Ice Ice Baby

Helemaal vrolijk liep Kira door het winkelcentrum. De glimlach was zo als altijd met geen kracht van haar gezicht weg te krijgen. Nope, all rainbows and unicorns was het in haar hoofd. Waarom zou ze zich ook druk make nom iets vandaag? Vanavond zou er een gigantisch feest zijn ter gelegenheid van een zoveel jarig bestaan van iets. Voor haar een perfecte gelegenheid om een nieuwe jurk te gaan kopen, en natuurlijk ook schoenen en die hoop. Oh ja, en niet te vergeten vanavond zou ze gewoon de tijd van haar leven gaan hebben. Voor een feestje ging ze nooit uit de weg, you only live once you know. Met dat in gedachten liep ze de eerste kledingswinkel binnen die haar aandacht trok. Voor even gleden haar groene ogen over een van de jongens van het personeel. Haar brede glimlach veranderde naar een zachtere, meer charmante glimlach terwijl ze voor bij de jongen met de gitzwarte haren liep. Hmn, de kans dat ze hem vanavond tegen het lijf zou lopen was eigenlijk stiekem best groot. En dat wist ze niet door een of andere gedachten lees truc ofzo, maar omdat er uit de achterzak van de jongen een uitnodiging stak. Lang leven opmerkzaamheid. Lichtvoetig liep ze voort naar de kledingrekken, haar ogen open houdend voor de perfecte jurk of tja iets anders wat haar oog trok. Voor enkele seconden leek het alsof ze volop tegen een voorbijganger ging knallen, maar met een snelle schijnbeweging stond ze algauw een halve meter van de man af. Kort neep ze haar ogen bij elkaar maar liep toch weer verder. Haar dag ging ze niet laten kelderen, door een of andere loser die geen ogen in zijn kop had. Kort ging ze op haar tippen staan om haar ogen verder te laten reiken dan eerst. Het meisje was niet bepaald groot te noemen, maar ze voelde zich goed in haar vel en stiekem was zei gewoon groot in klein zijn. Beat that. Na een tijdje gezocht te hebben naar een jurk vond ze er dan toch een perfecte, of meer ze staarde er naar. Hij was lichtblauw en had zwarte stippen. Stippen waren gewoon geweldig. Ze waren vrolijk, en als ze dan ging dansten dan maakte ze sommige mensen duidelijk, dat was het grappigste. De jurk was perfect voor haar, ze moest zelf niet naar de maat kijken, ze wist het gewoon. Dartelend wandelde ze uiteindelijk naar de jurk toe en nam die vervolgens van het rek af en hield deze vrolijk voor zich terwijl ze even speels wat rondjes draaide. Jup, het was zeker dit was voor haar de perfecte jurk. Plots kwam het rond draaien echter tot een einde toen ze tegen iemand aan knalde. Kom op, waarom stond iedereen nu in de weg? Ze besloot maar het onschuldige meisje te spelen en draaide zich voorzichtig om naar de man. Kira zette een voorzichtige glimlach op haar gezicht terwijl ze de jurk uiteindelijk maar gewoon vast hield. De man zag er niet bepaald echt vriendelijk uit, just by the looks of it. ‘Het spijt me.’ Sprak ze met een klein stemmetje.

Eric liep rond in het winkelcentrum, opzoek naar een geschikte kledingzaak. Hij had een jasje van adidas aan en had de kraag opgetrokken, terwijl het jasje nonchalant open stond. Ook al had Eric talloze assistentes om dit soort dingen voor hem te doen, deed hij het vanavond liever zelf. De dagelijkse sleur doorbreken van zijn vertrouwde plekjes zoals Fangtasia, en zich onder de mensen begeven. Want dat kon tegenwoordig. Het was anders dan vroeger, toen wist niemand nog van het bestaan van vampieren af, maar als sommige meisjes zich vrijwillig aan je aan boden.. Ja, daar kon Eric zeker wel aan wennen.
Meerdere geuren van mensen bereikten zijn neus zodra hij langsliep en hoewel de ene beter rook dan de ander, was er één geur die er echt uit sprong. De geur rook eigenlijk best lekker, voor de verandering. Hij volgde de geur een winkel in en merkte al snel op dat de geur afkomstig was van een vrolijk, roodharig meisje. Hij volgde haar onopvallend, en keek grijnzend toe hoe ze rondjes begon te draaien met de jurk in handen. Ze kwam zijn kant op, en ookal had Eric de beste reflexen en kon hij haar makkelijk ontwijken toen ze te dichtbij kwam, bleef hij expres staan zodat ze tegen hem op knalde. De jurk liet ze uit haar handen vallen, maar Eric ving deze op voordat de fijne stof op de vieze grond zou vallen. Het meisje verontschuldigde zich, en een charmante glimlach verscheen op Eric's gezicht. "Geeft niet." zei Eric, terwijl hij de jurk losjes in zijn handen hield. Nee, het geefde totaal niet.. Ze rook zo lekker.. Onschuldig. "Ik geloof dat deze van jou is?" zei hij vervolgens glimlachend.

Afwachtend keek ze de man aan. Kira had helemaal niet door dat haar jurk op weg was naar de grond, daarvoor was ze te hard afgeleid. Het gezicht van de man, het was te egaal, er was nergens een spoor te vinden van acne of wat dan ook. Naja, hij was ook niet bepaald een tiener meer dat zag zij nu ook wel. Maar alsnog zelfs voor een volwassen mens was zijn huid te egaal. Het wereldnieuws van enkele jaren terug had voor de meeste mensen de ogen open getrokken, het had het volk verdeelt in drie soorten. De mensen die werkelijk een onverbiddelijke haat hadden tegen deze wezens van de nacht, het soort mensen dat er gewoon mee samen kon leven en zelfs vriendschappen mee sloot, en dan het soort mensen die er een soort van fascinatie voor hadden, de ene ongezonder dan de andere. Zelf behoorde Kira in de middelste klasse, een van haar beste vriendinnen was een vampier. Voor haar maakte het niet bepaald iets uit, zolang ze plezier hadden was het allemaal goed voor haar. Deze man was dus oftewel een vampier, oftewel een hele creepy dude.
Haar mondhoeken schoten vrolijk de hoogte in toen hij vertelde dat het niet gaf. Mooi, dan kon ze zich nu omdraaien en naar huis gaan om haar jurk daar te showen aan haar ouders, en haar broers ook al deed ze dat enkel om hun te pesten. Wacht, waar was de jurk eigenlijk? Haar groene ogen schoten naar de grond, maar voor ze die hadden bereikt zag ze de blauwe stof in de handen van de man hangen. ‘Wel, bedankt.’ Klonk het vrolijk. Kira nam de jurk al snel weer over van de man en besloot uiteindelijk dat het pesten van haar broers nog wel kon wachten. ‘Ik ben Kira Nigtingale.’ Vriendelijk stak ze haar hand uit naar he. Haar groene ogen twinkelde vrolijk. Al stak ze dat stiekem wanneer ze door had dat mensen haar vrolijkheid niet konden appreciëren op de licht inval. Meestal werkte dat wel. Maar nu boeide het haar eigenlijk niet wat de man voor haar zou denken. Die had toch al door dat ze een vrolijk type was waarschijnlijk. En anders tja, nee, dan boeide het haar nog niet. Kira stond al bekend bij de mensen dat ze een losbol was, en dat ze niet gaf om wat andere van haar dachten. Als ze haar niet konden hebben, konden ze even goed vertrekken. Het meisje had genoeg vrienden die ze meestal had leren kennen oftewel door school, oftewel door de vele feestjes waar ze al naar toe was gegaan.

Het meisje stelde zich voor als Kira Nigtingale, en hij nam haar hand aan. Zijn gezicht stond serieus en zijn blik hield de hare iets langer vast dan gebruikelijk, maar al snel verscheen die charmante glimlach weer. "Eric Northman." zei hij vervolgens. Het gebeurde vaak dat mensen vonden dat hij een ongebruikelijke achternaam had, maar daar trok hij zich niets van aan. Het was een stukje van zijn achtergrond wat naar voren kwam, en waarom zou hij dat moeten verbergen?
Het was eigenlijk best vreemd hoe de ontmoeting met het meisje gegaan was, dat ze tegen elkaar opbotsten en het meisje zich gelijk voorstelde. Een normaal persoon zou geïrriteerd reageren of zich verontschuldigen en zielig wegschuifelen naar een kledingrek. Maar dit meisje stelde zich meteen voor. Ach, Eric moest toegeven dat niets hem meer te vreemd was tegenwoordig. Zeker niet sinds hij in San Fransisco woonde. "Als je me je nummer geeft, trakteer ik je later op deze avond op een drankje. Dit zijn niet de meest geweldige omstandigheden om iemand te leren kennen." zei Eric met een knipoog. Als hij heel eerlijk moest zijn had hij op dit moment geen tijd om met het meisje te praten. Hij had een Lady-friend in zijn huis die dringend behoefte aan kleding had. Haar dunne jurkje was.. per ongeluk helemaal aan stukken gescheurd. Eric zijn gezicht werd weer serieus terwijl hij om zich heen keek, en hij nam zich voor één van de verkoopsters opdracht te geven wat kleding voor hem bij elkaar te zoeken.