One for the money, two for the show. I love you honey, and so I'm finally ready to go.

Verlaten liep Carmen wat door het stadspark door van San Fransisco. In haar handtas zaten slechts enkele bezittingen, haar koffers en piano waren nog op het vliegveld achtergebleven. Dat mocht, ze zaten veilig in een enorme kluis, die ze na veel geld, veel drank en veel uurtjes later uiteindelijk had mogen huren. Zonder borg. Deze mensen waren nu al ontzettend aardig voor haar. Ze zuchtte wat. Slechts gehuld in een zwarte, doorschijnende panty, een zwart jurkje en hoge ‘heels’ was het behoorlijk koud buiten. Gauw keek ze eventjes op haar horloge en zag dat over enkele minuten de volgende dag zou beginnen. Uit haar handtas pakte ze haar iPod en deed de oortjes in haar ogen. Ze zette het ding zachtjes, zodat ze ook nog geluiden van buitenaf kon waarnemen. En dat zou wel moeten, want het was niet verstandig om als meisje in een donker park te lopen.
Maar ze was niet bang. Carmen was nergens bang voor. Ja, voor bepaalde gevoelens: in de steek gelaten worden, onder andere. Ze hield er van om ’s nachts een beetje rond te lopen, in het zachte maanlicht. Het was een mooie maan, hij was helder en helemaal vol. Als weerwolven bestonden, hadden die vanavond hun nacht. Ergens, in haar hoofd misschien, hoorde ze een wolf huilen, maar al gauw besloot ze dat het haar verbeelding maar moest zijn. Waarom zouden er wolven zitten in een park? Het was nogal vrij onlogisch. Dat ze zouden zitten in het natuurgebied, ja, dat was misschien logischer, maar niet hier.
Na een tijdje zo nadenkend gelopen te hebben, werd ze het zat en nam ze plek op een bankje. Het was aan een klein meertje, meer een soort vijver. De maan werd erin weerschenen en gaf een prachtig effect. “ She says you don't want to get this way. Famous, and dumb, and no age. Me, I'm dying…” fluisterde ze zachtjes en sloot haar ogen. Ze peuterde wat aan haar nagelriemen. Langs haar kwam een groepje jongens, maar ze negeerde hun geroep. Ze had er geen boodschap aan, het waren tieners. Wat wisten ze nou?

Seven was één van die jongens, van die jongens die zwierven over straat omdat ze niet genoeg geld hadden om hun tijd door te brengen in een discotheek of bar maar niet naar huis wouden. Één van die 'hangjongeren' waar veel het over hadden, vandalen, mensen die troep maakten... Je kon alles over hem en zijn levensstyle zeggen, maar zolang je hem niet kende, mocht je geen oordeel vellen.
Achter iedere harde of arrogante persoonlijkheid zat een reden waarom ze zo waren. Zo ook bij Seven en zijn vrienden. Als iemand hen een regel of wet oplegden, schopten ze er net zo lang tegen aan tot de wet voor hun niet meer gold.

Toen ze lachend en zingend langs de bankjes in het park liepen, werd Seven zijn aandacht getrokken door een meisje. Een meisje... Alleen in het donker. Dat was niet slim. Hij keek naar zijn vrienden, gebaarde ze dat hij later zou komen en liep haar kant op. "Mag ik naast je komen zitten?" hij zette een vriendelijke glimlach op, maar het was moeilijk om te zien of het echt of gespeeld was "Het is veiliger om niet alleen in het park te zitten."

Ze keek de jongens na, idioten. Wat dachten ze wel niet? Carmen schudde een beetje met haar hoofd en deed eventjes haar ogen dicht. Een opkomende hoofdpijn bonkte in haar hoofd. In haar tas zocht ze naar een asprientje. Toen ze deze eenmaal gevonden had, spoelde ze het asprientje door met de flacon whiskey die in haar tas zat. Ze schudde eventjes met haar hoofd, het was nooit heel erg slim om alcohol met medicijnen te gebruiken, maar om nou water uit het vijvertje te gebruiken…ja,dat zou vrij ranzig zijn. Opeens hoorde ze iemand naderen en haar hoofd schoot omhoog. Het was een van die jongens uit de groep. Een bepaald soort ongemakkelijkheid verspreidde zich door het lichaam van Carmen.

De jongen vroeg of hij naast haar mocht komen zitten en vertelde haar dat het niet slim was om hier in haar eentje te gaan zitten. Een glimlach ging over het gezicht van Carmen. “Ja, maar als je geen andere plek hebt om te gaan slapen, is dit wel een geschikt alternatief denk ik zo” ze haalde haar schouders op “Het is niet anders, hooguit voor één nachtje.” Ze bekeek de jongen goed, tenminste, tot zover de duisternis haar dat toeliet. Hij was knap, vond Carmen, en waarschijnlijk ook best aardig, anders was hij niet teruggekomen uit de groep. Ze schoof een klein stukje op en klapte zachtjes met haar hand op de bank. “Kom maar zitten hoor, deze bank is immers van iedereen, toch?”

"Geen andere plek om te slapen?" herhaalde Seven toen het meisje klaar was met spreken, hij haalde zijn schouders op "Klinkt herkenbaar." hij kon haar moeilijk naar een veilige plek brengen als ze hier toch weer zou komen, jammer, hij wist hoe zijn vrienden waren. Die zouden zulke meisjes lastig gaan vallen, gewoon omdat ze niet beter wisten, misschien zou Seven door de groepsdruk zelfs mee doen.
Seven was met opzet in de schemering van de lampen gaan staan, hij wou niet gezien worden als één of andere engerd, hij was hier juist zodat die niet op haar af zouden komen. Het was bijna niet te geloven, maar veel mensen waren bang voor hem.
Dankbaar glimlachte hij naar haar toen ze hem toestemming gaf om bij haar te zitten, hij ging dan ook voorzichtig zitten, niet te dichtbij. Hij ging zich altijd ongemakkelijk voelen als mensen te dichtbij hem waren. Hij wist nooit hoe hij zich echt moest gedragen, dus meestal gedroeg hij zich zoals het hoorde, maar op zeldzame momenten als deze was hij gewoon zichzelf.
"Dus... Wat brengt je hier?" hij sprak zacht, alsof iets hem er van weerhielt om de stilte helemaal te doorbreken.

Carmen knikte bevestigend. “Nee, ik ben hier net aangekomen, ik heb echt geen idee waar ik moet slapen, alle hotels zaten helemaal vol, wat me ook wel weer sterk lijkt maar goed…” Carmen haalde haar schouders op en wreef zachtjes over haar hoofd. De jongen naast haar vroeg ook wat, wat haar hier bracht. “Ik ben op de vlucht” zei Carmen prompt. Ze ging er niet om heen draaien, ze was immers ook echt op de vlucht. “Ik ben gevlucht uit New York. Daar zijn een aantal mensen die mijn aanwezigheid daar niet zo waarderen. Hopelijk doe jij dat wel?” En ze stuurde een gemeende glimlach naar de jongen toe. “Maar goed, we zijn nu hier en niet daar. Dat komt wel op z’n pootjes terecht.” Carmen woelde eventjes door haar haren en leunde eventjes ontspannend naar achteren. Als het niet van hout was geweest had de bank best comfortabel gezeten. En ze had het best koud. De kippenvel op haar huid was te zien, ook al was het redelijk donker. “Nou ja, anyway, mijn naam is Carmen…” begon ze en ze stak vriendelijk haar hand uit “En wat is jouw naam precies? En wat brengt jou hier, zei je nou net dat het herkenbaar was dat je geen plek had om te slapen? Hoe dat zo?”