Million Bucks.

Een gaap verliet zijn mond, waarna hij zichzelf even uitrekte en vervolgens zijn ogen zo wijd mogelijk open probeerde te houden om te kunnen zien hoe laat het was. Half 12. Hmm, het viel dus nog best wel mee aangezien hij die avond daarvoor weg was geweest met vrienden. En hij best wel laat thuis was gekomen. Gelukkig had Claire hem niet wakker gemaakt, anders was hij nu echt een zombie geweest, of iets in die richting. Een paar minuten later stapte Drew uit zijn bed, trok hij een grijskleurige chino broek uit zijn kast en een shirt wat Claire zo goed bij hem vond staan.
Nog snel trok hij zijn schoenen aan en keek even of hij alles bij had in zijn zakken, qua portemonnee en telefoon. Vervolgens opende hij de deur, liep hij naar buiten en sloot de deur achter zich. Er was trouwens toch niemand thuis, dus kon hij best een tijdje weggaan want alleen thuiszitten vond hij maar niets.
Zijn plannen waren om maar even naar het park te gaan. Daar was er altijd wel iets te doen en waren er best wel veel mensen, dus een grote kans om in gesprek te raken met iemand. Drew was soms nogal sociaal namelijk, vooral als hij in een bui was om nieuwe mensen te ontmoeten, en dat was hij nu. Zachtjes trapte hij met de voorkant van zijn sneaker een steentje voor zijn voeten weg, snoof hij eventjes diep de geur van de frisse buitenlucht op en streek met zijn hand door zijn haar, wat zoals gewoonlijk rechtop stond in zijn gewoonlijke stand. Het was warm, maar door de aanwezigheid van soms een fris windje was het niet echt bloedheet. Misschien was het een idee om ergens te gaan zwemmen later in de middag ofzo. Maar dat zou hij dan wel zien.
Het geluid van schreeuwende kinderen op speeltoestellen weerklonk in zijn oren. Dat was waar ook, er was nogal een groot speeltuintje hier. Even bleef Drew staan, bekeken zijn lichtbruine ogen even wie er allemaal op de speeltoestellen waren en liep hij vervolgens door, naar een rustiger gedeelte van het park. Niet perse dat hij rust wilde, maar veel geschreeuw van kleine kinderen was nou niet bepaald fijn om heel de tijd aan te horen. Alhoewel, Drew kon het altijd wel goed vinden met kinderen en het was dus ook dat kinderen altijd wel graag bij hem wilde zijn. Dan ging hij altijd iets leuks doen met ze, met zijn neefje bijvoorbeeld. Al kon het er ook aan liggen dat hij niet echt iemand was om heel de dag thuis te gaan zitten en lui voor de bank te gaan hangen, in avond oké, maar heel de dag voor de tv ofzo zitten was niet echt een voorkeur van hem. Drew belandde een stukje verder van de speelplaats op een rustiger gedeelte, waar ook een bankje stond. Eigenlijk wilde hij wel eventjes gaan zitten maar.. Er zat al iemand op. Ach ja hij kon toch gewoon vragen of hij naast haar mocht zitten? Het bankje was sowieso toch best wel breed, dus dicht tegen haar aan te zitten hoefde hij niet. Echt iets voor hem, iets niet durven te vragen. Altijd wilde hij wel tegen iemand aanpraten, maar was hij soms té verlegen om een gesprek te beginnen of iets te vragen. Drew liep naar de richting van het bankje en het meisje, stond een paar meter voor haar stil en slikte eventjes, bijna onhoorbaar. "Mag ik.. Naast je komen zitten?" Vroeg hij toen maar, toch eventjes aarzelend. Tijdens de vraag had zijn vinger naar de plaats naast haar gewezen, daarop doelend.

-Eleanor.