I was taught to fight, taught to win

Adeline draaide een rondje in de kamer waar ze nu stond. Het appartement wat ze gekocht had was prachtig. Ze had veel gespaard door als model te werken buiten school uren. En eerlijk gezegd vond ze het geweldig om model te zijn. Maar ze mocht nooit wat lekkers eten op de set. Nee als ze honger had moest ze maar een glas water nemen. Daarbij moest ze ook uit kijken met wat ze at door de hele dag heen. En daar werd ze ook gek van. Natuurlijk kon ze een ijsje eten. Maar dat betekende dan wel dat ze met avond eten minder moest eten. Adeline kende luisterde niet en at gewoon wat ze wou. Al was ze enkel een klus kwijt geraakt omdat ze volgens die vent een paar kilo te zwaar was. Ze had gereageerd met een middel vinger en gezegd dat hij op mocht donderen met zijn paar kilo's te zwaar. Ondanks dat haar moeder haar gezegd had dat ze terug moest gaan om sorry te zeggen had ze dit niet gedaan. Adeline liet zich op haar nieuwe bed zakken en pakte haar gympen om die vervolgens aan te doen. Daarna liep ze naar de woonkamer toe en pakte haar spullen. Ze nam haar mobiel, mp 4 speler en sleutels mee. Ze hield er van om te wandelen. Hardlopen of wat dan ook was niks voor haar. Oké zwemmen deed ze wel veel. En fietsen ook wel, maar dan was het wel in de natuur. Ze hield van de natuur en was pissig op de mensen die er voor kozen om bomen af te kappen en er snel wegen neer zette. Ze snapte maar niet hoe ze dat dieren aan konden doen. Ze hield van ze. Adeline liet dit zien om in de weekenden in een dierenasiel te werken. Maar dat was toen ze nog in Frankrijk woonde. En dat was nog geen maand geleden. Ze moest toe geven dat Engels niet echt best was. Maar ze geloofde er in dat hoe langer ze hier woonde hoe beter het ging. Ondanks dat haar vader uit Amerika kwam werd er vroeger nooit in zijn taal gepraat. Op school was ze er ook al niet goed in. En daar schaamde ze zich toch wel een beetje voor. Gelukkig had ze wel een 6 op haar examen. Eenmaal uit de stad liep ze al snel een bos in. Een glimlach sierde haar gezicht toen ze de vogels hoorde fluiten. Ze had gelukkig haar mp 4 speler niet te hard staan. Met de handen in haar zakken liep ze door en zag voor haar een klein dorpje verschijnen. Al zou ze nog wel even moeten lopen voordat ze er was. Toen Adeline iets hoorde deed ze haar oordoppen uit. Ze had duidelijk het woord fuck gehoord. Nieuwsgierig als ze was liep ze richting het geluid en al snel zag ze een meisje rond de 19 zitten. Kort bleef ze staan en keek toe hoe ze de schoen weg gooide. Zonder er bij naar te denken liep ze langs het meisje heen om de schoen op te pakken. Ze bekeek hem kort om vervolgens terug naar het meisje te lopen. "Hier je schoen.", sprak ze in gebrekkig Engels.

Voorzichtig glimlachte ze naar het meisje. Ze had geen idee waarom ze het meisje verslagen was. Het was toch normaal dat je zo iets deed? Of was het hier anders. Oké dat was gewoon een onzin. Het was de normaalste zaak om zoiets te doen. Kort beet ze op haar lip en zocht naar de juiste woorden. "Geen dank.", sprak ze met een zelfverzekerde glimlach. Adeline keek toe hoe het meisje de schoen aan pakte en hem bekeek. Adeline liet haar blik over het meisje heen gaan en zag dat de steentjes haar huid kapot hadden gemaakt. Vervolgens keek ze achter haar waar het dorp was. Misschien moest ze haar aan bieden om haar er heen te helpen. Zoveel moeite was het ook al weer niks. Het zou nog al pijnlijk zijn als ze op een blote voet er naar heen moest lopen met al die kiezelsteentjes. En met een schoen lopen met een gebroken hak was ook niks. Adeline keek haar weer terug aan toen ze iets vroeg. “.. kom je van hier?” Glimlachend schudde ze haar hoofd. Ze was al blij dat dit meisje er geen rare opmerking over maakte. Ze had al een paar opmerkingen naar haar hoofd geslingerd gekregen. Ze had een geluk dat ze de betekenis wist toen die jongens haar naam riepen. Natuurlijk had ze het thuis vertaald en werd er best boos om. En het was niet goed als ze boos werd om zoiets. Ze was er niet vies van om te vechten. Ze had zelf op kickboksen gezeten. Maar zelf lok ze het nooit echt uit. Aangezien je daar toch niks aan had. Adeline realiseerde dat dit meisje nog op een antwoord wachtte. Hoe had ze ook zo dom kunnen zijn om daar aan te denken zonder eerst antwoord te geven. "Nee ik kom uit Frankrijk, maar woon sinds een maand hier in de stad." Adeline knikte naar de kant van de stad en richtte haar blik weer op het meisje. "En jij? woon je in het dorp of in de stad." Het Engelse ging haar nog beter af dan ze gedacht had. Ach ja ze had ook een maand de tijd gehad om te oefenen. Maar ze wist natuurlijk nog steeds niet alle woorden. En ze vond het best eng de eerste paar nachten hier. Ze zat nu namelijk in een nieuw huis, een nieuwe stad en een nieuwe land. Ze had hier geen vrienden of familie leden zitten. Adeline moest dus alles alleen doen. Eerlijk gezegd vond ze dat nog niet zo erg. Maar ze miste haar ouders, familie en vrienden heel erg. Natuurlijk kon ze hen bellen maar dat was niet het zelfde om ze te zien. Ze keek het meisje aan wat zich zelf voor stelde en nam de hand aan die het meisje die dus Serena hete uit had gestoken. "Mooie naam, ik heet Adeline." Voordat ze de hand weer los liet keek ze kort achter haar. "Ik wil je trouwens wel naar huis brengen. Het lijkt me nogal niet fijn om op een blote voet of op een schoen zonder hak dit pad af te moeten nemen." Ze keek haar glimlachend aan en liet vervolgens haar hand los. Ze hoopte dat het meisje het aanbod aan nam. Zo kon ze haar gelijk beter leren kennen en ze was toe aan vrienden.

Adeline was blij om te zien dat de lippen van Serena wat op krulde. Dat betekende dus dat ze haar iets een soort van opgevrolijkt had toch? Misschien had ze het ook wel verkeerd gezien maar dat maakte haar niet echt uit. Ze was al blij dat ze haar gesproken had. Dat klonk dan misschien wel wanhopig, maar zo dacht ze minder aan thuis. Ze hoopte dat het gevoel snel weg ging. Anders moest ze maar eens besluiten terug te keren. Misschien moest ze het zich zelf gewoon zo druk maken dat ze er niet meer aan dacht. Adeline overwoog weer model te worden ondanks de nadelen. Je verdiende genoeg geld en daar ging het haar om. Niet om het geld alleen, maar dat ze geld had zodat ze hier kon leven. “Frankrijk klinkt stukken beter dan dit hier,” Adeline haalde haar schouders op en liet een hand door haar blonde lange haren gaan. "Ik denk dat Frankrijk voor jou het zelfde is als Amerika voor mij, een onbekend en nieuw spannend iets." Adeline had geen idee of Serena ooit al eens in Frankrijk was geweest maar uit de woorden die ze gezegd had leek het van niet. Maar de kans was groot dat ze het misschien wel mis had. Maar aan de andere kant, als je nu in Europa woonde was het een stuk logischer dat je daar op vakantie ging dan als je hier woonde. Maar daarbij, hoe vaak gebeurde het wel niet dat men tegenwoordig ook naar Amerika ging om vakantie te vieren. Of de verenigde staten of Afrika, en zo kon ze nog wel even door gaan. “Ik ben niet van hier, ik ben hier enkel voor mijn tante. Althans.. ik had geen keus.” Adeline moest bekennen dat ze medelijden met haar had. Dat ze hier gedwongen zat, Serena zat dan wel in de natuur maar ze leek haar toch meer een stadse. Daar bij gedwongen ergens zijn was nooit leuk. En ze snapte helemaal niet dat iemand zijn of haar kind weg ging sturen. Het was net zo iets als dat je zonder dat je het wou op een korstschool werd gezet. Ze moest er echt niet aan denken. Daarbij wist ze ook niet waarom Serena naar haar oma gestuurd was. Misschien zat ze wel in de handen van een loverboy, drugs verslaafd, voortvluchtige of zwanger. Adeline keek kort naar haar buik, waarna ze haar hoofd schudde. Zwanger was ze zeker niet, daar bij zag haar huid en noem maar op te goed uit voor drugs en als ze een voortvluchtige was dan ging ze hier vast niet met haar praten. In elk geval zou ze dat niet doen. Maar zo was zij. “Mijn moeder heeft me hier gedumpt, dus twee volle maanden mag ik gezellig hier zijn.” Ze keek haar aan terwijl ze haar hoofd iets liet hangen zodat ze haar schuin aan keek. "Je bent dus geen voortvluchtige?", vroeg ze met een serieuze blik. Nog geen tien seconden later keek ze haar lachend aan. "Grapje, maar het leek me leuk om het te zeggen. Ik weet het ben vreemd." Serena zou vast ook wel denken dat ze een of ander gek ontmoet heeft. “Aangenaam, Adeline. Die naam hoor je niet vaak,” Een glimlach sierde haar gezicht toen ze hoorde dat haar naam niet vaak te horen was hier. "Ik moet toe geven dat Serena voor mij vrij onbekend is." Het leek haar echt een Amerikaanse naam, misschien waren er nog genoeg andere Serena's hier. Dus een minder zou vast niet erg zijn. Oké haar gedachtes sloegen weer op hol, fijn. Adeline was echt blij dat niemand haar gedachtes kon lezen anders had ze vast een groot probleem. En ze hield niet echt van problemen. “Oh, alleen als het geen moeite is. Wat gezelschap zou fijn zijn,” Adeline stak haar handen in haar broek zakken en liep met haar mee. "Maak je geen zorgen ik hou van wandelen. Daar bij is het gezelliger om met zijn tweeën te lopen dan in je eentje.", Adeline keek even op zij om te zien of ze er net zo overdacht als zij.

Adeline keek toe hoe Serena haar best deed om niet nog een keer te vallen. Ze moest bekennen dat het er grappig uit zag. Het was zoals ze vroeger zelf ook had gedaan. Ze was een stuk jonger en liep dan zo over de stoeprand. Oké dat deed ze nu ook nog wel eens, maar enkel als ze een gekke bui had. Ze snapte niet waarom Serena niet gewoon volledig op het gras ging lopen. Er zou vast geen glas ofzo liggen. Maar aan de andere kant het was natuurlijk niet fijn om ergens in te stappen. Dat was logies, en om met blote voeten over dit pad te lopen leek haar ook niks. Ze snapte sowieso niet waarom ze niet gewoon asfalt of tegens hebben gezet. Kiezelsteentjes was toch meer voor als je naar een erf reed van een boerderij. “Oorspronkelijk kom ik niet uit Amerika hoor, officieel ben ik een Italiaanse. Mijn moeder is Italiaans, mijn vader daarin tegen was wel Amerikaans. Ongeveer vijf jaar wonen we nu in Amerika.” Nieuwsgierig keek ze haar aan. Ze pratte over haar vader in verleden tijd, dat zou dus betekenen dat ze haar vader overleden was of ze zag hem nooit meer. "Italië is mooi, ben er een keer geweest toen ik 10 was.", sprak ze. En het was leuk geweest, al wist ze er niet echt veel meer van. Ze had enkel een idee hoe het daar er uit zag en ze had de foto's nog die in haar fotoboek zaten. Als ze die tenminste meegenomen had. Ze had namelijk enkele dingen thuis laten liggen. Zoals een hele grote knuffelbeer die ze gekregen had nadat ze ontslagen werd uit het ziekenhuis. Ze had namelijk een blindedarm ontsteking en hij moest er gewoon uit. Ze had er enkel wel een litteken aan over gehouden maar hij was vervaagt zodat je het enkel nog zag als je er goed naar keek, of ze moest bruin zijn geworden door de zon. Toen ze haar gevraagd had of ze niet voortvluchtig was zag ze de vage grijns op haar gezicht. Dat was een goeie teken toch? “Nee, wees maar niet bang. Maar, waarom heb je voor San Francisco gekozen, als ik vragen mag?” Kort dacht ze na. Zou ze het haar vertellen? Ze wou altijd al naar Amerika en kon niet kiezen. Uiteindelijk had ze de kaart aan de muur gehangen en had met een blinddoek om had ze een pijl heen gegooid en hij was dus in San Francisco terecht gekomen. "Nou dat is een heel grappig verhaal, ik droomde er altijd al van om naar Amerika te gaan. Om te weten hoe het daar is. En aangezien ik niet kon kiezen, kwam een vriendin van me op een geweldig idee om het lot voor mij te kiezen. Dus hebben we een kaart op gezocht van Amerika die aan de muur gehangen en er een pijl naar gegooid. En nu zit ik hier." Adeline haalde haar handen uit haar zakken en sloeg die over elkaar heen terwijl ze naar de lucht keek. Het leek er op dat het nog droog bleef, en daar was ze blij om aangezien ze nog een hele weg terug naar huis moest. “Het is aardig van je dat me meeloopt,” Ze haalde haar schouders op als of het niks was en keek naar voren waar het dorp steeds dichter bij kwam. Uiteindelijk keek ze Serena aan. "Oké dit klink misschien vreemd maar spring op me rug. Want het lijkt me totaal niet fijn om zo de hele weg te lopen."