Life is just one reminder

Met een kop koffie en een krentenbol zat het meisje op een bankje aan het water. Georgia keek uit over het landschap, achterovergeleund op het bankje sloeg ze gade hoe de boten één voor één voorbij dreven. Ze volgde ze met haar donkere grijsblauwe ogen en wist dat ze niet langer wakker kon bliven als ze zo bleef zitten. Ze nam een slok koffie, maar spuugde het meteen weer uit toen ze merkte dat hij koud geworden was. Het bekertje zette ze naast zich neer en de krentenbol at ze op. Overal naast en voor haar was rust. En rust alleen. Achter haar echter, klonk gelach, gegorgel, gerommel, gegiechel, voetstappen...Kortom, alles wat je hoort in een druk winkelcentrum. Georgia stoorde zich er niet aan en bleef de boten nakijken.

"Nee! Laat me niet alleen, ga niet weg!" Tranen stroomden over aar wangen terwijl ze haar moeder bij de jas greep. Haar moeder keek haar streng aan en zuchte. "Georgia, luister nou! We blijven maar een paar uurtjes weg! We komen echt nog wel terug hoor!" Haar moeder rolde even met haar ogen en voegde erachteraan: "Als je soms dacht van niet..." Georgia's vader keek even naar haar moeder met een Moet-dat-nou?-blik in zijn ogen. Maar ze keek Georgia alleen even koud aan en sloeg Georgia's handen van haar jas. "Georgia! Je bent nou bijna dertien jaar, kun je echt nog niet zonder ons?!" Georgia beet op haar lip. Ze wist dat haar ouders niet terug zouden komen, dat voelde ze gewoonweg aan. Ze haatte haar moeder, maar het was wel haar moeder en hoe koud ze ook mocht zijn, ze had haar leven te danken aan haar omdat ze haar had voortgebracht. "Alsjeblieft! Papa, mama, blijf hier!" smeekte ze. Maar het had geen zin. Haar moeder gaf een tik op haar handen zodat ze losliet en nam haar vader bij de hand. Ze vertrokken. Georgia ging op de bank zitten en wachtte. Ieder ander kind zou overeind geschoten zijn en ik-weet-niet-wat gedaan hebben zoals een zak chips leeg eten en in haar moeders spulen snuffelen. Maar Georgia wachtte alleen maar. Tranen stroomden over haar wangen en ze snikte af en toe. Haar hoofd lag in haar handen. En na een paar uur zoals ze verwacht had, hoorde ze auto's stoppen voor haar huis. Ze had kunnen denken dat haar ouders weer thuis waren, maar het detail had ze wel opgemerkt. Het waren meerden auto's. Er kwam beweging in Georgia en ze stond op. Niet omdat de bel ging, maar om in de bezemkast te kruipen. Na een paar minuten hoorde ze gebonk en uiteindelijk gekraak, politiemannen kwamen binnen en keken overal rond, behalve waar ze moesten zoeken. Ze hoorde een paar mannen, die overigens akelig dichtbij stonden, spreken. "Ze hebben toch een dochter? Waar is die dan?" Zei de ene verontwaardigd. "Hadden." verbeterde de ander hem. Georgia kon alleen maar denken dat haar gevoel haar opnieuw niet bedrogen had. Haar ouders waren dood.

Georgia schudde langzaam haar hoofd en zuchtte. Dat was allemaal verleden tijd. Ze stond op en rekte zich uit. Haar ouders hadden een heleboel geld in huis laten liggen en daar had ze eten van gekocht, op haar dertiende had ze een bijbaantje genomen en op school zeiden de leraren soms "Georgia, morgen wil ik je spreken, dan is er iemand voor je." De volgende dag kwam ze dan nooit. Wel meer spijbelde Georgia als haar gevoel haar zei dat de volgende dag de politie kwam. Georgia draaide zich om naar de massa van mensen. Ze wist het niet zeker maar ze leek een blik te voelen, alsof iemand naar haar keek. Georgia draaide zich om en keek de persoon strak aan. Als iemand naar haar keek, voelde ze zich meestal bedreigd.