Just... Silence

Het was al een tijd geleden sinds Ian zijn flat had verlaten voor iets nuttiger dan alleen feestjes. Geen meisje meer binnengedaan de afgelopen weken zorgde ervoor dat hij zich rot voelde. Een wrak. Hij had zijn baard net afgeschoren en nu zag hij er tenminste een beetje normaler uit. De sunrise fields, zijn volgende stop. Het was er tenminste rustig en hij kon er meteen genieten van de stilte die er was. Geen hevig geschreeuw, geen over de nek gaande mensen die stomdronken zijn. Gewoon rust. Ian plofte neer in het gras en begon op een steeltje van een plant te knauwen waar niks mee mis was of giftig was. Het verbaasde mensen dat Ian zoveel wist over planten en hun giftigheidsgraad. Hij had er al meerdere keren mensenlevens mee gered. Ian legde zich neer in het gras deze keer en hij sloot zijn ogen. Het geluid van de krekels maakte hem helemaal rustig en dat was ook een positief iets. Een rustige Ian was altijd veel aangenamer dan een luiddruchtige hyperactieve Ian. Hij opende zijn ogen weer abrupt toen hij geluid hoorde dat niet afkomstig was van de krekels.. Met tegenzin ging hij rechtzitten en draaide hij zich om naar de persoon die achter hem stond. "Hallo" was zijn begroetje. Hij toverde een 100-kilowatt glimlach op zijn gezicht, alhoewel hij nu niet echt gezelschap wilde..

(niet zo goed I know)
(OPEN)

Het zomerjurkje dat ze samen met haar broer gekocht had, waaide lichtjes op toen het meisje naar buiten ging en de deur achter haar op slot draaide. Ze had geen idee waar Drew uithing, maar dat maakte niet echt veel uit. Als ze hem nodig had, zou ze hem wel gaan zoeken. Nu even genieten van de rustige plaatsen die hier te vinden was. Voorzichtig stopte Claire de oortjes van haar iPod in haar oren en begon te wandelen. Het vrolijke liedje zorgde ervoor dat er een glimlach op haar gezicht verscheen terwijl ze haar zonnebril uit haar tas haalde en deze op haar neus zette. Vandaag zou het een redelijk warme dag geworden, dus had ze haar bruine haren in een staart gebonden zodat haar nek ook wat verluchting kreeg. Bijna dansend liep ze richting het busstation en stapte in de bus die tot buiten de stad reed. Gelukkig voor haar waren er niet veel mensen en kon ze gewoon gaan zitten waar ze wilde. In een stampvolle bus was het altijd snikheet en was de kans groot dat je op iemands schoot viel als de bus ineens stopte of een bocht maakte, iets waar ze op dit moment niet veel zin in had. Na een paar minuten stopte de bus bij de juiste halte en nadat ze een glimlach naar de buschauffeur geworpen had, zette ze koers naar de Sunrise Fields. Claire wist dat het daar altijd rustig was en dat je er vogels kon horen fluiten zonder dat ze afgekapt werden door voorbij razende auto's. Zorgvuldig bergde ze haar iPod terug op in haar tas en genoot van de geluiden om zich heen. Rustig begon ze over het veld te lopen, alsof ze de rust zou verstoren als ze sneller ging lopen. Haar mondhoeken krulden om in een glimlach toen ze iemand midden in het veld zag zitten en automatisch ging ze sneller lopen. Het was altijd leuk om nieuwe mensen te ontmoeten die net als haar soms wel van rust hielden. Achter de jongen hield ze halt en ze wilde net iets zeggen toen hij zich omdraaide en haar met een glimlach begroette. "Hallo," zei ze terug terwijl ze door haar knieën zakte en naast hem in het gras ging zitten. "Heb jij ook behoefte aan wat rust op dit moment?" Met haar hoofd een tikkeltje schuin keek ze de jongen aan, kwam tot het besef dat ze zichzelf nog niet voorgesteld had en stak haar hand uit. "Claire Dwyer, aangenaam."

If you don't mind?