Money, money and the ego

Zorg ervoor dat hij zich niets meer kan herinneren. De woorden galmden nog door haar hoofd, maar ze aarzelde geen seconde. Behendig greep ze naar een ijzeren pijp, gleed vliegensvlug door zijn benen door voordat het schot klonk. Een muur werd geraakt. Zonde. Zonde van de Perzische schilderingen. 'Wie ben jij?' Mompelde de man, meer geïrriteerd tegen zichzelf dan tegen haar. Automatisch trok ze haar rechter mondhoek omhoog, samen met haar linker wenkbrauw. Helena knipperde niet, richtte haar ogen volop de dader. Of eerder nu het slachtoffer. Op het moment dat hij zich omdraaide met een felle schreeuw, vloog zij op hem af en ramde met de pijp volop tegen zijn slaap. Bloed vloog gelijk in de rondte, vooral klevende aan de pijp. Enkele druppels zaten nu op haar gezicht, al kruiste dat haar gedachten totaal niet. Zodra er een signaal werd gegeven in het oortje wat ze droeg, liet ze de pijp met wat gekletter op de houten vloer vallen. Hoewel ze zich niet zoveel had ingespannen, stond toch het lichte zweet op haar voorhoofd. Het werk was gedaan en ze kon haar Chinese, rode jurk uittrekken. Evenals de stokjes die ze daarmee gematched in haar haar blonde haren droeg. De deur ging open, als teken dat haar collega's binnen waren getreden en kreeg een knikje dat ze kon vertrekken. Er volgde een witte handdoek dat tegen haar gezicht aan vloog, waar ze met een grijns naar greep en daarmee het bloed ervan af veegde. 'Het ging je niet vlekkeloos af.' Kondigde haar collega vriendin recht voor z'n raap aan. Zonder wat te zeggen liep ze met haar het appartement uit. ''Het duurde inderdaad wat langer dan verwacht.'' Zei ze, zonder haar aan te kijken en ietwat met een neutrale stem. Als een soort van teleurstelling, zo nam ze het op. Niet dat ze ongelijk had. Nee, het kwam gewoon binnen dat ze de laatste tijd niet bepaald zichzelf meer was. Ze was minder in conditie, in topvorm en dat kon het werk niet bepaald appreciëren.
'Kop op, morgen een nieuwe dag.' ''Ja.'' Was het enige antwoord wat ze daarop kon geven, maakte kort oogcontact en gaf een glimlach die de problemen als het ware 'wegwerkte'. Ze kreeg een kort schouderklopje en gingen beide een andere kant op. De collega richting het onderzoeksteam en zij naar huis. Of in ieder geval de tijdelijke verblijfplaats, morgen zou ze weer naar haar echte huis kunnen. Het huis in San Francisco, nu viel deze plek buiten de grens.
Zie je later, dat waren de afscheidswoorden en met een glimlach die vlug naar een keiharde blik veranderde, daarmee liep ze weg.

Terug in San Francisco. Dat zou een stuk opgeluchter moeten voelen, maar dat deed het niet. Nog steeds zat ze met die blok steen in haar maag en ze wist niet waar het zo plotseling vandaan was gekomen. Het zag er al enige weken en het viel steeds zwaarder en zwaarder. Slaap werd minder en minder, het voelde alsof ze ziek werd. Misschien dat een aantal dagen vrij van werk haar goed zou doen, dat was tenminste wat haar baas had opgedragen. Vooral na deze missie. Met een zucht vouwde ze een aantal jurken op die ze per ongeluk uit de kast had laten vallen zodra ze een topje had gepakt om aan te trekken, net na het douchen. Een witte tanktop deed het prima voor nu, ze was toch niet van plan om het gebouw te verlaten. Niet zo laat nog, in de avond. Uitgaan zou een optie kunnen zijn, maar haar hoofd stond er niet naar. Hoofdpijn was de oorzaak. Teveel nadenken over Santa Monica, hoe ze daar weg was gehaald vanwege een ongelukje. Of zeg maar gerust ongeluk. En niet zomaar heen. Het heette Jace. Het Jace ongeluk. Ze had zich niet zomaar mee mogen laten voeren, moest zich focussen op haar werk.
De bel ging. Uit verbazing trok ze een wenkbrauw omhoog, keek met een vreemde blik naar de kant waar het geluid vandaan was gekomen. Wie kon dat nog zijn, zo laat op zo'n tijdstip als deze. Afgesproken met iemand had ze niet. Heel even schoten haar ogen naar een ingebouwde camera, waarna ze sexy heupwiegend in de witte tanktop en tot bovenbeen reikend trainingsbroekje richting de voordeur liep. Ze keek door het gat met haar oog en zag gelijk al dat er iets mis was. Er was zeker weten iets mis. Voor de zekerheid hield ze het hangslot erop, zodat de deur niet verder open kon dan hooguit tien centimeter. Al zou een zeker sterk mens er met gemak doorheen kunnen komen, toch gaf het ietwat meer veiligheid. ''Kan ik je ergens mee helpen?'' Vroeg Helena met een vrij serieuze blik aan de tienermeid die tegenover haar stond. Haar haren kletsnat, wat leek op water. Zoals het er buiten uit zag, had het niet geregend, dus er moest iets anders aan de hand zijn. 'Er zit iemand achter me aan, alsjeblieft laat me naar binnen, ik ben bang!' Hoewel ze niet helemaal verzekerd van haar zaak leek, was het overkomen van emoties best goed. Met een licht wantrouwend gevoel haalde ze het slot eraf en deed de deur volledig open. ''De deur is open, voila.'' Zei ze op een verwelkomende toon en daarbij draaide ze zich om, dat ze terug naar haar bezigheid wou gaan. Dat het meisje zelf de deur wel achter zich kon sluiten. Maar dat gebeurde niet. Ze werd bij haar pols gegrepen voordat ze er zelf nog maar erg in had en naar buiten gesleurd. Tegen een muur aangegooid en klem gezet. Wat? Wat was dit zo plotseling?! De kans om zich te realiseren wat er aan de hand was had ze niet. Binnen enkele seconden was het zwart voor haar ogen en voelde ze hoe tanden haar hals doorboorde.

[&Jace]

Het was voor het eerst in enkele weken dat de jongen zichzelf toestond om te ontspannen. Het waren drukke dagen geweest. Op zijn reputatie kon hij hier niet rekenen, en het was niet zo dat hij zich kon aansluiten bij een bende die al een reputatie had, net zoals hij gedaan had toen hij van Italië naar Santa Monica was verhuisd. Nee, geen Die Hard gang onder leiding van zijn beste vriendin Esther. Ex beste vriendin, corrigeerde hij in zijn hoofd. Nee, hij mocht niet meer nadenken over dingen als dat. Het moest dringend verleden tijd worden. De band die ze hadden gehad was sowieso kapot, verloren. Geen mogelijkheid om hem weer te fixen, zo leek het. En hij leefde liever met die illusie dan met de hoop dat het toch wel weer goed zou komen. Hoe meer hoop, hoe meer pijn. Geen hoop, geen pijn. Zo simpel was het, right? Jace grijnsde breed. Even verderop stonden Quil en Jared. Twee vrienden die hij had gemaakt in een duistere kroeg aan de rand van de stad. Het was moeilijk verlopen, maar hij wist dat hij de twee dudes kon aanspreken voor zijn zaakjes, moest het nodig zijn. Vertrouwen deed hij hen niet, no way, maar dat deed hij bij niemand meer tegenwoordig. En ze vatten zijn voorzichtigheid niet beledigend op. Meer nog, hij kreeg het gevoel dat die voorzichtigheid wederzijds was, en dat respecteerde hij. Ze probeerden niet om de afstand die ze hadden aangenomen te doorbreken.

De jongen nam een stevige slok van zijn blik monster, het derde in nog geen kwartier tijd. Hij voelde dat hij een energy kick kreeg, en het maakte hem vrolijk. Veel vrolijker dan alcohol ooit zou kunnen. Het goedje was een ware verslaving voor de jongen geworden. Gelaten stak hij een sigaret op. "He man, heb je nog een peuk voor me?" Vroeg Quil, die plots naast hem was verschenen. "Sure thing bro", Zei hij grijnzend, en hij wierp zijn pack naar de jongen toe. "Thanks man", Reageerde die, terwijl hij een sigaret uithaalde en hem aanstak. In stilte stonden ze even te genieten, tot Quil hem aanstootte. "Eh, zou dat niet iets voor jou zijn?" Zei hij, terwijl hij in de richting van een bruinharige chick knikte. Jace volgde zijn blik en trok goedkeurend zijn wenkbrauwen op. "Watch and learn", Knipoogde hij naar Quil. Hij gooide de peuk op de grond en liep op het meisje af. Ze bewoog zich onzeker, alsof ze hier niet echt op haar plek was. Hij legde zijn hand lichtjes tegen haar bovenarm. Ze draaide zich razendsnel om. Hij keek haar kort aan. "Rustig maar, ik wou gewoon es hi zeggen", Begon hij geruststellend. "Ik zag je alleen staan en ik dacht dat je wel wat gezelschap kon gebruiken?" Hij wachtte tot ze iets zou zeggen. "Euhm.. Ja, ik ben hier inderdaad alleen. Ik ben Maya", Zei ze, terwijl ze vluchtig glimlachte. "Jace. En wat doet een chick als jij hier alleen dan?" Hij leunde wat naar haar toe en merkte op dat ze lekker rook. Ze deed net hetzelfde. "Ik ben op zoek", Antwoordde ze glimlachend. "Oh? Naar wat dan?" Zei hij, oprecht nieuwsgierig. "Hmm.. Misschien moet ik dat niet zeggen waar iedereen ons kan horen?" Subtiel. Hij ging in op haar hint, sloeg zijn arm rond haar middel en begeleidde haar naar buiten.

Eenmaal ze buiten op straat stonden, nam ze hem bij zijn hand en trok ze hem mee naar een steegje. Oh, dus het was zo'n type? Nice. Hij liep gedwee achter haar aan. Plots veranderde haar houding, verstrakte haar greep rond zijn pols, en duwde ze hem ruw achteruit. "He.. Wat doe je?" Zei hij verbaasd. Hij keek in haar ogen, die ineens moordlustig stonden. SHIT. De puzzelstukjes vielen op hun plaats. Hij aarzelde geen moment, trok het verzilverde mes uit zijn riem en stak het dreigend naar haar omhoog. Ze schrok er duidelijk van achteruit. "Verdomde bloedzuiger! Je hebt de verkeerde meegenomen naar buiten", Spoog hij. Hij sprong vooruit, het mes in de aanslag. Natuurlijk was ze sneller. Ze keek hem woedend aan en spurtte de straat over, over een kruispunt, en dan een zijstraat in. Jace zette de achtervolging in. Ze zou boeten. Nog net op tijd zag hij hoe ze in een deurgat verdween. Oh damn. Hij zette zichzelf aan om nog sneller te gaan. Zijn hart pompte als een gek, adrenaline raasde door zijn bloed. Hopelijk gooide ze de deur niet dicht. Hij sprong de trappen op die naar de voordeur leidden, en zag tot zijn opluchting dat die nog open was. Lang duurde zijn opluchting niet. Hij zag hoe het meisje de bewoonster van het huis tegen een muur klemde en met misselijkmakende geluiden het bloed was beginnen aftappen. Een rauwe schreeuw kwam uit zijn keel, wat haar aandacht even afleidde. Hij ramde zijn vuist tegen haar kaak en sloeg zijn andere arm rond haar middel. Met alle kracht die hij in zich had trok hij haar omver, waarna hij op haar viel. Haar hand klemde zich rond zijn pols, terwijl zijn hand om haar keel zat. Hij hield haar met zijn knieën tegen de grond. Hij moest snel zijn nu. Ze was sterker dan hem, zou hem zo van haar af flikkeren. Toch had ze zijn hand vast waar het verzilverde mes in zat. "Godver fuck fuck fuck fuck FUCK", Vloekte hij, terwijl hij uit alle macht het mes richting haar keel probeerde te duwen.

'Helena, word wakker! HELENA!' De waas verslapte voor haar ogen en ze kreunde, keek om zich heen. Waar was ze in godsnaam? Maar voordat ze de kans had om overeind te komen, boog er een persoon over haar heen. 'Helena, thank god, ik dacht dat je er geweest was!' Lichte paniek was te vinden in de stem. ''Wat is er gebeurd?'' Vroeg ze met een krakende stem. 'Je bent van de trap gevallen, het spijt me.' Een korte knuffel veranderde naar handen die voor de dame haar mond sloeg. Met gefronste wenkbrauwen sloeg Helena een tweede poging met vlakke handen de grond om overeind te komen. 'Nee, nee, blijf liggen! Straks heb je wat gebroken, voel je ergens pijn?' Helena, met half geopende ogen probeerde zich te concentreren op andere pijn dan enkel haar hoofd, maar tevergeefs was er enkel een flinke migraine. Langzaam greep ze naar haar blonde kop, voelde dat haar vingers nat werden. Trillend hield ze die in haar gezichtsveld. ''Ik bloedt..'' Bracht ze uit, niet wetende wat meer te zeggen. 'Het komt goed, blijf liggen, ik ben zo terug.' Helena zag haar uit beeld verdwijnen, naar een andere ruimte, maar het ging allemaal ontzettend traag. En scherpte verloor.
Het leek uren te duren voor ze terug bij bewustzijn kwam, maar dit keer in een andere ruimte lag. De scherpe hoofdpijn was afgezakt, de kamer werd helderder en ze begon gevoel terug te krijgen in haar lichaam. 'Je bent terug..' Klonk er een zoete stem naast haar en op dat moment merkte ze dat ze in bed lag. Tweepersoonsbed, samen met de persoon. ''Maya?'' Herinneringen kwamen terug, maar niet hoe ze zo verongelukt was geraakt. Een kusje op haar wang. De brunette lag naast haar, zo ongeveer even oud als zij was. 'Het spijt me, ik lette niet op en..' Ze stopte even midden in de zin, week evenals haar blik af. 'Toen lag je daar bewusteloos, ik schoot lijkbleek-' ''Woowoow-, wat.. waar heb je het over?'' Een vrij moeilijke frons verscheen op haar gezicht, waarna ze zich naar de meid toedraaide. 'Je bloedde.. Ik kon mezelf niet helpen.' Met haar wijsvinger reikte ze onder haar kin, wou haar ogen in die van de hare begraven. 'Dit moet eindigen, wij kunnen niet langer.' Een lichte spot lach verliet Helena's mond. ''Waar heb je het over? Het was een ongeluk, je zei het zelf-'' Op dat moment bereikte ze haar ogen, die mooie parels. 'Je kent me niet, nooit gekend ook. Zo meteen val je gewoon terug in slaap en zodra je wakker word weet je dat je in uitglijding in de badkamer je hoofd gestoten hebt. Je gaat door met je gewone leventje, er is niets veranderd.' Helena herhaalde de woorden in haar eigen vorm, keek nog kort in de ogen van Maya en viel daarna in slaap. Alsof er niets gebeurd was. Alleen gelaten in haar eigen appartement.

Helena's ogen schoten open, hoorde een jongensstem en keek de richting op waar het tafereel gebeurde. ''Maya..'' Fluisterde ze, haast niet te horen door het gevecht. ''Jace?'' Nog iets wat haar opviel. Maar wat haar vooral shockeerde was de herinneringen die terug haar hersenen in stroomde, doordat ze zojuist gebeten was. Helena was verstard, ze wist niet wat ze moest doen. Woede kwam omhoog, het gevoel van verraad en liefde die haar afgenomen was. Twee keer, van beide personen. Ze was zelf van Jace weggelopen, en Maya had hetzelfde bij haar geflikt. Wat haar juist weer spijt gevoel gaf over de jongen waar haar hart naar verlangde. Of niet, ze wist het niet meer. Wat ze wel wist was dat als ze niet ingreep, Jace binnen nog geen minuut zijn halsslagader opengescheurd zou worden. Uit instinct duwde ze zichzelf vliegensvlug van de muur af, sprong tussen de twee in, voor zover ze kon. Goddamn, de meid was sterk. Dat was zeker weten. ''Maya!'' Schreeuwde ze, duwde al haar kracht de twee van elkaar af. Kort slikte ze, maar het werd verdrongen door tranen van pijn. ''Beide, ophouden!'' Bijna uit afschuw wou ze haar blik van hen afscheuren, achterlaten in boosheid. Maar ze moest nu de volwassene spelen, al was het hard met een losgeslagen Jace en een moordlustende vampier. Uit onverstandigheid sneed ze zichzelf aan het mes waar beide wezens net om gevochten hadden. Haar pols bloedde en zodra ze de ogen van Maya bereikte, merkte ze op hoe die snel naar de wond vloog.

Zijn ogen boorden zich in die van de vampier onder hem. Jace klemde zijn kaken op elkaar, beet hard door, zodat hij nog meer kracht kon verzamelen om het zilveren mespuntje toch maar enkele centimeter dichter bij haar keel te krijgen. Haar nagels krasten over de tere huid bij zijn pols, en hij siste van de pijn. Toch bleef hij focussen op zijn doel, het mes in haar keel laten verdwijnen zodat ze dood zou gaan. Van zijn omgeving was hij zich niet bewust, ook niet van het meisje dat tegen de muur gedrukt stond, momenteel nog verstijfd van de shock. Misschien was dat maar beter zo, want de persoon die dit huis blijkbaar bewoonde, was niemand minder dan Helena. Maandenlang had hij haar gezocht, elk spoor had hem uiteindelijk op een dead end gebracht. Ze was goed, heel goed. En nu stuikte hij hier per toeval haar huis binnen, terwijl hij het niet eens door had. Tot ze natuurlijk luid schreeuwde en hij ruw achteruit werd getrokken. De jongen vloekte luid toen het mes aan zijn grip ontglipte en het met veel lawaai op de grond viel. ''Beide, ophouden!'' Klonk het, maar hij was momenteel niet in staat om zijn aandacht te verdelen, en sowieso, bevelen aannemen zou hij nooit doen. Hij ademde fel in en uit, leunde met zijn rug tegen de muur en zakte lichtjes in elkaar. Dit was de meest veilige houding. Hij was nu wel ontwapend, maar hij zou zich tot de laatste snik verdedigen.

Zijn ogen bleven strak op Maya gericht. Die leek blijkbaar niet echt veel tijd meer te hebben om zich om hem te bekommeren. Ze had een moordlustige blik in haar ogen, waarin een misselijkmakende lust doorschemerde. Hij gaf zichzelf twee seconden om te kijken wat haar aandacht zo vast hield. Opnieuw vloekte hij krachtig. Hij duwde zich af van de muur, schoot vooruit en duwde haar met al zijn kracht achteruit, terwijl hij zijn vuist hard tegen haar sleutelbeen liet aankomen. Zijn hand bonsde pijnlijk, maar hij lette er niet op. Toen draaide hij zich razend naar Helena. "Ben je helemaal gek geworden?! Weet je wel wat dat is?", Raasde hij. "Heb je enig idee wat ze aan het doen was? Niet te geloven dat je me niet gewoon hielp om haar te vermoorden! Monsters zoals zij horen niet thuis op deze wereld en dat weet je goed genoeg. Ze zat godverdomme boven op je om je helemaal leeg te zuigen, en je laat haar gewoon begaan! Hoe kun je dat doen? Heb je dan helemaal geen besef van wat ze met je doet? Ik dacht dat je slimmer was dan dat", Ging hij verder. Het was onmogelijk om hem nu tot rede te brengen. Jace werd verscheurd tussen de neiging om Helena te beschermen of hem gewoon te smeren en deze waanzin achter zich te laten. Maar ergens kon hij niet gewoon door de deur terug naar buiten lopen. Hij had haar eindelijk gevonden, en hij had nog een heleboel dingen te zeggen. Helaas was het een beetje een slecht moment om zoiets te doen. De jongen streek kort door zijn haar, sloot zijn ogen voor enkele seconden, en nam toen een besluit. Hij stapte terug in de richting van de deur, de afstand tussen de beide meisjes vergrootend. "Blijf uit mijn buurt", Waarschuwde hij hen allebei, en zijn dreigende houding zette deze waarschuwing kracht bij. Achterwaarts begaf hij zich naar buiten, naar de vrijheid. Hij zou wel enkele van zijn mannetjes klaarzetten om te kijken of Helena een poging zou doen om weer spoorloos te verdwijnen. Of hij zou haar persoonlijk schaduwen. Nu moest hij hier gewoon weg, voor hij helemaal gek werd.

Voordat Maya ook maar de gelegenheid had om zich aan haar pols vast te klampen, was de redding voor haar gesprongen. Jace, die zonder pardon de andere meid achteruit duwde samenvoegend met een pijnlijke klap tegen haar sleutelbeen. Ondertussen vielen er bloeddruppels op de betonnen grond, afglijdend van haar ietwat krom gehouden vingers, vanuit de scheur in haar pols. Ze opende haar mond, wou schreeuwen wat hij zojuist had gedaan. Dit kon ze makkelijk zelf handelen, dit had ze eerder gezien op straat. Maar of ze er levend vanaf zou komen was altijd op eigen risico. Dat was niet te peilen met dit soort wezens, vooral niet met Maya. Des te langer ze hier stond, des te meer herinneringen terug kwamen, wat eigenlijk niet de bedoeling was. Haar geheugen was dan ook iets gecompliceerder dan die van een 'normaal' mens, hier was ze op getraind. Dat hersenspoel trucjes door een dikke muur heen moesten voor ze hun doel bereikten. Nu had het wel flinke schade gedaan, het weghalen van alles wat ze van Maya wist.
Maar voordat ze haar stem kon laten luiden, was Jace haar voor zodra hij zich omgedraaid had om haar oog in oog aan te kijken. En ze ontweek die niet, hoe haar hart dan ook een moment van zwakte had. Nog een poging om iets te zeggen, ook die werd afgewezen. Er was een te korte pauze om tussen hem in te komen, na de razende vraag of ze gek geworden was en wist wat Maya was. Ze vroeg zich überhaupt af of ze hier wel een poging aan moest wagen, zijn woede werd hem duidelijk teveel. De blondine verwachtte ieder moment de klap tegen haar gezicht aan, voor alles wat ze hem aangedaan had en dat was waarschijnlijk wel meer dan hem enkel bewusteloos achter te laten.
Zodra ze zijn stem uit had laten echoën en zichzelf de tijd gaf om tot woorden te komen, terwijl haar blik inmiddels niet meer standvast op de zijne stond maar op de grond waar inmiddels bloeddruppels lagen, merkte ze hoe lastig het was om niet breekbaar te klinken. Helena slikte kort, alsof er een brok in haar keel zat, die haar keel droog maakte. ''Jij bent degene die geen besef hebt van wat zij inderdaad met mij doet. Of deed. Ik weet het niet.'' Koeltjes probeerde ze het onder woorden te brengen, maar achteraf wist ze helemaal niet of het wel de juiste waren. Vooral nu hij haar blijkbaar eindelijk gevonden had, waarschijnlijk wel voor wat meer redenen dan enkel payback, en zij toch wel gevoel voor hem had blijven houden. Het was geen verstandig moment om op te biechten dat zij daadwerkelijk van de bloeddorstige vampier hield. Ze zag een blik in zijn ogen die vele vragen sprak, maar onbeantwoord bleven door het feit dat hij er nu vandoor ging. Zonder nog een teken te geven van dat hij enkel een luchtje ging scheppen, verder weg van het tafereel. Niet gauw nadat hij bijna uit zicht was, keerde haar blik terug naar de grond en merkte hoe haar hart pijn begon te lijden.

Jace. De jongen, die ze na al die tijd niet uit haar gedachten had weten te bannen, was teruggekeerd naar haar en zij stond hier, radeloos. Niet wetende wat te doen. Een beweging vulde de stilte op en uit lichte angst hief ze haar ogen omhoog, zag hoe Maya stappen dichterbij wou doen. Er was een verandering aan haar, een flinke ook. Ze was niet langer het monster wat haar pols zou moeten pakken met haar lippen, maar het mens waar ze weken mee besteed had. ''Weetje,'' begon zij voorzichtig, terwijl Helena twijfelde of ze niet een stap achteruit zou moeten zetten of niet. Vastgelijmd bleef ze aan de grond genageld staan, slikte nog eens en realiseerde hoe haar ogen ietsje verder opengesperd waren gaan staan, haar blik gefocust op Maya. ''Ik had niet gedacht dat het serum zou uitwerken.'' Uiteindelijk was ze zo dichtbij dat ze Helena's hand vastpakte, degene die nog steeds hevig bloedde. En ze had in de gaten hoe de blondine steeds witter wegtrok. De zachtaardige stem ging verder, er was totaal geen spoor meer van de gruwelijke jager dat ze eerst was. Helena had in de gaten hoe ze langzaam wegzakte en de wereld voor haar ogen rustig een waas werd. ''Het spijt me.''

Een aantal keren dat ze knipperde en een lichte windvlaag streek langs haar heen. De waas was weggetrokken, evenals de pijn in haar hoofd en pols. Ze voelde zich zoals ze vanochtend opgestaan was. Maya. Ze was weg. Was dit dan het echte afscheid? Hoe kon het dat ze nu nog leefde? Haar aandacht trok naar haar pols, die ze ophief in gezichtsveld en zag hoe de snede dicht was. Was dit een illusie? Nee, het had vast iets te maken met het vampirisme. Het gevoel van druk op haar wang gaf aan dat er zojuist nog een vlugge, maar veelbetekenende kus op was gedrukt.  Kort bracht ze vingers naar haar wang, staarde naar de uitgang van haar huis en hoe de straat verdacht stil was, in tegenstelling tot nog geen minuut geleden. Jace was weg. Ze moest achter hem aan. Zonder nog een moment te blijven aarzelen verliet ze het huis, niet eens denkende aan sleutels mee te nemen of de deur open te laten. Snel schoot ze de kant op waar ze de jongen voor het laatst naar toe had zien gaan en met een simpel beetje geluk zag ze in de verte een vage schim wat verdacht veel leek op de jongen. ''Jace!'' Schreeuwde ze, hopende om zijn aandacht te trekken. Al was het een lastige taak, gezien zijn woede van zojuist. Met het zilver in haar hand rende ze met alle macht op hem af, sprong af en toe over een fles waar duidelijk alcohol in gezeten had heen en wat rommel wat uit vuilnisbakken gevallen was.
Een aardige tik gaf ze hem tegen zijn schouder van achter. Eéntje waarvan hij zich wel moest omdraaien, of hij het nu goed op zou vatten of niet. Gelijk focuste ze zich weer, voordat hij eventueel los zou barsten en zou denken dat ze iemand anders was. Uit veiligheid nam ze een paar stapjes afstand en spreidde haar lippen. ''Je bent iets vergeten.'' Zei ze met een vrij lichte glimlach, waarbij er een sparkel in haar ogen kwam te staan. Plotseling voelde ze zich vrij, alsof er een leegte was opgevuld en een last van haar schouders was gevallen.

Geen seconde wilde hij nog langer spenderen in dit vervloekte huis. Toch zou hij het adres onthouden, dat zeker. Later zou hij wel terugkomen om te nemen wat van hem was. Zijn ogen flitsten nog een laatste keer naar het perfecte gezicht van het meisje dat hem zoveel pijn had gedaan. Het meisje waar hij toch telkens weer opnieuw bij terecht kwam, gewild of ongewild. Zonder zich nog druk te maken om de vampier, graaide hij achter zich, opende de deur en verdween de straat op. Helena kende Maya blijkbaar en de twee leken een bepaald soort energie uit te wisselen waar Jace kotsmisselijk van werd. Hoe verder hij uit de buurt was, hoe beter. Een hartgrondige vloek rolde over zijn lippen toen hij merkte dat hij zijn mes binnen had laten liggen. Humeurig en nog steeds razend wenste hij dat Maya zich alsnog aan het zilver zou snijden en zou doodbloeden ofzo.

Met driftige passen liep hij in tegenovergestelde richting van waar hij kwam. Hij wou nu niemand onder ogen komen, want dan gingen er sowieso klappen vallen. Hij stak zijn handen in de zakken van zijn leren vest en focuste zo goed als hij kon op zijn ademhaling. De woede die in zijn lichaam brandde, leek iets af te koelen. Tot hij, van uit de verte, zijn naam hoorde, gevolgd door rennende voetstappen. Hij sloot zijn ogen even kort en sloeg ze toen op naar de hemel. Ze wìst hoe hij was. Ze wist het veel te goed, en toch kon ze niet uit zijn buurt blijven. De jongen aarzelde of hij het ook niet op een lopen zou zetten. Voordat hij het echter door had, had ze hem al bereikt. Ze was blijkbaar nog even snel als anders.

Een tik op zijn schouder liet hem razendsnel omdraaien. Een felle blik stond in zijn ogen en hij keek haar arrogant aan. ''Je bent iets vergeten.'' Zei ze, met een lichte glimlach om haar lippen. Binnenin smolt zijn hart bij die aanblik, maar hij liet er niks van merken. Toen zag hij hoe ze zijn mes in haar hand geklemd hield. Wat attent van haar. Langzaam haalde hij zijn hand uit zijn linkerzak en strekte hem uit, met de handpalm naar boven. "Geef op dan", Zei hij koeltjes, terwijl hij wachtte tot ze het zilveren lemmet in zijn hand zou leggen. Hoogstwaarschijnlijk zou ze opmerken hoe hij nog aan het trillen was, dus hopelijk zou ze nu geen preek geven dat het onverantwoord was van haar om hem het mes nu te geven.

De geur van afval vulde haar neusgaten, waardoor ze steeds meer de neiging had om hier weg te willen gaan. Maar voordat dat kon moest Jace haar wel aanspreken. Hij draaide zich om, een beetje te snel voor haar gevoel. Hij was dus nog steeds boos. Zijn ogen spraken die emotie, wanneer ze erin keek met haar hazelbruine. Haar pupillen vergrootten zich, de steeg was donker en er was geen olielamp of achterlicht van een huis wat het verlichtte. De gebouwen lieten nauwelijks licht door wat vanuit de hemel kwam, die met de minuut meer ermee dreigde om regen te gaan laten vallen. Heel even liet ze haar blik afleiden naar de lucht, zag hoe die grijzer en grijzer werd des te langer ze hier stonden.
Wanneer ze zijn ogen bereikte zag ze een kleine verandering. Heel, heel klein. Het was haast niet op te vallen, maar ze kon er haar vinger niet op leggen wat het precies was. Haar ogen ietwat fijnknijpend doorzocht ze als het ware zijn ogen met de hare, door dichterbij komen te staan. Zo dicht dat hun neuzen op nog geen vijf centimeter van elkaar verwijderd waren. Als ze haar emoties doorgelaten had, had ze nu zeker weten haar lippen op die van hem gezet en daar leek het ook op alsof ze dat zou doen. Maar die stap zette ze niet. Nee, in plaats daarvan zette ze een brede grijns op waarbij er een zacht lachje te horen viel. Gelijk zette ze een pas naar achteren, had gezien hoe hij zijn hand uitgereikt had als teken dat ze het kon geven. Ze had het overwogen, maar door de blik die ze bij hem had gezien, was ze nog lang niet uitgespeeld. Hoofdschuddend hield ze inmiddels haar handen op haar rug, had nog steeds de grijns op haar gezicht staan. Een ondeugende emotie sierde haar gezicht. ''Nah-ah, kom het maar halen.'' Bracht ze op een gevaarlijke toon uit, draaide zich vervolgens om en zette het op een rennen. Ze was echter te laat om het nog op tijd bij haar appartement te redden, de hemel had zich bedacht en de stortregen laten vallen. Helena was de steeg nog niet eens uit of ze was al zeiknat. Toch bleef ze doorrennen, voelde hoe de kou tegen haar huid aansloeg en het kippenvel en rillingen op haar gehele lichaam veroorzaakte. Gillend sloeg ze vastplakkende blonde plukjes uit haar gezicht vandaan, keek niet eens achterom of Jace achter haar aan zou komen. Als hij slim was zou hij het doen, want zelf zou ze het zilverwerk niet komen brengen en bovendien was haar appartement nu vrij dichtbij om te kunnen schuilen.

Een zucht van opluchting dat ze binnen was haalde de druk van tussen haar longen weg. Ze had de deur opengelaten wanneer ze achter Jace aangehold was. Eenmaal binnen liep ze achteruit door de gang vanuit de voordeur, hijgde lichtelijk van het harde rennen. Hield nog altijd het mes vast, hangende bij haar bovenbeen. Haar drupte door haar kleding heen, op haar boezem waardoor ze rillingen kreeg en gezien ze de deur open gelaten had was er nu ook koude wind in haar appartement terecht gekomen. De neiging naar een douche was nu heel erg groot en ze stond op het punt om dan ook de deur te sluiten.

Oogcontact werd gemaakt en hij probeerde zo ver mogelijk uit haar buurt te blijven. Dit was het moment waarop hij gewacht had, hij had zo lang naar haar gezocht, was all the way uit Santa Monica naar hier gekomen, en nu stond ze recht voor hem. De neiging om haar voor eens en voor altijd op haar plek te zetten en haar evenveel pijn te doen als zij hem had aangedaan, was groot. Toch hield iets hem tegen. Misschien was het de onschuld die ze uitstraalde. Maar de jongen had geleerd om voorbij de maskers te kijken, voorbij de emoties die mensen maar al te graag lieten uitschijnen terwijl er geen fvck van klopte. Alleen lukte dat bij haar niet zo goed. Alsof ze een gesloten boek was dat hij nooit zou kunnen openen tenzij ze hem toestemming gaf. En het frustreerde hem mateloos, terwijl het hem ook enorm nieuwsgierig maakte. Dat was waarschijnlijk ook de main reason dat hij zo zijn best deed om haar niet meteen aan te vliegen.

Zijn geduld werd echter weer op de proef gesteld, en hoe. Ze verstopte het mes achter haar rug en keek hem uitdagend aan. Jace zuchtte, hij zag het al aankomen. En jawel. ''Nah-ah, kom het maar halen.'' Klonk het, en meteen daarna draaide ze zich om en rende weg. Ook al had hij het wel verwacht, even stond de jongen perplex. Hij staarde haar na, hoe haar blonde haar heen en weer wiegde op het ritme waarin ze liep. Hoe kon het dat ze zo hard kon rennen? Het was hem een raadsel. Een paar seconden later raakte een regendruppel hem, en het haalde hem uit zijn gedachten. "Fuck", Mompelde hij, en hij schoot het steegje uit. Nog net zag hij hoe Helena richting haar huis aan het rennen was. Hij draaide zich in die richting en sprintte haar achterna.

Helemaal nat geregend sprong hij de trapjes naar de deur op. Zijn zwarte haar kleefde tegen zijn hoofd en zijn kleren waren doorweekt. Even aarzelde hij, maar plaatste toen zijn hand op de deur en duwde die open. En daar stond ze, nahijgend, met zijn mes in haar hand. Ook zij was niet gespaard van de regen, en hij moest kort slikken om niet dood te gaan door haar sexy uiterlijk. Hij beet op zijn tong en scheurde zijn blik als het ware los van haar gezicht, dat omgeven werd door haar blonde haren. Even keek hij naar het mes, maar kon het toen niet laten om weer naar haar te kijken. "Waarom doe je me dit aan?" Zei hij, met een stem die vol zat van emoties, al kon niemand precies zeggen welke het waren. Verlangen, lust, woede, haat, liefde, pijn.. Het liep allemaal door elkaar en op dat moment stapte hij binnen, greep haar bij haar pols en trok haar dicht tegen hem aan, waarna hij zijn andere hand op haar kaak legde en zijn lippen op die van haar drukte met een passie die blijkbaar al veel langer in hem zat dan hij had kunnen vermoeden.