Melancholia

Met enkele vriendinnen was Kira onderweg naar het winkelcentrum. Haar beste vriendin Hayley was er ook bij. Haar had Kira gisteren meteen gebeld na de aanvaring die ze had gehad met die vampier, misschien kwam ze hem vandaag ook nog wel tegen, who knows? Al zou het uiteraard wel cool zijn. Voor even schoten haar groene ogen naar de enigste jongen die momenteel bij he gezelschap liep. Het was een vriend van Hayley, maar hij was menselijk althans dat was wat haar vriendin haar zij. Ach, waarom zou ze het niet geloven right? De jongen leek niets fouts over zich heen te hebben, dus tja hij zou wel gewoon een mens zijn. Wanneer ze zich uiteindelijk in het winkelcentrum bevonden splitste de groep op, Kira bleef alleen achter maar dat vond ze niet zo heel erg. Er was hier genoeg te doen. Plus, heel erg vond ze het niet dat ze hier nu alleen stond, had zij tenminste de kans om op zoek te gaan naar Eric, of naar andere mensen en kon ze daar vrolijk mee optrekken. Bij die gedachte wandelde, hoewel je het eerder huppelen kon noemen, naar een kleding winkel waar iets met stippen in de etalage stond. Yeah, stippen was kinda een beetje haar ding net zoals regenbogen, en alle vrolijke dingen eigenlijk. Toen ze uiteindelijk de winkel binnen was gehuppeld keek ze even kort rond, het was eigenlijk niet echt zo’n grote winkel. Aan de voorkant toonde hij veel groter. Ach, wat maakte het ook uit, zolang ze hier maar wat dingetjes vond, was het allemaal goed. Eigenlijk waren er niet zo heel veel mensen in de winkel, dus tenzij er mensen in de kledingrekken of in de muren konden kruipen was zij hier op een drietal personen alleen. Het meisje merkte al heel snel een rek op met kettinkjes en die shizzle, het was niet bepaald iets wat ze graag droeg. Maar momenteel was ze niet op zoek naar iets voor haar zelf. Hayley verjaarde binnen kort, hoewel ze eigenlijk niet bepaald de juiste leeftijd van het meisje wist, kocht ze toch elk jaar iets voor haar. En dit keer was het dus een ketting. Alleen nog uitvinden welk hangertje ze zou uitkiezen, en zien dat er niets van zilver of zo aan zat. Want hoewel een groot deel van de mensheid niet bepaald zou uitkijken moesten ze een vampier iets cadeau doen omdat ze het ras haatte, was zij dus van een andere mening. Ooit waren die vampiers levende wezens geweest, en tja nu leefde ze ook nog wel alleen hadden ze geen hartslag meer of de behoefte om te ademen. Maar al bij al, ze verdienden toch nog wel enige erkentenis van de mens, niet? Uiteindelijk had ze iets perfect gevonden, en het hing gewoon aan een soort cool touwachtig iets. Het was perfect voor haar vriendin.
Met een vrolijke grijns op haar gezicht liep ze uiteindelijk door naar de kassa, van uit haar ooghoeken viel haar voor enkele korte seconden iets op. Een mobiel van iemand lag op de grond, en het meisje dat er het dichtst bij stond maakte niet bepaald aanstalten om die van de grond te nemen . Vluchtig betaalde ze de ketting en dropte die in haar tas om vervolgens naar de mobiel toe te lopen en deze van de grond te nemen voor die door iemand anders gestolen zou gaan worden. Vriendelijk tikte ze het meisje op de schouder. ‘Ik denk dat deze van jouw is?’ Kira glimlachte vriendelijk naar haar. Hopelijk was ze niet zo iemand die compleet uit de hoogte ging doen, of zo iemand die haar meteen ging beschuldigen van dat zij hem gestolen had van haar. Want tegen zo'n mensen kon ze helemaal niet tegen.
[&Alyssa]

Het was weer eens zo’n dag. Zo’n dag waarop haar creditcard het bezuren zou. Zo’n dag waarop ze de hele tijd door het winkelcentrum liep en dingen aanschafte die ze toch pas veel en veel later zou dragen. Kleding, sieraden, schoenen, make-up, cadeautjes voor vriendinnen, kaarten, haaraccessoires, prul voor in haar kamer, en zo kon ze nog wel uren doorgaan over wat zij hier dagelijks kocht. Aan haar zij had een half uur geleden nog één van haar goede vriendinnen, Michaela, gelopen, maar die moest plots naar huis omdat haar moeder naar het ziekenhuis was en haar broertje van zes nu alleen thuis zat. Ach, zo erg vond ze het toch niet om alleen rond te lopen. Ze shopte graag, het liefste met haar beste vriendin of alleen. Dan kon je gewoon rustig door alle winkels lopen. En ze was een type die lang deed over elke winkel, dus werd er vaak geklaagd. En dat gebeurde niet als je alleen was. Olé.
Maar goed. Ze was beland in een winkel en had daar een paar kettingen uitgekozen, die ze mee wilde nemen. Vrijwel allemaal van zilver, met de reden dat dat de mooiste kleur was. Ze droeg weinig goud. Het was meer waard, maar ze vond de kleur minder mooi. Zilver paste overal bij, dus dat was veel handiger om te hebben. Vandaag had ze ook een zilveren ketting om, met een klokje eraan. Die dingen waren schattig. Haar topje was zwart en voor het eerst sinds tijden droeg ze er geen ander topje overheen. Onder het zwarte topje had ze een simpel wit shortje aan en de schoenen die ze droeg waren haar zwarte maxstars, wat eigenlijk gewoon allstars waren met sleehakken van zo’n vijf centimeter hoog. En ze kwamen uit Korea, want je had ze hier niet. Lang leve Ebay.

Plots werd ze aangesproken door iemand die ze niet kende, dus keek ze om. Het zwarte hoedje op haar hoofd zette ze wat beter neer, terwijl ze luisterde naar de woorden van het meisje die iets tegen haar zei. Het meisje had haar telefoon in haar handen en meldde te denken dat die van haar was. “He?” vroeg ze wat verbaasd en ze voelde in de zak van haar broekje. Hé, waar was het heen? Nogmaals ging haar blik naar de telefoon in de handen van het meisje. “Oh, wat stom!” riep ze uit, natuurlijk niet te hard, waarna ze de telefoon dankbaar aanpakte. “Bedankt voor het melden. Ik had het niet eens door. Ik heb geen idee hoe dat is gebeurd,” zei ze, dat laatste vooral tegen zichzelf. Daarom had ze nou meestal een tasje bij. Maar, vandaag had ze dat niet, omdat de zakken best veel ruimte hadden. Ze bestudeerde de telefoon even, maar er zaten geen krassen op en het ding werkte nog. Daar was ze echt enorm blij mee.
“Bedankt,” meldde ze, kijkend naar haar Samsung Galaxy S II. “Er zijn genoeg mensen die ermee weggelopen zouden zijn,” meldde ze toen droogjes, terwijl ze het meisje even snel bestudeerde door haar blik langzaam van haar top tot haar teen te laten glijden. Redelijk knap, rood geverfd haar (de kleur was te onnatuurlijk om het echt te laten zijn), zeker niet dik, ongeveer even oud.. Alyssa glimlachte. Ze had alles wat ze gekocht had even geleden al betaald en ze had dat in een tasje zitten wat rond haar pols hing, dus ze gooide haar telefoon in het tasje, zodat deze wat minder snel weer op de grond zou belanden.
“Kan ik je misschien trakteren op een koffie? Of iets anders?” vroeg ze, hopend hierbij haar dank te laten blijken. Bovendien leek het niet alsof het meisje iemand bij zich had, had ze zelf meer dan genoeg geld bij zich en was ze zelf ook alleen, dus veel kwaad kon het niet.

Het meisje waarvan ze de mobiel vast had was niet zo veel ouder als haar, wel een tikje groter maar zij was gewoon kleiner dan de meeste meiden die ze kenden. Voor de rest zag ze er wel vrij vriendelijk uit, dus eigenlijk was dit zo’n geluk bij een ongeluk ding. Kira grijnsde even. ‘Zoiets kan iedereen wel gebeuren.’ Klonk het vriendelijk van haar kant. Zelf had ze al genoeg dingen laten rond slingeren op verscheidene plaatsen, maar tja die werden dan gelukkig toch altijd opgemerkt door een aardig iemand die ze weer kwam terug brengen. Inmiddels toen er een kleine stilte viel begon er in haar gedachten een liedje te spelen, iets wat heel regelmatigs gebeurde eigenlijk. Ditmaal was het een lied dat ze sinds haar kindertijd al niet meer had gehoord, zo’n heel onnozel ding waar van ze de naam niet eens meer wist. Haar hoofd begon zachtjes mee te bewegen op het ritme van het deuntje, wat al een geluk ook een beetje over een kwam met de muziek die in de winkel speelde. Dan zou het andere persoontje haar tenminste niet meteen gek vinden of zo. Kort haalde ze haar schouders op. ‘Graag gedaan, en tja dan mag je ergens wel van geluk spreken dat ik niet zo ben.’ Lachte ze vrolijk. Pft, waarom zou ze ook? Kira was nu echt niet de persoon die ook maar iets ontbrak in haar leven, dan ging ze echt geen dingen stelen of wat dan ook ea. Voor kort haalde ze haar mobiel tevoorschijn, merkte dat het al later was dan voor zien. Damn, ze zou te laat gaan komen thuis voor het eten. Hoewel, het kon zelf zijn dat haar ouders nog niet thuis waren omdat ze vandaag naar een of andere bijeenkomst moesten van hun werk. Lang leven het feit dat beide dokters waren. Het meisje had ook enkele berichten gekregen, maar had momenteel geen zin om ze te beantwoorden dus stuk ze het apparaat maar gewoon weer weg. Probably wat meldingen van haar vriendinnen dat ze weg gingen om iets anders te gaan doen. Of het waren haar broers die weer eens zin hadden om haar te pesten terwijl ze weg was.

Het aanbod van het meisje kwam als geroepen. ‘Als iets fris ook goed is, mij best.’ Warme dranken was niet bepaald iets voor haar, tenzij het warme chocomelk was, maar dat dronk ze alleen in de winter. De kans dat de andere meiden al weer weg waren uit het winkelcentrum was best wel groot, alleen Hayley zou hier nog zijn met die dude van haar. Kalm wandelde ze samen met het meisje uiteindelijk uit de winkel. Er waren hier genoeg plekken waar je iets kon gaan drinken, maar ze had eigenlijk geen idee waar het andere meisje heen wou gaan. Voor even gleden haar ogen naar een groepje jongens, of beter gezegd daar iets voorbij. Zag ze daar nu Eric? Nah, het was gewoon een illusie ding of zo. Het was dag, wat ging hier nu hier komen doen? Meteen schudde ze de gedachte weg en richtte haar blik weer op het nog naamloze meisje. ‘By the way, ik ben Kira.’

Het meisje zei dat iedereen zoiets kon gebeuren en Alyss fronste. Nee, niet iedereen. Je had van die mensen die hun telefoon in hun beha stopten, maar dat was ongemakkelijk vond ze. En slutty. I mean, dan moest je er zo naar graaien als je hem wilde pakken of wegstoppen. Ze had het weleens gedaan en toen werd ze behoorlijk creepy aangestaard omdat ze haar hand ineens in haar shirt deed. Bovendien had ze vaak lage shirts aan, dus stak hij er half boven uit als ze hem niet goed deed. Heel irritant. En om het nou in je schoen te stoppen.. Ze keek even naar haar maxstars. Nee, dat zou ook niet echt werken. Die zou er zo uit floepen. Dus ja. Ze had niet veel keuze behalve die vervelende zakken.
Het meisje sprak dat ze van geluk mocht spreken dat zij niet zo was en Alyssa glimlachte. “Daar ben ik heel blij mee,” sprak ze kalm. Ze haatte zulke mensen. Waarom zou je pakken wat niet van jou was? Werk voor wat je verdient, pak wat je mag pakken. Ze zou nooit stelen. Misschien omdat zij nooit geldproblemen had gehad en alles kreeg wat haar hartje begeerde, misschien omdat ze daar een te groot schuldgevoel voor had. Ach, in ieder geval was ze niet zielig genoeg om te stelen. Al had ze weleens een snoepje gepakt als klein kind uit zo’n schepsnoepbak. Maar goed. Wie niet.

Het meisje accepteerde haar aanbod. “Natuurlijk,” glimlachte Alyss. Ze konden wel naar zo’n simpel ding gaan dan, als het meisje liever fris had. Oh, je had hier dichtbij zo’n soort snackbar zitten. Ze had zin in een milkshake, dus daar konden ze wel heen. Ja, milkshakes waren heerlijk in de zomer. Maar, alleen vanille. Ze was geen chocolade fan en hield ook niet veel van de andere smaken. Ze was nou eenmaal een zeikerdje.
Het meisje stelde zich voor als Kira en Alyssa keek op. “Aangenaam. Ik ben Alyssa,” zei ze toen glimlachend.
Eenmaal aangekomen bij het snackbarretje glimlachte ze. “Hier. Wil je ook wat eten, of heb je al gegeten?” vroeg ze. Ze had stiekem best honger, maar was niet zo’n fastfoodpersoon. Al kon een McDonalds maaltijd er weleens in, maar dat was dan met vrienden. “En, wat wil je drinken?” vroeg ze, waarna ze het snackbarretje in liep en haar milkshake (+ datgene wat het meisje wilde) bestelde, nadenkend of ze hier ook nog zou eten of hierna ergens anders heen zou lopen. Iets wat gezonder was, zeg maar. Grieks, of zo. Dat was hemels. Gyros. Nomnom.