Breakin' balls, bangin' walls.

Lawrence, Kansas was verleden tijd, evenals alle andere plaatsen waar Sam en hij ooit geweest waren. Teveel om op te noemen en herinneringen die maar beter vergeten konden worden. Tijden waren veranderd en niets leek nog hetzelfde, niet was hetzelfde meer. Sam en Deans wegen waren nu gescheiden. Ze hadden ieder wel vaker een ander pad genomen, maar dit keer was het anders, waarschijnlijk voor goed. Het feit dat hun vader nog altijd vermist was tergende hem elke dag, evenals het idee dat Sammie, zijn kleine broertje, er nu alleen voor stond. De jongen zou zich wel redden, maar sprake van een echte familie was er niet meer, nooit meer. Het mooie familieplaatje dat hij in zijn hoofd had gehad na de dood van hun moeder was nu voorgoed onbereikbaar. Van de aardbodem weggeveegd, evenals zijn vader waar geen spoor meer van te bekennen was. Hij gaf het vampier zijn de schuld van de breuk met Sam, ook al had zijn broertje gezegd dat het niet zo was, natuurlijk was dat zo. Hoe kon je in godsnaam demonen of andere vampieren bestrijden als je eigen broer een vampier geworden was? Daarbij kwam nog dat elke keer als ze iemand gewond aantroffen de smacht naar bloed des te groter werd. Een maag die nooit verzadigd was, altijd opzoek naar eten, bloed. Het was beter zo.
San Francisco, een bord langs de weg attendeerde hem erop eindelijk aangekomen te zijn in de plaats waar hij zich voorlopig vestigen zou. Verhalen deden de ronde en als het goed was dan was hij niet de enige van zijn soort hier. Zijn vinger draaide aan de volumeknop toen één van zijn favoriete nummers op de radio was. Well the devil may care, you toss ‘em back and be a man. Wild sloeg hij met zijn handen op het autostuur, mee met het ritme van de drums. Zijn hoofd bewoog lichtjes mee, waarna hij ongegeneerd meezong. “End of it all, end of the line, end of the road. Black ice, black ice.” Stevig trapte hij het gaspedaal van de zwarte Chevrolet Impala in, de redelijk oude auto ging nog steeds mee. De auto was z'n baby en degene die dan ook maar ongevraagd met één vinger aan zijn auto zou zitten was er geweest.
Vanaf deze hoogte was de stad al in zicht, tenminste, de lichten van de huizen maakte hem duidelijk dat hij er bijna was. Door het donkerte was het niet precies te zien hoever hij van de stad vandaan was, maar zeker meer dan een uur was het niet. Om het zichzelf gemakkelijk te maken liet hij het gas los en begon hij erna te remmen, waarna hij de auto langs de weg aan de rand van het bos stilzette en uitstapte. Zijn groene ogen met een klein beetje bruin erin scande de omgeving af, opzoek naar enig ander teken van leven. Een glimlachje sierde zijn lippen toen dit niet zo was en op zijn gemak stapte hij de rand van de bossen in. Niet ver het bos in hielt hij halt, koos een boom uit en maakte zijn broek los. Al fluitende begon hij tegen de boom aan te plassen. Het was beter om het kwijt te zijn dan straks gehaast de stad in te moeten rennen voor een toilet. Bomen waren net zo gemakkelijk.

&Alyssa

‘Ze is het niet waard, Myr,’ riep de man uit tegen zijn vrouw, Myrthle Mercer. Ze was opgekomen voor haar dochter en dat was iets waar hij niet van gediend was. Hij wees naar zijn bloedeigen dochter van zeventien, die hem aankeek alsof hij haar grootste vijand was. “Ma, alsjeblieft..” smeekte ze, terwijl ze naar haar moeder keek. Deze keek enkel naar de grond. “Dan niet,” zei ze. Haar moeder was bang, bang voor het verliezen van de enige man in haar leven waar ze op had vertrouwd. Maar, zij was niet van plan dit nog veel langer te pikken. Ze was een vriendelijk type, iemand die iedereen mocht. Maar, ze vergaf mensen niet snel en na alles wat haar vader geflikt had, was ze niet van plan nog veel langer in het zelfde huis te wonen als hij. Ze was het zat, spuugzat. Ze wilde niet elke dag aanhoren dat ze het niet waard was, dat ze nooit geboren had mogen worden en dat ze de grootste fout van zijn leven was. Vijf jaar geleden zou ze er nog om hebben gehuild, maar je wende eraan en zijn woorden betekenden niets meer voor haar. Om iemand te kunnen raken, moest diegene waarde hechten aan je mening. En, dat deed ze niet meer. Al jaren niet meer.

Ze had haar sportkleren aangedaan en was naar buiten gegaan. Ze droeg een kort blauw broekje met daarboven een zwart, strak shirt met lange mouwen. Haar telefoon was het enige wat ze mee had genomen, geen behoefte hebbend aan iets anders. Haar haren waren gebonden in een hoge staart, waardoor haar lange haren minder in de weg zaten en ze minder last zou hebben van dat warme gevoel dat je kreeg van het joggen. Ze was een type die de woede weg rende, zodat ze niet te veel na ging denken. Ze was namelijk best onhandig en ging op haar bek als ze niet oplette, dus had ze wel iets anders aan haar hoofd.
Omdat het nog rustig was, jogde ze langs de kant van de weg. Ze woonde buiten de stad, dus kon ze makkelijk naar en door de natuurgebieden rennen. Haar conditie was goed, dus dat lukte wel. Ze rende dan meestal langs de weg, omdat de weg daar makkelijker te belopen was en ze dan minder snel viel.
Toen ze een stilstaande auto spotte, fronste ze even en ging ze langzamer rennen, om vervolgens de witte oordopjes uit haar oren te halen. Ze hoorde iemand verderop fluiten en zag een man voor de boom staan. Ze schraapte even luid haar keel en wendde haar blik af, om duidelijk te maken dat ze er was. Ze dacht er niet bij na dat ze gevaarlijke mensen tegen kon komen zo laat in het bos. Zoiets was haar nog nooit gebeurd, dus echt bang was ze er niet voor. Maar goed. Ze had wel een charmante eerste indruk van deze knul. “Ook hallo,” meldde ze droogjes, waarna ze hem uiteindelijk – toen alles weer veilig was – droogjes aankeek. Ze besloot geen enge opmerkingen te maken over wat hij deed of te vragen waarom hij niet gewoon wachtte tot hij thuis was. Ze trok haar staart strak en keek even op haar telefoon naar de tijd, waarna ze de knul weer aankeek. Ouder dan zij. Ze schatte hem rond de 23. Knap, voor haar onbekend. Ze was benieuwd of hij gewoon in zijn auto zou stappen en weg zou rijden – zodat zij door kon gaan met rennen – of niet. Ze was in ieder geval wel al afgeleid van alles wat er die avond was gebeurd.

Vanuit zijn ooghoeken hield hij de omgeving in de gaten, omkijken was niet nodig. Zijn oren zouden hem erop attenderen als er iemand in de buurt zou zijn, nog afgezien van het vermogen om te kunnen ruiken. In de tijd dat hij nu veranderd was had hij gemerkt dat er zeker ook voordelen waren. De scherpe zintuigen waren zeker een pluspunt, zeker als hij weer eens onoplettend bezig was. Gefocust op zijn doel, maar de rest een beetje vergetende. Voor zijn transformatie had het zijn broer en hem vaak genoeg in de problemen gebracht, situaties waar anderen zich enkel een glimp van bij voor konden stellen. Er waren er maar weinig die wisten hoe het was om te jagen. Niet op reeën en vossen, nee. De dingen, of beter gezegd; diegenen waar zij op jaagden waren noch dier noch mens. Onzichtbaar, soms elke vorm aan kunnen nemende. Het feit dat het iets bovennatuurlijks was jaagde de meeste mensen vaak angst aan, angst voor hetgeen waar zij geen macht over hadden. Bang voor de dood, dat waren er veel. Voor Dean was de dood soms een vriend geworden, een uitweg, een verlossing van de pijn. Maar nooit had het zijn gebeden aangehoord. Het voelde alsof je een wens deed wat je voor je verjaardag wilde hebben, maar het uiteindelijk niet kreeg. Echter was de jongen nu blij dat hij nog steeds in leven was, zeker na alles wat hij meegemaakt had.
Voetstappen op het asfalt, een hevigere ademhaling dan normaal. Hij was niet langer alleen. Een geur drong zijn neus in, waarbij hij zijn hoofd miniem kantelde en vanuit zijn ooghoeken een silhouet van een meisje kon zien. Voordat ze het door zou hebben rechte hij zijn blik weer voor zich uit. Ze was vers, ze rook vers. Haar geur was als vers gemaaid gras. Ze rook verrukkelijk en van de geur alleen al voelde hij dat zijn snijtanden naar buiten waren gekomen. Hij wilde haar, hier en nu. Haar geur, de hevige ademhaling, zonder dat hij haar ook maar aan had gekeken dreef ze hem tot waanzin. Het was lang geleden dat hij bloed had geproefd, echt mensen bloed. Té lang geleden.
De voetstappen waren gestopt, wat betekende dat ze stilstond. Bij het horen van haar kuch sloot hij voor kort zijn ogen en beheerst trok hij de snijtanden terug, het had hem veel moeite gekost om dat te beheersen, maar nu was het hij die de tanden begeerde, niet andersom. Om haar niet te lang te laten wachten ritste hij zijn broek weer dicht toen hij klaar was en terwijl hij zich omdraaide trok hij het zwarte overhemd dat hij droeg recht. De bovenste knoopjes van het overhemd stonden open en de spieren van zijn buik en armen waren lichtelijk door het overhemd heen zichtbaar, waar hij zich goed van bewust was. “Ook hallo,” bij het horen van haar stem verscheen er een kleine glimlach op zijn gezicht, waarna hij met zijn rechterhand even over zijn achterhoofd wreef. Precies de manier zoals hij het wilde, goed geacteerd. Hij deed een paar passen haar richting uit, waarna hij tot stilstand kwam en zijn armen naast zijn lichaam liet hangen. “Sorry daarvoor,” zijn groene ogen keken van haar weg naar de auto om te kijken of alles nog veilig was en toen alles in orde leek te zijn richtte hij ze terug tot het meisje. Zachtjes beet hij op zijn onderlip, terwijl hij haar aanstaarde. Knap was ze ook nog eens. Er kwam niet elke dag aantrekkelijk voedsel op je pad, maybe it was his lucky day. “Stoor ik je training?” Vragend keek hij haar aan, waarbij zijn ogen ietwat vergroot waren. Gezien haar kleding en de oortjes in haar oren was ze vast aan het joggen.

Alyssa keek met een droog hoofd naar de knul. Ze wist niet precies hoe het noemde. ‘Man’ klonk zo pedo, weet je wel. Kom op, hij leek haar niet veel ouder dan 23 dus ze vond hem geen man. Adolescent. Ja, zo ging ze hem gewoon noemen. De mannelijke adolescent. Interessant. Maar goed. Genoeg over hoe ze de voor haar nog naamloze jongeman noemen ging.
Toen de knul dichterbij kwam, fronste ze een klein beetje. Gelukkig zag hij er niet vals uit en had hij een glimlach op zijn gezicht, anders was ze waarschijnlijk heel hard de andere kant op gerend. Nou ja, heel hard.. Voor zover zij heel hard kon rennen. Meestal ging dat gepaard met een valpartij, dus vrijwel iedereen haalde haar in als ze overstuur was. Anders was ze qua rennen nog wel handig, want dan lette ze goed op de weg en ging ze minder op haar snufferd. Maar goed. Ze was niet de handigste, noch de intelligentste. Niet dat ze enorm dom was, of zo. Maar ze kon geen wiskunde en andere dingen die je gewoon moest begrijpen. Vandaar dat ze bijles kreeg. Maar goed, dat hielp niet dus daar ging ze gewoon niet heen. Het had wel 0.3 punten verschil gemaakt na drie maanden. Wauw.
De mannelijke adolescent – oké, knul klonk toch beter – verontschuldigde zich en ze lachte haar perfecte, witte tanden bloot. “Is al goed,” zei ze droogjes, vriendelijk klinkend zoals altijd. Ze was geen echte huppel, of zo. Je zou haar niet gemeen zien doen tegen elke nerd en ze had zo vaak thuis gezeten met zo’n persoon omdat die haar hielp met haar huiswerk. Ook had ze wel een paar vriendinnen die er minder spectaculair uit zagen, maar, hé. Naast zulke personen voelde ze zich alleen maar goed. Bovendien was zij dan de enige die nagefloten werd en dat vond ze niet zo erg.
De knul vroeg of hij haar training stoorde en ze glimlachte lieflijk. “Ik was nou niet echt aan het trainen, meer mijn hoofd aan het legen,” zei ze, nog altijd vriendelijk glimlachend. “En, een onbekend persoon tegenkomen helpt dan altijd geweldig. Alyssa is de naam. Alyssa Mercer,” sprak ze toen, hopend dat dit geen engerd was of zo. Ze was een optimistisch, enthousiast persoon die niet altijd het gevaar zag in dingen, dus was ze behoorlijk dom bezig eigenlijk. Wist zij veel.

Volgende wordt langer. Hoop ik.

In de tussentijd dat zij hem in zich op had genomen had hij hetzelfde gedaan, maar dan bij haar. Het meisje voor zijn neus was niet zo heel oud, een jaar of achttien gokte hij zo, wat betekende dat ze nog niet volwassen was. Een kleine grijns sierde onbewust zijn lippen, terwijl zijn groenbruine ogen de tijd namen om haar beter te bekijken. God damn, she was so pretty. Knapper dan de meesten die tot nu toe op zijn pad gekomen waren, of de smacht naar bloed was zo groot geworden dat het hem illusies gaf. Maar die gedachte trok hij in twijfel. Ze was zo echt, ze leek zo echt. De geur die ze met zich meebracht, zo vers en jong. Misschien kon hij langer met dit meisje dollen dan met al zijn andere slachtoffers. Ze was anders, had meer pit en tot in zekere zin voelde hij zich tot haar aangetrokken. Bovendien zou haar bloed veel lekkerder smaken wanneer de verlangens opgestapeld zouden zitten. Perfect.
De stralende lach van het meisje toen ze zei dat het al goed was zorgde ervoor dat zijn mondhoeken opkrulden. Met zijn hoofd knikte hij zachtjes, waarna hij het zichzelf gemakkelijk maakte door met één arm tegen een boom aan te leunen. Niet de boom waartegen hij geplast had natuurlijk. “Ik was nou niet echt aan het trainen, meer mijn hoofd aan het legen,” Dean fronste zijn blik licht. Het idee dat mensen hard gingen lopen om hun hoofd te legen was nou niet bepaald zijn idee bij het hoofd legen. Het was vermoeiend, je ging ervan zweten, nee. Totaal niet de manier hoe hij het zou doen, maar blijkbaar werkte het voor het meisje wel. Wanneer hij zijn hoofd wilde legen trapte hij liever het gaspedaal van de zwarte Impala in.
“En, een onbekend persoon tegenkomen helpt dan altijd geweldig. Alyssa is de naam. Alyssa Mercer,” Hij moest haar gelijk geven, waardoor hij haar met een kleine glimlach aankeek. Alyssa Mercer dus. “Daar kan ik je geen ongelijk in geven, Alyssa.” Hij maakte zich los van de boom en deed enkele passen naar voren, enkel een meter tussen hen in bewarende. “Aangenaam, Dean. Dean Winchester.” Hij stak zijn vrij grote hand naar haar uit, wat gepaard ging met een knipoog. Hij nam aan dat ze de hand schudden zou.
“Maar, je hoofd legen.. What's the reason?” Hij passeerde haar en kwam weer tot stilstand aan de wegrand. Vluchtig wierp hij een blik achterom, maar hij nam aan dat ze niet zomaar weg zou rennen. Dean vervolgde zijn weg naar de overkant. Bij de reling hield hij halt, met zijn handen steunde hij op het ijzeren frame. Het uitzicht vanaf hier was mooi, zeker nu de lichten van de huizen het enige waren dat de donkere stad verlichtte. “Woon je hier?” Uit het niets stelde hij zijn vraag, aannemende dat ze ergens achter hem stond en zijn woorden dus wel horen zou.