geweldig zou het zijn als Clyde aan zo'n feestjes kon meedoen? Al zou hij dat niet doen als hij wist dat hij zich niet zou kunnen beheersen. Hij zou het zichzelf nooit vergeven als hij een vriend zou leegdrinken, per ongeluk. En Damian zou het hem ook niet vergeven, dat wist hij zeker. Het was nog nooit voorgekomen, maar de dude zou het waarschijnlijk niet waarderen. Gelukkig kon hij al genoeg aanvoelen of hij erge dorst had of niet. En zolang hij niemand vertelde dat hij eigenlijk een vampier was, zouden ze wel naar hun feestjes komen. Hij zou het ook niet willen verpesten voor Damian, al kon die overdag wel altijd nog afspreken, maar dan niet hier. Als ze dat nog zouden willen nadat ze ontdekt hadden dat zijn broer een vampier was. Dat zou hij erg vinden voor zijn broeder. Hetzelfde gold voor hun ouders. Wie weet hoe ze er op zouden reageren. En 10/10 dat hun vader wat van zijn undercover agenten naar San Francisco zou sturen als bodyguards. Hoe menselijker Clyde zich dus gedroeg, hoe minder ze uiteindelijk zouden vermoeden. En Damian had ervoor gezorgd dat ze niet meteen zouden weten waar ze zaten. Hij had het exacte adres niet doorgegeven. Toen hij zei dat hij het wel terug zou gaan betalen, protesteerde zijn broer. Hij had ook niet anders verwacht. ‘Snap je niet wat verassing betekent of zo? Clyde laat het zitten ik meen het. Ik ga je geld echt niet aan nemen, zeker niet als het is voor iets wat ik gekocht heb dat het jouw makkelijker maakt om hier overdag te zijn.’ Damian keek hem strak aan, en Clyde wist dat het menens was. Daarom knikte hij ook kort en verscheen er weer een glimlachje om zijn lippen. Maar ooit zou hij zijn broer zo'n epic cadeau geven dat ze weer quite stonden. "Thanks, bro. Maar ooit zorg ik ervoor dat ik het je terug betaal, hoe dan ook."

Gelukkig was Damian niet kwaad dat hij verloren had. Ze wisten allebei dat als het op snelheid aankwam, Clyde de beste was. Een speelse duw tegen zijn borst deed hem in de lift belanden. Meteen trok hij een zuur gezicht. Wat een muziek man. Heel anders dan zijn muzieksmaak. Dat ze dubstep draaien, of drum and bass. Niet... Wat stelde dit eigenlijk voor? ‘Die muziek hier in, tegen overmorgen is hij veranderd. Believe me.’ Beloofde Damian toen. Oh heyull yeah. Clyde wist heel goed wat Dam met computers kon, en ze hadden genoeg equipment ervoor. "Arme mensen die die lift ook moeten gebruiken", Merkte hij op, zo serieus mogelijk. Naah, medelijden had hij niet. Eenmaal beneden gekomen duwde hij de deur van het blok open en stond binnen de kortste keren op straat. Hij snoof even de geur van de nacht in. Geweldig. Hij rook zijn broer ook, maar was al zodanig aan die geur gewend dat hij er niet meer moest over nadenken om het aan zijn bro te koppelen. De kans dat hij hem dan ook ooit per ongeluk zou aanvallen, was heel erg klein. Hij gokte maar op links, en begon de straat af te lopen. Ze zouden vast wel ergens iets interessants tegenkomen. Een park ofzo. Hij zag veel scherper in het donker dan Damian, en al snel zag hij de toppen van bomen. "Daar is een park, bro", Grijnsde hij, en hij wees recht voor zich uit. Als hij wou, was hij er in enkele tellen, maar hij zou zijn broer echt niet alleen achterlaten op straat. Daarom wachtte hij netjes, zodat ze samen konden gaan. Damian zou wel begrijpen waarom hij naar het park wilde. Om hun lievelingshobby te beoefenen, samen. Als ze op tijd weer weg gingen, zouden ze misschien nog iets van de stad kunnen zien voor het licht werd, maar dat waren zorgen voor later.

Damian schudde zijn hoofd nog op wat zijn broer zei, maar hij besloot zijn bek maar te houden. Anders zou het waarschijnlijk nog uitdraaien op een ruzie en daar had hij geen zin in. Clyde moest zich er maar mooi bij neerleggen dat hij niets wou in de plaats voor die ramen. Niet nodig. Het was nu ook niet dat ze geld te weinig hadden, maar alsnog hij had liever dat zjin bro zijn geld besteedde aan iets anders. Een grijns verscheen op zijn gezicht door de opmerking van de andere dude in de lift. ‘Wij moeten met dit leven, kunnen zij wel met onze muziek leven ook.’ Grijnsde Damian waarbij hij even met zijn handen tegen elkaar wreef, alsof hij het andere mensen het leven zuur zou gaan maken door met de muziek te doen. But wait, dat ging hij ook. Niemand zou de lift nog gaan gebruiken, iedereen de trap op en dan hadden zij het automatische ding gewoon voor hun eigen. Perfect. Eigenlijk had hij geen idee of er wel een trap hier was, maar tja heel waarschijnlijk wel, brandveiligheid en heel die shizzle. Want aangezien er buiten geen vuurtrap tegen de kant van het gebouw hing en hij niet iedereen opeens vleugeltjes zag krijgen en naar beneden zou vliegen, moest die hier wel ergens zijn. Alleen nog uitvinden waar. Dat ze dan daar maar naar die rare deuntjes van hen gingen luisteren.

Buiten aangekomen voelde de jongen een koele bries tegen zijn armen slaan. Nog zo’n nadeel van het mens zijn, en het voordeel van een vampier. Koude en warmte, hij kon het allemaal voelen. Maar stiekem had hij er toch wel geen last van. Nooit gehad, en hij zou er ook nu niet mee gaan beginnen. In alle rust volgde hij zijn broer. Stiekem was het wel cool dat hij er niet meteen vandoor ging, met zijn snelheid en zo. Damian was natuurlijk ook wel snel, maar tja tegen de snelheid van een vampier was hij misschien maar een soort van roadrunner terwijl hun een straaljager of zo waren. De jongen met het bruine haar dat nog steeds warrig op zijn hoofd lag keek vrolijk om zich heen. De nacht, het had iets speciaals, dat had hij altijd al gevonden. En hoewel hij het liefst de gehele nacht wou opblijven, was dat zonder een game, of een feestje niet mogelijk voor hem. Ooit voegde hij zich wel bij de wezens van de nacht. Dan zou alles perfect zijn, buiten het eten dan en het buitenkomen overdag. Maar misschien vonden ze voor dat tweede ooit wel eens iets uit waardoor ze zich gewoon ook in het zonlicht kunnen vertonen. Doordat de jongen niet aan het opletten was, knalde hij heel droogjes tegen Clyde aan. Licht verbaasd keek hij naar de jongen die plots was stil blijven staan en naar iets wees verderop. ‘Waar wachten we dan nog op?’ Grijnsde Damian uiteindelijk en gaf Clyde een zachte duw tegen zijn schouder zodat hij weer vooruit zou gaan. ‘Seg, denk jij dat er ooit iets zou worden uitgevonden waardoor vampiers zich in het daglicht kunnen begeven zonder te verbranden?’ Voor zijn broer zou de vraag totaal out of the blue komen, of misschien ook niet. Misschien dacht hij er ook wel eens aan. Naja, heel waarschijnlijk dacht hij er aan. Dan kon hij ook zoals elk ander persoon buiten zijn wanneer het hoorde en slapen wanneer het donker was, of niet. Het zou dan ook makkelijk worden voor sommige vampiers om zich nog menselijker te gedragen zodat hun dierbaren er niet achter kwamen wat ze waren. Het zou handig zijn dat zeker. Maar misschien dacht hij na over iets wat misschien over zoveel honderden jaren pas werd uitgevonden. Hoewel, in de wetenschappelijke wereld zouden er ook vast enkele vampiers aan het werk zijn. Dus misschien zou het er al sneller zijn dan verwacht.

Het was maar stil op straat. Blijkbaar was Damian ook in gedachten verzonken, want die gozer maakte geen lawaai. Dan zat hij vast erg diep in zijn hoofd, want op het moment dat zijn broer geen lawaai meer ging maken, wist je dat hij ergens mee bezig was en niet gestoord wilde worden. Clyde kende hem nu al lang genoeg en hij liet hem maar doen. Dan kon hij meer op zijn omgeving letten. Want natuurlijk waren de nachtwezens op jacht. Hij hoorde af en toe vaag geluiden, zoals iemand die zich zo stil mogelijk door een steegje begaf of de straat in een flits overstak. Natuurlijk zag Damian hen niet, deels omdat hij niet geconcentreerd was en deels omdat hij het gewoon veel moeilijker had om zo'n prikkel op te vangen en te benoemen voor het weer weg was. Sloompje. Clyde daarentegen kon elke vampier duidelijk zien of horen. Zo ook een iets oudere vrouw, die van achter enkele auto's naar hen keek. Kort keek hij haar dreigend aan, en ze snapte de hint gelukkig. Ze moest een eind oprotten en wel meteen. Hij was niet uit op een gevecht, alleen maar zijn broer beschermen. Toen hij uiteindelijk stilstond om mee te delen dat hij een park zag, verbaasde hij zichzelf er ook niet over dat Damian tegen hem aan botste. Tsk. De jongen schrok dan ook wakker en gaf hem uiteindelijk een duwtje richting de plek. ‘Waar wachten we dan nog op?’ Zei hij toen. Clyde keek grijnzend achterom. "Op jou, sloompje", Merkte hij droogjes op. Dit zou hij niet zo leuk gaan vinden, maar hij bedoelde het niet slecht, en dat wist Dam hopelijk ook. Plots werd er hem een vraag naar het hoofd geslingerd en werd hij op dit uur gedwongen om na te denken. ‘Seg, denk jij dat er ooit iets zou worden uitgevonden waardoor vampiers zich in het daglicht kunnen begeven zonder te verbranden?’ Klonk de vraag. Het bracht hem terug op al die uren die hij overdag opgesloten in zijn kamer had zitten nadenken daarover. Natuurlijk was dat mogelijk, als ze al zo'n glas konden bewerken, moest het mogelijk zijn om een oplossing te bedenken voor de vampiers zelf. Er waren wel een paar dingen die dat in de weg zouden staan. Ten eerste de grote bazen die het glas produceerden. Het maakte hen verdomd rijk, en ze zouden plannen om een middeltje te releasen waarschijnlijk dwarsbomen. En ten tweede de mensen in het algemeen. Er zou zoveel protest op komen. Dat vampiers rond konden lopen op het enige tijdstip waar de mens veilig was; overdag, wanneer de zon scheen. Het zou hen toegang geven tot meer tijd om te jagen enzovoort. Ze zouden menselijk lijken. "Ik denk dat 't zeker mogelijk is, maar er zijn genoeg mensen om ervoor te zorgen dat we dat nooit zullen krijgen, denk ik", Antwoordde hij. Damian zou het voor hem natuurlijk wel willen, maar soms zag hij de vampiers een beetje verkeerd. Hij vond hen cool, stoer en geweldig, omdat de enige vampiers waar hij mee te maken had gekregen, hem nooit iets aan hadden gedaan. Daar zorgde Clyde persoonlijk voor. Er waren gewoon teveel andere gevallen, die hen liefst op een zo groot mogelijke afstand hielden en daarom gewoon 's nachts niet buiten kwamen.

Door al dat nadenken waren ze zonder dat hij het gemerkt had al vlak bij het park. Hij grijnsde breed naar Damian. "Zeg het eens, broeder, zin om lekker los te gaan?" Vroeg hij, terwijl hij het antwoord natuurlijk al wist. Hij deed Parkour altijd op mensentempo, zodat hij ervan kon genieten. Die handicap die hij zichzelf oplegde, maakte het hele gebeuren veel spannender. Met vampierpowers was het natuurlijk onmogelijk dat hij ooit zou verongelukken, maar dan was er niks leuks meer aan. Dan was die thrill weg. Daarom rende hij nu op zijn dooie gemak over het pad naar een soort van speeltuintje in het midden. Hij zette zijn voet op een drempel en spande al zijn spieren aan. Hij vloog kort door de lucht en toen ontmoetten zijn handen een ijzeren staaf, die horizontaal twee torens verbond. Hij trok zich met enige inspanning op en zette zijn voeten tegen de muur van het torentje. Hij duwde zich hard af, liet los en vloog naar de andere toren. In de lucht draaide hij zijn lichaam 180 graden om. Zijn handen grepen een paneel van de toren vast en hij slingerde zichzelf naar binnen, dit allemaal in een vloeiende beweging. Eenmaal in de toren dook hij door een kleine opening naar buiten. Voor hij de diepte in kieperde, greep hij een nieuw zijpaneel vast en vonden zijn voeten houvast op het randje van het paneel dat de vloer moest voorstellen. Hij zette zich er op af en trok zich ondertussen omhoog, tot hij op de top van het torentje zat. Toen keek hij rond of hij Damian ergens zag.

Damian keek zijn broer een tikje chagrijnig aan toen deze hem sloom noemde. ‘Sloom.. Kijk jij maar uit hoor.’ Dreigde hij gemeen, al deed de grijns op zijn face toch wel blijken dat hij het niet meende. Het was niet cool dat hij sloom werd genoemd door mister highspeed himself, maar uiteindelijk was Damian het al gewoon geworden ter verloop van tijd. Nieuwsgierig keek hij Clyde aan. Eigenlijk zou het ergens wel cool zijn moest hij het ooit uitvinden, zo moeilijk kon het immers toch niet zijn. Als hij wist hoe ze het glas maakte, en hij wat ging lopen nadenken over enkele zaken zou het perfect mogelijk gemaakt kunnen worden door hem zelf. Al zou hij het alsnog niet op de markt gaan brengen dan. Alleen Clyde zou er dan eentje krijgen, dat was het belangrijkste. Anders zou het weer een nieuwe bedreiging worden voor de menselijke populatie die in de stad woonde zijn. Hoewel, eigenlijk maakte het hem nog niet zo zeer uit wat er zou gebeuren met de andere mensen. Zolang hij zijn lol weer kon hebben op een normaal tijdstip met zijn broer was alles wel goed. Want Clyde had op zich gelijk met wat hij zei. Er zouden mensen zijn die alles zouden kunnen dwarsbomen. Maar wat als alles nu is gebeurde in het geheim? Damian haalde zijn gsm uit zijn broekzak en begon op een vrij snel tempo op de letters te drukken. Uiteindelijk zocht hij de naam van zijn broer op en verzond hij het bericht meteen. “Stel dat ik een mogelijkheid vind en het kan uitvinden. Dat alles geheim blijft en er maar 1 word gemaakt die bestemd was voor jou. Dat daarna de plannen verdwenen en er niemand ooit achter kwam. Wat dan?” De reden dat hij het in een sms verstuurde was om luistervinken te slim af te zijn. Niemand moest weten wat er allemaal in zijn brein afspeelde. Zou te confronterend zijn voor die personen. Het gaf veel teveel details van zijn plannen om de wereld te overnemen weer. Yeah sure, keep dreaming. Maar uiteindelijk de mogelijkheid om het uit te vinden was er wel voor hem. Dan konden hij en Clyde soms op bezoek bij hun ouders gaan, en zouden deze al helemaal niets meer gaan kunnen vermoeden. Voor Clyde een perfecte mogelijkheid om zich zo goed als menselijk te kunnen gedragen.

‘Dude, I was born ready.’ Klonk het opgewekt. Al snel was Clyde verdwenen in de schaduwen en ging hij zijn baby bro achteraan. Zelf maakte hij enkele afwijkingen van het pad en belandde zo bij een brug die over een kleine stroom liep. Ondertussen had hij al een vrij grote snelheid bereikt. Met een verbazingwekkende hoge sprong vloog hij over de rand van de brug, vormde een perfecte schroef en landde vervolgens op handen en voeten weer in het zand. Al snel rende hij weer verder dook over een bank die hem de weg versperde en vervolgde zijn pad naar waar zijn broer waarschijnlijk zou zijn. En ja hoor al heel snel zag hij de aap zitten op de top van een speeltuig. Lachend schudde hij zijn hoofd en schoot zelf naar een ander obstakel. Er was een caféding niet zo heel ver van de speeltuin. De jongen schoot tussen twee muren die vrij dicht op elkaar stonden omhoog , sprong vervolgens op het dak en grijnsde even toen hij naar beneden keek. Als hij de sprong waagde, kon hij verscheidene dingen breken als hij fout neer kwam. Maar uiteindelijk, wat maakte het hem nu uit? Hier draaide het uiteindelijk op. De kick. Het dak helde een beetje af, maar voor de rest was het een gewoon platdak. Perfect dus, al was het best wel hoog en was een puntdak misschien best wel handig geweest om snelheid op te bouwen zodat hij het terras aan het gebouw ook nog zou kunnen over bruggen. Nu zou dat hem misschien maar net gaan lukken. Hij maakte uiteindelijk zijn hoofd helemaal leeg en liet dan alle remmen los. Roekeloos als hij was schoot hij in een aardig grote snelheid over het dak, toch zo groot mogelijk voor hem. Met een voet duwde hij zich uiteindelijk af aan de rand van het dak en zo vloog de jongen enkele seconden door de lucht. Onder zich zag hij Clyde wat verder staan, als er iets mis moest gaan zou hij er binnen de kortste keren kunnen zijn, en anders had hij een probleem. Een adrenalinestoot schoot door zijn lijf heen, al snel maakte hij een paar salto’s in de lucht. Maar zodra hij de grond wel heel snel zag naderen hield hij daar mee op. De beste manier om neer te komen werd al heel snel duidelijk voor hem. Zodra hij nog maar 2 meter boven de grond was boog hij zijn benen al wat zodat die de grootste klap even konden op vangen. Uiteindelijk wanneer hij de grond ongeveer onder zijn voeten kon voelen dook hij voorwaarts, raakte kort met zijn voeten het gras nog maar eindigde dan in een rol op zijn schouder op de grond. Euforisch staarde hij even voor zich uit, zijn mondhoeken schoten naar omhoog en bijna leek het alsof hij een dansje of zo ging doen. Maar hij bleef nog net stilstaan toen hij zichzelf weer recht had gesteld. Ow yeah, tot nu toe was dit zijn hoogste jump. Maar die grens zou heel snel wel weer verlegd worden. Zijn hart ging hevig op en neer door de inspanning die hij net geleverd had, zijn ademhaling was er ook door verzwaard. But he was alive. 'Ea, kom me dat is na doen zonder vals te spelen.' Riep hij vrolijk naar Clyde.

‘Sloom.. Kijk jij maar uit hoor.’ Kreeg hij als reactie op zijn niet-gemeende belediging. De grijns op het gezicht van Damian liet hem echter weten dat hij het niet echt slecht opvatte. Het was gewoon een feit dat Clyde leek op een superjet en Damian meer op een sportvliegtuigje. Ghehe. Oh heyull yeah, hij was gewoon een straaljager. Zo eentje die niet al te veel lawaai maakte, al klopte dat niet helemaal met zijn karakter. Hij was een luidruchtige gast die zichzelf er niet van weerhield om alles te zeggen wat hij wou en muziek te laten klinken zodat iedereen er koppijn van kreeg. Dusja, stiekem was hij een echte superjet. Damian keek hem afwachtend en nieuwsgierig aan. Oh god, waar was die jongen nu weer mee bezig. Vast een of ander plan aan het uitdenken om ofwel hem te ownen ofwel de wereld over te nemen met een van zijn masterplans. Een van die twee dingen. Hij besteedde er maar niet teveel aandacht aan en liep gewoon door, zodat hij zich weer kon focussen op de straat bewaken en zorgen dat Damian niks overkwam. Plots voelde hij zijn gsm in zijn broekzak trillen. Hij viste hem er uit en keek verbaasd achterom toen hij zag dat het van zijn bro kwam. Over onnuttige geldverspilling gesproken, al sms'ten de broers gratis naar elkaar. Hij opende het berichtje en las snel de woorden die hij getypt had. De impact van dat alles was groter dan hij had kunnen denken. Voor hem alleen.. Geen gevaar dat iemand het zou ontdekken. Zijn ouders kunnen bezoeken als hij dat wou. Rond kunnen hangen met Dam op een degelijk tijdstip. In de zon kunnen lopen.. Terwijl hij verder richting het park liep, begon hij terug te typen. Uiteindelijk verstuurde hij de volgende woorden; "Hoe dan ook moet je die plannen houden. Je weet nooit wat er met jou gebeurt of met een van je vrienden. Wie weet wie we hier mee kunnen helpen. Als we het stil houden, kunnen we het aan een select groepje geven. Maar wat als het ooit uitlekt? Dan krijg je alle vampiers op je dak omdat je het niet aan hen gaf, plus de mensen omdat je zo'n gevaarlijk iets los liet tussen hun zonder dat ze het wisten. Laat het nog maar een tijdje zo. Wie weet wat er in de toekomst gebeurt." Het was een lang bericht, maar in nog geen minuut had hij het getypt en verstuurd. Handig, vampiersnelheid.

Door zijn zintuigen kon hij heel goed horen waar zijn broeder zich bevond, zelfs al concentreerde hij zich meer op zichzelf dan op zijn omgeving. Eigenlijk was hij nu een deel van de omgeving, aangezien hij die gebruikte om de meest geweldige tricks te doen. Onbewust ving hij dus het geluid op van zijn broer die over iets sprong, bijvoorbeeld. Toen hij bovenop het speeltuigding was gaan zitten, zag hij de jongen al snel over een bankje hoppen. Hij merkte hoe hij hem hoofdschuddend maar met een lachje aankeek. Toen sprintte hij richting een soort van cafetaria-achtig iets. Een plek waar ouders of grootouders een oogje op hun kinderen hielden als ze hier kwamen spelen. Het was een feit dat de twee broers geen oppassertje nodig hadden, al was het moeilijk om papa Payne daarvan te overtuigen, want 'er zaten overal spionnen en moordenaars die het wel eens op de zonen van de baas van de FBI hadden gemunt'. Niet dat ze ooit zo'n dude waren tegengekomen, maar je wist nooit wat voor mannetjes die surveillance van hen tegenhielden en onderschepten. Nu zou Clyde die gastjes ook perfect aankunnen. Anywayz, Dam maakte zich klaar om op het gebouw te klimmen. Oh, no way. Zou hij echt... Van die hoogte? Gek. Helemaal gek. Clyde stond op en haalde diep adem. Hij sprong vooruit en maakte zichzelf tot een bolletje, terwijl hij achterwaarts draaide. Hij kwam op de grond terecht met iets gebogen benen en rolde meteen door. Dit brak grotendeels de klap, ook al zou hij natuurlijk niks voelen als hij iets brak ofzo. Als hij al iets kon breken. Het was nog steeds een vaag iets. Daar zou hij Alexei ooit voor moeten opbellen. Hij ging iets dichterbij de cafetaria staan, zodat hij zijn broeder kon helpen mocht het misgaan. Natuurlijk zou hij hem redden en daar rekende hij ook op. Toen hij na een paar spectaculaire salto's dan ook netjes landde zoals het hoorde, ging er een golf van opluchting door hem heen. 'Ea, kom me dat is na doen zonder vals te spelen.' Riep hij naar hem. Grijnzend draafde hij op hem af en gaf hem een goedkeurend schouderklopje. "Je beste en hoogste tot nu toe, bro. Congrats", Zei hij. Hij was zo proud op zijn broer.

Hij bekeek het gebouw even kort. "Dus jij wilt het zo spelen, right?" Mompelde hij kort, meer tegen zichzelf dan tegen Damian. "I take you on!" Zei hij toen tegen hem. Hij draafde op het gebouw af, waar een veranda-achtig-iets was bij gebouwd. Hij zette zich af op een tafel die tegen de muur aan stond en trok zichzelf op aan de balken die de veranda moesten ondersteunen. Toen ging hij verder tot hij uiteindelijk ook op het dak stond. Het was hoog, dodelijk voor een mens die niet wist waar hij mee bezig was. Hij haalde even kort adem en begon toen te rennen. Hij hield zich natuurlijk in, zodat zijn bro al zijn awesome moves kon zien. Hij zette zich af op de rand en draaide eerst om zijn as heen, zodat hij met zijn rug naar de grond gericht was. Daarna draaide hij door zodat hij achterwaarts een salto maakte. Een tweede kon er niet meer bij. Hij bracht zijn lichaam iets uit balans naar voren, zodat hij een rol maakte van zodra hij landde. "Ik geef toe, die was best hoog, zelfs voor mij", Zei hij, terwijl hij de aarde van zijn handen klopte. "My turn", Meldde hij droogjes, terwijl hij op een goed tempo richting een soort klimrek liep. Hij sprong en greep een balk vast, waarna hij doorslingerde naar de volgende. Hij herhaalde dit nog een keer en greep toen rechts van zich een verticale balk vast, waar hij half rond draaide, om uiteindelijk met een kleine draai van zijn lichaam netjes van sprong. Het was heel erg easy om te doen, maar ze waren nog maar net begonnen, geen reden om nu al uitgeput te raken.

Damian wachtte af op wat zijn broer terug zou reageren. Natuurlijk zou deze misschien iets voorzichtiger ermee om springen met het hele gedoe en verder nadenken dan hij voor de moment niet kon wegens vermoeidheid. Ergens begon hij het wel te voelen al, maar ach dat zou zo meteen weer over zijn zodra ze begonnen waren met wat ze het beste konden. Voor een kort moment schoot zijn blik naar een schim die zich in een steegje bevond. Ze werden in het oog gehouden, voor zover hij kon opmaken was het een man. Kalm genoeg wende hij zijn blik weer af van de persoon en keek weer naar de rug van zijn broer. Ergens wou hij gewoon op de dude die hen aan het bespieden was aflopen, al wist hij dat Clyde hem dan ook ging tegenhouden wegens gevaar of zo, en tja hij kon dingen niet stiekem te doen. Te luidruchtig ya know? Uiteindelijk voelde hij het bekende getril van zijn gsm weer en opende hij het bericht meteen. Kort streek hij over zijn hoofd en dacht na. “Geen select groepje. Dan lekt het zeker uit. Alleen voor jou en misschien ooit voor mij, maar that’s it. En al mocht het uitlekken tot nu toe ben ik toch al ten dode opgeschreven, ooit. Dus waarom zou ik jou de kans niet geven? Maar je hebt gelijk, de wereld is nog niet klaar voor Clyde’s awesomeness daytime :p.” Met een grijns verstuurde hij het bericht en stak het ding weer in zijn zak aangezien ze al bij het park waren aangekomen.

Zijn bloedverwant was al snel bij hem, waarschijnlijk had hij klaar gestaan om in te grijpen moest er wat mis gaan. ‘Het zal niet lang mij hoogste zijn. En thanks.’ Sprak hij like helemaal stoer en zo. Het was een feit dat hij een waaghals was, altijd alles tot het uiterste drijven. Soms ook bij hun ouders, maar dat was hij eigenlijk afgeleerd door de soms nogal harde methodes van daddy Payne als het op straf aan kwam. Ergens zou hij er niet van verschieten dat die man hem ooit eens een verbod gaf om bij Clyde te mogen komen. Niet dat hij zich daar aan zou houden, no way! Daarvoor hield hij stiekem teveel van zijn broer, en hij was gewoon te cool. Uitdagend keek hij zijn broer aan. Zeker dat hij er voor zou gaan. Al heel snel verdween de dude dus ook gewoon richting het gebouw, nam weliswaar een andere weg omhoog dan hij had gedaan maar goed, het was het einde wat uiteindelijk telde. Een onbehaagelijk gevoel kwam bij hem op. Wat als er nu iets mis ging met Clyde? Oke, de kans dat dat gebeurde was heel miniem. Maar hij kon niets doen ea, of toch niet de zaken die Clyde kon verrichten moest Damian fout terecht komen. Hij kon hem eigenlijk zelf nog helemaal niet opvangen als hij zag dat het fout ging, dat was echt wel heel rot soms. Ja, vampiers heelde wel en zo. Maar alsnog was het altijd wel best irritant dat hij gewoon niets kon doen. In zijn bekommernis om Clyde, had hij bijna zijn jump gemist. Het gebeurde niet in een flits zoals meestal, een praktisch perfecte achterwaartse salto in de afdaling, en een perfecte landing. Meteen sprong er een glimlach op het gezicht van Damian. ‘Come on bro, dat meen je toch niet?’ Zei Damian een tikje verbaasd. Het was hoog, maar te hoog voor Clyde, nah dat geloofde hij niet. Zijn bruine ogen volgde elke beweging van zijn broer toen deze weer vertrok. Hm, vrijwel een basis move, maar toch kon er al iets mis gaan als je ook maar een keer iets verkeerd deed. De jongen startte op een langzame tred, maar schoot vervolgens naar een snellere vitesse richting het klimrek. Met een tijgersprong vloog hij naar de eerste balk. Monkey time. Om een beetje off the showen en omdat hij toch genoeg vaart had vloog hij met zijn gehele lichaam over de tweede balk om daarna de laatste balk te bereiken. Met een hand greep hij naar de afzwaaibalk, zijn lichaam draaide een kwartslag toen hij praktisch rondgezwaaid was en toen liet hij los en lande naast zijn broer. Heel even staarde hij naar de hemel waar de sterren vrolijk op hun neerschenen. Stiekem was dit awesome. Gewoon met Clydehoofd hier weer eens tijd doorbrengen. Ja, stiekem mistte hij hem wel vaak. Maar goed, dat was iets wat hij nu niet bepaald tegen hem zou gaan zeggen. Dat was eigenlijk echt wel zo’n verpester van de sfeer dan. Met zijn ogen begon hij de omgeving af te tasten, naar iets nieuws. Heel plots een stuk verder zag hij de reflectie van iemand ogen, hij had er bijna gewoon over gekeken. Tja, zijn zicht ging op dit uur niet zo heel ver meer. Zijn ogen schoten meteen naar Clyde. ’Dude, we zijn hier niet meer alleen.’ Hoogstwaarschijnlijk had hij het al wel door, maar alsnog. Damian vond het maar niets dat een onbekende hen lag aan te staren voor god weet welke reden. Oké, de meest voorkomende reden was wellicht dat iemand had geroken dat hier een mens was. Maar alsnog het was vreselijk irritant en hij kon het niet hebben dat iemand die hij niet kende naar hen staarde, tenzij het iemand van het andere geslacht was. But that’s another story.

Het gaf een goed gevoel om weer buiten te zijn, vooral omdat ze nu ver weg van hun familie zaten, en omdat Dam bij hem was. De twee deden eigenlijk niet zo heel veel samen, allemaal te blamen op het feit dat Damian 's nachts gewoon in zijn bed lag te slapen. De levenloosheid van de jongen was gewoon te groot 's nachts. Ach ja, hij had geluk dat hij zowel tijdens de dag èn de nacht buiten kon komen, al zou Clyde hem 's nachts nooit alleen laten gaan. Way too dangerous. Plus, het uitgaansleven was tijdens de nacht zoveel interessanter dan overdag, al was het wel een shame dat hij nooit meer kon gaan shoppen. Like caps, sneakerz, swag kleding and stuff. Dat moest hij allemaal aan Damian overlaten. Gelukkig had zijn bro iets van zijn smaak en style meegekregen. In tussentijd had zijn broeder een awesome jump van het café genomen, en daagde hij hem nu uit om hetzelfde te doen. Peanuts. In no-time had Clyde zijn kunstjes vertoond, en stond hij weer naast zijn bro op de grond. Die kwam op hem afgelopen. ‘Come on bro, dat meen je toch niet?’ Reageerde hij op zijn opmerking. Hij haalde zijn schouders kort op. "Ik heb echt geen idee hoeveel dit lichaam aan kan, right?" Verklaarde hij. Het was een feit. Van gigantische dingen sprong hij niet naar beneden. Wie weet kon hij toch nog iets breken ofzo. Wou hij liever niet riskeren. Hoe zou hij dat aan een dokter moeten uitleggen?

Uiteindelijk gingen ze verder met hun freerun avontuurtje. Zijn bro deed het goed, beter dan de laatste keer. Hij had gewoon stiekem geoefend, ninja dat hij was. Toen hij netjes naast hem op de grond terecht was gekomen, keek hij naar omhoog, naar de sterren. "Uitslover", Mompelde Clyde vrolijk. Niets leuker dan zijn broer een beetje pesten. Zoals altijd, eigenlijk. Het was bijna even normaal geworden als ademen. Zijn ogen dwaalden af naar de omgeving. Struiken stonden netjes in de perken verdeeld, ook al had het een redelijk warrige uitstraling. De natuur werd hier redelijk vrij gelaten door de parkbeheerders, en dat was wel cool. Plots trok zijn broer zijn aandacht. ’Dude, we zijn hier niet meer alleen.’ Waarschuwde die. Clyde speurde meteen in de richting waar zijn bro nog zonet had staan kijken, en inderdaad. Daar lag iemand onder te struiken naar hen te loeren. "Blijf hier staan oké?" Zei hij zachtjes, terwijl hij hem een beetje achteruit trok aan zijn schouder. Geen risico's nemen nu. Clyde haalde even diep adem en schoot toen weg, zo snel dat hij in amper 1 seconde bij het bosje stond. "Wat moet je?" Zei hij ruw, terwijl hij enkele takken afkraakte en weggooide. Veel tijd om te kijken wie er lag, had hij niet. De gestalte kwam half overeind en stak zijn hand naar hem uit. Hij blies hard, en een heleboel zilverstof kwam op Clyde's gezicht en blote armen terecht. De jongen hapte naar adem en strompelde achterover, waardoor hij struikelde en viel. Hij probeerde het zilverstof van zijn gezicht te wrijven. "Fuck, it BURNS!" Schreeuwde hij luid. De gestalte was ondertussen uit de bosjes gekomen, en kwam op hem afgelopen. Een mes, duidelijk volledig gemaakt uit zilver, blonk in zijn hand. Clyde probeerde overeind te krabbelen, maar hij had gewoon teveel pijn. "Dam!" Riep hij wanhopig, terwijl hij weg kroop van de vampierjager.

Nee, Clyde zonder die powers zou het nooit gedaan hebben. Way to gevaarlijk voor hem. Damian was altijd de uitslover geweest. In dat opzicht was Clyde dan weer de voorzichtige geweest. Maar dit was niet cool. Ergens had hij gehoopt dat het hem niet zou lukken, naja als Clyde zich al pijn deed dan heelde hij toch weer dus dat was de enigste reden eigenlijk waarom hij had gehoopt dat het niet zou lukken. Of dat hij het gewoon niet had gedurfd en een andere awesome trick deed. But no. Dat kleine lolletje kon er niet vanaf. Eerlijk is anders. Maar wacht maar, ooit pakte hij hem nog wel terug als hij zelf vervampiriseerd was. Maar voor nu ging hij er niet om mokken, waste of time. Grijnzend keek hij mister sparkle aan. ‘Inmiddels moet je me toch al wel kennen ea glitter.’ Meet the Ryavec bro’s, always teasing but they would die for each other.

Damian schakelde toch al heel snel weer over op zijn serieuze. Deze plek, het klopte gewoon niet op dit moment. Ze waren hier al vaak genoeg geweest ’s nachts maar nu, van in het begin was er al iets niet pluis. Maar toen had hij er geen acht op geslagen. Natuurlijk was hij het al gewend om voorzichtiger te zijn in het donker, zelfs met Clyde bij hem. Blijkbaar was het ook echt serieus, aangezien zijn bro hem naar achteren trok. Hij kon zich nu makkelijk los trekken als hij wou en er zelf op af gaan, dat leek hem veiliger wat als het zo’n freak was die tegen vampiers was? Voor hij echter iets kon doen was hij natuurlijk al weg. ‘Be careful.’ Fluisterde hij nog, wetend dat Clyde het nog wel horen kon. Een kille bries streek door zijn donkere haren. Elke spier in zijn lijf spandde zich aan toen hij zijn bro nog maar half zag staan. Dit ging fout aflopen ea. Voetje voor voetje schuifelde Damian in de richting van hun aanvaller, misschien waren er wel meerdere, dan hadden ze wel een probleem, zeker als ze hem zouden zien. Maar nee, het zou er vast maar eentje zijn anders hadden ze al veel eerder toegeslagen. Nog voor Clyde had geschreeuwd had Damian het al op een rennen gezet. Niemand kwam aan zijn bro! Bij hem duurde het iets langer, maar toch stond hij er binnen de vijf minuten. Stoer als hij was trok hij zijn vest uit waardoor hij enkel en alleen zijn tank top nog aan had, en daarop stond in rood leder er een grote D op gestikt. DamDam to the rescue. In een snelle beweging smeet hij de vest naar de belager van zijn broer en dook vervolgens naar hem toe. Zijn armen knelde hij om de heupen van de jager, het mes ontwijkend en zo tackelde hij de man ruw op de grond. Zijn hart raasde in zijn keel, en voor hij het zelf door had begon hij op het gezicht van de jager te beuken. ‘Dit zal je wat kosten!’ Schreeuwde hij fel naar de man die zich probeerde te verweren. De hand waar hij het mes mee vast had, had Damian volledig onder controle door dat hij zijn voet op de pols had gezet. Met Clyde zou het wel goed komen, al had hij niet gezien wat er met zijn bro aan de hand was. Maar de dude was boven natuurlijk, dus hij moest het wel redden. Anders had de hele populatie vampierjagers een nieuwe vijand gecreëerd.

Gelukkig had Damian al door gehad dat er iets echt niet goed zat, en ondanks dat hij had gezegd dat hij afstand moest houden, was hij al wat dichterbij gekomen. Voor deze ene keer was hij blij dat zijn bro niet altijd gehoorzaamde, ook al was hij de oudste van de twee. Binnen no-time was hij aangekomen, en had hij een geweldig afleidingsmanouvre bedacht. Je zou bijna denken dat zijn brein op vampiersnelheid werkte. Het had zeker effect, want de vampierjager was afgeleid en werd al snel tegen de grond gewerkt. Ondertussen nam de pijn in zijn gezicht af, maar zijn armen bleven branden als hell, omdat daar het meeste zilver op terecht was gekomen. De jongen beet op zijn onderlip en probeerde het branderige gevoel zoveel mogelijk negeren. Damian zat ondertussen het gezicht van de jager te bewerken met zijn vuist. ‘Dit zal je wat kosten!’ Grauwde hij, terwijl hij nog enkele rake klappen uitdeelde. Clyde kreeg het eindelijk voor elkaar om op te staan. Verdoofd liep hij naar de vechtende mannen toe. In een waas trok hij zijn broer van de man af. Een harde schop tegen zijn hand lieten het mes ver over de stenen glijden. Hij siste woedend naar de jager op de grond. "You're messing with the wrong", Zei hij koeltjes, dreigend. Hij trok de man ruw overeind en klemde zijn hand rond zijn keel. Zijn gezicht zat onder het bloed, deels door Damian en deels door het feit dat hij nogal hard geland was. Het bloed trok Clyde niet eens aan. Het rook zuur en hij zou zweren dat het ook rottig smaakte. Waarschijnlijk dronk hij een of ander drankje om zijn bloed onaantrekkelijk te maken. Daarom had hij hem niet eerder opgemerkt ofzo.

"Ik vermoord je, bloedzuiger", Gromde de man in zijn gezicht. Clyde grijnsde breed. "Doe je niet, vriend", Beet hij hem toe. Hij tilde de man van de grond en nam hem mee naar het klimrek, waar ze zonet nog aan geslingerd hadden. Handig haalde hij de riem van de vampierjager uit zijn broek. Nog een mes viel op de grond. Nijdig gaf de jongen het een trap, zodat het buiten bereik kwam. Zo snel als hij kon bond hij de armen van de jager rond de paal aan elkaar, zodat hij met zijn rug er tegen stond. Clyde deed een stapje achteruit en wreef nog eens over zijn armen. Had hij beter niet gedaan, want het maakte het juist weer erger. Zijn gezicht vertrok van de pijn. Snel keek hij achterom, vond Damian al snel weer, en keek toen weer in de ogen van de man. "Je voert een gevaarlijk beroep uit, jager", Siste hij laag, zo laag dat Damian het waarschijnlijk niet kon horen. Zijn bloed kookte. Dan waren zij dus een gevaar voor de samenleving? No way. Mensen zoals deze jager, die waren bloedlink. Voor hij het wist waren zijn hoektanden doorgekomen en had hij zich vastgebeten in het sleutelbeen van de jager. Hij had gelijk wat de smaak betrof. Walgelijk. Hij huiverde kort, maar beet toch door. Toen trok hij zich weg, en zonder nog om te kijken liep hij in de richting van zijn broer, terwijl hij met de rug van zijn hand het bloed van zijn lippen veegde. "Let's go now", Zei hij zachtjes, maar dwingend. Hij wou hier niet langer meer blijven, plus hij wou dat zilverpoeder zo snel mogelijk van z'n armen hebben.

Damian gaf de jager geen enkele adem ruimte, hij bleef maar door gaan. Bloed kleefde inmiddels al aan zijn knokels, maar niets weer hield hem nog. Één ding was zeker, deze man verliet het park niet meer levend. De jongen handelde nu uit pure razernij. Oh, the things that happen when you touch his brother. Op momenten als deze dankte hij de weinige tijd die ze met hun vader hadden doorgebracht, en de dingen die hij hen dan had geleerd. Anger management was jammer genoeg niet een van die dingen, en dat was misschien wel het gene wat Damian destijds en nog steeds het meeste nodig had. Het moment dat hij van de man werd af getrokken deed hem bijna helemaal freaken. Zijn rug raakte het bladerdek en zo keek hij tegen de rug op van zijn broer. Clyde wist dat hij dit perfect had kunnen afmaken. Zijn bro had hem even goed alleen kunnen laten en naar huis kunnen gaan om te herstellen of wat dan ook. Maar zo iemand was Clyde dan weer niet. Damian richtte zijn ogen op de sterren, om kalm te worden. Dit was niet de bedoeling van deze avond, verre van. Deze omstandigheden had hij nog niet zo heel vaak meegemaakt. Natuurlijk wist hij te allen tijde wat hij moest doen als er iets gebeurde met zijn broer door jagers of wat dan ook. Het feit dat hij even geleden eerder voor de schreeuw van zijn broer was vertrokken, was gewoon door de band die de twee hadden. Bij hem was het iniedergeval zo dat als Clyde in gevaar verkeerde hij altijd dat rare beklemmende gevoel kreeg. Het was iets wat tweelingen ook hadden, die speciale connectie. Door de jaren heen hadden hij en zijn bro gewoon een te goeie band met elkaar gekregen, en ongeacht zijn verandering in een vampier was dat nog niet veranderd. Wat maar goed was blijkt.

Inmiddels waren zowel zijn broer als die dude verdwenen. Snel stond hij op, en voor hij het wist ontmoette zijn ogen de blik van zijn broer voor kort. Dat hij het maar afmaakte dan. Damian zocht even naar het mes dat de man net nog vast had gehad, door de reflectie van de maan had hij het al heel snel gevonden en raapte het op. Ook greep hij wanneer hij aankwam bij zijn broer het andere mes dat op de grond lag om dan naar de vijver wat verderop te lopen. Daar dumpte hij de twee wapens. Ze zouden niet opvallen, nooit, de vijver was diep genoeg. Damian wist perfect wat zijn broer nu deed, het afmaken, de man doden. Iets waar hij dus niet moest bij zijn. Natuurlijk verdiende die vent het, maar het was toch nog altijd vreemd om Clyde iemand te zien vermoorden van het menselijke ras. Ergens maakte het hem wel bang, maar hij was er zeker van dat zijn broer hem nooit wat zou aan doen. Zelfs al werd de dorst naar bloed hem teveel. Na enkele minuten klonk er een stem dichterbij en dus zo liep hij met zijn broer mee terug naar hun huis. De vest die hij net als afleiding had gebruikt lag nu over zijn schouder, klaar om thuis in de wasmand te worden gesmeten. ‘Alles oke?’ Zijn stem klonk gedempt. Wetend dat er misschien nog wel mensen op pad waren, mensen die beter bekend stonden als de mannetjes van hun pa. Moesten die hier van weten, dan was het namelijk zo dat ze hier morgen meteen moesten vertrekken wanneer het gepast was. Dan zou het betekenen dat zijn vader erachter was. Maar gelukkig was dat voor nu nog niet zo.

- So many days and weeks later


Damian lag nog wat in zijn bed te liggen omdat hij niet echt zin had om naja dingen voor te bereiden. Maar stiekem was hij de enige die dingen kon gaan halen so yeah, hij moest ergens wel ya know met zijn bro die mister vampire was moest hij echt alles gaan doen omdat die knul overdag niet buiten kwam. Soms echt vreselijk stom, maar ach het merendeel van de tijd maakte het hem niet echt uit. Het was stiekem door het gezelschap bij hem dat hij er niet uit wilde. Met zijn typische morningface, wat best wel schattig was keek hij recht in de ogen van een brunette die hij gisteren had leren kennen op een feestje. Als hij het goed had was haar naam Sarah, of iets in die trent. Kon hij eraan doen dat hij gisteren pretty wasted was en haar had meegevraagd naar hier. Naja, gevraagd. Het was gewoon gebeurd cause yeah drunk people. Een grijns verscheen op zijn gezicht. ‘Goodmorning beautiful.’ De jongen drukte zijn lippen op die van haar en trok haar wat meer tegen zich aan. Na een tijdje kwam hij toch overeind en wandelde meteen richting de badkamer. Daar sprong hij gewoon de douche in, en naja omdat hij het meisje niet stinkend kon laten buiten gaan kwam zij er ook maar bij staan. Voor de gezelligheid gewoon. Na een halfuurtje kwamen de twee eruit en trok Damian een zwart shirt aan dat hij in de wasmand vond en een simpele short. ‘I’m sorry sugar, but I need to go grab some stuff from the store. Imma see you tonight on the party, ‘mkay?’ Het meisje glimlachte enkel en nog voor hem liep zij de deur in. Lachend schudde hij zijn hoofd en ging even met zijn hand door zijn nog natte haren. ‘Eah, Clyde ik ga even spullen halen voor straks oké? Zorg jij dat de boel hier een beetje proper is.’ Hij had er geen idee van of zijn broer wakker was of niet, maar dan had hij hem nu dus misschien wakker gemaakt. De jongen greep zijn cap van de bank af, en nog voor Clyde zijn kamer of zo kon uitkomen rende hij het appartement uit.
Na een twee uur te zijn weg geweest kwam hij met een paar plastic zakken weer de ruimte binnen en dropte hij die in de keuken. De glazen flessen die in een van de zakken lagen botste tegen elkaar en maakte dat overbekende geluid. Hm, alles wat ze nodig hadden was aanwezig so yeah veel meer moest hij niet meer doen right? Rustig haalde hij de flessen drank uit de zakken en zette die in de koelkast neer, de chips en andere dingen die niet in de koelkast hoefde gooide hij in een random kast en de zaken stak hij maar in een of andere lege schuif die dicht bij was. ‘Eaah, je hebt de muziek toch gedaan hé?’ Waarschijnlijk had Clyde al wel een playlist klaargemaakt voor straks en anders die dude kon het toch supersnel so dat maakte nu niet veel uit. Met een aanloopje plofte hij in de zetel en fikste dat de tv aansprong. Time for a party!

Behoedzaam liep de jongen door de straten van San Francisco. Zijn broertje Dam was met een bruinharige chick naar huis vertrokken, en hij was wel zo beleefd om de twee wat privacy te gunnen. Daarbij, het was dringend tijd dat hij nog eens een deftige maaltijd binnen kreeg. Clyde was ongewoon bleekjes en hij voelde dat zijn energie langzaam aan het wegdruppelen was. Daarom was hij na Damian bij het feestje vertrokken, tot grote spijt van de vele meisjes daar, natuurlijk. Zijn blik vloog van links naar rechts. Hij was geen party crasher en moest blijken dat hij iemand van het feestje tot zijn nachtelijke snack had bevorderd, dan zou hij er waarschijnlijk niet meer welkom zijn. Nee, het was beter om een ander slachtoffer te zoeken. Iemand die zo dom was om in het midden van de nacht buiten te komen. De mensen hoorden wel geruchten van de vampieren in hun stad, maar de meesten hadden echt geen idee dat het ook echt klopte, en dat speelde tot nu toe nog in hun voordeel. Niet zo heel veel later zag hij een een groep meisjes. Drie ervan waren straalbezopen, dat zag je en hoorde je meteen. Een van hen was echter nuchter. Blijkbaar had ze de taak om haar vriendinnen thuis te brengen. Heel mooi van haar, maar langs de andere kant had het haar veroordeeld tot gebeten worden. Clyde wachtte geduldig tot ze alleen was. Hij volgde haar, en op het moment dat ze vertraagde en haar sleutel in haar zakken zocht, sprong hij vooruit. Ze had de tijd niet eens om te schreeuwen. Hij sloeg zijn hand stevig om haar mond, de andere om haar middel. Het was simpel voor hem om haar een zijstraatje in te sleuren. Zijn hoektanden prikten al in zijn onderlip en gretig zocht hij haar hals, waar haar slagader zich bevond. Na enkele tellen had hij haar huid doorboord en dronk hij haar warme bloed. Achteraf was hij wel zo netjes om haar voor haar deur te leggen en aan te bellen, zodat ze snel gevonden zou worden.

Hij lag nog maar een uurtje of wat lekker te pitten, toen hij geluiden van activiteit in de woonkamer opving. Daar was zijn broer dus, klaar voor actie blijkbaar. Zelf draaide hij zich om. Hij was echt nog niet klaar om nu al op te staan.  ‘Eah, Clyde ik ga even spullen halen voor straks oké? Zorg jij dat de boel hier een beetje proper is.’ Hoorde hij Damian roepen. De energie om nu al iets te doen, ontbrak, en hij schatte dat hij een uur of twee had voor Damian terug zou zijn. Hij besloot om nog een anderhalf uurtje door te slapen. Hij kon toch opruimen en stuff aan een vampiersnelheid, dus.

Uiteindelijk kwam hij uit bed, trok een basic short en tank top aan en liep naar de woonkamer. Een blik daarop geworpen zag hij dat hij niet veel opruimwerk had. Mooi zo. Dankzij het speciale glas in de ramen kon hij ongestoord door het appartement lopen. Het was een verrassing van zijn bro geweest, waar hij hem nog steeds dankbaar voor was. Hij wreef even door zijn ogen en begon toen alle rommel in het vuilnis te gooien en alles wat daar niet in kon, op zijn gewone plek te zetten. Hij waste ook de glazen en de borden af en zette ze in de kast. Er hoefde niet gedweild te worden, want dat deden de schoonmakers 2x per week. Tevreden over zijn werk startte hij zijn Mac op, om de muziek te regelen. Hopelijk hielden de gasten van heel veel dubstep en drum and bass, want daar hielden de broertjes wel van. Hij had net de opdracht gegeven om de hele playlist op een deftige manier te ordenen, toen Damian binnen kwam. Het overbekende getik van de inhoud van de zakken liet hem weten dat de alcohol weer rijkelijk zou vloeien vanavond. Ain't no party like a Ryavec party. ‘Eaah, je hebt de muziek toch gedaan hé?’ Vroeg Damian, die ondertussen al op zijn luie kont in de zetel was geploft. "Ofcourse, je kent me toch?" Zei hij grijnzend. Hij stond op en liep in de richting van de badkamer. "Ik neem nog even een douche", Meldde hij, of het zijn bro nu kon interesseren of niet. Hij had toch nog tijd genoeg, de eerste gasten werden pas over een uur of wat verwacht.

Damian staarde even naar het beeldscherm maar al heel snel raakte de jongen toch al weer verveeld en keek even achterom naar Clyde. ‘Wel ja, juist daarom ik ken je.’ Sprak hij plagend tegen zijn broer. Nee, meestal was het eigenlijk wel andersom dan was Damian degene die iets vergat. Ja, hea wat wilde je. Hij had meestal ook wel echt andere dingen aan zijn kop dan zorgen voor een of ander random iets. Hij had zijn blik weer op het scherm gericht toen zijn bro meedeelde dat hij ging douchen. Onbewust verscheen er een grijns op zijn gezicht. Damian had er echt geen idee of hij de badkamer na dat hij en dat meisje hadden gedouched wel had opgeruimd. Maar die kans was heel klein. Naja, hij zou er dan zo meteen wel een draai rond zijn oren voor krijgen of iets. En anders zou Clyde hem wel gewoon terugpakken met iets. Zo ging het al van kleins af aan tussen de twee, en dat was nog steeds niet veranderd. Nog steeds verveeld liet hij zich van de zetel zakken en opende de kast onder de televisie. Meteen knalde hij de playstation 3 aan en besloot maar een tijdje te gaan gamen tegen de verveling.  De game die er in stak was Call of Duty, niet echt zijn favoriete game maar hij was te lui om er naar een ander te zoeken. Ja, hij mocht lui zijn oke. Zijn nacht was druk geweest, en zijn hoofd deed nog een beetje irritant door de alcohol die er gisteren was geweest. Niet dat hij er niet tegen kon of zo, want hij was echt een pro drinker. Een beetje geërgerd omdat zijn mannetje niet wou mee werken begon hij met het ringetje in zijn lip te spelen.

Kort wierp hij een blik op de klok en fronste. Clyde was nu stiekem toch al lang in de badkamer. Lachend schudde hij zijn hoofd, really die dude was echt soms een chick of zo. ‘Jooooh Claudette, ga je nu nog uit die badkamer komen of blijf je voor eeuwig met je haar bezig?’ Hij zou het vast wel gehoord hebben, vampier gehoor en shit. Oké, heel stiekem was hij ook wel langer als de gemiddelde jongen in de badkamer enkel voor zijn haar. Maar Clyde sloeg echt alles. Stiekem was die dude eigenlijk gewoon een meisje of zo zonder dat hij het wist en bleef hij daarom zo lang in de badkamer. Na dat hij de missie had afgemaakt sprong hij over de bank heen en greep een blikje Cola uit de ijskast. De drank was pas voor als het feestje echt bezig was.

Onderweg naar de badkamer ving Clyde de plagende blik van zijn broer. ‘Wel ja, juist daarom ik ken je.’ Kaatste hij terug. Hij keek heel even gespeeld kwaad naar Damian, maar stak toen heel kinderachtig zijn tong naar hem uit. Lachend trok hij de badkamerdeur achter zich dicht. De chaos, omff. Kleren lagen overal verspreid, niet alleen de kleren van zijn bro. Was dat nu echt een slipje? Met twee vingers plukte hij het ding van de grond. Oh nee, niet te geloven. Hoe was die chick nu vertrokken zonder dìt. Eigenlijk kon hij Damian daar gigantisch goed mee pesten. Daarom verstopte hij het stukje stof in de zak van zijn short. Verder gooide hij alle kleren in de wasmand, waar ze hoorden. Die broer van hem was soms echt ongelooflijk. En dan liet hij Clyde altijd opruimen want 'hij kon het op vampiersnelheid'. Hij zou daar dringend eens een woordje over praten met zijn broer. Voor nu liet hij het maar zo. Op zijn dooie gemakje zette hij de douche op de juiste temperatuur, want in tegenstelling tot wat iedereen dacht konden vampiers echt nog wel voelen, en hij had geen zin om verbrand te worden.

Uiteindelijk, toen hij helemaal schoon was en best lekker rook, stapte hij uit de douche en droogde zich af. Hij trok een verse boxer aan, en voor nu volstond zijn short van daarnet. Nu kwam het tijdrovende werk van zijn haar fixen. Hij was nog niet eens zo lang bezig, toen hij Damian's stem hoorde buiten de badkamerdeur. ‘Jooooh Claudette, ga je nu nog uit die badkamer komen of blijf je voor eeuwig met je haar bezig?’ De jongen trok zijn wenkbrauwen even op. Seriously? Claudette? Daar zou hij mooi voor gaan boeten. De rest van zijn haar liet hij voor wat het was, voor nu dan. Hij luisterde hoe Damian naar de keuken liep, en zachtjes opende hij de deur. De uitslover sprong met een handige beweging over het aanrecht. Zo stil en zo snel als hij kon volgde hij hem, en op het moment dat zijn bro een blikje cola open trok, zette hij het slipje van zijn verovering mooi op zijn hoofd, als een of andere vage kroon. "Ten eerste, ik ben geen meisje. Ten tweede, ziet er goed uit Dam, alleen jammer van je haar", Clyde sprong terug over het aanrecht. "Oh, en ten derde, ruim de volgende keer op en dan overkomt dit je niet meer", Knipoogde hij. Lachend verdween hij in zijn kamer en deed de deur voor de zekerheid maar op slot. Daarna opende hij zijn kast, en trok een printloos zwart shirt aan, met daarboven een bordeaux rode trui met een ritssluiting. Een donkerblauwe jeansshort voor er onder, en zijn bordeaux rode puma's. Een zwarte LA cap belandde op zijn hoofd, ook al had hij net een tijdje besteed aan het in orde brengen van zijn haar. Zo, stylish aangekleed zijn, dat was iets wat zijn bro nog van hem kon leren, al had de gast ook een prima smaak voor kleren. Daarna vertoonde hij zich weer in de woonkamer, op zijn hoede voor zijn broeder natuurlijk. Straks haalde hij nog iets uit, als wraak op zijn wraak ofzo?

Damian wreef even door zijn haar. Stiekem moest hij dat toch nog helemaal gaan fiksen voor vanavond, dit was gewoon even een oplossing omdat hij naar buiten moest. Eveneens als de kleren maar yeah. Like nog voor hij zich deftig kon omdraaien werd er like plots iets op zijn hoofd gezet. Zijn mondhoeken krulde in een brutale grijns omhoog. Hij draaide zich op zijn hakken om naar zijn broer en fronste eventjes. ‘Ea, you’re only proving that I’m king player here so.’ Grijnsde hij breed na de woorden van zijn broer. Kort rolde hij met zijn ogen, jaja opruimen was niet voor hem weg gelegd oke? Hij maakte alleen maar meer rommel dan er al was. Dan zou Clyde zeker niet de badkamer zijn kunnen binnen gaan so hij mocht maar blij zijn. ‘Toch blijf je deels Claudette hoor.’ Riep hij hem nog na. Hij zou hem straks wel terugpakken. Nu was het tijd om zijn haar en zijn outfit te gaan fiksen, want yeah zoals dit kon hij nu geen gasten ontvangen right? Met een grijns verdween ook hij in zijn kamer, maar omdat hij niet zo psycho was als zijn broer liet hij de deur maar gewoon droog open staan. De jongen wisselde het shirt dat hij aan had voor een wit shirt waar op zijn borst in het groot LA op stond, zijn short wisselde hij in voor een zwarte jeansshort en daaronder trok hij zijn rode Vans aan. Yeah, dat volstond wel. Plus zijn awesome tattoo was ook zichtbaar. Het slipje dat op zijn kop stond haalde hij er vanaf en smeet dat maar even random in een bak in zijn kast. Met een witte kap in zijn hand wandelde hij de kamer even uit. Snel keek hij omzich heen, maar hij vond geen Clyde. Kijk, hij was weer eens Claudette aan het spelen.  Nee, de bro’s hadden beide wel een beetje tijd nodig om zich like stylish te kleden zoals de mensen immers gewoon waren van hun. In de badkamer besloot hij zijn haar in een soort kuifachtig iets te zetten. Op vijf minuten was dat klaar en zette hij de pet op zijn bovenkamer. Met zo’n debiele grijns kwam hij de badkamer uit. ‘Thanks voor het opruimen.’ Sprak hij plagend tegen zijn kleine broertje.

Kort wierp hij een blik op zijn phone. De gasten zouden nu vast wel al in het gebouw zijn. Shit, hij moest nog iemand uitnodigen! Ja, vergeten was like zijn middle name of iets. “Come over to my place. There is gonna be an epic party!.” Even zocht hij haar nummer en wanneer hij het vond drukte hij maar droog op verzenden. Ze zou vast wel snappen dat ze moest komen right?  ‘It's time to crank up that volume. Oh, en doe in de lift ook maar, een warm welkom is altijd leuk.’ Lachte hij vrolijk toen hij Clyde voorbij liep. Damian trok de deur van zijn slaapkamer maar dicht en deed die maar op slot. Want oké, hij maakte graag rommel maar niemand moest dat gaan doen in zijn kamer. Want dat was niet cool. Vanuit zijn ooghoeken merkte hij dat de lift al omhoog kwam, dat gaf het bord er boven toch aan. Oh yeah, let’s get this party started!