But fair ain't what you really need

"Paige?" Er klonk een driemalig geklop op de kamerdeur, waarna de stem van haar achttien jaar oude broer de korte stilte vulde. Voordat Paige kon antwoordden, werd de sneeuwwitte deur al opengegooid. Paige wendde haar groene ogen af van haar computerscherm. Liam - zoals haar broer heette - stond in de deuropening, waarachter ook drie van zijn vrienden te vinden waren. Ergens verwachtte ze dat haar broer en zijn vrienden haar enkel stoorden voor iets onnodigs, zoals ze wel vaker deden. Hoe vaak had ze wel niet moeten aanhoren welk meisje het hotste van de school was? Echt, deze jongens die allemaal al de volwassene leeftijd hadden gepasseerd gedroegen zich het grootste gedeelte van de dag als een paar hysterische kinderen. Al moest ze toegeven dat dit zo nu en dan ook grappig was. "Ja?" Op het moment dat Paige haar hoofd in de richting van de jongens draaide, zwiepte haar donkerblonde haren over haar rechterschouder. "We kwamen op het idee om naar het strand te gaan. Ga je mee?" Liam haalde zijn schouders op en had zijn ogen vragend op haar gericht. Oh, dus vandaag waren ze wel serieus bezig? Niet dat het uitmaakte hoe de jongens zich gedroegen, ze kon immers toch wel wat plezier gebruiken. Niet dat ze dat nooit had, want dat was helemaal niet het geval. Ze ging vaak genoeg stappen in de avond, overdag naar het winkelcentrum of iets in die richting. Voor deze avond had ze eigenlijk niets gepland, waardoor dit plotselinge en totaal onverwachte verzoek goed uitkwam. "Oh, ja, sure." antwoordde ze niet veel later, waarna er een grijnsje op haar door lipgloss glinsterende lippen verscheen. De computer was met één simpele klik afgesloten, griste haar zwarte handtas van de grond en volgde Liam, Nick en Chris de deur uit.

Met de auto die tot Chris behoorde, waren ze er al na een minuut of tien. Het strand lag buiten de stad, maar met de auto was het simpel te bereiken. Door de warme temperatuur van overdag was het rond dit tijdstip nog steeds mooi. De zon was net ondergegaan en het was rond de acht uur 's avonds. Er stond een klein briesje, wat haar losse haren af en toe op liet waaien. De drie jongens waren inmiddels ergens verdwenen en renden zonder enig getreuzel het water in. Zelf liet ze zich neerploffen op het lichtgelige zand, wat ook nog warm was van de zonnestralen die er de hele dag opgestaan hadden. Haar tas had ze ook naast haar in het zand laten vallen, die ze nu openritste. Tot haar genoegen merkte ze dat haar iPod in de tas verscholen zat. Vervolgens liet Paige de tas voor wat het was, stopte haar oordopjes in haar oren en zette een nummer op. Meestal luisterde ze naar metal, iets wat door velen raar werd gevonden aangezien ze in eerste instantie niet echt dat type leek. Ze was zo'n typisch 'normaal' meisje, dat 's avonds uitging, hield van winkelen en al dat standaard Amerikaanse meiden-gedoe. Uiteraard was ze weer totaal niet het type dat doorsloeg en als barbie de dag doorbracht. Misschien.. Een heel klein beetje. Al op al had ze een vriendelijk karakter, en dat was hetgeen wat zij het belangrijkst vond. Verder maakte het niet uit wat anderen van haar dachten. Toen een stem die niet van de jongens maar van een onbekend meisje weerklonk, trok ze één van de oortjes uit haar oor en keek op.

Met een glimlach keek ze over haar schouder heen. Het kleine Chinese joch wat uit de kinderopvang vandaan kwam, kwam op volle snelheid -voor zijn doen dan en korte beentjes- naar haar toe gerend met een aanstekelijk lachje. De grijns was niet van zijn gezicht af te slaan, als het ware. Niet dat ze het van plan was. Ze hield van kinderen, ergens. 'Elena. Liefff.' Sprak hij moeiteloos. Of nouja, toch met wat moeite maar ze kon het hem niet kwalijk nemen. Yunghui klemde zichzelf om haar been heen, heel schattig. 'Heleentje, ga toch niet zo snel jij! Ik kom nauwelijks vooruit door dit zand!' Riep haar vriendin waarvan het kind was vanuit de verte. Die liep nog op het zachte zand, niet echt gunstig. De blondine lachte en draaide haar zicht terug naar het kind. ''Laat toch los jij, gekkie. Ik gooi je het water in hoor!'' Plaagde ze hem lacherig en vrijwel gelijk voelde ze vrijheid van haar been. Een zucht niet ver van haar vandaan trok haar aandacht. ''Ben je er eindelijk?'' Zei ze, met het gevoel alsof ze een smiley hoofd waarbij ze haar tong uitstak trok. Een plagerige por kreeg ze daarvoor terug in haar zij, waarna ze verder stapte richting het water. 'Hee, dankje dat je mee wilde. Ik waardeer het van je.' Heel even schoten Helena's gedachten terug naar Santa Monica. Ze had hiervoor haar ouders moeten verlaten, maar het was het beste. Ze had er vrede mee, ze vonden het niet erg. Hoewel het niet erg gemeend had geklonken, het bullshit verhaal wat ze had op moeten zetten, toch hadden ze haar geaccepteerd met de gedachte dat het veel betekende voor haar dus moesten ze het wel doen. Nee, dat was het punt niet. Het enige wat haar hart lichtelijk brak was het punt dat ze Jace moest verlaten. Vandaar dat ze ook naar hier overgezet was, het ging volledig mis daar. Ze had nooit gevoelens voor hem moeten krijgen, maar aan moeten pakken zonder genade. Aan de andere kant, ze had hier een nieuwe missie te doen en kon ze haar vriendenkring een soort van uitbreiden natuurlijk.
'Stop eens jij, ik praat tegen je!' Kwam er ineens een stem door haar gedachten heen, waardoor ze een paar keer knipperde om weer helder te zien. ''Oh, eh, sorry.'' Antwoordde ze nog een beetje wazig en stopte toen met lopen, waarna ze naar haar vriendin gedraaid werd omdat haar schouders beet werden genomen. 'Ik vind het echt heel goed van je dat je hierheen bent gekomen, de meesten zouden zoiets niet doen, maar jij bent een doorzetter. Je hebt geen idee hoeveel collega's tegen je opkijken, ook al doen ze het tegenovergestelde tegen je. Maar ik. Je bent net mijn kleine zusje, lieve schat. Ik houd van je, no matter what. Kom hier.' De woorden deden een brede glimlach op haar gezicht verschijnen, waarna er even gauw tranen in haar ogen ontstonden. Maar tijd om die te laten vallen had ze niet, gezien ze gelijk in een stevige omhelzing werd genomen. ''Ik houd ook van jou, Scar.'' Piepte ze nogal droogjes, waarbij ze haar handen op haar rug plaatste en rustig heen en weer wreef.
Tot hun moment nogal droog werd verkloot door spetters water. Ze stonden nog te ver om gereikt te worden door de zee, dus moesten het wel spelbrekers zijn. Verbaasd liet ze haar los en zag nog net vanuit haar ooghoeken hoe twee jongens met geweld het water in plonsden en de laatste vanaf een meisje aan kwam rennen om vervolgens hetzelfde voorbeeld te volgen. Helena gromde geïrriteerd en had de neiging om iets te doen, maar werd op dat moment tegen gehouden door haar collega. Die schudde hevig van nee, maar Helena grijnsde enkel maar een paar woorden dat ze het rustig zou houden.

''Hee, was dat nou echt nodig?'' Begon ze met op een opgezette stem, maar het klonk vrij reëel omdat ze daarin getraind was. Alsof ze haar niet hoorden, gingen ze droogkloterig door en uiteindelijk werd ze helemaal natgegooid. Kletsnat kwam ze woedend teruggelopen naar haar vriendin, die enkel schouderophalend glimlachte. Met de blik I-warned-you keek ze haar toe. Fijn. Daar had ze ook geen flikker aan. ''Ik zie je nog wel, doei.'' De blondine snoof haar neus op en was van plan om het strand af te lopen, totdat ze zich bedacht dat het meisje ietwat verderop waarschijnlijk bij hen hoorde. Heel even keek ze nog om naar haar vriendin, maar die scheen haar handen vol te hebben aan het jochie wat ze mee had genomen vanuit de kinderopvang. Tsja, dat was haar undercover bijbaantje dus waarom ook niet. Binnen no time was ze bij het meisje, wat in haar ogen even oud was als haar, in de buurt gekomen. Ongeduldig schopte ze een hoopje zand met haar inmiddels ondergezande voet over het meisje haar benen heen. Haar gezicht was verleidelijk, maar ze kon het haar niet kwalijk nemen voor wat de jongens deden. Bovendien leek ze het type niet die hen commandeerde om mensen expres nat te maken, dat was gewoon jongens-eigen. Al was dat op die leeftijd gewoon niet grappig meer, kinderachtige jochies. ''Geweldige vrienden heb jij.'' Snauwde ze bijna, maar probeerde zich in te houden. Aan de toon van haar stem te horen was het wel duidelijk dat ze het over haar uiterlijk had. Haar haren waren stijl naar beneden gevallen, eyeliner uitgelopen gezien die allesbehalve waterproof was. Haar witte shirtje scheen door, waardoor haar beha en ontblootte huid tevoorschijn kwam. Verder was haar korte skinny jean, die net tot het middenstuk van haar bovenbenen reikte nog donkerder dan zijn originele kleur. Teenslippers vond ze niet zo heel erg, gezien die altijd wel nat zouden worden hier op het strand. Voor de rest had ze mazzel dat ze niets bij zich had, geen GSM, geen handtasje. Niets. Alleen zichzelf. Helena schraapte geïrriteerd nogmaals haar keel en kwam wat meer naar haar toe gebogen, waardoor ze de zon voor het meisje bedekte en beter in beeld kwam.