Shit Happends

Hoeveelste keer deze week was het eigenlijk al dat ze hier rondliep met tassen vol met kleding, schoenen, sieraden en noem maar op. Ze durfde zich er niet aan toe te geven dat ze een beetje een shopfreak was. Ze vond zich zelf er namelijk tamelijk rustig in, maar stiekem kon ze gewoon niet zonder één dagje in de week erop uit te gaan. Het liefst nam ze iemand mee, maar in haar eentje kon ze zich ook prima redden. Daarbij was Woodfield Mall het shop walhalla van deze stad en kon je je hier bijna drie dagen wel vermaken met alleen maar winkelen. Met een milkshake aardbei die ze zojuist besteld had in haar ene hand waaraan ze nog een stuk of wat tassen aan het bungelen liep ze door het winkelcentrum heen. Eigenlijk was ze op weg weer terug naar huis, maar onderweg kwam ze dan nog weer dingen tegen die haar aandacht trokken en waar ze even wou kijken, en dan na een uur stapte ze weer naar buiten met niet één ding maar weer een tas vol. Meer dan dat ze eigenlijk kon houden. En nu was het ook weer zo. Ze stapte een winkel binnen, een nette kledingzaak waar ze vooral veel leuke jurkjes verkochten. Na het passen van wel tien verschillende jurkjes, die ze vooral gebruikte voor het uitgaan besloot ze om er maar zes van te kopen. Het was meestal een wonder dat ze het geld er nog voor had, maar ze werkte in een restaurant hier ergens in de buurt van vrienden van haar ouders, en verdiende niet bepaald weinig, daarbij stopten haar ouders haar ook wel eens wat extra toe. Het liefst zou ze over een paar jaar zelfstandig willen gaan wonen met vrienden in een appartement, weg van haar ouders. Ze stapte met de volle tassen de winkel uit, nogal onhandig, want ze stootte haar voet tegen het opstapje bij de deur en voordat ze het doorhad lag ze languit om de grond. Ze vloekte even hardop en hoopte dat de meeste mensen het hier zouden negeren, want het was nogal gênant. Ze probeerde snel haar spullen bij elkaar te rapen, die overal op de grond verspreid lagen, terwijl ze aan haar knie voelde die pijn deed.

Een pijn scheut ging door haar knie heen die ze probeerde maar te negeren. Ze wilde opstaan en zag dat er iemand bij haar stond. Gelukkig hoorde ze niemand hard lachen, misschien was het niet zoveel mensen opgevallen, alhoewel het redelijk druk was in het winkelcentrum. Ze keek omhoog en zag dat een jongen voor haar stond, of was het eigenlijk weer meer een man. Hij leek in ieder geval nog jong. Hij raapte zijn spullen bij elkaar en glimlachte even naar haar. Even glimlachte ze wat flauwtjes terug. De jongen stak zijn hand uit om haar overeind te helpen. Behalve dat haar knie pijn deed, had ze er zelf niks aan over gehouden. Ze keek even om zich heen en bijna haar complete tas inhoud van alle tassen lag over de bodem verspreid. Nu kon ze eigenlijk wel door de grond zakken. "Gaat het?" vroeg hij glimlachend. 'Hij wel' dacht ze even. Ze knikte even, terwijl ze alles weer in de tassen propte. Waarom moesten dit soort dingen haar altijd overkomen. Ze was ook altijd zo onhandig. "Orlando" sprak de jongen. Orlando, dat deed haar denken aan die acteur, Orlando Bloom. Alhoewel hij er zelf niet echt op leek. Hij had donkerblond haar met blauwe ogen. "Aysel," sprak ze even kort, terwijl ze glimlachte. Haar tassen waren alweer gevuld met alles wat ze die dag gekocht had. Haar hoofd was vast zo rood als een tomaat en dat zou die jongen vast ook wel door hebben. "Bedankt." Hij was in ieder geval bereid geweest om in plaats van haar uit te lachen haar te helpen. "Moet je even ergens zitten? Ik betaal wel voor een drankje. Je moet je niet overhaasten," vroeg hij. Aysel lachte even, ze was sowieso wel toe aan een drankje. "Daar misschien?" vroeg hij, terwijl hij gebaarde naar één van de terrasjes hier. Aysel knikte even, momenteel vond ze alles goed, als ze maar snel weg was van hier. "Is goed, ik ben wel toe aan iets verfrissend. Maar ik betaal wel. Jij hebt me tenslotte geholpen," antwoordde ze.