Living the Day

Hij liep door een zeer drukke straat, midden in de grote mensenmassa die zich hier verzameld had. Duizenden mensen liepen langs hem heen. Voor hem leken het soms wel miljoenen. Allemaal verschillende soorten mensen. Lang, kort, dik, dun, donker of licht. Sommige met een meer uitgebroken uiterlijk dan anderen. Kortom hij keek zijn ogen uit. Hij was op zich wel gewend aan een grote mensen massa, want waar hij vandaan kwam was ook een grote stad. Maar nooit had hij er zich zo in bevonden. Daarbij was zijn thuisplaats niet zo druk. Hij had een kaart van de stad in zijn hand, die hij had weten te bemachtigen. Zonder de kaart zou hij hier zomaar kunnen verdwalen. Er waren hier talloze straten met winkels, huizen en verschillende horecagelegenheden. 17th street wist hij, misschien wel één van de beste straten van deze stad, San Francisco. Bioscopen, bowlingbanen en noem maar op. Alles was hier te vinden. Hij stopte even bij een soort van snackbar. Hij had zo langzamerhand wel honger gekregen. Hij liep naar binnen en bestelde een hamburger. Ergens waar hij wel trek in had. Hij wist dat hij moest oppassen met zijn geld, maar hij kon het gewoon niet laten om nu hier iets te kopen. Alleen zo’n foto van zo’n hamburger liet hem al watertanden.

Al snel werd de hamburger in zijn hand aangereikt en stapte hij weer naar buiten. Het was heerlijk weer. De lucht was blauw gekleurd, met geen wolkje te bekennen. Een bankje wat verderop was een perfecte plaats om even uit te rusten en te genieten van zijn hamburger. Hij liep er naartoe, een meisje zat er ook op. ”Kan ik hier zitten?” vroeg hij, terwijl er even een glimlach op zijn gezicht verscheen. Hij wachtte even af op het antwoord en wilde daarna gaan zitten.

Wachten op een antwoord van het meisje doet hij niet. Want voordat ze antwoord kan geven zit hij al op het bankje. Het bankje wat uitkijkt over de stoet mensen die langstrekt. Vooral veel jonge mensen van zijn leeftijd waren hier te vinden. “Ja, natuurlijk,” hoort hij het meisje zeggen. Ze glimlacht terwijl ze met haar hand door haar donkere lange haren strijkt. Ze leek wel wat Aziatisch en hij gokte er ook maar op dat ze haar oorsprong daar had liggen. Ze was ongeveer net zo oud als Bojan zelf gokte hij. In haar hand had ze een ijsje, hij gokte sinaasappel of iets in de richting. Hij glimlachte even terug, terwijl hij een hap nam van zijn hamburger. Extra veel saus had hij gevraagd, en ze hadden naar hem geluisterd. Zo’n ding was amper netjes te eten en hij veegde de saus die langs zijn mond liep snel weg. “Abenese Prove,” hoorde hij het meisje zeggen. Bojan knikte even terwijl hij snel het eten weg slikte. Een aparte naam, maar het had wel wat. ”Bojan Brooks.” zei hij. Hij zette zijn tas naast hem neer en stak de portemonnee en de kaart van de stad die hij nog in zijn handen had er in. ”Ben je een beetje bekend hier?” vroeg hij. Hij kon wel iemand gebruiken die hier de weg een beetje wist. Zelf was hij hier een wildvreemde. Hij kende deze stad absoluut niet en moest het hebben van zijn kaartlezen. Ondanks dat hij prima kon kaartlezen, was hij beter af met iemand die de stad echt kende. ”Ik ben hier namelijk voor het eerst en ik heb niet zo’n goed richtingsgevoel. Ik zoek een plek waar ik kan verblijven namelijk,” sprak hij. Dat moest hij namelijk ook nog regelen. Waar zou hij vannacht slapen. Hij had geen mensen die hij hier kende. Hij had gehoopt dat hij wel ergens een plek zou kunnen vinden en anders sliep hij wel ergens buiten in de openlucht, daar had hij geen problemen mee. Daarbij was het hier s’nachts prima uit te houden met de temperatuur.

"Aangenaam," sprak hij meisje, terwijl ze weer wat nam van haar ijsje. De hamburger in zijn hand was half op. Zo'n ding eten was nog een hele klus voor hem, alhoewel hij het misschien wel dagelijks at. “Ik ben ook pas net nieuw, maar de meeste plekken weet ik al wel te vinden.” Oké, aan haar had hij misschien ook niet zoveel. Hij moest iemand vinden die hier echt bekend was. Alhoewel ze natuurlijk al wel een paar dingen wist. Ze was blijkbaar ook niet lang hier. “Ik denk dat je dan beter op internet kan kijken of zoiets?” Tja, als hij daar de mogelijkheden voor had dan had hij dat ook vast wel gedaan. Alleen moest hij het doen met zijn simpele mobiel, waarbij het alleen mogelijk was om te bellen en te sms. Hij had zijn andere mobiel ook wel bij zich, maar hij had zijn kaartje eruit getrokken voor het geval zijn ouders hem zouden bellen. Hij was zogezegd overal op voorbereid. “Er zijn nog wel wat appartementen vrij in het gebouw waar ik woon, en anders zou je in de plaatsen dichtbij kunnen kijken. Ik denk dat je beter een klein appartement kan gaan zoeken bij de gebouwen dicht bij mijn huis.” Bojan knikte even toen ze uitgesproken was. Zoveel had hij er ook niet aan. Hij had te weinig geld om veel uit te geven. Het enige wat er misschien op zat om iemand te zoeken waar hij misschien kon blijven slapen, of toch voor de optie kiezen om buiten te slapen. "Denk niet dat ik het geld daarvoor heb," sprak hij. Hij wilde niet al te veel uitgeven, voordat hij hier ergens een baan had gevonden, zodat hij wat kon verdienen om te overleven. “Waar kom je vandaan dat je nog niks geregeld hebt om te slapen?” vroeg ze. Bojan had blijkbaar bij haar vragen opgewekt. Hij grijnsde even bij die vraag. "Ver van hier. Ruzie met mijn ouders, die me niet uit kunnen staan, en toen leek het me beter om maar te vertrekken. En vóila hier ben ik," vertelde hij. Hij was blij dat hij nu bij ze weg was, en dit zou hij zo lang mogelijk willen volhouden.

Hij nam de laatste happen van zijn hamburger en gooide het papier wat er omheen zat weg in de vuilnisbak die naast hem stond. Normaal zou hij zonder problemen het weggegooid hebben op straat, maar hij had zich voorgenomen om de natuur wat schoner te houden, daarbij viel het meestal niet echt goed bij andere mensen. “Als het nodig is mag je vast wel een paar nachten bij ons komen slapen,” sprak Abenese met een glimlach. “Zolang mijn ouders geen last van je hebben vinden ze het wel prima. En als ze je mogen dan mag je ze lastigvallen waarneer je maar wilt.” Ergens klonk het allemaal perfect, hij had een plek om te slapen, voor in ieder geval vanavond en tot dat hij zelf een plek had gevonden. Dan kon hij morgen gerust op zoek gaan naar een baan hier, want hij moest een inkomen hebben op een één of andere manier. Want dan kon hij een appartement hier betalen en daarin wonen. Daar keek hij nu al naar uit, zonder zijn ouders wonen. ”Als jou ouders het goed vinden om een wildvreemde in huis te nemen, vind ik het een prima idee,” zei hij met een glimlach. Alhoewel hij wel in zijn sociale kwaliteiten vertrouwde. Hij zag er niet bepaald uit als een soort gangster figuur, alhoewel hij qua verleden er op zich prima bij paste, maar dat hoefden hun allemaal niet van hem te weten. Daarbij lag dat allemaal nu achter hem. “No regrets?” vroeg ze, na aanleiding van zijn verhaal. Spijt had hij sowieso niet, hij was tot nu toe alleen maar blij met het feit dat hij weg was. ”Geloof me, ik ben beter af zo en nu kan ik tenminste genieten van m’n leven.” Dat laatste zei hij met een grote glimlach. Genieten was altijd zijn grootste doel geweest en dat kon hij prima nu hij zelfstandig was. No rules! En daar hield hij van. Maar ergens was de spanning er ook wel af, hij zou niet meer gepakt kunnen worden door zijn ouders door de dingen die hij deed. Hij vond het altijd wel spannend als hij iets deed en daar achteraf natuurlijk weer misschien voor gepakt kon worden.

Aan haar lach op haar gezicht te zien was ze ook wel blij dat hij bij haar zou komen overnachten. Gelukkig want dan was hij haar in ieder geval niet tot last. Nu hopen dat haar ouders het goed vonden dat een wildvreemde bij haar kwam slapen. Zijn ouders hadden er nog wel eens moeite mee, mits het over een vreemd meisje ging, omdat ze hem niet vertrouwden. Bullshit, maar zijn ouders vonden wel meer dingen die niet zo zijn. “Awesome, ik haal ze wel over, dus dan heb je in ieder geval een plek om te slapen.” Dat zou fijn zijn. Hij was ergens wel benieuwd naar hoe ze woonde en wie haar ouders precies waren. Bij anderen thuis was het altijd anders dan bij hem. Zijn ouders waren nette mensen die alles strikt in orde moesten hebben, terwijl ouders van vrienden van hem juist heel anders waren. Hij mocht willen dat hij van die vrije ouders had. Abenese stond plotseling op van het bankje waar ze op zaten en pakte haar tas die naast haar stond. “Zal ik je dan nu een rondleiding geven door San Francisco?” vroeg ze met een glimlach op haar gezicht. Die rondleiding kon hij wel gebruiken in deze immense stad. Zelfs met kaart had hij het nog moeilijk gehad om precies daar terecht te komen waar hij naar toe wilde. Nu kon hij meteen de weg leren hier, en weten waar de beste spots waren. Dat was ook altijd wel handig. Bojan stond op en wierp zijn rugzak over één van zijn schouders. ”Ik vind het prima,” zei hij. Hij was net uitgesproken over zijn verhaal over waarom hij hier terecht was gekomen. Abenese luisterde met hem mee. ”Mooi,” mompelde ze. “Dus, heb je nog belangrijke dingen die ik moet weten voordat ik mijn ouders over ga halen om je bij ons te laten slapen?” vroeg ze met een grijns op haar gezicht. Bojan lachte even. Ergens wist hij wel dat hij natuurlijk ook wel een bekende was bij de politie, maar dat lag allemaal achterhem. Daarbij vond hij dat mensen konden veranderen. ”Niet echt. Misschien snurk ik een beetje,” grijnsde hij. Eigenlijk wist hij dat helemaal niet van hemzelf of hij dat deed. Maar dat was ook niet echt iets waar hij wakker van lag. Pech voor degene die op dat moment dan in zijn buurt was. “Oh, en als je vragen hebt… Ask.” Bojan knikte even. Mocht hij een vraag hebben die in hem op kwam zou hij die wel vragen. ”Waar gaan we nu heen?” vroeg hij maar, omdat hij niet wist waar hij nu naar toe moest lopen.