Carry on

Tranen blonken in haar ogen toen het meisje de deur van het huis met een klap achter haar dicht trok. Vanaf het moment dat het vocht langs haar wangen naar beneden dreigde te lopen, veegde ze het met de mouw van haar football jasje weg. Nee, zij huilde niet, kropte alles op om al haar frustraties dan op iemand of iets uit te werken. Meestal liep ze naar de sporthal om de boksbal even van katoen te geven als ales er uit moest. Ze deed aan kickboksen, ja. Was daar misschien iets mis mee? De meeste mensen zouden waarschijnlijk zeggen dat het vrij normaal was, totdat ze haar zagen staan. Iedereen reageerde altijd hetzelfde: geschokt, verontwaardigd en dan vooral als ze haar naam zei. Niet de naam die haar ouders aan haar gegeven hadden, nee. Ze stelde zich meestal voor als Danny, iedereen kende haar als Danny, of Dan voor diegene die het nog korter wilden maken. Ze was niet het meisje dat haar moeder zo graag gewild had. Hoe noemden ze zo iemand als haar tegenwoordig? Een tomboy. Ze was meer jongen dan meisje, had haar haren nog net niet af laten knippen. Ergens hield ze wel van die lange lokken, maar dat was dan ook het enige wat ze leuk vond aan een meisje zijn. Ze was echt niet het soort meisje dat leuk ging winkelen met haar vriendinnen en over die ene jongen ging roddelen die ze zo leuk vond. Nee, zij ging naar de sportschool om te kickboksen, sleutelde wat aan auto’s en ging meer om met jongens dan met meisjes. Jongens begrepen haar tenminste als ze het over ene bepaald merk van auto’s of die bepaalde game had. Als je bij meisjes over zoiets zou beginnen, zouden ze je stuk voor stuk aankijken alsof je gek geworden was. Vroeger had ze nog moeite gedaan om met de meisjes van haar school te praten, maar nu keek ze niet eens meer naar hen om. Gaf haar maar gewoon jongens waarmee ze wat lol kon trappen, meer had ze niet nodig.

De koude wind sneed als messen door haar lichaam terwijl ze zich een weg door de straten van San Fransisco baande. Bijna automatisch trok ze haar jasje vaster rond haar lichaam en trok ze de pet nog iets verder over haar ogen. Op dit moment trok ze zich helemaal niets van haar omgeving aan, iets wat ze eigenlijk wel zou moeten doen. Het stikte hier van de vampiers die hun tanden elk moment in haar nek konden zetten. Normaal zou ze veel meer op haar hoede zijn, zou ze haar vingers al rond de houten staak en het zilveren lepeltje ,dat in haar zak zat, geklemd hebben. Danny had redelijk snelle reflexen, maar ze zou nooit zomaar tegen een vampier op kunnen. Toch maakte ze ’s nachts altijd een wandeling van een paar minuten, gewoon omdat het een soort van kick gaf. Zeg nu zelf, het was gewoonweg saai om elke dag hetzelfde te doen zonder dat er echt iets spannends gebeurde, toch? Het was gevaarlijk om ’s nachts buiten te komen, maar ze had het ervoor over. Als een vampier haar te pakken zou krijgen zou ze wel terug proberen te vechten, maar tegelijkertijd zou ze er waarschijnlijk ook vrede mee nemen dat ze dood zou gaan. De enige mensen die haar zouden missen waren de mensen die ze haar vrienden kon noemen, maar die raakten er wel overheen. Haar ouders zouden waarschijnlijk blij zijn dat ze eindelijk van haar af waren. Van het meisje dat niet eens een meisje wilde zijn. Het enige dat er op dit moment voor zorgde dat ze bleef lopen was woede, woede die ze dringend kwijt moest. Straks ontplofte ze nog ofzo, zou ergens best wel dramatisch zijn. Ze zag de krantenkoppen zo al voor zich: Meisje ontploft van woede. Mensen zouden nogal lachen als ze dat zagen. Het asfalt van de weg maakte langzaam plaats voor zand en even hief Danny haar neus op zodat de wind over haar gezicht kon waaien. De zeelucht zorgde er op de een of andere manier altijd voor dat ze rustig werd, al was de woede vanbinnen nog lang niet was. Langzaam richtte ze haar blik terug op de grond terwijl de verder liep en om de zoveel stappen wat zand omhoog schopte. De zee bevond zich aan haar rechterkant en het water weerspiegelde de maan mooi. Dat was een van de weinige dingen die ze echt mooi vond, betoverend. Zonder voor de rest nog ergens aandacht aan te besteden, liep het meisje verder totdat ze met ene smak in het zand belande omdat ze tegen iets of iemand aan was gelopen. Woest legde ze haar hoofd in haar nek om te kijken waar ze juist tegen gelopen was en haar ogen begonnen bijna letterlijk vuur te spuwen toen ze merkte dat er een jongen voor haar neus stond. Zonder haar blik van hem af te scheuren, stond ze op en klopte het zand van haar kleren af. “Kon je niet gewoon doorlopen in plaats van hier wat random te staan?!” De woorden werden geschreeuwd in de richting van de jongen terwijl ze haar pet wat naar boven duwde zodat haar ogen zichtbaar werden. Het feit dat het wel eens een vampier kon zijn kwam helemaal niet in haar op, daar was ze op dit moment gewoon veel te kwaad voor.

Mewh, moet er nog wat inkomen
'nd Clyde

Met heel veel moeite werd de jonge vampier wakker. Hij wierp een blik op de klok en merkte dat het al tegen 22 uur aan liep. Mooi zo. Zijn natuurlijke wekker had zijn werk weer goed gedaan. Hij wierp het dekbed van zich af en rekte zich even goed uit. Het zou bijna beginnen donkeren. De zon was al op een laag punt, zag hij tot zijn tevredenheid. Gelukkig dat dit glas geen zonlicht doorliet. Toch niet het spul waar hij van doodging. Dat had zijn bro fijn voor hem geregeld. Over die dude gesproken, die was waarschijnlijk weer nog niet thuis. De lefgozer, zomaar zonder hem op stap gaan. Nuja, Clyde was toch niet van plan om hem te joinen, niet vandaag. Hij was van plan om naar het strand te gaan, waarschijnlijk gaan zwemmen in de zee. Het was dan wel heel erg koud buiten, maar hij had er geen last van. Vampire for the win. Hij liep naar de kast in zijn kamer en haalde er wat random kleren uit. Een donkere jeans met een Famous shirt er op. En zijn Supreme sweater, for sure. Als finishing touch zette hij zijn batmancap op zijn hoofd. Hij controleerde zichzelf even in de spiegel en liep toen naar de woonkamer. Eten moest hij niet doen, ghehe. Al zou hij soms wel een moord plegen voor een pot yoghurt. God damn, wat miste hij dat spul. Hij zocht en vond de sleutels van zijn auto en ging met de lift naar beneden. Dankzij Damian en zijn geniaal brein hadden ze de muziek in het ding gehackt, waardoor er nu dubstep door de boxjes naar buiten kwam. Geniaal toch? Op de parking had hij al snel zijn Audi gevonden. De auto van zijn bro stond er nog, waarschijnlijk was die te voet gegaan. Niet veel later reed hij het centrum uit, richting het strand.

De jongen had zijn auto geparkeerd, als een van de weinige, op een parking iets verderop. Erg lang had het niet geduurd voor hij op het strand stond. De wind trok aan zijn haren, al stond dat voor een groot deel vast door zijn cap. Hij sloot zijn ogen en bleef staan, zich niet bewust van de tijd of whatever. Hij merkte dat de zon al volledig weg was. Mooi zo. Hij opende zijn ogen half, waardoor het heldere maanlicht zijn ogen binnendrong. Geweldig dit. Hier leefde hij voor. Een kind van de nacht. Welke vampier hield nu niet van de maan? Het zou moeilijk zijn om er een te vinden die de nacht niet leuk vond. De wind draaide en blies nu tegen zijn zij aan. Prima. Nog even en hij zou gaan zwemmen, lekker relax. Net toen hij zijn trui wou uitdoen, knalde er iemand tegen hem op. "Fuck", Mompelde hij. Het persoontje die tegen hem aan was gelopen, belandde op de grond, in het zand. Oh geweldig. Hij had haar nooit zien of horen aankomen, en hij had haar ook niet geroken. Goed bezig, Clyde. Kwam door de wind ofzo. Blijkbaar was ze er niet zo blij mee, en was ze ook een redelijk agressief typje. “Kon je niet gewoon doorlopen in plaats van hier wat random te staan?!” Riep ze tegen hem. Clyde trok zijn ene wenkbrauw op. "Maybe kon jij ook je ogen openhouden en mij actually zien?" Zei hij droogjes terug. Het was duidelijk geen vampier, dus hij was niet bang. Totaal niet. En als ze niet snel afkoelde, zou hij er wel voor zorgen. De zee was koud genoeg daarvoor.

Ja, ze was iemand die snel kwaad werd, maar dat had ze allemaal van haar vader geleerd. Mensen zeiden wel eens dat mensen die hun hele leven lang mishandelt waren, wel eens erg agressief konden worden. Dat was ook bij haar gebeurd. Danny kon alleen maar op kwetsende en verkeerde woorden reageren door te slaan. Gewoon een vuist tegen mensen hun gezicht, net als haar vader gedaan had. Ze kon gewoon niet anders reageren, was niet het soort persoon dat rustig kon gaan zitten om alles uit te praten. Dat was waarschijnlijk ook een van de redenen dat ze meer jongen dan meisje geworden was, zich zo ging gedragen. Een tweede reden was dat haar ouders veel liever een zoon hadden gehad, helemaal niet tevreden met haar waren. Nu ze een halve jongen was, waren ze nog niet tevreden. Nee, het slaan en schelden bleef. Nee, ze was geen volledige jongen, had er niet het juiste lichaam voor, de juiste kracht. Ze was en bleef een zwak meisje en daar konden ze geen vrede mee nemen. Het geschreeuw tegen de jongen was instinctief, maar dat ging ze echt niet als excuus gebruiken. Waarom zou ze ook? Als het moest kon ze nog altijd beginnen te slaan of weglopen als het echt te erg werd. Op de een of andere manier maakten de woorden van de jongen haar nog kwader dan ze al was, maar ergens besefte ze wel dat hij gelijk had. Ze had inderdaad ook gewoon uit kunnen kijken, dan was ze tenminste niet tegen hem aangelopen en zou ze nu allang in de sporthal staan om tegen een boksbal te slaan. Damn, natuurlijk gebeurde dit weer allemaal bij haar, precies alsof ze nog niet genoeg problemen had. Ieder ander meisje zou nu waarschijnlijk haar excuses aangeboden hebben en zou weggelopen zijn. Spijtig genoeg voor haar en voor de jongen, was ze niet echt het type dat gewoon weg zou lopen. Ze had er al veel problemen door gekregen, ja, maar ze weigerde gewoon te veranderen. Alsof het kon…

Even tuitte Danny haar lippen om een lok van haar bruine haren uit haar gezicht te blazen en balde haar trillende handen tot vuisten om ze daarna in haar zakken te steken. Zo viel het misschien iets minder op dat ze een woedeprobleem had, al was het voor de jongen misschien al lang duidelijk. Zo moeilijk was het niet om te zien dat ze echt woest was, hem heel graag een klap zou verkopen. Voor deze ene keer hield ze zich in, toch iets langer dan ze normaal deed. Iets in haar achterhoofd zei dat ze hem beter geen klap kon verkopen, dat zij er meer last van zou hebben dan hem. Het was nog altijd nacht en 's nachts zouden normale mensen niet gewoon op het strand wat voor zich uit gaan staren. Langzaam ademde Danny diep in en uit, probeerde een beetje te kalmeren ookal lukte het niet echt. "Misschien kon je ook eens nadenken met die stomme kop van je? Dan wist je misschien dat het echt een idioot idee is om midden op een strand te blijven staan. Mensen kom hier om na te denken, weet je? En als je nadenkt let je meestal niet op je omgeving." Nee, iets anders wist ze er niet tegenin te brengen. Ze had amper argumenten, gewoon omdat het meer en meer begon door te dringen dat hij gelijk had, dat ze makkelijk uit had kunnen kijken. Toch wilde ze het niet toegeven, zou nooit zoiets toegeven. Daar was ze net iets te koppig voor. Dat was de enige eigenschap die ze had dat typisch voor een meisje was, koppigheid. Een eigenschap die ze op de een of andere manier wel koesterde, gewoon omdat het een herinnering was aan de tijd dat ze zich wel nog als een echt meisje gedroeg. Tranen begonnen terug in haar ogen op te wellen en snel richtte ze haar blik op de grond. Echt niet dat die gozer haar mocht zien huilen. Ze schaamde zich ervoor, huilen was voor mietjes, nerds. Niet voor haar, helemaal niet. "Hoepel op, ga gewoon weg." Haar stem klonk wat gesmoord terwijl ze terug met de mouw van haar vest door haar ogen wreef. Pas toen ze zeker wist dat er geen tranen meer zouden komen, durfde ze de jongen terug vanonder haar pet uit aan te kijken. De woede was ietsje minder geworden, maar ze zou nog altijd gemakkelijk een klap kunnen uitdelen. Het kon haar echt niets schelen wie of wat de jongen was, haar instinct zei haar om een vuist in dat smoeltje van hem te planten en lang zou het waarschijnlijk niet meer duren vooraleer ze het ook effectief deed.