When you love life, life will love you back.

Niall plofte neer in de zetel. Hij had barstende koppijn van Marisol die de hele tijd zijn kop er af zaagde. Hij had zojuist verschrikkelijke ruzie gehad met haar, en ze was het afgebold. Ergens vond Niall het geweldig, dat hij eindelijk rust had. Maar aan de andere kant vond hij het ook best rot voor haar. Ze was ten slotte nog maar zestien, het was normaal dat ze zo vervelend was. Maar toch... Hij sloeg zijn handen even voor zijn gezicht en een diepe zucht verliet zijn keel gat. Hij had echt nood aan ontspanning. Misschien moest hij maar eens de stad uit. Hij was de laatste tijd alleen maar naar clubs en feesten gegaan, dat soort dingen. Het kon ook daarnaan liggen dat hij nu zo veel hoofdpijn had. Ja, een wandeling zou hem goed doen.
Niall ging eerst rustig de trap op naar boven, om iets comfortabel aan te trekken. Hij zocht in zijn rommelige kledingkast naar enig teken van iets leuks en comfortabels. Het was lastig, als alles er als een zootje bij lag. Hij hoorde zacht geblaf. Het was Dexter, zijn kleine border collie van vier die zich was gaan verstoppen toen Marsiol en hij ruzie maakten. Hij kwam zijn kamer binnen getrippeld. Eindelijk nogiets fijns om te zien. Een glimlach sierde zijn lippen, en hij liet zijn gewicht vallen op het bed. Dexter sprong boven op hem en begon zijn handen af te likken. Hij grinnikte. "Heb je zin om te gaan wandelen?" Vroeg Niall en aaide zijn maatje over zijn hoofd. Dexter blafte kort en sprong van het bed af. Niall kleedde zich rap om. Hij trok een wit shirt aan, met een zwart vest er over aan. En ten slotte trok hij een zwarte strakke broek aan en liet hem iets lager dan nodig was rond zijn heupen hangen. Hij ging zijn kamer uit, liet de deur open staan. Niall wandelde rustig de trap af en ging zonder nog iets anders te doen het huis uit. Als Marisol terug zou komen - wat ze waarschijnlijk niet zou doen, ze logeerde wel vaker bij vriendinnen zonder er iets van te zeggen - zou ze wel door hebben dat Niall niet thuis was. Dexter ging in een hard tempo de straat over, en Niall moest hem achter na gaan lopen om hem niet uit het oog te verliezen. Eens zien, waar kon je nou naar toe gaan? Hij was een keer buiten de stad geweest, met een vriend van hem, zijn vriend was dronken geweest en wilde naar herten gaan kijken. Niall was degene geweest die zich had moeten opofferen om met hem mee te gaan. Niet dat hij dat bepaald leuk had gevonden, maar het was wel een hilarische herinnering om aan terug te denken. Samen met Dexter ging hij een afgelegen weggetje in, rustig door het bos. Hij voelde zich al meteen een stuk rustiger worden. Het gebeurde al door de omgeving zelf. Dexter snufelde even aan een boom en liep daarna weer rustig verder.
In de verte zag hij een meertje liggen. Perfect. Niet om een duik te nemen, maar gewoon om even te ontspannen. Hij zette zich in het gras, en Dexter kwam meteen naar hem toe lopen. Hij had iets gevonden en droeg het met zijn mond. Ach ja, hij had veel vertrouwen in zijn hond en liet hem maar doen. Hij ging er een stukje verder op liggen kauwen. Hij grinnikte even voor zijn malle hond. Niall keek op toen hij een meisje in het zicht kreeg. Hij glimlachte naar haar, maar hij dacht niet meteen dat het meisje dat gezien zou hebben. Hij stond op en liep naar haar toe. "Hee," zei hij vriendelijk. Hij glimlachte. Hopelijk was dit een goede eerste indruk op haar.

Zijn ogen ontmoette die van het meisje, zijn mondhoeken krulden omhoog en een vriendelijke glimlach verscheen op zijn lippen. Zijn ogen gleden over de blonde haren, het slanke lijf, van het meisje. Ze zag er goed uit. Maar hij ging zichzelf nu niet opdringen. Hij was niet echt in de stemming. Hij glimlachte bij haar vrolijke reactie. Het was altijd fijn als je in contact was met een vrolijk iemand dan met een slechtgehumeurd persoon. Hij wist er genoeg van, hij leefde er iedere dag mee.
Dexter kwam naar zijn voeten gelopen en staarde met grote puppy ogen naar het meisje. Nieuwe mensen waren voor hem altijd heel interessant. Een zacht gegrinnik kwam tussen zijn lippen door, en hij richtte zijn blauwe kijkers terug op het meisje. Ze bood hem aan langs haar te komen zitten. Dat liet hij zich geen tweede keer zeggen en zette zich langs haar. Een diepe zucht verliet zijn keel gat. Ze stelde zich voor als Eleanor. Eleanor Rivendell. Op zijn lippen werd een brede glimlach getoverd. Prachtige naam. "Mooie naam." Zei hij eerst. Niall stopte zijn handen in de zakken van zijn vest en sloeg zijn ogen even neer. "Ik ben Niall. Horan." Grinnikte hij.
Vroeger, toen hij in Engeland leefde, was hem aangeleerd je altijd voor te stellen met je voor - en achternaam. Belachelijk eigenlijk, vond hij, maar je moest daar nu eenmaal doen wat ze van je wilden. Hij kon zijn geluk nu niet beschrijven. Hoe blij hij was nu hij daar weg was. Weg van zijn ouders, weg van zijn tante. Weg van Candice... Candice, die naam had hij al lang niet gehoord. De laatste keer dat hij een gesprek met haar had gevoerd was twee dagen voor zijn vertrek uit Engeland. Ze hadden vreselijke ruzie, om iets wat Niall zich niet meer kon herinneren. Het was iets heel vervelends geweest. Iets waar Niall heel kwaad om was geweest. Normaal onthield je dat soort dingen. Hij keek terug op naar Eleanor. Het gebeurde wel vaker dat hij vergat dat hij in een gesprek met iemand zat. Het was zo'n vervelende eigenschap van hem.
Ze vroeg wat hem hier bracht, daarbij haalde hij zijn schouders langzaam op, terwijl er een zucht uit zijn keel ontsnapte. "Ik heb een erge ruzie met mijn zusje gehad, ze is het afgebold. Ik dus ook." Vertelde hij en dacht terug naar Marisol. Zo lang ze maar niet weer de straat op ging, op zoek naar drugs en dat soort dingen. Hij had het haar al vaker verboden, maar ze luisterde niet. Ze voelde zich er 'beter' door, zei ze altijd. Jammer, want zo herkende hij haar amper. Waar was die lieve, vriendelijke Marisol gebleven? Waar was Marisol naar toe? Hij stelde zich er verder geen vragen bij, en schudde Marisol van zich af. Het was haar keuze, niet die van hem. Hij moest echt stoppen met zo over bezorgd te zijn over iedereen. Even keek hij naar boven. Geluiden van zingende vogels, wind die door de bomen streek, gingen door hem heen. Het was hier anders dan in de stad. Heel anders. Misschien moest hij hier vaker komen, het was ten slotte best fijn om hier even te zitten. Niet tussen allemaal gekke meisjes die rond je heen dansten. Hij keek opzij naar Eleanor en glimlachte kort. "Ze draait wel bij. Maar hoe zit het met jou?" Vroeg hij terwijl hij zich geïnteresseerd meer naar haar toe richtte. Hij kon nu beter genieten van haar gezelschap, dan de hele dag alleen in je huis rond te lopen. Dexter kwam aan zijn voeten snuffelen een daarna aan die van Eleanor. Niall grinnikte en aaide hem over zijn kleine, maar zachte hoofdje. Dexter legde een stok neer en ging in een speelse houding zitten. Niall wist wel wat hij wilde. Hij pakte de stok in zijn handen en gooide he met veel kracht ergens tussen de struiken. Dexter dook er in en ging op zoek naar de stok. Geweldig, zo'n hond hebben. Daar mee kon je geen ruzie maken. Of ja, Niall toch niet, honden waren je beste vriend.

Kort hield Niall zijn hoofd even schuin en keek het meisje bezorgd aan. Nadat ze vertelde dat ze ruzie had met haar ouders, verdween haar glimlach. Hij downg zichzelf er niet naar door te vragen, maar dat was moeilijk. Toch hield hij zijn mond.
Hij grijnsde toen ze vroeg of hij voor de rest van de dag nog iets te doen had. Nee, dat had hij niet, in tegendeel. Nadat ze vroeg om een rondleiding kon Niall geen ander antwoord bedenken dan 'ja, natuurlijk'. Toch bedacht ze zich nog snel ergens. Niall schudde snel met zijn hoofd. "Graag." Zei hij, zijn mondhoeken krulden om hoog en een grijnsje speelde met zijn lippen. Zijn ogen ontmoette de hare, en even bleven ze elkaar gewoon aankijken. Eleanor had hele mooie ogen, hij hoopte dat ze dat wist. Even wende hij licht grinnikend zijn ogen af en stond op. "Zeg maar, wat zou je willen doen?" Vroeg hij met diezelfde grijns en ging even kort met zijn handen door zijn haren. Wat zou hij haar kunnen laten zien? De Beach-Club was wel tof, die had Alyssa aan hem getoond toen hij hier nieuw was, en zoals ze had gezegd was het daar echt heel tof geweest. Maar die was wel pas wat later op de avond open, dus zou Eleanor in dit geval de hele dag met hem opgescheept zitten. Maar ze moest de Beach-Club dan toch wel zien, dat was een van de leukste dingen die je hier in San Fransisco kon vinden.
Niall kwam tot de conclusie dat hij Dexter helemaal uit het oog was verloren. Hij draaide zich even om. "Dex?" Riep hij met een strenge, maar nog steeds liefdevolle stem. Dexter kwam na een paar seconden hard aangelopen, met een of ander dier in zijn bek zitten. Dexter kwam voor hem zitten en keek hem trots aan. Niall haalde een wenkbrauw op en grinnikte. "Ben je trots omdat je een konijn hebt vermoord?" Vroeg hij waarop een licht gegrinnik volgde. Hij keek even op zij naar Eleanor en glimlachte. Zou zij ook een hond hebben? Niall ging op zijn hurken zitten en aaide Dexter over zijn grote maar knappe koppie. Dexter stak zijn tong uit zijn bek en legde zich even neer op de grond terwijl hij de laatste knabbels van het konijn deed. Niall trok kort een grimas en rolde even met zijn ogen, en liep terug naar Eleanor toe. Nog altijd zat er een grijnsje op zijn lippen. Dexter liep hijgend naar hem toe en keek hem met grote ogen aan. Niall ging op zijn hurken zitten en speelde met de oren van Dexter. Hij kon er niets aan doen, hij was gewoon gek van de hond en kon er echt nooit af blijven. Maar natuurlijk moest er ook tijd voor andere gemaakt worden. Maar als Niall naar die grote ogen van de hond keek, vroeg hij er ook echt wel om. Dexter had genoeg aandacht gehad en wandelde naar Eleanor toe, en snuffelde aan haar benen. "Heb je ook een hond?" Vroeg hij vragend, maar vriendelijk terwijl er een grijnsje met zijn lippen speelden. Tijd met Eleanor doorbrengen zou hij niet erg vinden. Ze zag er vriendelijk en rustig uit, iets wat hij op het moment echt nodig had plaats van zijn dronken vrienden die lachten met iedere bewging die er gemaakt werd. Hij zette zich weer even terug lanngs haar en keek haar verwachtingsvol aan.

De blonde jongen sloeg zijn ogen even lachend neer en ging met zijn hand door zijn haren. Hij wilde heel graag iets gaan drinken, maar dan zou hij wel eerst van Dex moeten afkomen. Maar ach, hij woonde hier niet ver vandaan, en als het aan hem lag moesten ze toch die richting uit. Hij lichtte zijn ogen terug op naar haar.
"Natuurlijk wil ik dat." Sprak hij waarna hij kort naar Eleanor had geglimlachd.
Toen ze vertelde dat ze geen hond had, knikte hij even. Een hond ter beschikking hebben was echt heel fijn, het hielp je met veel dingen. Je was nooit alleen, je had een schouder om op te huilen als je ongelukkig bent, en je hebt een beste vriend. Ten minste, dat was hoe het er bij Niall aan toe ging. Zijn gedachten gleden weg naar zijn vroegere leven in Engeland, waar hij Dexter cadeau had gekregen van zijn vriend Pete, het enigste wat hij nog miste aan zijn vroegere leven daar. Wat hij zoal niet miste waren Candice, zijn ouders, en gewoon het rotleven daar zelf. Zijn ouders hadden hem altijd gedwongen later met Candice te huwen, zonder dat hij dat zelf wou. Candice was alles behlave zijn type geweest. Oke, ze was knap geweest, maar haar karakter...
Ze was het type meisje geweest die er niet tegen kon als je met een ander praatte, die leerlingen die lager op een ranglijst stonden vierkantig uit begon te schelden, zich beter vinden als de rest. Hij had nooit begrepen waarom zijn ouders dat nooit in haar gezien hadden. Maar dat was verleden tijd, daar moest hij nu niet aan tergdenken.
Hij werd uit zijn gedachten getrokken door Eleanor's stem, die hem meteen weer aan het glimlachen hielp. Ze vroeg of hij hier feestbestemmingen kende. Ja, natuurlijk, dat was het enigste interessante hier. Zijn mondhoeken werden lichtjes omhoog geduwd en een klein grijnsje speelde met zijn lippen. "Bof jij even." Nadat hij had gesproken grinnikte hij kort en gleden zijn ogen voor de laatste keer over Dexter heen. "Als het aan mij ligt, moeten we toch die kant op, dus kan ik Dexter nog even thuisbrengen." Sprak hij liefdevol en wreef zijn hond over zijn hoofdje terwijl die hem met grote ogen aankeek. Hij wist wel dat hij niet naar binnen wou, maar hij zou een beetje in de weg lopen tijdens een rondleiding. Dus het beste was dat hij Dexter thuis zou laten.
Niall ging automatisch voorop en liep in de richting die hun naar zijn huis hielp. Niet veel later kwam de stad terug in zicht, en kon hij zijn wit-grijze huis al spotten. De jongen stak zijn sleutelgat in het gat van de deur maar vreemd genoeg was hij al open. Hij fronste lichtjes. Shit, er was toch niet ingebroken...? Niall opende voorzichtig de deur en tuurde rond. Marisol zat huilend in de zetel en stond meteen op toen ze hem in het zicht had. "Niall!" Zei ze en rende naar hem toe waarna haar armen om hem zijn hals heen geslagen werden. Dit was hij niet gewoon van zijn kleine zusje, maar het was wel eens fijn om respect van haar te krijgen. Dit moest raar voor Eleanor zijn, dus duwde hij Eleanor even van zich af. De tranen die tegen haar wangen plakten, maakten hem een beetje ongerust. "Wat scheelt er?" Marisol deed een vlugge blik op Eleanor, maar zei nog niets. "Iedereen heeft me in de steek gelaten. Jij bent de enigste die ik nog heb, het spijt me zo van die ruzie." Zei Marisol en veegde haar tranen snel weg. Niall keek haar vragend aan. Wat bedoelde ze? Ze had eindeloos veel vrienden. [icolor=white]"Het geeft niet."[/color] Zei hij kort en liet Dexter wat water drinken. Niall keek even naar achteren naar Eleanor. "Marisol, dit is Eleanor. Eleanor, dit is Marisol." Stelde hij de twee aan mekaar voor. Marisol knikte kort en deed haar best om te glimlachen. "Hallo."