A Thousand Of Stars

Sophie gooide de laatste doos bij het oud papier en liep naar de raam waar ze de gordijnen los trok. Ze moest iets verzinnen voor de ramen. Maar dat kwam vast nog wel een keer. Het belangrijkste was dat ze de stad eerst ontdekte de rest kwam later wel. Met haar handen in haar zij keek ze naar de straat. Ze had een mooie plek gevonden en was er zelfs een beetje trots op. Het was moeilijk voor haar om Frankrijk te verlaten na dat ze er 60 jaar had geleefd waar onder 40 jaar als vampier. In haar tijd geloofde ze niet in het vampieren gedoe. Maar het had haar leven gered. Ze had namelijk haar vriend vermoord. Iedereen was naar haar op zoek en toen vond ze hem. Hij had haar veranderd en daar was ze hem echt dankbaar om. Maar het was de eerste en laatste keer dat ze een relatie had gehad. De rest was enkel een scharrel geweest. En ze vond het eigenlijk niet echt erg. Zuchtend liet ze zich op de bank zakken en zapte verder. Er was tegenwoordig niet veel meer op tv, en daar baalde ze wel wat van. Misschien moest ze vandaag maar eens naar buiten gaan. Maar aan de andere kant had ze er ook totaal geen zin in. Zuchtend beet ze op haar lip waarna ze op stond en naar de koelkast liep. Daar pakte ze een flesje met rode in houd en deed de koelkast deur weer dicht. Sophie ging op het aanrecht zitten en maakte het dopje los. Kort snoof ze de geur naar binnen en likte over haar lippen heen. Ze snapte niet hoe die andere dat nep troep konden drinken. Het was nogal goor. Nee zij had liever mensen bloed. En ze dronk het al 20 jaar niet meer vers. Maar nee ze nam het mee van ziekenhuizen. Ze wist niet waarom maar ze dronk het niet meer vers. En eerlijk gezegd had ze liever vers dan dat het al wat langer stond maar alles was dan nog beter dan dat vieze troep. Gulzig dronk ze het flesje op en gooide het naar de prullenbak die ze vervolgens los maakte waar door het er in viel. De snelheid was wel heerlijk moest ze bekennen. Uiteindelijk besloot ze toch naar buiten te gaan. Maar eerst zou ze gaan douchen en wat anders aan trekken. Ze liep dan ook naar de badkamer waar ze onder de douche ging staan en zich zelf waste. Vervolgens droogde ze zich af en deed een leuke shirt en broek aan. Sophie pakte haar zwarte hakken die ze aan deed om vervolgens haar sleutels en tas te pakken en naar buiten te gaan. Daar deed ze de deur op slot en rende op een menselijke tempo de trappen af. Eenmaal echt buiten bleef ze kort staan en keek om haar heen. Kort dacht ze na waarna ze haar schouders op haalde en een kant op liep. Ze zou van zelf wel zien waar ze terecht zou komen. Het duurde niet lang voor ze bij de ingang van het park stond. Sophie liep het park in en keek om haar heen. Toen ze bij een meisje kwam die alleen zat nam ze naast haar plaats en keek haar aan. "Hey, alles goed?", aan haar accent was duidelijk te horen dat ze niet van hier was. Maar toch was haar Engels goed genoeg om haar duidelijk te verstaan.

Solance schrok even toen er een meisje langs haar verscheen. Ze had lange rode haren waar Solance meteen jaloers op werd. Zij had van die saaie blonden haren. Oke, je kon er wel wat mee doen maar op den duur begon je de kleur gewoon beu te worden. Het had niets spannends. Ze zette een glimlach op naar het meisje en fronste even. Ze zag er angstaanjagend wit uit. Ze wist maar al te goed wat dat betekende. Gelukkig had ze leren samenleven met vampieren. In Schotland, waar zij vandaan kwam, waren er verschillende vampiers geweest die haar probeerden aan te vallen, of in haar ogen, bang te maken.
Toen het meisje vroeg of alles goed was tuitte ze kort haar lippen. Tja, haar ouders sloten haar op in haar kamer, verboden haar om s' avonds uit te gaan, wat ze dan toch deed en waar ze dan meteen kwaad om werden. Als zij een vampier was geweest zou ze er niet langer over twijfelen en zou ze hun al lang vermoord hebben. Lekker uitgebreid, zodat ze de pijn konden voelen die ze haar bezorgden. Ze dacht er niet langer over na en fixeerde zich nu op de vraag van het meisje. Ze haalde even haar schouders op en zuchtte diep. "Nou, het kon beter." Gaf ze peinzend toe. Ze lachte even kort.
"Solance is de naam. En alles prima met jou?" Vroeg ze maar terug. Beter aardig dan gemeen toen tegen een vampier toch? Ze dacht terug aan haar beste vriendin in Schotland. Ze was getransformeerd geweest en zat nu vast vers mensenuid van iemand zijn gezicht af te scheuren. Ze werd misselijk bij die gedachte. Gadverdamme. Voorlopig wilde zij liever een mens blijven. Een vampier zijn leek haar veel te zwaar, je kon je niet eens met fatsoenlijk eten vullen. Maar met mensen bloed... Jakkes. Ze legde haar handen in elkaar en kneep ze hard samen. Ze staarde naar de halve maan, boven haar hoofd. Het gaf fantastisch veel licht en ze moest haar ogen tot spleetjes samen trekken als ze er recht in kon kijken. Toen ze klein was zei ze altijd tegen haar moeder: "Als ik groot ben, dan ga ik naar de maan." Waarom had ze dat ooit gezegd? Wat moest ze nou op de maan? Ach ja, ze was een klein meisje geweest. Die hadden veel fantastie.

Sophie bekeek het meisje eens goed. Aan haar hele houding en doen was te merken dat het niet bepaald goed ging. Ze had namelijk genoeg mensen kennis gekregen in al die jaren. En aan de woorden van het meisje te horen had ze nog eens gelijk ook nog. "Solance is de naam. En alles prima met jou?" Met een glimlach keek ze haar aan. "Solance, mooie naam. En met mij gaat het prima." Moest ze vragen wat er aan de hand was? Het was natuurlijk wel zo netjes. Maar aan de andere kant, het was niet haar probleem. En dat wou ze zo houden ook. Maar misschien moest het meisje er eens een keer over praten. Ze wou haar graag helpen. Eigenlijk liet ze mensen wel eens vaker praten. Misschien moest ze er maar eens haar werk van maken. Ze zag het al helemaal voor zich. Hoe ze snachtes in een kantoor zat en maar wachten op mensen. Nee dat leek haar niks. Maar aan de andere kant. Als het maar een paar keer in de week was. En maar niet de hele week door. Aangezien ze toch meer wou doen dan het gezeur van mensen te horen. "Mijn naam is trouwens Sophie Amadou" Sophie keek weer voor haar uit en tikte met haar hak op de grond. Ze wist trouwens nog niet eens wat ze ging doen vandaag. Normaal had ze de dag nou ja nacht al helemaal uit gestippeld. Maar ze was dan ook in een haast onbekende stad. Sophie keek Solance weer aan. "Vertel eens wat zit je dwars?", vroeg ze vriendelijk.

Solance haalde haar schouders zachtjes op. Toen het meisje zei dat ze een mooie naam had glimlachte ze dankbaar. Ze dacht even na. Waarom lukte het haar deze keer wel zo goed om een gesprek met een vampier te starten? Dat was nieuw. Maar misschien was deze gewoon anders. Misschien was deze niet zo moordlustig zoals al de andere vampieren die Solance ooit was tegen gekomen in haar leven. Ze zuchtte even. Ze stelde zich voor als Sophie Amadou. Ze glimlachte. Ze vond Sophie een geweldig mooie naam. Ze wist niet hoe het kwam maar ze had hem altijd mooi gevonden. "Aangenaam, Sophie." Zei ze met een vriendelijke glimlach. Sophie vroeg vriendelijk aan haar wat er haar dwars zat. Die vraag had ze eigenlijk al wel verwacht. En ze had er niet veel op tegen, ze zou het haar wel willen uitleggen. "Ach ja, ik heb al een hele lange periode ruzie met mijn ouders. Maar vandaag was echt de druppel. Ik ben weggelopen van huis. Ze sluiten me altijd op in mijn akmer omdat ik van hun s' avonds niet mag uit gaan. Maar dat is juist het geweldige hier." Vertelde Solance terwijl ze vol walging aan haar ouders terug dacht. Waarom had ze toch zo'n grote hekel aan hun? Het lag niet alleen aan het feit dat ze nooit maar dan ook echt nooit s' avonds laat mocht uitgaan. Nee, daar kon ze op zich eigenlijk nog wel mee leven. Of nee, toch niet.
Waar lag het dan wel aan? Dat ze zo over bezorgd waren? Of dat ze zo gemeen waren? Lag het daar aan? Ach ja. Ze lag zich er bij neer. Misschien moest ze vroeg of laat maar eens verhuizen. Weg bij haar ouders, ze woonde nu al lang genoeg bij hun. Misschien moest ze maar weglopen. Ja. Dat was een optie. Misschien moest ze maar een vampier worden, en haar ouders vermoorden. Nee, die gedachte ging te ver. Ze hield nog steedsvan hun. Dat wist ze. Dat was zo. Maar toch. Ze wilde ze zo vaak echt dood hebben. Misschien moest ze een huurmoordenaar in huren? Nee. Stop. Dacht ze. Haar denken sloeg op hol. Ze moest zich misschien was ontspannen. Haar hartslag ging ook meters hoog. Ze kon het voelen. Ze ademde diep uit. "Ik heb momenteel een rot leven." Zei ze en sloeg haar ogen neer. Nee, ze loog niet. In tegendeel, ze zei honderd procent de waarheid. Had ze maar een beter leven. Het kon haar niet schelen welk. Als het maar anders was dan dat van haar.
"Sophie, hoe is het leven als vampier?" Vloog er plotseling uit haar mond voor dat ze het door had. Ze had eigenlijk aan de ene kant geen spijt van wat z zojuist had gevraagd. Maar aan de andere kant wel, het was misschien was onbeschoft. Misschien had ze nog niet eens door dat Solance door had dat ze een vampier had. Ze beet zachtjes en onopvallend op haar lip en wachtte maar af op een antwoord.