I know I was wrong

Op zijn gemak zigzagde de jongen tussen de mensen die op straat rondliepen terwijl hij zijn hond de hele tijd pushte om sneller te gaan. Het kleine beestje deed zijn uiterste best om haar baasje bij te houden, maar haar korte beentjes konden niet zo snel als een skateboard. Vanaf het moment dat Jaimie merkte dat Pixie echt niet meer kon, stapte hij van zijn skateboard af en wachte even tot de hond hem bereikt had. "Tired, Pixie?" Glimlachend pakte hij het beestje op en zette haar vooraan op zijn skateboard terwijl hij zijn camera uit zijn rugzak haalde. Met het beestje vooraan op zijn skateboard kon hij niet echt snel gaan, dus kon hij evengoed een paar foto's trekken van de mensen die op dit moment over straat liepen. Het was grappig om te zien wat mensen allemaal wel deden als ze dachten dat niemand keek. serieus, hij zou veel kunnen verdienen als hij die foto's aan de pers gaf, maar dat deed hij niet. Op de een of andere manier had hij het niet zo voor de pers, zeker niet nadat een journalist zijn hond had uitgekaffert voor kleine rat. Niemand beledigde zijn hond en dat had die vent ook geweten. Pixie had hem in de drie jaar dat hij alleen woonde gezelschap gehouden, was er voor hem geweest als hij het even niet meer zag zitten. Ze was net Meadow, maar dan in hond vorm. Een steek van pijn en schuldgevoel ging door hem heen toen hij aan het meisje dacht en voor de zoveelste keer schoten zijn groene ogen over de omgeving heen, in de hoop een glimp van haar op te vangen. Ja, na drie jaar was hij teruggekomen om haar te zoeken zodat hij zijn excuses kon aanbieden. Hij had gezegt dat hij direct terug zou zijn nadat zijn vriend hem niet meer nodig had, maar hij was die belofte niet nagekomen. Na Jasons dood was hij depressief geworden, had hij niet durfen terugkeren uit angst dat Meadow hem maar zielig zou vinden omdat hij zo hard treurde om zijn beste vriend. Bullshit, ja, maar zo had hij er drie jaar geleden echt over gedacht. Aan de ene kant wilde hij haar echt terug vinden om zijn excuses aan te bieden, maar aan de andere kant was hij bang, bang dat ze hem haatte. Jaimie was een softie, durfde zijn vriendin na drie jaar niet eens onder ogen te komen. Mensen die zijn verhaal hoorden vonden hem zielig, erg zielig. Waarom was hij gewoon niet meteen teruggekeerd om bij haar troost te zoeken? Het antwoord was eigenlijk best simpel: hij was bang voor haar reactie, bang dat ze hem zou verlaten omdat hij depressief was.

Jaimie's mond viel half open toen hij wel een heel bekend gezicht in de lens van zijn camera zag en hij moest moeite doen om zijn evenwicht te houden. Als hij zou vallen zou Pixie zijn skateboard misschien op haar kop krijgen en dat kon wel eens heel verkeerd eindigen met zo'n klein ding. Wat stuntelig stopte de jongen, hing zijn hond aan de leiband en pakte zijn skateboard op terwijl hij richting het bekende meisje liep. Hij had zijn verstand op nul gezet, wist zelf ook wel dat het er ooit eens van moest komen. Hij kon Meadow niet eeuwig blijven ontlopen, toch? Ze had het recht om te weten waarom hij zijn belofte niet was nagekomen. Ze mocht tegen hem schreeuwen, zelfs slaan zolang hij maar van dat schuldgevoel af was. Onzeker bleef hij achter haar staan, ineens niet zo heel zeker meer van zijn zaak. Zou ze hem vergeven of voor altijd kwaad blijven? Als hij eerlijk moest zijn had ze reden om kwaad te zijn. Misschien had ze zelfs al een nieuw vriendje gevonden, iemand die haar niet verliet als het wat tegen zat. Jaimie ademde diep in voordat hij zijn skateboard tussen zijn rug en de rugzak stak en op haar schouder tikte. "Meadow?" De pretlichtjes die normaal in zijn ogen dansden, hadden plaats gemaakt voor een diep schuldgevoel en snel richte hij zijn blik op de grond, bang voor haar reactie, net als drie jaar geleden.

Meh, little flut
'nd Meadow

Meadow had vandaag besloten om een shirt van The Ramones, een zwarte legging, en daaronder haar grijze vans, en natuurlijk haar zwarte hoedje om de outfit helemaal af te maken. Zo ging ze vandaag de stad in met haar vriendinnen. Terwijl ze onderweg was naar de starbucks waar ze hadden afgesproken danste haar blonde haren vrolijk over haar schouder. Vandaag zou nog best wel een chille dag worden, gewoon een beetje shoppen, wat jongens spotten en wat gaan eten ergens. Een dag zoals andere dagen. Voor even schoten haar blauwe ogen naar de hemel en zo verscheen er ook een glimlach op haar gezicht. Door de oortjes die ze in had klonken de beats van Adele’s Rumour Has It. At the moment haar favoriete plaat van haar. Op de beat van het liedje ging ze weer verder hier en daar schonk ze een voorbijganger een vriendelijke glimlach. Kort maakte ze een zwiep beweging met haar hoofd waardoor haar bles niet meer voor haar ogen hing. Aangekomen bij de starbucks bestelde ze een gewone Cappuccino en zette ze zich neer aan een van de tafeltjes. Waarschijnlijk zou Hannah weer eens te laat was. Iets wat ze natuurlijk altijd al gewend was geweest van de brunette, best wel grappig want Meadow daaraan tegen was dan weer overal veel te vroeg. Haar iPhone en oortjes had ze inmiddels al opgeborgen in haar tas, er was genoeg muziek in de keten dus.

Uiteindelijk liepen zij en Hann door het centrum, gingen ze de ene winkel na de andere binnen terwijl ze honderd uit tegen elkaar spraken over de laatste roddels en over een paar jongens die hun al hadden gevraagd om naar het bal te gaan. Binnen in de Supreme store kocht Meadow een rode trui en nog een paar dingetjes voor ze weer naar buiten gingen. “Weetje Owen heeft me gevraagd voor het bal.” Meadow’s mond viel wagen wijd open. ‘De Owen? Oh, I hope you aren’t kidding.’ Klonk het verbaasd uit haar mond. Hannah schudde meteen haar hoofd en keek haar grijnzend. Owen was de knul waar praktisch elk meisje op school voor in zwijm viel. Meadow was in het aller begin ook wel een beetje in zwijm gevallen, maar naja nee dus. Jaimie was zelfs toen al in het plaatje en ze hield met heel haar hart van die gozer. Of toch dat had ze gedaan. ‘Ga maar met hem. Al wil ik wel details ea.’ Lachte ze vrolijk. De brunette knikte terwijl ze verder gingen naar een andere winkel. Plots veranderde er iets aan de uitdrukking van haar vriendin en voor ze kon vragen wat er aan de hand was werd ze op de schouder getikt en klonk die over bekende stem. Het kon niet mogelijk zijn! Sinds wanneer was hij terug? Zwijgzaam draaide ze zich om en keek recht in de ogen van Jaimie voor hij ze afwende. Haar gezicht verstrakte meteen, haar blik werd zo hard als je je maar kon inbeelden. ‘Jaimie.’ Haar stem klok emotieloos. Wat deed hij hier in godsnaam? Voor even keek ze naar Hannah en glimlachte stug. ‘Ga maar naar huis of zo, ik moet hem alleen spreken.’ Bezorgd keek het meisje haar aan, maar draaide zich toch om en liep naar de volgende winkel. Traag ging haar blik terug naar de jongen. Elk greintje van vrolijkheid was van haar gezicht verdwenen. Het meisje kruiste haar armen over elkaar terwijl ze de jongen nog steeds met een koele blik aan keek. Waarom was hij niet weg gebleven? Na drie jaar, waar was hij nu met zijn freaking belofte? Hij moest niet gaan denken dat hij hier zo maar kon verschijnen en dat ze hem zou vergeven. Die drie jaar waren de pijnlijkste jaren geweest die ze ooit had gehad. Niet alleen vanwege hem uiteraard, maar hij was een van de hoofzaken.

Het was net alsof Pixie aanvoelde dat haar baasje zich wat ongemakkelijk voelde. Ze ging zonder geluid te maken zitten en keek met haar grootte bruine ogen naar Jaimie, alsof ze wilde zeggen dat hij echt zijn excuses moest aanbieden om dan zijn eigen weg te gaan. Dat was iets wat een normaal persoon zou doen, mar hij was nu niet echt heel normaal te noemen, dus die situatie kwam heel waarschijnlijk niet. Die excuses wel, maar hij was nu niet bepaald iemand die zomaar weg ging lopen zonder haar terug voor zich proberen te winnen. De jongen had nog altijd een zwak voor Meadow, hield nog altijd zielsveel van haar. Hij had haar teleurgesteld, ja, maar in die drie jaar was hij zelf zo onzeker als de pest geweest. Daar ging hij weer met zijn excuses, excuses die eigenlijk echt nergens op sloegen. Meadow zou hem waarschijnlijk recht in zijn gezicht uitlachen als hij met die dingen zou beginnen, dus die hield hij wel even voor zich. Pas vanaf het moment dat hij hoorde hoe Meadows vriendin wegliep, durfde hij zijn blik van de grond los te scheuren. Het was gewoonweg beschamend om een soort van ruzie te maken met je lief terwijl haar vriendin erbij stond. Alhoewel, Jaimie wist niet of hij Meadow nog wel zijn vriendin kon noemen, al wilde hij het wel. De meeste mensen zouden nadat ze elkaar al drie jaar niet meer gezien hadden niet kunnen zeggen dat ze nog echt van elkaar hielden. Hij kon dit wel en het deed pijn om te zien hoe koel haar blik wel niet was. Vroeger had er altijd wel iets van vrolijkheid in die blik gezeten. Nu waarschijnlijk ook nog wel, als hij niet in de buurt was tenminste. “Jason is dood.” De woorden kwamen er bijna als een fluistering uit terwijl hij wat met het handvat van de lijband begon te spelen. Zo, dat deel was er al uit, nu nog hetgeen wat hij haar eigenlijk echt wilde vertellen. “Luister, ik weet dat je serieus kwaad bent en dat je het me waarschijnlijk nooit zult vergeven. Ik heb mijn belofte gebroken en ik ga echt niet zeggen dat je me niet mag haten, ik wilde alleen laten weten waarom ik drie jaar lang niets van me heb laten weten…” Zijn stem stierf langzaam weg en langzaam haalde hij zijn pet van zijn hoofd af zodat hij even door zijn blonde haren kon woelen. Een soort tik die hij ontwikkeld had als hij even niet meer wist wat te doen. Verslagen liet hij zijn groene ogen even over de omgeving glijden om daarna terug bij Meadow te eindigen. “Ik was depressief, begon vanalles stuk te gooien, begon mezelf zowel fysiek als mentaal pijn te doen. Ik kon zo gewoon niet terugkomen, dat ging gewoon niet.” Onbewust wreef Jaimie over zijn arm was kleine en diepere sneden onder de mouw van zijn vest kris kras over elkaar liepen. De meeste mensen die de sneetjes zagen dachten dat het kwam doordat hij gevallen was met het skaten of iets in die trant. Dus zo moeilijk was het niet om ervoor te zorgen dat niemand wist dat hij zichzelf gesneden had. Ondertussen was hij er al mee gestopt, maar de littekentjes bleven zichtbaar. “I still love you.” Aan de ene kant wilde hij zich omdraaien, weer weglopen van haar reactie zoals hij drie jaar lang gedaan had. Maar aan de andere kant wist hij dat het niet meer kon, dat hij haar reactie ooit eens moest zien.

Blauwe ogen staarde de jongen aan van onder haar zwarte hoedje. Oh hell no dat hij hier zo maar verscheen om daarna weg te gaan lopen als een lost puppy. Meadow eiste een verklaring van Jaimie, en als hij dat niet ging geven dan zou ze drastische maatregelen moeten nemen en hem uit haar leven bannen, voor altijd. Hoewel dat zelfs voor haar zelfs te cruel was. Jaimie wist dat Meadow een grote baby was, vroeger toch. Om het minste ruzietje flipte zij hem helemaal. But the times have changed. Ze was niet meer de kleine onzekere Meadow, dat was ze al voor zijn vertrek niet meer. Oh nee, ze was een aardige, vriendelijke en vooral behulpzame meid, maar ze was niet iemand om zonder handschoentjes aan te pakken. Nooit geweest trouwens. Alleen had ze zich in die drie jaar tijd dat Jaimie weg was geweest toch verder ontwikkeld qua hardheid. Nee, ze liet zich niet meer doen door niemand. Genoeg jongens hadden dat in zijn afwezigheid mogen ondernemen via de harde kant. Heel even gleden haar ogen naar de hond die naast hem stond. Die had hij nog niet gehad toen hij was vertrokken. Naja, ze kon die hond niets kwalijk nemen dus liet ze dat maar voor wat het was.

Zijn stem klonk en haar blik richtte zich meteen weer op hem. Ergens kwamen de woorden niet eens hard aan, en dat was niet omdat ze kwaad was, dat was omdat ze het wel verwacht had. Het feit dat ze niet eens reageerde op die woorden, straalde waarschijnlijk uit dat ze er helemaal geen moer om gaf. Dat was misschien langs de ene kant ook wel zo, maar ergens gaf ze er wel om alleen moest ze nu voet bij stuk houden. Voor haar trots. Haar wenkbrauw trok omhoog, en dat was niet van het feit dat ze dit alles amusant was. Kwaad zijn op hem? Nee, dat was ze niet. Ze was freaking woedend op hem, en zou like helemaal ninja stijl op hem af kunnen gaan nu. Haar bloed kookte bij het aan horen van zijn woorden. Oh, eindelijk kreeg ze na freaking drie jaar eens een uitleg. Op tijd was anders.. Jaimie’s overbekende blonde haren, waar haar hand zo vaak had door gewoeld, kwamen tevoorschijn van onder zijn cap. Geen enkel ogen blik meer scheurde ze haar blik weg van zijn ogen, of hij haar nu aanstaarde of niet. Niet om een leugen op te merken, want je kon alles zeggen over deze knul maar een leugen zou hij nooit vertellen aan haar. Het volgende kwam onverwachts heel hard aan bij het meisje,het laatste wat ze wilde was dat hij pijn had, op eender welke manier ook. Maar ze behield haar koelte nog steeds, alsof ze nooit andere emoties had gehad. ‘Jij depressief? Heb je wel enig freaking idee wat ik heb meegemaakt wanneer jij weg was? Wanneer ik je nodig had! Nee, dus hou je kop maar over het feit dat je depressief was. Het spijt me van Jason, maar fock man je had wel op zijn minst me kunnen verwittigen, al was het maar een freaking smsje. Maar nee, jij liet me hier zitten terwijl er zo veel om me heen gebeurde! De moment dat jij vertrok is mijn hele leven in elkaar gestort, en dat was niet alleen door jou weg gaan.’ Schreeuwde het meisje uit. Haar wangen waren vuurrood geworden van woede, en tegelijk waren er tranen in haar ogen gevormd. Oh nee, hij had geen idee van wat er met haar gebeurd was. Had hij daar wel eens aan gedacht? Had hij met zijn domme kop er wel is aan gedacht om haar op te bellen en te vragen hoe het ging? Wat er allemaal met haar kon gebeurd zijn? Nee waarschijnlijk niet. Meadow was nog nooit zo woedend geweest als nu. Bij het horen van die dertien letters verstrakte haar kaak. Even staarde ze naar de grond. Ging hij haar dit nu werkelijk aan doen, net nu wanneer ze hem de huid wou vol schelden om zo veel dingen. Ze slikte de opkomende krop weer weg en ademde diep in. Voor even sloot ze haar ogen, zorgde ervoor dat de tranen weer weg gingen en dat ze kon beslissen wat ze ging doen. Maar haar hoofd bleef leeg. Voorzichtig opende ze haar ogen weer, met ergens de hoop dat hij misschien gewoon weg gelopen was van haar reactie. Maar hij stond er nog. Ze besloot de woorden maar te laten voor wat ze waren, nu wou ze gewoon zijn reactie horen, of zien.

Dat zwarte hoedje stond haar ergens wel, net zoals andere dingen ook bij haar stonden. Meadow kon echt alles aandoen wat ze wilde, ze stond er altijd mee. Volgens hem dan. Ze was knapper geworden in die drie jaar, volwassener. Haar blonde haren vielen mooi over haar schouders, krulden wat speels om, alsof ze rebels wilden zijn. Door die gedachte verscheen er bijna terug een glimlach op zijn gezicht, maar een blik op Meadows gezicht zorgde ervoor dat zijn mondhoeken naar beneden bleven hangen. Het zou weird zijn om nu ineens te gaan lachen nu hij vertelde waarom hij die jaar weg was gebleven. Straks dacht zo nog dat het voor hem een grote grap was en dan zou ze hem waarschijnlijk nog meer gaan haten dan dat ze nu deed. Jaimie mocht van geluk spreken dat ze nog met hem wilde praten na wat hij gedaan had. Als hij in Meadows schoenen stond zou hij zichzelf al lang een klap in zijn gezicht gegeven hebben, iets wat hij verdiende. Natuurlijk zou hij het erg vinden als dat gebeurde, als ze nooit meer vrienden zouden kunnen zijn. Officieel was hun relatie eigenlijk nog niet afgelopen, maar daar hield hij zijn mond al helemaal over. Dan zou die klap zeker komen, zo hard dat hij een blauwe wang had, probably.

Na zijn uitleg durfde hij het meisje pas terug aan te kijken, merkte dat haar blauwe ogen zich genadeloos in de zijne boorden. De pet in zijn hand tikte zachtjes tegen zijn dijbeen terwijl hij op een reactie wachtte, een reactie die snel kwam en ervoor zorgde dat hij in elkaar kromp. Het was hem opgevallen dat ze niet had gereageerd toen hij gezegt had dat zijn beste vriend overleden was en ergens had hem dat wel geraakt, maar dit kwam tien keer zo hard aan. Niet echt om het feit dat ze schreeuwde, maar door die laatste zin. Hij was een van de redenen dat haar leven bijna helemaal kapot was gegaan, een van de redenen. Er waren dus dingen gebeurd en hij was er niet voor haar geweest. Fuck, really. Als hij het geweten had, dan... Nee, hij zou het nooit geweten hebben aangezien hij drie jaar lang zijn mobiel niet vast had gehad. Hij had inderdaad op z'n minst iets kunnen laten weten aan Meadow, maar hij was gewoon veel te laf geweest. Van hem mochten mensen hem op straat naroepen, dat hij zelfs te laf was om z'n eigen vriendin op te bellen om te zeggend at het even niet goed ging, wat voor een lief was hij? Een die haar liefde niet meer verdiende, maar het wel wilde hebben. Jaimie zou er veel voor doen om haar terug voor zich te winnen, heel veel, alles waarschijnlijk. Ze hoefde nog maar iets te zeggen en hij deed het, maar hij wist zelf ook dat hij er niet zo gemakkelijk vanaf kwam. "What happend?" Hij moest het gewoon weten, moest weten wat er juist gebeurd was. Misschien kon hij ergens nog helpen om het iets of wat goed te maken. Jaimie beet even op zijn lip, zette daarna toch een pas naar voren en sloeg zijn armen om haar heen terwijl hij iets langs zijn wang naar beneden voelde lopen. Iets vochtigs, een traan. "Waarschijnlijk heb je er niet echt veel aan, niet op dit moment. Maar ik wil er deze keer voor je zijn, niet meer weglopen van alle ellende in de wereld." Weglopen, daar was hij goed in. Alles even vergeten doormiddel van drank en drugs. Elke dag strontzat thuiskomen om daarna nog snel een joint te rollen. Een joint was elke dag, andere drugs om de zoveel dagen. Hij had alles gedaan, behalve het spuiten dan. Hij moest er niet aan denken om een spuit in zijn arm te zetten. Niemand moest weten dat hij verslaaft was, toch? Hij probeerde af te kicken, maar het was serieus moeilijk. Nja, het feit dat hij niet meer elke avond naar huis gebracht moest worden omdat hij zelf niet meer op zijn benen kon staan was al iets. Nu er alleen nog voor zorgen dat hij van die viezigheid afbleef, terug elke dag ging skaten en fotograferen, net zoals vroeger. Al die shit had ergens zijn leven verpest, maar aan de andere kant was dat de enige reden waardoor hij terug iets of wat kon lachen. Misschien een goed idee om zo'n afkickcentrum te zoeken, dan stond hij er tenminste niet alleen voor. Zachtjes duwde Jaimie zijn neus in Meadows haar en drukte haar stevig tegen zich aan zodat ze niet makkelijk los kon komen. Dit had hij even nodig, gewoon een knuffel om alles te vergeten in plaats van die dodelijke zooi.