The promise of return.. (ACT II)

De reis naar San Francisco had haar vermoeid, al waren ze er met spoed heen gereisd via helikopter. Haar brein werd er niet beter op en zouden operatief verbeterd moeten worden. En waarschijnlijk zou ze nog lange tijd daar moeten blijven. Om haar tot rust te brengen, gezien alle bezorgdheid en de black-outs die zich in haar geheugen bevonden hadden ze haar een narcose gediend om de helikopter vlucht relaxed te doorkomen. Vervolgens zou ze daar genoeg rust krijgen tot de operatie begon. Al was dat hooguit twee dagen, enkel om aan de omgeving te wennen, de verandering van verpleegsters en om rustig weer clean te worden. Om nu een vlucht en een operatie achter elkaar te doen was te link, gezien ze ook voedsel en drinken nodig had.
Zodra haar lichaam aangaf dat ze het zou redden hadden ze de operatie uitgevoerd. Lang maar geslaagd. De ginger had het overleefd en lag inmiddels heen en wel op de kamer. Na een aantal uren, continu controle van de zusters, aangeboden water en rust kwam er uiteindelijk al wat meer tot haar geheugen door. De zwarte gaten vulden zich heel langzaam op. Haar was geadviseerd dat het nog wel een lange tijd zou duren, maar de kans was groot dat ze hooguit alles terugkreeg. De jongens die haar in Santa Monica hadden bezocht kwamen ook onder andere in haar herinneringen voor. Misschien nog wat schemerig en vaag, maar het kwam wel. Ze had gewoon nog wat meer slaap nodig, gezien dit allemaal heel uitputtend was. Plus het feit met gebroken bovenbenen, gekneusde pols en net een operatie achter de rug was het beter om het voor vandaag te laten en te genieten van het uitzicht. Ze zat pittig hoog, wat uitzicht gaf op het strand. Des te langer ze naar de golven van de zee keek, vielen haar ogen steeds meer dicht. De blauwe pupillen verdwenen langzaam maar zeker achter de dichtgaande oogleden.

Met een gil schrok ze wakker, waarbij ze overeind in haar bed schoot. Dit pikten haar gewrichten niet en gaven gelijk een tegenstribbelende pijn, maar toch deerde haar dat niet zoveel. De roodharige meid was haast overal bezweet, zelfs sommige plukjes plakten aan haar huid vast. Vooral de ziekenhuis kleding was niet los te scheuren van haar huid af zodra ze ook maar een minste geringste maakte. Een zuster kwam naar binnen, checkende wat er aan de hand was. Toch schoot de kalme, ergens bezorgde stem van de dame langs de meid voorbij. Het enige waar ze aan kon denken waren de roddels over Christian, hoe hij door een ambulance aangereden was en voor dood was laten liggen. Ze hadden hem niet meer kunnen redden, dat was wat er rondging in het vorige ziekenhuis plus het feit dat er hier zelfs af en toe over gesproken werd. Vannacht had ze daar een nare droom over gehad, zag het precies voor zich hoe het was gebeurd al hing dat helemaal van haar eigen fantasie af, en de neiging om te helpen was groot maar ze kon er maar niet bij. De mensen menigte was te groot en zij was te zwak om er doorheen te dringen, terwijl ze toch toekeek hoe hij doodbloedde. Zodra zijn lichaam omgedraaid werd door een man die wou voelen voor een hartslag, doorboorden zijn ogen door de hare en dat was het einde. Ja, zo was het gegaan en het schrok haar af. ''Het gaat, laat me met rust.'' Bromde ze, zodra het tot haar doordrong dat de dame inmiddels haar rug streelde om kalmte te bieden.

De dagen gingen maar langzaam voorbij, toch lukte het aardig met af en toe gesprekjes aan te knopen met verpleegsters waar ze langzaam aan haar vertrouwen in had kunnen leggen. Sommigen die haar genoeg rust boden en de juiste woorden, houding wisten te gebruiken raakten haar eerder dan koudbloedige verplegers die niets om haar geven. Enkel en alleen maar om de attitude waar ze van hadden gehoord vanuit Santa Monica. Vooroordelen, ze kon geen fuck in dit bed, wat moest ze hen aandoen? Daarvoor hoefden ze nog niet hardhandig haar in bad te stoppen en tot koudens aan toe in te laten zitten. Ze had een hekel aan zulk soort mensen, die zou ze nog veel harder willen terugpakken dan dat ze bij haar hadden gedaan. En hoewel haar attitude wel wat gezakt was door al dit gebeuren, kon ze er heus wel wat van. Zolang ze maar de mogelijkheid had om het überhaupt te verrichten.
Eén van die hardhandige verplegers had vandaag het zicht over haar, die het er ook niet bij liet zitten om haar pijn te doen zodra ze om hulp vroeg of iets nodig had. Als het even kon gaven ze zelfs een overschot aan medicijnen om haar langer te laten slapen, enkel omdat slaap altijd de schattigheid terugbracht in het uiterlijk van de persoon. Maar ze liet het dit keer niet toe. Binnen een fractie van een seconde had ze de spuit gepakt, het buisje waarin ze het ieder moment in zou spuiten vastgegrepen en het naar haar gezicht gericht. ''Durf het en ik sla je for real.'' Ze werd agressief. Of het nu kwam omdat ze met de minuut steeds meer heelde, al ging het natuurlijk heel langzaam qua proces, of dat ze gefrustreerd raakte van het feit dat ze zo alleen was. Of misschien omdat Christian weg was. Waarschijnlijk een combinatie van het alles en ze er niet tegen kon dat haar vriendje niet meer leefde. De zuster snoof haar neus op, vroeg de spuit terug zodra Esther er eigenhandig wat uit gespoten had en stopte het waar het hoorde. ''Nu opgerot.'' Spuwde ze even harder terug en stak daarna pesterig haar tong uit. Iets anders kon ze toch niet. En om nu haar net gekregen water te verspillen had ook weinig zin, gezien de dorst die ze had. Van dat soort types kreeg ze haast bijna niets, ook al drukte ze wel honderd keer op de knop. Zodra ze een slokje had genomen draaide ze zich voorzichtig om en probeerde voor de zoveelste keer slaap terug te pakken.

De avond was gevallen, na een aantal dagen. Een paar rottige dagen, ze voelde zich totaal niet meer op haar gemak. De mensen die ze onderhand had leren vertrouwen kwamen steeds minder te werken of dat leek maar zo omdat de tijd zo ontzettend sloom ging. Het heelproces ging zo ontzettend langzaam, ze kon er haast niet tegen. Zodra er een verpleger langs was gelopen en de geluid van passen de hoek ergens verderop omsloegen, was het volledige stilte. Esther zag het volledig niet meer zitten. Wat had ze nog te zoeken hier op aarde? Het enige was Die Hard, maar de helft kwam niet eens meer opdagen. Ze wist wel haast al zeker dat ze ergens hun eigen pad waren gegaan, vooral omdat de leidster niet meer op kwam dagen. Ze wist niet eens of ze het nieuws wel wisten over haar, al kon ze evengoed begrijpen dat ze het geld niet hadden om van Santa Monica naar San Francisco te reizen, alleen maar voor haar. Ja, ze begreep het hartstikke goed. Met rode doorgelopen ogen sloeg ze de deken van zich af. De roodharige meid zag er niet uit, alles zat in het verband of gips, ze kon er geen fuck mee. Toch was ze nu wat dwarser en probeerde ze langzaam op te staan. De pijn in haar pols negeerde ze zodra ze die op de rand van het bed zette om daar op te leunen. Rustig maar zeker sloeg ze haar benen over de rand heen en zocht evenwicht. Na al die dagen, nee zelfs weken in bed was er geen enkele balans meer in haar te vinden. De kans om flauw te vallen was groot als ze nu op zou staan, toch kon ze het niet weerstaan. Esther zocht grip aan de muur en negeerde alle pijn die zich overal bevond. Hoofdpijn ontstond in haar hoofd vanwege hoogteverschil, zelfs haar zicht begon te protesteren. Langzaam veranderde het naar zwart en op dat moment schoot ze weg met haar hand van de muur af. Hierdoor zakte ze door haar knieën heen en viel de paal om waar haar infuus nog in vast zat. Een pijnkreet sloeg bijna uit haar keel vandaan, maar ze wist het in te houden. Met tranen die achter haar ogen prikten, dat wel. Ze gaf er geen fuck meer om, liet de pijn maar komen. In één klap en zonder twijfel trok ze het infuus uit haar pols vandaan, waardoor vrijwel gelijk bloedverlies begon te komen. Liet de dood maar komen.

[&Chrissie :3]

Hoe het Eric was gelukt er voor te zorgen dat hij niet meteen alles en iedereen leegzoog was hem een raadsel. Hij wist wel dat de afgelopen tijd een regelrechte hel voor hem was geweest. De constante dorst, het hele ondervinden van zijn nieuwe krachten, het alleen maar buiten komen ’s nachts. Het was kortom een hele hoop shit geweest. Al begon het toch wel te wennen uiteindelijk. Het constante dorst probleem was bijna helemaal weg getrokken, al ondervond hij soms nog last er van. Maar dan bracht hij zichzelf weer tot zinnen en tja deed hij weer normaal. Hoewel dat ook best moeilijk was. Hij had al ondervonden dat er verscheidene soorten bloed waren, en iedereen zo zijn eigen geur had. Het was best wel annoying soms, want als hij dan weer tot bezinning was gekomen en er kwam iemand anders voorbij die dan weer zo lekker rook dan begon alles weer op te laaien, al zorgde hij dan wel dat hij meestal snel genoeg verdween. Het was natuurlijk zo dat de jongen nog maar halfweg was. Hij kon zijn dorst zo nu en dan wel onder controle houden, er waren nog andere dingen veranderd, de manier hoe hij sommige dingen op pakten bijvoorbeeld. Er was dus nog genoeg werk dat hij moest verrichten voor hij zichzelf echt had bewezen tegenover zijn maker. Eric, het was al jaren geleden dat hij de dude gezien had. Het was zelf nog in Italië, als hij het goed had was hij toen iets van een 8 jaar oud, wou hij de man zijn portefeuille stelen, iets wat natuurlijk grandioos mislukt was. Maar eigenlijk sindsdien waren ze zo’n beetje vrienden geworden. 2 jaar na die dag was Eric weer terug in zijn land, het was Christian toen opgevallen dat de man niets veroudert was. Iets wat hem best verbaasde, op het eerste moment had hij er niet naar gevraagd. Het waren zijn zaken niet, en het was ook niet iets wat hem boeide. Maar uiteindelijk was hij er toch achter gekomen, en er was gelijk een hele nieuwe wereld voor hem open gegaan destijds. Natuurlijk had hij in het begin aangedrongen om zo als hem te worden, maar blijkbaar was dat tegen hun regels of wat dan ook. Hoe hard hij ook bleef zagen, was het hem uiteindelijk toch met harde hand duidelijk gemaakt dat Christian het niet zou worden. Daar had hij zich dan maar bij neergelegd en was verder gegaan met zijn leven. Iets van een maand geleden was uiteindelijk alles veranderd, was hij nu in de wereld beland die hij als 10 jarige had leren kennen. En het was hem niet bevallen in het begin dat was duidelijk geweest voor Eric..

Het nieuws dat Esther in de stad was, was ingeslagen als een bom. Hij had het vernomen van iemand die hij kende in het ziekenhuis. Naja, die iemand was meer iemand die hem weer hielp van zijn dorst. Een paar nachten was hij al langs geweest in de kamer van Esther, ze zag er al beter uit als eerst dat zeker, nog steeds niet de oude maar dat was normaal. Voor de dageraad aanbrak was hij alweer in het appartement van Eric, iets wat zijn verblijfplaats was geworden de laatste maand. Voor zijn eigen veiligheid of zo iets. Maar uiteindelijk werden steeds diezelfde vier muren hem teveel, daarom was hij elke nacht zo snel mogelijk buiten oftewel om naar Esther te gaan kijken of om ergens een goeie etensbron te vinden. Het was al door zijn hoofd gegaan om wat van Esther te nemen, maar dat had hij zichzelf verboden vanaf de moment dat hij wist dat ze hier was. Het was al moeilijk geweest bij haar, want haar geur trok hem werkelijk aan. Toch kon het niet, alleszins niet van haar. Daarom zorgde hij er voor dat zijn dorst meestal al gelest was voor hij bij haar kwam. Misschien had het iets te maken met het feit dat hij verliefd was geweest op haar. Hoewel, hij wist niet of het wezen dat hij nu was nog wel echt verliefd kon worden, maar als hij bij haar in een kamer was. Dan voelde hij zich toch weer iets vrolijker of wat dan ook.

Vannacht was het weer zo ver. Christian nam de trap naar beneden en was al heel snel in het park. Meestal vond hij hier wel altijd iemand die hem van dienst kon zijn. Tot nu toe had hij nog geen last gehad met van die onnozele creeps die hem met zilver of zo bestoken. Eigenlijk was hij kinda dom, hij zou naar de persoon kunnen gaan van in het ziekenhuis, naar haar huis. Veel makkelijker. Maar toch, Christian hield van de jacht. De schrik op het gezicht van de mensen, oh ja daarom jaagde hij nog steeds. Niet heel ver van hem vandaan zag hij een jongen lopen, waarschijnlijk zijn leeftijd. Hij had zijn oortjes in dus het zou onmogelijk worden voor die dude om hem te horen aankomen. Een gemene grijns verscheen op zijn gezicht. In een flits stond hij voor de dude en had hij hem al bij de keel gegrepen en was ermee verdwenen naar een wat meer afgeschermd gedeelte. Zijn ogen boorde zich in de zijne, en al snel werden zijn hoektanden zichtbaar en plantte hij deze in het zachte vlees van zijn nek. Hmn, B positief. Niet zijn voorkeur, maar hier moest hij het maar mee doen. Nu het moeilijke deel, het weer loslaten. De jongen had te veel bloed verloren om nog bij zinnen te zijn, wat opzich wel handig was voor hem dan ging die dude niet roepen of zo. In de verte klonk gekraak van enkele takken. Meestal geen goed teken op dit uur van de dag. Hij plaatste de jongen geruisloos in de bosjes en verdween uit het park. Plezierig veegde hij zijn mondhoeken af en liep op een normaal tempo uiteindelijk richting het ziekenhuis. Zo normaal mogelijk gedragen, had Eric tegen hem gezegd. Zo hield hij die weirdo’s op afstand. Aangekomen bij het al bekende gebouw sprong hij op het afdak met enige moeite en bewoog zich zo geruisloos verder. Voor een paar seconden hield hij halt. Er klopte iets niet. Die oh zo bekende geur, in zo’n grote overvloed. Haastig sprong hij naar haar raam dat half open was laten staan door de zuster. Snel genoeg was hij binnen en zag hij Esther op de grond liggen. Een huivering liep over zijn rug. Hij voelde hoe zijn tanden doorkwamen maar probeerde het te negeren. Met kleine stappen kwam hij dichter bij haar lichaam. Zachtjes knielde hij bij haar neer en trok haar zacht tegen zich aan, zijn hand plaatste hij met moeite op de wonde die was ontstaan. Had Eric nu niet gezegd dat hun bloed ook kon helen? Twijfelend staarde hij naar zijn pols. Wat als hij nu iets fout deed? Naja, het was het risico waard zeker? De jongen trok zijn eigen pols uiteindelijk open en bracht deze naar haar mond. In de hoop dat ze nog echt goed bij haar gedachte was om gewoon te drinken.

Voor haar gevoel ging het niet snel genoeg en het bloed bleef maar stromen. Pijnlijke kreuntjes ontsnapten haar mond, vermengd met snikken. Maar toch gaf ze niet over om zo snel de dood op te geven. Inmiddels was er een irritant alarm afgegaan, toch ging alles vrij in slowmotion en toch weer zo snel. Het bloed vloeide uit haar aderen vandaan, wat een rotgevoel eigenlijk. Uit pijnlijkheid greep ze met haar andere hand naar haar haren, terwijl ze zich op haar knieën bevond. Met betraande ogen keek ze naar het plafond, wenste dat het snel over zou zijn. Vlekjes begonnen in haar ogen te ontstaan, gekleurde vermengd met zwarte. Een teken dat ze al gauw flauw zou gaan vallen en het proces versnelde. Ze kon het ook nog veel meer versnellen door haar andere pols ook een hens te geven met een scherp iets wat in de buurt lag. Maar de kracht om dat te verrichten had ze niet meer, die zoog langzaam uit haar leeg en toch snel genoeg om bijna op de grond te gaan liggen en af te wachten. Een volledige plas bloed was zich al op de grond ontstaan, in haar kleren getrokken. In haar witte kleren, terwijl ze zelf ook inmiddels zo spierwit weggetrokken was, wat in totaal een angstaanjagend beeld gaf. Alsof ze een lijk was op het moment, zo zag ze eruit.
Vlak voor het moment dat haar lichaam zijwaars op de grond zou vallen, werd ze ondersteund door een hand rond haar middel. Er ontstonden veel te veel zwarte vlekken voor haar ogen, zodat haar enige gedachte was dat het een verpleegser moest zijn die naar haar toe gesneld was in de tussentijd. Paniekerig probeerde ze die weg te slaan, er was geen hoop meer om haar te redden, dat mochten ze niet. Meerdere snikken kwamen uit de roodharige meid vandaan. ''Laat.. me.. met.. rust!'' Kon ze maar net uitbrengen, al was het wel tussen haar snikken door en met een zachte stem. Al overtrof die wel het alarm, die nog steeds als een hel in haar oren loeide.
Een andere geur van bloed drong tot haar neusgaten door, waardoor ze naar degene keek die naast haar zat. Was het.. Nee, dat kon niet. ''Christian..'' Zei ze zachtjes, maar het drong maar niet tot haar door. Door het tevele bloedverlies was het haast onmogelijk om nog na te denken. De pols van de jongen verscheen voor haar mond en ze snapte het niet. Waarom zou ze zijn bloed drinken? Ze was een bloed obsest, dat was waar, maar dit was te vreemd. Net zoals het feit dat hij ineens hier was, terwijl de roddels duidelijk waren van ziekenhuis werklui dat de jongen dood was verklaard. Toch accepteerde ze zijn aanbod en zette haar lippen op de plek waar het bloed uitstroomde. Ze wist niet hoeveel ze moest zuigen, dus deed het automatisch en ook vanwege kracht tekort rustig aan. Niet veel had ze nodig voordat ze voelde hoe haar pols stopte met het bloeden en gek genoeg de huid uit zichzelf heelde. Net toen ze verbaasd op wou kijken, voelde ze een helse pijn in alle botten en kon ze niets doen dan zichzelf in de armen van Christian laten vallen. Alles deed zeer, nog veel meer dan wanneer ze net voor de eerste keer in het ziekenhuis lag en wakker was geworden in het verband en gips. Uit haar mond vandaan kwamen zachte kreunen, snikken van pijn en tegelijkertijd ook dat ze begroeven lag in de armen van haar vriendje.
Uiteindelijk sloot ze toch haar ogen en net voordat ze het gehele zicht verloor, zag ze nog hoe er een aantal verplegers naar de kamer toe renden in paniek.

Christian hield haar voorzichtig vast, ze was fragiel, zeker op dit moment. Zijn ene hand had hij nog steeds liggen op de plek waar ze bloedde. Bang dat ze anders misschien echt dood zou gaan en dan moest hij haar wel bijten. Op zich hij zou het wel kunnen, hij moest haar zowiezo helemaal leegzuigen. Maar toch nee, het was Esther. Hij die haar voor alles zou beschermen, ging plots haar leven van haar afnemen. Dat was een no-go. Het alarm dat afging piepte verschrikkelijk hard in zijn oren. Als ze dat niet gauw gingen afzetten ea, dan hadden ze wel eens wat ergere patiënten hier. Bezorgd keek hij weer terug naar Esther. Waarom was ze ook opgestaan? Naja, naar zijn weet dacht het meisje nog steeds dat hij dood was. Maar uiteindelijk had ze toch iets moeten merken van zijn aanwezigheid ’s nacht? Esther was niet bepaald een vaste slaper, of toch niet van wat hij van haar wist. Dus, ze moest het toch wel weten? De woorden die het roodharige uitbracht deden hem even kort lachen. ‘Nooit.’ Nope, nooit van zijn nu wel eeuwigdurende leven zou hij haar nog achter laten. Ergens was hij benieuwd naar wat Esther van dit alles dacht, het hele vampiergebeuren. Naja, anyways dat was iets voor later. Nu moest hij haar eerst weer op de been weten krijgen. Op zijn naam reageerde hij niet meer.
Op de gang klonken verscheidene geluiden van mensen die aan het rennen waren naar deze kamer. Christian slikte even en staarde kort naar Esther die leek te twijfelen. Wanneer hij uiteindelijk merkte dat zijn bloed werd gedronken door haar sloot hij zijn ogen. Zo lang ze niet teveel dronk kon hij hier nog weg raken. Met haar. Maar dan mocht hij niet te erg verzwakt zijn door haar. Uiteindelijk stopte het meisje en groeide de wonde die hij bij zichzelf had verricht weer meteen toe. Ook leek zij te helen. Of toch haar pols. Mooi dus dat kwam goed. En de rest blijkbaar ook. De jongen deed zijn jas snel uit en hing deze om haar schouders heen. Hij had nog maar weinig tijd. Zijn greep om haar helende lichaam versterkte zich en uiteindelijk stond hij op. Voor even leek alles even te dansen voor zijn ogen, maar hij vond al heel snel zijn balans weer en schoot de raam uit voor de ziekenhuis people binnen kwamen. Inmiddels was het alarm eindelijk afgelegd. Veel te laat naar zijn mening, maar goed. Christian moest maken dat hij hier weg was samen met haar. Hij had maximaal nog een kwartier de tijd, en aangezien hij maar naar een plek kon hoopte hij dat Eric het niet heel erg vond. De jongen was sneller verdwenen dan hij was gekomen, hij nam de kortste route naar het appartement. Beter voor haar, en beter voor hem. Op zijn weg naar hun bestemming kwam hij welgeteld een mens tegen, die blijkbaar heel vroeg moest gaan werken. Maar hij had geen tijd om normaal te doen of wat dan ook, dus hij hoopte maar dat de dude hem niet zou hebben gezien.
Uiteindelijk duwde hij de deur van Eric’s appartement eindelijk open en wandelde naar de tweede slaapkamer die hij de laatste maand in beslag nam. Voorzichtig legde hij haar neer in het bed. Zelf besloot hij maar om naar de leefruimte te lopen en zich op de zetel neer te zetten. Dat was merendeel om haar morgen de grootste schock te besparen. Ze zou het allicht al zeker vreemd gaan vinden dat ze plots op een andere plek lag, en dat ze volledig geheeld was. Het feit dat ze zijn naam had uitgesproken in het ziekenhuis, had hem eigenlijk ergens wel best verbaasd. In Santa Monica wist ze niet eens meer wie hij was, en dat deed gewoon freaking veel zeer op die moment. Maar dat was het verleden. Christian trok zijn besmeurde shirt maar uit en dropte dat op de grond, om daarna te gaan liggen op de zetel. Het was nu ongeveer vijf uur aangezien de zon voorzichtig aan het opkomen was. Dan was het maar slaapjes tijd.

Uren verstreken zonder dat ze er enig besef van had. Dat de werknemers de kamers inmiddels bereikt hadden, maar te laat waren om het slachtoffer terug te krijgen naar het ziekenhuis, daar was niets van bij haar binnengedrongen. De reis naar een andere plek had ze niets van meegekregen, evenals hoe haar lichaam rustig werd neergelegd op een bed die aan Christian toe behoorde. Een droomloze slaap was hetgeen waar zij zich in bevond, fantasie was er nauwelijks meer te bekennen sinds tijden. Al een aantal dagen had ze hier last van, door de leegte die langzaam in het meisje was ontstaan.
Tegen de tijd dat de nacht doorgebroken was, had ze geen slaap meer nodig. Blauwe ogen gingen open, waarna ze de slaap die erin lag eruit wreef. Allereerst keek ze de kamer rond, merkte op dat die geen witte gloed had dat door het duister heen scheen. Dit was het ziekenhuis niet, dit was haar kamer niet. Was ze overgeplaatst naar een andere afdeling? Langzaam maar zeker drongen herinneringen door, wat er was gebeurd. Vol verbazing bracht ze haar rechterpols omhoog en bekeek de plek waar het gekneusd hoorde te zijn. Het verband zat er nog omheen, maar was van geen enkel nut. Evenals haar gebroken bovenbenen deden geen zeer. Was ze verlamd, was dat wat het was? Nee, dat kon niet, anders had ze het niet normaal kunnen voelen of bewegen.
Heel even wist ze niet wat te doen, schoot er een paniekaanval door haar hoofd heen, maar op één of andere manier ging dat niet door. Door het feit dat ze zich leeg van binnen voelde, had ze ook geen haast om dingen te onderzoeken. Toch sloeg ze de deken van zich af. Inmiddels was ze aan het duister gewend geraakt en zag dat ze wel haar ziekenhuis kleding aanhad. Tot ze hem verder sloeg was er nog niets aan de hand geweest, die enkele seconden die verstreken waren geraakt. Een donkere vlek zat waar haar onderbuik zat tot aan haar blote benen. Het goedje plakte toen ze de deken er helemaal af wou trekken. Esther haar blik vertrok van verbaasdheid naar paniek, liet een zacht kreuntje ontsnappen. Meteen krabbelde ze naar achteren, trok zichzelf op. Dit was niet de oorzaak van maandelijkse shit, dat wist ze wel zeker. Er was iets anders gebeurd, iets ergers.
Gelijk herinnerde ze zich alles weer van wat er de avond ervoor had plaatsgevonden, ze had Christian weer gezien. Nee, dat kon niet waar zijn. Niet na al die tijd. De tijd dat ze in het ziekenhuis had gelegen was het merendeels van haar geheugen teruggekeerd, misschien dat er hier en daar nog wat gaten misten maar dat waren kleine details. Misschien dingen die ze blokkeerde en niet hoefde te weten.
Wat was er aan de hand? Waar was hij, hoe kon hij überhaupt.. Ze wist het niet. Totale chaos bevond er zich in haar hoofd en ze sloot haar ogen, kneep in haar armen. Dit was een droom. Maar zodra ze die na enkele seconden open deed, was er niets aan de situatie veranderd. Haar ogen schoten naar de deur in de kamer, zou ze willen weten wat erachter school ging? Of was het veiliger om hier te blijven? Voor een keer besloot ze voor de veiligheid te kiezen en voor de tweede keus te gaan. Misschien dat zo haar antwoord door de deur heen kwam, ze had toch al te veel geluid gemaakt. Al hoopte ze maar dat ze alleen was, niemand zou haar in deze situatie willen zien. God, ze wist het niet. Verwarring all the way.

Christian kon de slaap makkelijk vatten. Hoewel het niet meer was zoals vroeger. Van het minste geluid werd de jongen wakker, iets wat na een tijdje wel zou over trekken hoopte hij. De bank lag eigenlijk beter dan hij zelf had verwacht, iets wat hij maar al te goed vond. Hoewel hij had er eigenlijk geen idee van of hij ook last kon krijgen van zijn rug. Hij ging er maar vanuit van niet. Dat was het handigste. Zoals de laatste tijd vaker gebeurde was er in zijn slaap niets om over te dromen, of toch niet iets wat gevonden wou worden. Christian draaide een paar keer rond in de zetel, het ding lag goed dat wel maar alsnog vond hij niet echt de juiste positie om in een iets diepere slaap te komen. Zijn gedachten waren momenteel nog te veel bezig met Esther. Hoe the hell moest hij haar dit weer gaan uitleggen? De kans dat ze misschien morgen al weg zou zijn voor hij haar kon tegenhouden was klein, maar als ze echt weg wilde zou hij haar laten gaan. Dan zou hij haar later wel gaan bezoeken. Ook zou hij binnenkort naar Monica trekken als het avond was, en dan zou hij die twee dudes gaan opsporen die haar hadden over reden. Dat recht had hij nu, en hij had er de kracht ook voor. Dat viel niet meer te betwisten.
Het bed kraakte uiteindelijk en een zachte verschuiving van het deken deden hem zijn ogen weer open doen. Ze was wakker. Iets wat hem verbaasde, alhoewel nee eigenlijk niet. Voor zover hij Esther had leren kennen had ze altijd al van de nacht gehouden. Maar alsnog in deze omstandigheden vond hij het toch wel vreemd dat ze al wakker was. Misschien lag het aan hem of zo. Zachtjes duwde hij zich van de zetel op en greep zijn shirt van de grond en trok dat weer over zijn kop. Kwestie van beleefdheid of wat dan ook. Christian was ergens best wel moe, de zon leek inmiddels ook al doorgebroken te zijn. Al had hij er geen last van dankzij die zon werende ramen die hier overal waren geplaatst. Wat twijfelend keek hij rond. Naja, hij zou maar binnen gaan zeker? Anders bleef ze misschien wel eeuwig in die kamer zitten, of erger kreeg ze weer zo’n inzinking en besloot zich uit het raam te gooien. Al zou hij dan wel eerder bij haar zijn dan dat zij de grond raakte maar dat stelde hij liever uit. Kalmpjes opende hij de deur van de kamer en deed welgeteld een stap naar binnen om vervolgens de deur weer te sluiten. Zijn ogen vonden vrijwel meteen het gezicht van het meisje, en zo ook de bloedvlek die goed te zien was op het witte ziekenhuiskleed.
Zonder iets te zeggen liep hij naar de kast die in een hoek van de kamer stond. Daar haalde hij een shirt een trui en een gewone jogginsbroek uit. Tja, verder had hij alleen maar jeans broeken liggen of shorten en daar zag hij haar nu nog niet meteen in duiken. In alle kalmte legde hij de kleren op de rand van het bed en besloot daar zelf ook maar te gaan zitten. Een stuk weg van Esther. Om haar meer tijd te geven of wat dan ook. ‘Ehm, als je jezelf wilt omkleden de badkamer ligt hier vlak naast, of ik ga naar een andere kamer. Maakt me niet uit.’ Er klonk een zachte trilling in zijn stem. Waar was hij in godsnaam mee bezig? Als alles niet zo fucked up was verlopen had hij gewoon naast haar gezeten en zijn armen om haar heen geslagen zoals het hoorde. Maar nu? Nu zat hij vol twijfels. Misschien wou ze helemaal niet dat hij haar nog aanraakte, wou ze hem zelfs niet meer zien. Het zou hem pijn doen, misschien wel zo veel dat hij het zou riskeren om in klaar lichte dag naar buiten te gaan en te sterven. Hoewel, misschien ook niet. Tot nu toe had hij zich nog steeds aan zijn belofte gehouden om geen enkel ander meisje aan te raken. Oké, niet helemaal maar van een dude drinken was nu niet bepaald zijn ding. Tenzij hij uitgedroogd moest zijn maar dat was nog lang niet zo.
‘Ik hoop dat je niet te veel last had vannacht.’ Hij duidde op het feit dat ze helemaal geheeld was. Bij vrijwel elk mens zou het pijn doen, en tja bij Esther zij had zulke pijnlijke verwondingen dat ze zowiezo wel veel te veel moest hebben voor duren. Kort wreef hij door zijn haar, afwachtend naar haar eerste move. Zou ze vijandig zijn? Bang misschien? Of zou ze hem gewoon met stilzwijgen behandelen? Die laatste zou wellicht het meeste pijn doen. Het was in zijn ogen de hatelijkste manier om iemand te behandelen. Maar nu lag alles in de handen van het roodharige meisje dat op zijn bed zat.

Net op het moment dat ze haar knieën op wou trekken, armen eromheen om daarin haar gezicht te begraven hoorde ze een klikgeluidje waarna de deur meegaf en openzwaaide. Door de zon die zijn stralen door de ramen had laten komen, zag ze wie er binnen kwam. Bij dat zicht stokte haar adem, maakte haar hart een mega sprong dat lang duurde. Haar hele lichaam warmde op, voelde de elektrische energieschokken van top tot teen stromen.
Alsof er niets aan de hand was, liep hij koeltjes naar de kast en trok daar een aantal kledingstukken uit die ze wel nodig zou hebben. Vol verbazing keek ze naar hem, durfde verder geen enkele beweging te maken. Totdat zijn stem haar het startschot gaf tot het aanspannen van haar spieren en met moeite op te staan. Na dagenlang liggen moest ze tenslotte haar evenwicht terugvinden en ervoor zorgen dat ze niet flauw zou vallen doordat er een zwarte waas voor d'r ogen zou ontstaan. Na eventjes op dezelfde plek gestaan te hebben ging het al ietsje beter, terwijl ze nog haar rechterarm richting het bed gericht had om ieder moment terug te vallen zodra er iets fout ging. Hierna bleef ze hem ijskoud aankijken, je zou zeggen dat het gebonk van hun harten de stilte verbrak. ''Hoe kan je dat zeggen, je hebt geen idee wat ik doorgemaakt heb. Je bent.. die roddels..'' Heel even wendde ze haar blik af, met haar mond open wist ze niet wat te zeggen. Tranen prikten achter haar ogen, maar ze liet ze niet los. Hoe rooddoorlopen haar ogen ook mochten kleuren, ze ging haar zwaktes niet opnieuw tonen. ''Je hoort dood te zijn!'' Schreeuwde ze uit het niets, waarna ze naar hem liep en de kleding naast hem vandaan trok. Voordat ze naar de badkamer zou lopen, niet alleen om om te kleden maar ook te douchen als het kon, keek ze hem nog een keer aan. ''Waarom keer je niet terug naar je graf? Rot op.'' Siste ze emotieloos naar hem, voordat ze haar weg naar de badkamer maakte.
Eenmaal daar draaide ze aan de kraan wat het koude water zou verwarmen. Terwijl ze het verband van haar pols afpulkte en eraf draaide. Zodra ze het witte kleed van haar lichaam af had gehaald en zonder er nog een keer naar te kijken weg had gegooid, vervolgde ze hetzelfde ritueel bij haar bovenbenen. Omdat het in de tussentijd al flink geheeld was, hadden ze het gips vervangen door enkel nog verband. Hierdoor hoefde ze niet heel veel moeite te doen om het eraf te krijgen. Zodra dat gebeurd was, liep ze een paar keer ijsberend rond in de badkamer om te kijken of ze enige pijn voelde. Die verwachting was er niet, dus stapte ze voorzichtig onder de douche. Heerlijk liet ze het warme water over haar lichaam stromen, dit had ze zo lang gemist. Als ze niet naar de dood en haar vriendje had verlangd, was dit vast één van de dingen geweest waar ze naar gesnakt had zodra ze uit het ziekenhuis ontslagen was geweest. Maar dat was nu niet het geval, het had heel anders gelopen. Apart genoeg, en ze snapte het nog niet.
Pas halverwege het douchen realiseerde ze zich hoeveel beter ze zich voelde, zonder al die narigheid aan haar lichaam en hoe goed het eruit zag. Geen enkel litteken bevond zich er meer, zo smooth als wat had het geheeld. Hierdoor drong tot haar door hoeveel Christian wel niet voor haar betekende, wat voor een plaats die opzij was geraakt door alle omstandigheden van het ziekenhuis. Niet veel langer bracht ze meer onder het warme water door, kleedde zich aan, roste een borstel door haar lange rode haren en haastte zich terug naar de kamer waar ze die nacht geslapen had. Zonder woorden stormde ze naar binnen, klemde zich om de jongen heen. Door de kracht die ze had gehad met aanloop duwde ze hem zo het bed op, had geen genoegen had om de deur achter zich te sluiten. Het kon haar niks schelen, alles wat ze nu wou was haar vriendje. Als hij dat tenminste nog was, ze had haar twijfels maar dat kon haar nu opnieuw ook weinig boeien. Met haar hoofd op zijn borst gedrukt liet ze niet meer los, klemde haar nagels als het ware in zijn shirt op zijn rug.

De verbaasde blik bij zijn entree was volledig gegrond. Maar toch voelde het best wel rot. Langs de ene kant had hij niet anders verwacht, maar dan kwam die andere kant die toch ergens wel hoopte dat ze dolblij zou zijn en gewoon in zijn armen zou vliegen. Toen ze op was gestaan wou hij naar haar toe lopen om haar te ondersteunen, maar voor het eerst in zijn vampier zijnde vond hij er de kracht even niet voor en bleef hij vast genageld aan de grond staan. Die ijskoude blik van haar, degene die hij al zo vaak had gezien, deed hem nu meer pijn dan ooit. Christian kon nog wel degelijk gevoelens hebben, en bij Esther kwam alles gewoon weer naar boven. Het verdriet dat hij had gehad toen ze door die twee nutjobs werd omver geknald, de woede dat hij niets kon doen, elke herinnering die hij aan het meisje had. En dan bekeek ze hem met zo’n blik. Als ze het kon had ze evengoed zijn hart er ineens kunnen uit trekken. De woorden die ze sprak, het zorgde ervoor dat hij zich schuldig voelde. Dat hij er misschien eerder voor had moeten zorgen dat ze geheeld zou kunnen worden. Maar dat was te gevaarlijk geweest voor haar. Dan had hij haar zo kunnen vermoorden. Dan had zijn dorst elk ander gevoel gewoon geblokkeerd en dat zou hij zichzelf nooit hebben vergeven. ‘Ik weet wat je doorgemaakt hebt.’ Mompelde hij zacht. Hij wist het goed genoeg, hij was elke nacht bij haar geweest. Al was het soms maar voor enkele seconden omdat hij het niet meer trok door de geur van haar bloed. Toen uiteindelijk naar de badkamer toe liep na de kleren te hebben gepakt staarde hij kort naar de grond. Haar volgende woorden sloegen in als een bom. Een gevoel van pure onmacht kwam op. Twijfelend staarde hij naar het raam. Nee, dat kon hij haar of zijn maker niet aan doen. Esther moest er maar mee leven dat hij nog in leven was.
Kalm als hij was liep hij weer naar het bed toe en begon in een record tempo de vuile lakens er af te trekken en deze ook meteen weer te verversen. Yeah, de snelheid. Wat een voordeel was dat. Nog voor hij het water hoorde stromen was het hele bed al klaar. Christian wandelde op zijn tempo met het vuile beddengoed naar een andere badkamer om het daar te dumpen in een van de bakken. Dat zou hij straks wel regelen. Wanneer hij uiteindelijk weer terug in zijn kamer stond merkte hij op dat zijn vriendin, of zijn voormalige vriendin, whatever, zich niet meer aan het douchen was. Nee, ze had nog net de deur van de badkamer opengegooid voor hij zich deftig had kunnen omdraaien.
Met een plof kwam hij op het bed terecht en trok haar dichter tegen zich aan. De warmte die haar lichaam schonk was immens groot. Dit was hij zeker niet meer gewend. Maar wat hij zich nog kon herinneren van vroeger, maakte het wel dat dit nog beter aanvoelde. Elke aanraking werd hij meteen gewaar, en het zorgde voor een overweldigend gevoel. Haar nagels leken een weg te hebben gevonden door zijn shirt want al heel gauw voelde hij hoe ze terecht kwamen op zijn rug. Een normale dude zou iets van geluid hebben gemaakt, maar moest het pijn hebben gedaan voelde hij dat toch niet. ‘Ik heb je zo hard gemist.’ De dagen zonder haar, toen hij nog mens was waren echt een hel geweest. Laat staan wanneer hij vampier was. Elke nacht wanneer hij bij haar langs was gegaan had hij haar het liefst in zijn armen gesloten en niet meer los gelaten. Maar hij had geweten dat hij zich niet zou kunnen beheersen moest hij zoiets doen. Nu, was het anders. Nog steeds een moeite maar het voelde al duizend maal veiliger aan om bij haar te zijn.
'Heb je nog ergens pijn?' Chris wist het antwoord al. Maar naja, het vragen kon geen kwaad. En misschien was ze wel vergeten dat hij haar zijn bloed had laten drinken. Hoewel, die kans was heel klein. Christian had Eric niets horen zeggen over het vergeten van vampierbloed drinken.

De woorden die Christian uitsprak zodra ze haar nagels als het ware, als het shirt niet in de weg had gezeten, in zijn rug-huid geboord had, deden pijn van binnen. Het deed haar hart bloeden van pijnlijkheid. Ze wist geen reactie terug te geven, kon zo gauw niets bedenken. De roodharige meid wou ook geen sfeer verpester zijn, al deed ze dat altijd al natuurlijk. Het voelde als een opluchting toen tot haar doordrong dat Christian haar niet van zich afgestoten had, vanwege het incident dat net plaatsvond voordat ze ging douchen. Eigenlijk mocht hij nog van geluk spreken, het stelde nog niets voor vergeleken met haar normale zelf. Als ze de mogelijkheid had gehad om aan te vallen had ze het zeker gedaan, maar omdat ze nog maar net de kracht terug had om te lopen en evenwicht terug te herpakken, had ze het voor de zekerheid niet gedaan. Bovendien was ze nog veel te verward om zich gelijk op hem af te richten, alles uit te gooien. Christian zijn stem bereikte gauw genoeg haar oren, waardoor ze haar hoofd ietsje van hem afhaalde en naar zijn bruine ogen zocht. Nu ze erover nadacht, nee niets deed pijn meer. Of nou ja, eigenlijk toch wel iets. Maar dat gelde niet als officiële pijn, vond ze. Een lichte snuif was te horen, waarna ze haar blik toch echt wel afweek en zich ietsje omhoog drukte vanaf zijn lichaam. Beetje awkward lag ze dan ook met haar lichaam op de zijne, met haar benen tussen de zijne zogezegd. ''Erm.. mijn enige complicatie is dat m'n hart bloedt.'' Sprak ze zachtjes, maar luid genoeg voor de jongen om het te horen. Natuurlijk, ze waren alleen, voor zover ze verder nog geen geluid van ander leven had gehoord hier, en het was doodstil. ''Misschien dat jij het kan fiksen?'' Luidde de vraag poeslief, voor haar doen, uit haar keel vandaan en keek ze met schattige knipperoogjes naar haar vriendje toe. Voorzichtig hief ze haar rechterhand op en begon met haar wijsvinger rustig rondjes te draaien op de borstkas van de jongen, als het ware tussen de spieren in. ''Ik moet toegeven,'' zei ze met prikkende tranen achter haar ogen, al vocht ze er hard tegen omdat ze niet toe wou geven, waarna ze op haar onderlip beet als teken dat ze het eigenlijk niet wou zeggen en twijfelde. ''Dat ik jou ook gemist heb.'' Vervolgde ze. Het was een strijd van jewelste bij Esther binnenin, de tranen vochten hard tegen haar verzet. Toch lukte het haar aardig om ze niet te laten komen, die tijd had ze gehad op de zolderkamer van het clubhuis. Ohja, hun clubhuis. Hoe zou het eigenlijk met de rest van de leden gaan? Zouden ze zich nog überhaupt druk hebben gemaakt om haar, of zouden ze vanwege haar plan van aanpak het laten hebben stikken? Ach, het maakte haar weinig uit. Ze wist in ieder geval dat Jace nog wel langs was geweest, maar vanwege redenen niet langer langs kon komen en dat Liz het de laatste tijd ook erg moeilijk had. Ze begreep het, hun takelde ze ook niet toe met een bekgevecht die zij toch uiteindelijk zou winnen. Binnenkort zou ze wel een berichtje sturen dat ze oké was en bovendien verhuisd was voor een tijd, of misschien altijd, naar San Francisco. Ja, nu dat haar te binnen schoot. Christian had haar tenslotte uit het ziekenhuis gehaald en ze herinnerde zich al te goed dat ze zijn bloed had gedronken. Een blik van herkenning schoot op haar gezicht, wat haar ietsje meer gespannen maakte. ''Wat was dat.. in het ziekenhuis?'' Vroeg ze nog voorzichtiger, spande haar spieren aan voor het geval er iets gevaarlijks zou gebeuren. Niet dat ze waarschijnlijk zichzelf zou kunnen redden, maar het was in ieder geval al een start van weerstand.

Christian staarde naar het plafond, merendeels omdat hij als hij naar haar zou kijken gewoon droog op haar haren zou liggen staren. Zijn armen hield hij stevig om haar heen. Nu hij haar weer had, zou hij haar niet nog een keer gaan verliezen. Nooit meer. Het meisje of inmiddels toch al de vrouw had net door haar bespringing toch laten zien dat ze nog wel van hem hield. En voor hem betekende dat meer als genoeg. Het was nog niet de normale kant die hij van haar kende, maar dat was misschien momenteel ook beter. Als ze hem eerder misschien had aangevlogen, dan had hij meteen alles kunnen uitleggen aan haar omdat hij zo snel bewoog of wat dan ook, maar nu kon hij het op zijn tempo vertellen. Een glimlach verscheen op zijn gezicht wanneer ze weer begon te praten. N’aww, nog steeds was ze even schattig. Een warm gevoel fladderde door zijn lichaam heen. ‘Misschien kan ik dat inderdaad wel verhelpen.’ Klonk het op een warme toon. Chris verplaatste zijn hand naar haar wang en streek daar zachtjes over. Op de moment dat hij werkelijk recht wou komen om haar weer in zijn armen te sluiten kwam ze met een bekentenis af. De jongen hield zijn hoofd wat schuiner, wat zouden ze nu krijgen? Ging ze nu huilen? Christian stond op het punt om meteen medelijden met haar te krijgen en haar gewoon een kus op haar lippen te drukken, maar hij werd tegengehouden door haar lichaam, of meer door de positie waar in ze lag. Als hij ook maar iets omhoog zou komen dan zou hij haar waarschijnlijk pijn gaan doen, niet dat hij het niet kon weg nemen maar nee haar pijn doen was iets wat hij nooit van zijn leven zou doen. Met een open mond staarde hij het meisje aan toen ze uiteindelijk weer sprak. Esther hem missen? Het klopte niet. Hij was toch diegene die eerder al met heel zijn hart van haar had gehouden. Waarom zou zij hem dan missen? De laatste keer dat hij het had gecheckt was ze nog heimelijk verliefd op Mike. Hoe kwam dit dan? Toch vroeg hij niets, iets wat hij vroeger wel zou gedaan hebben. In plaats daarvan schoof hij onder haar vandaan en nam vervolgens haar gezicht in zijn handen. ‘Je hoeft me niet meer te missen, vanaf nu blijf ik voor altijd bij je. Ik zal je nooit nog alleen laten.’ Zacht drukte hij zijn lippen op de hare en sloot zijn armen om haar heen. Nee, vanaf nu zou ze hem veel gaan zien. Weliswaar alleen bij ’s nacht maar hij zou haar niet uit zijn oog laten verdwijnen. Nooit meer. Zacht streelde hij met zijn wijsvinger over haar rug en uiteindelijk beëindigde hij de kus. Wel bleef hij naast haar zitten. Daar was vanaf nu zijn plaats. En elke dude die het probeerde hem van die plek te stoten zou het bekopen met zijn bloed.
Plots spande het meisje zich helemaal op. Christian fronste en beet kort op zijn lip. Hij wist waarover dit ging. Dit had hij eigenlijk meteen verwacht toen ze wakker was geworden. Zijn armen plaatste hij op de matras, zodat ze weg zou kunnen gaan als ze het wilde. Hoe ging hij dit vertellen? Dit had hij nog niet gedaan, nog nooit. Hier in San Francisco was het normaal dat er vampiers leefde, maar in Santa Monica, en in Italië was het uit den boze. ‘Een jongen die het meisje waarvan hij hield hielp.’ Nee, hier kwam hij niet mee weg. Maar wat moest hij anders zeggen. Deze shock zou hij niet kunnen verlichten voor haar. Haar reactie wou hij ergens ook niet weten, bang dat ze hem toch nog zou achterlaten hier.

Het antwoord dat ze weken geleden van haar vriendje had gekregen had niet veel opgehelderd in haar hoofd, enkel een vaag standaard antwoord om simpel genoeg de waarheid niet te ontvangen. Wat haar met wel honderden vragen achterliet, maar de kracht om die te vragen had ze niet gehad. Sterker nog, sindsdien had ze niet vaak meer gepraat, maar meer uit het raam gestaard. Zoekende naar iets wat er niet was. Misschien vanwege het ongeluk, zoveel beelden en vragen in haar hoofd, maar geen enkel logisch antwoord. Bovendien was ze nu ergens anders dan in Santa Monica, en ergens lag de vraag wel hoe het met haar Die Hard leden zou gaan, haar bondgenoten. Niet dat ze veel aan haar hadden, ze was enkel maar de leidster. Bovendien was ze al te oud voor die hele klereschool, dus zouden de directeuren het liever zo laten dan dat ze naar haar op zoek gingen. Haar ouders zouden vast ook wel ongerust zijn, gezien die vast en zeker waren ingelicht, maar spullen zoals haar mobieltje had ze niet bij zich. Dat was niet belangrijk wanneer ze het ziekenhuis op een eigenaardige manier hadden verlaten. Sterker nog; ze vond het heerlijk rustig zou, des te meer tijd om na te denken over van alles.
Ook nu stond ze voor het raam, een kamer verder dan waar het bed stond van haar vriendje, met haar armen over elkaar gevouwen wachtende tot de zon onderging. Voor de zoveelste keer in korte tijd, hooguit drie weken. Tijd ging zo snel, je had het niet in de hand. En ze werd er niet jonger op, dat was zeker. Ze was nu sowieso al ouder dan Christian. Alhoewel, nu ze erover nadacht, hij leek er niet ouder op te worden. Of lag dat enkel aan haar, vanwege zoveel stress de afgelopen seizoenen en ongelukken, dat ze daardoor veel en veel ouder leek? Sigh, ze wist het niet. Teleurstellend sloeg ze haar ogen neer, liet de gloed van de zon langzaam maar zeker van haar gezicht glijden richting haar hals en net boven haar decolleté verdwijnen uit het niets. Hoewel de warmte was verdwenen, bleef de warmte nog nastralen op de top van haar huid. Een lichte, maar toch lange zucht verliet haar lichaam. Gedachten gleden weg van haar moeders naar haar vader, waarvan ze de rare droom-achtige realiteit wanneer ze in coma lag nog half kon herinneren. Het was allemaal zo vaag, maar toch leek het zo echt. Die zwarte wereld, waar ze uiteindelijk uit weggehaald werd omdat het haar tijd nog niet was. Jammer genoeg niet.
Enkele geluiden waren te horen, maar ze kon niet gelijk plaatsen waar het vandaan kwam. Het klonk eerder van buiten dan van binnen, maar gezien de ramen blijkbaar zon-dicht waren kon het net zo goed dezelfde werking hebben als geluidsdicht. Ach, eigenlijk interesseerde het haar ook weinig, veel zin om te praten had ze niet. Want antwoorden kreeg ze niet. Misschien wel van Christian de vragen die ze aan hem kon stellen, maar nooit over de dromen die ze had gehad, die zo weliswaar echt leken.
Zonder haar ogen te openen wist de roodharige meid dat het nu zo donker als de nacht was, meerdere minuten dan enkel een kwartier waren al verstreken. De nacht viel snel, gezien het seizoen. Meerdere geluiden volgden, toch had ze de neiging niet om te ontdekken wie of wat het was geweest. Ze was er inmiddels wel achter dat er hier nog een gestalte leefde, al zag ze die wonderbaarlijk niet vaak. Evenals Christian, al had ze het antwoord nog niet gekregen over zijn mysterie. Hopelijk zou dat vanavond komen.

Inmiddels waren er al een paar weken verstreken. Het ware langs de ene kant toch moeizame weken geweest. Christian deed zijn best om zo min mogelijk naar buiten te gaan en te jagen. Merendeels omdat hij het Esther nog steeds niet had verteld. Natuurlijk was ze inmiddels al sterk genoeg geworden om de klap misschien aan te kunnen, maar was hij er zelf wel klaar voor? Naja, zowiezo dat hij vanavond toch even naar buiten moest. Anders zou hij haar misschien nog wel wat gaan aan doen, en dat zag hij niet zitten. Dus zodra de avond was gevallen was hij zo snel, en zo stil mogelijk naar buiten gegaan. Tijd om met zijn prooi te spelen had hij niet, dus hij besloot naar een bekende te gaan en zich te niet te doen aan haar bloed. Het was iemand die hij eerder al wat bloed had ontnomen, en tja dat domme wicht had besloten om zijn persoonlijke voedsel bron te worden. Niet dat hij er zo veel gebruik van maakte, want jagen was toch nog steeds een van de dingen die hij het liefste deed als vampier. Maar nu, nu moest hij het netjes houden zodat Esther niets zou merken en dan was iemand zoals haar natuurlijk ook het beste.
Christian trof haar in een steegje niet zo heel ver van het appartement af, natuurlijk ver genoeg en afgelegen genoeg zodat niemand het zou kunnen zien. Zonder er veel woorden aan vuil te maken duwde hij haar zacht tegen de muur en plaatste al heel snel zijn tanden in haar nek. Warm bloed kwam meteen terecht op zijn lippen en gleed zo uiteindelijk naar binnen. Dit was zoveel beter dan het True Blood gedoe dat er bij hun thuis stond. Of beter gezegd in Erik zijn kamer. Ergens deed hij best wel veel moeite zodat Esther het niet per ongeluk te weten zou komen. Naja, misschien helemaal niet nodig, maar hij kon het voor nu beter op safe spelen. Na een paar minuten leek de jongen toch wel weer op volle kracht te zijn gekomen, waarop hij afstand nam van de vrouw. ‘Bedankt.’ Klonk het koel na dat hij zijn mond weer had schoongeveegd en elk spoortje van bloed had doen verdwijnen. Time to go back.
Christian was een klein kwartier weg geweest. Esther zou het probably wel gemerkt hebben aangezien hij net iets te onvoorzichtig was geweest toen hij weer binnen kwam. Als cover up had de jongen een tas bij van de supermarkt met daarin wat drinken en nog random shizzle die hij snel uit de rekken had genomen. De jongen was duidelijk een heel stuk vrolijker nu hij weer eens deftig gegeten had. Niet dat zijn vrolijk zijn zoveel verschilde van zijn normale doen maar goed. Dat boeide niet. Na de spullen in de keuken te hebben gedropt bleef hij even stil staan en luisterde hij naar de kalme hartslag van het meisje dat in een andere kamer stond. Kort trokken zijn mondhoeken omhoog waarna hij uiteindelijk naar de kamer liep waar Esther zich in bevond. Er schol iets met Esther, maar hij kon niet bepaald zeggen wat. Misschien lag het aan het geheim dat hij verborgen hield voor haar, maar alsnog daar zou ze hem al wel mee geconfronteerd hebben. I mean, het was nog altijd Esther. Zachtjes sloeg hij zijn armen om haar heen en plaatste zijn voorhoofd tegen haar achterhoofd. ‘Teveel nadenken is niet goed Es.’ Fluisterde hij zachtjes. Chris kon het altijd proberen. ‘Wat is er mis? Ligt het aan mij?’ Ja, dat was weer iets typisch aan hem. Meteen denken dat het door hem kwam. Spijtig was die menselijke trek niet weg genomen toen hij was veranderd.

Het duurde niet lang voordat er iets dichterbij kwam, waarvan ze aan de geur rook dat het Christian was. Vermengd met een oude, maar bekende geur. Toch kon ze het niet over haar lippen krijgen om te vragen waarom hij met bloed gekloot zou hebben, want dat was meer haar ding. Tenminste, zo was het toen ze nog als geheel Die Hard in hun clubhuis zaten in Santa Monica. Die tijd, het was inmiddels al zo lang geleden. Geluid van krakend plastic trok haar aandacht, waarop ze als het ware haar oren automatisch spitste. Spullen werden uitgepakt, waarschijnlijk tekenen van boodschappen. Nog steeds nam ze de moeite niet om zich om te draaien en eigenlijk was dat nog goed ook, want voordat ze het wist voelde ze een gestalte achter zich. Rustig werd ze in beslag genomen door haar vriend, wat goed aanvoelde. Zijn hoofd tegen haar achterhoofd bracht haar ergens tot rust in haar hoofd. Nog een diepe zucht verliet haar keel zodra Christian iets tegen haar had gezegd. ''Ik weet het,'' fluisterde ze terug met een ietwat zeurende kreun tussendoor. Ze kon het niet helpen, veel te veel vragen en gedachten gingen door haar hoofd heen. Waarschijnlijk wist Chris het al dat ze veranderd was sinds.. alles eigenlijk. Sinds het ongeluk en alles wat daar tussendoor tot nu is gebeurd. Het veranderd mensen, hoe graag ze het ook zouden willen vermijden.
''Doe niet-'' Maar voordat ze verder kon gaan, bedacht ze zich. Ze kon het nu wel gaan ontkennen, maar deels kwam het inderdaad wel door hem. Al was toegeven op het moment zo moeilijk, terwijl het nergens op sloeg. Heel even trok ze aan haar onderlip, waarbij ze haar ogen opende en haar hoofd ietsje naar achteren bracht en daardoor op zijn schouder neerlegde. ''Ja, jawel.'' Fluisterde ze in zijn oor. ''Ik moet zoveel dingen weten, zoveel vragen.'' Begon ze wanhopig, misschien ietsje té wanhopig als het aan haar lag. Ze kon het niet helpen, na al die tijd begon het te branden van binnenin. En nu hij er eenmaal over begno, kon ze niet meer stoppen. ''Vroeg of laat kom ik er toch wel achter, of je het me nu vertelt of niet.'' Meldde ze er achteraan, niet bepaald dreigend maar het was de waarheid.
Verleidend bracht ze haar linkerhand omhoog, legde die op de wang van de jongen en gleed zo door naar zijn kin, richting zijn hals. Haar zachte vingertoppen die zijn huid aanraakte, op één of andere manier voelde ze zich zo meer verbonden. Langzaam draaide ze zich om, haalde haar ogen van zijn borst af richting zijn bruine. Ze was geen enkele meter van hem verwijderd. Nee, sterker nog; ze was dichterbij gekomen. Zonder nu met haar lippen de zijne aan te raken, kwam ze zo dichtbij mogelijk. Alles voor de waarheid, tot haar grenzen dan.

Kort trok zijn mondhoek wat omhoog. Op het vlak van nadenken, waren ze beide nooit echt zo heel goed geweest. Of toch niet als het op positief nadenken aan kwam. Wanneer hij zijn veranderingen onderging, was die pijn het enigste waar hij aan dacht. Toen hij uiteindelijk volledig getransformeerd was, was het de bloedlust die zijn gedachte overnam en zijn hunkering om het meisje te kunnen zien. Nu, nu was het enkel nog haar en zo nu en dan zijn eetlust, maar grotendeels bekommerde hij zich om Esther. Kinda like vroeger. Vroeger, wacht nee waarom sprak hij alsof het jaren geleden was? Enkele maanden geleden, toen bekommerde hij zich ook altijd maar om Esther, om hoe hij ervoor stond bij haar. Voor haar wou hij zelfs toen al de beste zijn, hoewel dat misschien niet altijd overkwam? Om eerlijk te zijn waren ze nu op een betere plaats, ondanks zijn geheimzinnigheid over zijn dood. Maar het was beter, hij wist waar hij stond bij haar. Ze wisten ongeveer hoe het met elkaar ging, en ze deden alles samen. Naja, als het al donker was dan toch. Dat was het enigste hatelijke, hij kon niet meer met haar optrekken wanneer de zon scheen. Maar voor de rest spendeerde hij zijn tijd aan haar, ten koste natuurlijk van zijn hongergevoel.
Nog steeds was het constante bij haar zijn moeilijk, niet meer zo moeilijk als die eerste dagen toen ze uit het ziekenhuis was gekidnapt door hem. Christian was blootgesteld aan haar bloed, en niet zo’n beetje ook. Zelfs nu op dit moment. Het kloppen van haar hart, het stromen van haar bloed. Alles trok hem tot haar aan om haar te bijten. Op zulke momenten was het altijd moeilijk zichzelf te bedwingen, maar tot nu toe was het hem al altijd gelukt en hij zou ervoor blijven vechten tot hij het haar uiteindelijk vertelde. Net toen het meisje wat wou gaan zeggen, kapte ze haar zin af. Dat was genoeg antwoord voor hem. Tuurlijk had het met hem te maken, hij loog haar al zo lang voor. Wat kon het nu anders zijn? Uiteindelijk knikte de jongen zachtjes op haar woorden. Misschien was het nu eindelijk de tijd om het haar te vertellen? Oké, het was mede door de wanhoop in haar stem waardoor de jongen zich bijna gedwongen voelde om het te vertellen, maar het voelde ook juister om het haar nu te vertellen in plaats van nog een week te wachten. Dat zou hij zelf trouwens ook niet meer aan kunnen. Des te sneller ze misschien toestemde met het veranderen, des te sneller hij zich niet meer moest bedwingen om haar bloed te proeven.
Miljoenen tintelingen schoten door zijn lichaam toen haar vingertoppen over zijn wang gleed, zo door naar zijn kin en dan uiteindelijk zijn zwakke plek bereikte. Christian bracht een zachte kreun uit. Teasing all the way. Natuurlijk draaide ze zich ook nog eens naar hem toe, zonder zijn lippen ook maar aan te raken. Hmpf, dit was echt niet gezond meer voor de jongen. Chris legde zijn handen op haar heupen en tilde haar met gemak op. Trachtend om zijn koelte te bewaren zette hij haar neer op het bed en ging op zijn knieën voor haar op het bed zitten. Beide handen plaatste hij op haar wangen en keek haar een tijd lang recht in de ogen aan. ‘Vraag me alles wat je wilt. Ik zal je een eerlijk antwoord geven.’ Prevelde de jongen zo zacht mogelijk. Erik was hier nu normaal niet, en ondanks dat die dude toch alles hoorde kon hij toch maar best op passen.

Een licht glimlachje verscheen op haar gezicht, waardoor er kuiltjes in haar wangen kwamen. Niet dat hij lang aanhield, het was heel even om de stilte te verbreken, gezien er ook een zacht, soort van bespottelijk geluidje uit haar mond bij was gekomen. Op dat moment kreeg ze in de gaten dat er een beweging plaatsvond. De jongen bracht zijn handen naar haar heupen en zodra die erop lagen voelde ze hoe haar huid op die plek verwarmde. Maar voordat ze er aan gewend kon raken, werd ze zonder waarschuwing opgetild. Snel en geleidelijk, zonder moeite. Alsof hij getraind had. Uit verbazing trok ze een wenkbrauw omhoog, maar had geen tijd om daadwerkelijk haar mond te openen en te vragen hoe dit zo gemakkelijk voor hem was geworden. Ze snapte er weinig van, net zoals al dat andere wat tussen hen had plaatsgevonden de afgelopen tijd.
Gelijk herstelde ze haar gezichtsuitdrukking, wou geen indruk wekken dat ze zich als een debiel van binnen voelde. Afwachtend keek ze toe naar wat Christian zou gaan doen. Tot nu toe was er weinig gevaar, hij ging rustig voor haar op het bed zitten, terwijl zij daar ook zojuist koeltjes op gezet was. Gauw genoeg lagen zijn handen op haar wangen en gebeurde hetzelfde als wat in de andere ruimte gebeurt was. Een stilte terwijl ze elkaar lang in de ogen aankeken. Totdat hij er uiteindelijk een einde aanmaakte en bekende alles op te biechten, alles wat ze maar wou vragen. Een tintel van ongeloof schoot recht door haar hart, zei hij zojuist dat ze alles mocht vragen? Dat zette de zaak wijd open. Heel even slikte ze, liet het niet onopgemerkt gaan, het kwam gewoon. Tot nu had ze zich niet verroerd, maar nu verplaatste ze zich heel even. Legde haar handen op die van Christian en kwam dichterbij met haar bovenlichaam bij de zijne. Zonder nog een ongemakkelijke sfeer tussen de twee te brengen, kwam ze even dichtbij als zo net. Esther vond het prima zo, voor die paar minuten, daarna wou ze wel wat dingen weten. Na al die tijd zonder antwoorden te zitten kon deze extra tijd er eigenlijk ook wel bij, al was het maar voor heel even. Ze wendde haar ogen af van de zijne, maar plaatste wel haar voorhoofd tegen de zijne aan. Voorzichtig gaf ze hem kopjes, liet een trillende zucht uit haar mond ontsnappen. ''Waar is het mis gegaan?'' Zei ze zachtjes, met een lichte piepstem die eigenlijk op het moment stond om te breken. ''Hoe zit het met ons en wat is dit?'' Hierna durfde ze hem eigenlijk niet meer aan te kijken, maar bleef wel zo dichtbij hem zitten. De directe vragen kwamen later wel, ze wou nu de vragen over hoe het met hun twee zat. Het ziekenhuis, de nachten hier en hun vriendengroep kwam later wel.

Christian keek haar afwachtend aan. Zou ze zoals altijd meteen met de deur in huis vallen? Of besloot ze het rustig aan te doen? Geen idee, maar het was cruciaal dat ze het uit zijn mond te horen kreeg. Heel even, een enkele seconde veranderde de snelheid van haar hart. Ergens had hij deze volledige reactie niet bij haar verwacht, maar ja goed het was nog altijd Esther. Maar hoe ging hij alles verwoorden? Hoe dan ook, Esther of niet, het zou nog altijd in slaan als een bom. En er was niet echt een zachtaardige manier om dit aan te brengen bij een mens, die hoogstwaarschijnlijk niet in het bovennatuurlijke geloofde. Een glimlach brak door wanneer het meisje zich even naar hem toe boog, dat stelde hem toch nog voor enkele seconden gerust. Zachtjes streek hij met zijn duim over haar wang. De jongen sloot zijn ogen wanneer ze haar hoofd tegen het zijne plaatste, nou hier kwam het dan? Christian legde zijn arm om de schouder van het meisje heen en voor enkele seconden trok hij haar tegen zich aan. Toch liet hij haar meteen wat losser toen de zachte woorden zijn oren bereikte. Oké, dit kwam geheel onverwachts. Voor even gleed zijn blik naar buiten. ‘Misschien vanaf de eerste moment dat ik je zag Es? Ik weet het niet, maar je weet mijn gevoelens voor jou. Volgens mij waren die er al van toen.’ De jongen haalde even zijn schouders op. Om eerlijk te zijn, hij had echt geen idee waar haar eerste vraag op sloeg dus had hij maar voor het antwoord gekozen dat hem het beste leek. ‘Dit kan alles zijn wat jij maar wilt dat het is. En hoe het met ons zit? Dunno, haat je me nog? Ben je nog steeds boos om het feit dat ik niet dood ben? Zo niet, je weet evengoed als mij dat ik je toch nooit meer laat weg gaan dus wen maar aan ons.’ Even grijnsde de jongen. Oké, het was totaal niet grappig of zo. Maar hier had hij ook niet op gerekend toen hij voorstelde dat ze alles mocht vragen. Chris kon evengoed volledig eerlijk zijn, en hier nu een complete liefdesverklaring aan het meisje geven maar dat was iets wat nu niet echt te pas kwam. Uit het niets drukte hij haar een kus op haar wang.
Het feit dat hij hier nu gewoon zo bij haar zat, was sterk in contrast tegenover maanden geleden. Die eerste keer dat hij haar kamer was uitgejaagd. De hele freaking gang was komen kijken wat alles te betekenen had. Een kleine grimas ontstond even op zijn gezicht. Esther zou nu waarschijnlijk wel aan het denken zijn dat hij compleet gek was geworden of wat dan ook. ‘Ik neem aan dat dit niet alles is?’ Inmiddels had de jongen zijn ogen weer op haar gevestigd. Natuurlijk was het hem opgevallen dat ze hem al een tijd niet meer aan keek, maar hij kon haar niet gaan dwingen om hem aan te kijken dus het was maar gewoon afwachten wat er nu zou komen.

Kalm hoorde ze aan wat haar vriendje te zeggen had, nog steeds haar ogen naar beneden richtend. Een andere houding wist ze niet aan te nemen, met ingehouden adem luisterde ze naar de antwoorden waar ze om gevraagd had. Heel even spreidde ze haar lippen om te reageren op iets wat de jongen zei, maar besloot om het beter niet te doen. Gezien hij nog niet uitgesproken was.
De kus op haar wang die daarna volgde liet haar lichtelijk blozen, ze wist niet wat ze moest doen. Toch kon ze het niet maken om zijn ogen op te zoeken, hoeveel de jongen misschien wel op zoek was naar haar blauwe ogen. Maar ze waagde het wel om haar adem te laten ontsnappen, Vlak voordat er een vraag vanaf de andere kant volgde.
Ze zat inmiddels dichter tegen hem aan, met haar bovenlichaam dan, gezien er een arm om haar schouders heen was geslagen. Het was fijn. Echt fijn, om na al die tijd eens normaal met hem te praten en zo met elkaar om te gaan. Dat zag nu pas in, hoeveel ze hem wel niet als vuil behandeld had. Terwijl hij al die tijd vol gehouden had om haar hart te veroveren, haar in te laten zien dat hij zijn alles voor haar wilde geven. Het kwam over. Waardoor haar hart een stroomschokje veroorzaakte, of zo noemde ze het tenminste, en daardoor ietsje sneller ging razen.
Esther had door dat seconden verstreken, seconden van stilte. Ze moest iets doen om die te verbreken, ze begon er een hekel aan te krijgen. Niet dat ze gênant aanvoelden, maar het was gewoon niet lekker. Eerder had ze er zoveel van genoten, dat ze al die tijd alleen in de zolderkamer verbleef van het Die Hard clubhuis. Maar nu wou ze al die verloren tijd inhalen door zo min mogelijk stiltes te hebben, tenzij het niet anders kon zoals met slapen.
Woorden kwamen niet binnen, hoeveel ze ook zocht. En na de woorden van Christian net, verlangde ze ook naar iets anders dan praten. Om in ieder geval dankbaarheid te tonen, iets te geven waardoor ze hem duidelijk wou laten maken dat ze ook voor hem door het vuur zou gaan.
Op dat moment keek ze ietsje omhoog, enkel naar de kruin van zijn shirt en drukte, voor ze het zelf in de gaten had, haar zachte lippen op die van hem. Ogen gesloten, genietend van de passie. Ietwat trillend verplaatste ze haar handen naar zijn wangen, streelde met haar rechterhand door naar zijn hals en stopte daar. Daarna haalde ze voorzichtig haar lippen van de zijne af en durfde hem aan te kijken. ''Als ik je zou haten en je dood zou willen hebben, had ik je dit niet gegeven en zaten we hier niet.'' Fluisterde ze met een ietwat tevreden blik op haar gezicht. ''Ik weet wat ik wil en dat is bij jou zijn. En blijven, voor altijd.'' Vervolgde ze daarna en bedacht zich wat nu het beste was om te vragen. Misschien was het wel beter om even die zorgen los te laten, Christian zou het zelf wel vertellen zodra de tijd rijp was, toch? Nee, daar had ze geen geduld voor. Er waren al verdomde weken voorbij gegaan en nog had ze geen clue van wat er gaande was. Ze wou antwoorden, nu eigenlijk gelijk. ''Dus, vertel op. Wat is het met dat iedere nacht tot leven komen en overdag geen poot naar me uit steken en in je nest blijven liggen? Soms ruik je naar bloed zodra je terug komt, alsof ik het niet merk. Ik weet niet wat erger is, het feit dat je iets voor me geheim houd of dat je in plaats van terugkomt met je adem naar alcohol en bezopenheid, terugkomt met lust naar hetgeen waar ik wel ervaring mee heb.'' Kwam ze nu direct straight to the point. Er was geen uitweg mogelijk voor hem, weglopen misschien, maar hij moest toch ooit terugkomen en zij zou hier zijn. Misschien. Misschien ook niet.

Minuten in stilte gingen voorbij, of zo leek het toch. De jongen bleef naar haar kijken, wachtend op haar reactie, op een glimp van haar blauwe ogen, op een glimp van de Esther die hij al is een tijdje geleden had gezien. Maar de stilte bleef. Het enkele wat hoorbaar was, was haar hartslag en zelfs deze leek toch geen antwoorden te kunnen geven. Zag ze het dan nog steeds niet in? Na al die maanden. Hij was degene die haar voor alles zou zetten, degene die zijn gehele leven, en dat was lang, enkel en alleen aan haar wou toewijden.
De moment dat haar hart sneller begon te kloppen verbaasde hem. De tijd dat ze hier was, had hij dat nog niet een keer gehoord. Er was al eens geweest dat hij het gehoord had, in het ziekenhuis maar sindsdien niet meer. Waarom had hij geen super goed gehoor toen ze nog in Santa Monica waren, dan snapte hij tenminste wat dit betekende. Even beklaagde hij zich dat hij haar complete eerlijkheid had aangeboden, het was zo niet hem om dat te doen. Enkel in tijden van nood, en Esther wist evengoed als hij dat als ze erom vroeg ze toch antwoord zou krijgen met die complete eerlijkheid of niet, nu kon ze hem perfect dingen vragen die hij helemaal niet wilde dat ze te weten kwam. Fock seg.
De kus kwam geheel onverwacht. Hij had eerlijk gezegd wel een klap op zijn bek verwacht, maar niet dit. Alsof hij helemaal vergeten was hoe hij hierop moest reageren bleef hij gewoon als een dombo met gesloten ogen zitten. Zijn binnenste maakte een grandioze salto en zorgde voor een raar gevoel in zijn maag. Net wanneer hij eindelijk uit zijn dombofase was ontsnapt maakte ze haar lippen los, wat een zucht bij hem teweeg bracht. Eindelijk kreeg hij haar weer te pakken. Haar woorden brachten zoveel bij hem los, oh yeah hier kwam dan het probleem met dat emotiedinges. Alsof ze het meest breekbare was op de wereld bracht hij zijn hand voorzichtig naar haar wang en streek daar zachtjes over. Haar warme huid tegen zijn handpalm, het voelde meer dan vertrouwd. De grootste glimlach ooit verscheen op de jongen zijn gezicht. ‘Ben je zeker? Voor altijd is een lange tijd, en zeker met mij.’ Zijn woorden kwamen er uit, zijn ogen twinkelden van plezier. Gebeurde dit wel echt? Of was hij aan het dromen of zo?
En daar was zijn antwoord. De woorden kwamen er zo koelbloedig uit dat dit wel echt moest zijn. Even staarde hij naar het bed waar ze op zaten. Hij kon hier niet meer onderuit. De ondode dude had haar de antwoorden beloofd. Christian keek haar uiteindelijk weer aan met een uitdrukkingsloze blik in zijn ogen. ‘Valt het niet op zijn plaats? Het alleen maar leven in de nacht, het ruiken naar bloed, mijn plotse herrijzenis na het ongeluk bij het ziekenhuis, het bloed dat je heelde? Het feit dat deze ramen geen zonlicht doorlaten? Of was dat je nog niet opgevallen?’ Even zweeg hij. Ja, nu ging hij haar bestoken met vragen, zeer logisch. Even wreef hij door zijn ogen en luisterde naar haar hartslag. Nog geen verandering. ‘Esther, er is geen andere manier om je dit te zeggen dan de harde dus…’ Waarom had hij niet gewoon het straight to the point komen gen dat zij ook had? Nee, hij moest altijd rond de pot draaien, en dat maakte het er niet makkelijk op. Here we go dan maar.
‘Ik ben een vampier, een wezen van de nacht, een bloedzuiger, elke andere naam je er ook voor kunt bedenken. Kort om ik drink bloed en vermoord er soms wel eens mensen voor.’

Afstand had ze niet genomen, al die tijd niet. Zelfs niet zodra die harde woorden haar mond hadden verlaten. De harde toon die al een tijd niet meer in haar stem had geklonken, bijna even emotieloos als voorheen. De glans die nog een aardig tijdje in haar ogen had geblonken, verdween langzamerhand bij iedere seconde waarbij het stil was. Zou ze antwoord krijgen? Het moest wel, ze wist dat hij gauw zwak raakte zodra er passie in de lucht hing. Enkele seconden bleef het stil, hij draaide zijn zicht weg van haar ogen. Natuurlijk. Ze zou het niet krijgen, laat maar zitten. Maar net voordat ze haar weg zou banen richting een andere kamer, kwamen zijn ogen terug. Dit keer minder levendig, net zoals die van haar nu stonden. Zijn mond ging open en daar kwam het. Vragen, allemaal vragen. Was zij niet degene die dat hem moest stellen, vragen? Ze liet de woorden inzinken.
Ergens had ze wel dingen gehoord in de afgelopen tijd, was het niet via mensen op straat, dan was het via de radio. Maar het was pure onzin, alsof ze naar shit zoals Twilight luisterde, die achterlijke films. Zwak hoor, alle moorden die hier in de buurt gebeurden allemaal op zo'n vaag sprookje afschuiven. Een taboe was het. Voor vele mensen dan. Esther tuitte uitdagend haar lippen voor kort, trok haar linker wenkbrauw omhoog en draaide haar hoofd een tikje schuin. Daar zou het dan komen, gezien hij stil was gevallen. Bijna. Bijna zou ze het tot onzin verklaren. En jahoor, daar kwam het antwoord waar ze al aan gedacht had. Het vampierisme. Flikker toch op, allemaal pure nonsense. Een gestoorde blik verscheen in haar ogen, die ze hem niet lang gunde.
Gauw genoeg stond ze op, keek geen seconde langer meer naar Christian. Hij verdiende het niet. Op het moment tenminste. ''Zwak hoor, alles op zoiets afschuiven. Vampier. Me ass.'' Snauwde ze op een geïrriteerde toon, gaf hem verder geen kans om hem wat te laten zeggen. Ze liep naar de ruimte wat zich de woonkamer moest voorstellen en trok de deur met een harde klap achter zich dicht. Goed, wat zou handiger zijn? Hier blijven en nog meer gezeik aanhoren, allesbehalve de waarheid? Nee, ze had er schoon genoeg van. Al die tijd had ze wanhopig gewacht op antwoorden en dan kwam hij met zoiets aan. Het was hoog tijd om naar huis te vertrekken. Esther liep zonder verdere aarzeling door naar de deur die haar naar buiten zou leiden. Daar trok ze een zwarte jack van de kapstok af, die ze nog geen week terug uit een winkel gestolen had. Niemand had er wat van gemerkt, ze waren slordig bezig geweest die winkelieren. Geen camera's, geen codes waarmee er eventuele alarmen zouden afgaan zodra ze door de deur heen liep. Slecht. En zij had nu gratis stijlvolle kleding.
Nog een tuitte ze haar lippen, duwde haar haren uit de jack vandaan en sloot de rits tot net onder de vorming van haar decolleté. Waarna ze haar hand op de ijskoude deurklink legde en ietsje omboog.

Christian keek het meisje met nog steeds aan met diezelfde blik. Natuurlijk geloofde ze hem niet. Wanneer hij de deur hoorde toeslaan van de kamer staarde hij even naar de gesloten deur. Oh yeah, dit verliep allemaal heel goed. Natuurlijk had hij verwacht dat ze hem niet zou geloven, maar als ze misschien voor een keer is logisch begon na te denken dan zou ze zelf ook gaan inzien dat ze niet plots genezen was. Dat er wel iets bovennatuurlijks aan te pas had moeten komen. Maar nee, Esther redeneerde veel te snel en dat was echt soms zo freaking irritant aan haar. Voor even wandelde de jongen naar het raam, en staarde naar de verlichte straten onder hem. Als hij haar nu liet vertrekken dan was hij haar ten eerste kwijt, en ten tweede zou ze het niet eens overleven als ze hier een stap buiten zette. Dan nog niet te spreken over Erik die hier wel in het appartement nog aanwezig was. Die zou haar de kans nog niet geven nadat hij zo net mooi uit de doeken had gedaan dat de geruchten waar waren.
Christian volgde elke beweging die het meisje maakte, hoe ze haar jas uit deed, haar hartslag die nu iets hoger was als eerst, de manier waarop ze haar haren uit haar jas haalde. Elk geluid irriteerde hem nog meer, maakte hem nog kwader dan hij al was. Hoe the fack kon ze hem dit maken? Hij had haar leven verdomme gered, had er voor gezorgd dat ze volledig beter was geworden, zorgde dat haar niets ontbrak toen ze hier was, vertelde haar dan nog eens de waarheid en dan dit. Wat dacht ze nu? Dat hij zo maar een stuk vuil was dat ze opzij kon schuiven zonder er nog naar om te kijken. Dan was ze toch dommer dan hij had verwacht. Dit was het dan, het moment dat hij al weken lang uit de weg ging. Oh ja, natuurlijk had hij geweten dat dit er aan kwam. Het was een kwestie van tijd geweest.
Nog voor ze de klink helemaal had open geduwd stond de jongen achter haar zijn ogen helemaal zwart gekleurd, elk greintje menselijkheid was verdwenen. Ruw greep hij haar bij haar arm vast en draaide haar naar zich toe. Zijn hoektanden maakte zich snel en duidelijk zichtbaar en alsof zijn woede nog niet genoeg was, hij was vandaag nog niet op jacht geweest. Bad combo. ‘En waar denk jij heen te gaan?’ Zijn stem klonk dieper dan ze ooit geklonken had. Alsof hij haar elk moment ter plekke kon verscheuren. Zijn ogen dwaalde even af naar de halsslagader. Een simpele beweging en alles was voorbij. Dan zou hij eindelijk krijgen waar hij zich al weken voor bedwong. De geur drong nu volledig tot hem door. Zo zoet, zo puur. Hij duwde haar al gauw de woonkamer weer in. Er was geen ontsnappen meer aan. Christian versloeg haar nu in elk opzicht dat je maar voor mogelijk kon houden, en dan was er nog het onmogelijke gedeelte ook.

Nog voordat ze de kans had om de deur te openen, überhaupt het ijzer helemaal omlaag te drukken, voelde ze een gestalte dichterbij komen. Het was secondewerk. Esther werd bij haar arm beetgenomen en niet zo'n beetje zachtjes ook. De ginger werd daarbij omgedraaid en ze keek hem met ietwat wijd open gesperde ogen aan. Een wat arrogante blik sierde haar gezicht, die niet snapte wat er mis was met vertrekken op een moment dat het nodig was. Net dat ze haar mond open wou trekken om dat te vragen, of eerder te schreeuwen, was hij haar al voor. Een abnormale stem verliet zijn keel, die ze niet eerder bij hem gehoord had. Wat was dit voor onzin? Hoewel haar blik eerder naar zijn borst gericht was, gezien hij toch wel ietsje langer was dan zij, gleden haar ogen nu richting zijn gezicht. Zijn ogen.. het was niet mogelijk. Hoewel haar ogen wel eens zwart waren gekleurd qua pupillen, was dit niet menselijk. Oogcontact was iets wat ze niet had moeten doen. Het schokte haar, ook al toonde ze het bijna niet. Lijkbleek was ze tenslotte al van zichzelf en ze had de raarste dingen gezien in haar leven. Het enige wat anders aan de redhead was dat ze niet wist wat te doen, terwijl haar arrogante blik steeds meer verdween. ''Christ-'' Maar verder kwam ze niet. Die tanden, het viel haar op. Was dit een ontzettende grap? Door de serieusheid, begon ze het langzamerhand te geloven. Bovendien kon het hem nooit zo snel zijn gelukt om zijn ogen idioot zwart te kleuren door middel van vloeistof en die misselijkmakende tanden in te zetten. En dan nog die stem, zonder te slissen of enige tekens dat hij neptanden in had gedaan. Nee, dit was serious business.
Esther werd zonder pardon de woonkamer terug in geduwd, haar greep was door de shock verslapt zodat ze geen houvast meer kon hebben aan de deurklink. Adem stokte in haar keel, ze kon geen woord meer uitbrengen. Maar ze stond niet vast genageld aan de grond. Heel even schoten haar ogen rond, er was geen uitgang. Alleen de deur waar ze net van plan was doorheen te stappen, die ze beter nu kon uitsluiten. De jongen had haar gevangen en als het klopte was er nog iemand hier. Als ze logisch nadacht, was het een zelfde wezen als dat Christian nu was. Esther haar longen klapten dicht, gure geluiden kwamen daardoor uit haar keel bij iedere hap adem die ze probeerde te nemen. Nog steeds liep ze achteruit, stapje voor stapje. Tot ze uiteindelijk tegen de ramen aanklapte met haar lichaam, de ramen die geen zon doorlieten. En hoogstwaarschijnlijk dus ook geen zelfmoordpogingen, het was veel te dik daarvoor. Ze zou nu niet abrupt zichzelf naar achteren kunnen drukken, dat was onmogelijk. Dit was het. Haar sterfdag. Shit's got real en ze kon er niets aan doen. De krachten die Christian eerder had vertoond waren al krachtig en dan nu in deze staat. Nee, ze ging dit niet overleven. In plaats van nu hevig te protesteren en tegen hem te schreeuwen, kon ze maar aan één ding denken. Aan hetgeen waar ze al die tijd opgehoopt had wanneer ze nog in Santa Monica zat. De dood. ''Kill me.'' Fluisterde ze hevig hees, gezien haar longen nauwelijks lucht binnen lieten. Waarna ze haar zicht weg draaide en vurig hoopte dat dit gauw voorbij zou zijn.

Blijkbaar kreeg ze toch enig verstand in haar kop. Het meisje kwam geschokt over, net de reactie die hij van haar verwachtte. De jongen kneep zijn ogen tot spleetjes en snoof. Wanneer ze zich uiteindelijk in de woonkamer bevond zette hij enkele passen dichter naar haar toe. Dit werd het dan, haar einde. Christian genoot hier momenteel zo hard van, haar angst die duidelijk begon toe te nemen, haar bloed dat sneller begon te stromen, en waarschijnlijk ging er nu door haar hoofd van alles om maar een manier te vinden om aan hem te ontsnappen. Maar ze stond wel enkele verdiepingen hoog, het was voorbij, zelfs al wist ze te ontsnappen. De man van wie het appartement was zou ook niet komen helpen dat was wel zeker, een ding moest hier nu gebeuren en dat was de dood van het meisje dat zich langzaam naar achter aan het bewegen was. Het geschuur van haar schoenen op het tapijt verraadde alles wat het meisje aan het doen was. Supersonisch gehoor, het was toch iets geweldigs voor hem dan. Het verwachtte geluid van dat ze ergens tegen klapte kwam al heel gauw. Ging ze zich zelf nu echt in een hoek drijven? Dat was wellicht de domste zet van het meisje. Zijn ogen verwijdde zich toen de woorden van het meisje hard doorklonken in zijn hoofd.
Al snel stond hij tegen haar en duwde hij haar tegen het raam. De jongen keek haar even aan, niets leek er op dat hij hiermee zou gaan ophouden. Uiteindelijk boog hij zich wat meer naar hals toe, en net wanneer hij wou toeslaan snoof de jongen de geur van haar shampoo op. Flitsen van herinneringen kwamen naar boven. Chris zijn adem stokte. Wat? Kwam het werkelijk nu? In zijn hoofd begon een strijd van jewelste, elke goeie herinnering aan haar kwam naar boven en elke slechte eveneens. De geur van haar bloed hielp de jongen ook helemaal niet. Elke belediging werd overwonnen door een van hun momenten, maar zorgde dan weer voor een andere slechte herinnering. Nog steeds stond hij dicht tegen haar, snoof de jongen haar geur op, kwam elke seconde dichter bij haar hals met zijn mond.
Maar millimeters voor hij haar nek deftig raakte met zijn mond sprong Christian naar achteren. Zijn rug knalde tegen de deur aan, zijn hoofd was helemaal bezweet en nog steeds was er niets veranderd aan de rest van zijn uiterlijk. Voor enkele seconden wierp hij zijn blik op Esther, voelde een grote steek door zijn hart gaan. Waar was hij mee bezig? Ging hij nu echt het meisje waar hij al zo lang bij wou zijn beroven van haar bloed en misschien het leven, enkel om een misverstand? ‘Ga naar de kamer, nu!’ Schreeuwde de jongen, hier en daar merkte je weer bepaalde tonen op van zijn normale stem op. Christian was te angstig voor zichzelf om haar nu nog aan te kijken. Of ze het nu ook ging doen was nog maar de vraag. Esther kennende waarschijnlijk niet. Maar dan moest hij hier meteen weg. De jongen kon niet langer in een kamer zijn met haar, niet voor aleer hij weer normaal zou worden. Maar dan moest hij eerst eten, en dit keer deftig. Niet zoals hij de laatste weken bezig was met elke keer maar beetjes. Maar wat als hij weg ging en zij ging er ook van door? Dat zag hij echt niet zitten. Misschien moest hij dan toch aan de voorraad van Erik zitten die in de koelkast lag of zo, dat hield hem wel even rustig ook al smaakte het echt niet lekker.

Zonder hem aan te durven kijken, voelde ze toch wel degelijk dat het enge figuur steeds dichterbij kwam. Hoe kon ze het dan ook maken om zichzelf in een hoek te drijven? Ze was er niet bij geweest met haar hoofd. Wat was dit voor belachelijke opstelling? Ze was verdomme Esther, een meid die vond dat de wereld van haar part helemaal naar de hel mocht gaan. Dus zodoende ook de mensen die zich in haar omgeving bevonden. En waarom zou Christian daar zich dan van onderscheiden? Ook al mocht ze zich misschien anders voelen van binnen dan bij de andere mensen. Ze waren allemaal one piece of shit, stuk voor stuk. Van haar mochten ze branden in hel, evenals Christian. Nu ze zich daarover bedacht. Vampieren konden goed vlam vatten, toch? Het was een poging waard, gezien ze onmogelijk kon ontsnappen. En haar mes had ze niet bij zich, bewaard in het nachtkastje. Damnit. Maar sigaretten en de aansteker had ze technisch in de jaszak bewaard van het zwarte jack. Angstig slikte ze even, kon het nog steeds niet aan om zijn ogen op te zoeken. Niet dat hij die had op het moment, het waren zwarte glazen bollen. Iets wat haar alleen maar meer beangstigde.
Trillend reikte ze met haar linkerhand voorzichtig naar de zak, probeerde geen onverwachte bewegingen te maken. Zeker niet nu het niet veel meer scheelde voor hij haar volledig klem zou zetten. De sfeer was ook gelijk anders, het voelde nu kouder aan. Het leek zelfs alsof er mist was ontstaan, zo erg beangstigde het haar. Al liet ze het haar niet controleren, ze stond er niet stokstijf aan de grond van. Zoals vele meisjes zou overkomen en hen juist een gemakkelijke prooi zou maken. Al stond ze nu ook niet bepaald in een verdedigende houding, maar juist in één van overgave. Haar ademhaling werd steeds heviger, ze durfde die bijna niet meer te halen. Vooral niet toen zijn lichaam halt hield, maar hij met zijn gezicht nog wel dichter kwam. Ze wist wat er komen zou, hij zou haar gebruiken als een prooi en er geen deel van overlaten. Een lichte kreun verliet haar keel, voor zover dat mogelijk was met de verstikking die ze had. Woorden kwamen nauwelijks te pas, ze kon ze niet opmaken in haar hoofd. Maar enig gevoel voor de jongen die de afgelopen tijd was opgebouwd, was nu allemaal verdwenen. Een zwart gat vulde haar hart, die haar emoties ook meer deed terugkeren. En dat in die shock toestand. Hoewel ze daarmee worstelde. De adem die tegen haar huid aan sloeg veroorzaakte rillingen over haar hele lichaam. Van top tot teen. Kort klappertanden daarvan haar kaken tegen elkaar aan, waarna ze haar mond afwachtend open liet staan.
Gevoel kwam terug in haar lichaam, iets in haar hoofd zei dat dit het moment was om te gaan. Net voordat hij zijn mond tegen haar hals aan zette haalde ze haar bezweette hand uit de zak vandaan. Gauw genoeg drukte ze het afsluitinkje eraf met een klik, zodra zijn lippen haar huid dreigde te raken. Haar duim bereikte de aansteker en het lukte haar om het al trillend naar een uiteinde van zijn bovenkleding te brengen. Gelijk vloog hij naar achteren. Het ging plotseling allemaal zo snel. Secondenwerk. Verdwaasd keek Esther toe hoe hij zo snel de kamer doorgevlogen was, geknald tegen de deur aan. Ergens, deep down, voelde ze wel medelijden met die knal die hij gehad had. Maar grotendeels kon het haar weinig schelen, vooral nu hij op het punt gestaan had om haar te vermoorden. Vast nu nog steeds, daarom was het beter zijn advies op te volgen. Weg uit dit gebouw zou haar niet lukken, maar in ieder uit geval uit de woonkamer was een prachtig plan. Vliegensvlug, weg uit haar shock, gooide ze de aansteker uitgeblust neer en sprong over een stoel heen om zo gauw mogelijk de kamer te bereiken waar ze nog geen halfuur geleden uit waren gekomen. Die trok ze als een gek dicht, draaide hem op slot. Niet dat het veel uit zou maken, maar het gaf tenminste meer tijd dat als ze hem ongeopend zou laten rusten. Haar ogen zochten de kamer af. Geen uitweg, niets. Alleen de ramen. Waarvan ze wist dat die niet makkelijk open zouden gaan. Dit was geen plek om even een luchtje te scheppen, vooral niet overdag. Genieten van de zon, het was niet mogelijk. Daar was ze inmiddels wel achter gekomen. De antwoorden waar ze al die tijd naar snakte had ze nu eindelijk. Het was tot haar doorgedrongen en het stelde haar niet bepaald gerust. Nu wenste ze eerder vurig dat ze het nooit gevraagd had, dat het allemaal nog steeds een groot mysterie was. ''Oh my god,'' fluisterde ze met weinig adem naar zichzelf en liet zichzelf tegen de deur aanleunen. Als opluchting, niet wetende wat te doen. Tot haar oog naar het nachtkastje ging. Natuurlijk, haar mes. Het was tenminste iets, mocht Christian naar binnen komen en een tweede poging wagen om haar bloed te bemachtigen en dit keer zichzelf niet meer in de hand te hebben. Niet dat hij dat net wel had, maar zichzelf niet meer terug zou kunnen herkennen.
Krabbelend haalde ze zich van de deur weg, trok als een gek de la open. Eéntje die je er zo gemakkelijk helemaal uit kon trekken, wat ze dus ook per ongeluk deed. Als verdediging hield ze voor de zekerheid het mes maar in haar linkerhand vast. Ze wist nooit wanneer de jongen als suprise door de deur heen zou schieten, die krachten van hem waren absurd sterk. Dus het zou haar weinig verbazen, maar waarschijnlijk wel laten schrikken. Heel even hield ze stil, slikte kort. Wat zou hij nu aan het doen zijn? Stilte heerste er, tenzij het gewoon de kamer was die geluidsdicht zou zijn. Ze wist het niet, deels hield angst de controle over haar. Angst die haar liet bewegen, niet meer stokstijf liet staan zoals net en smeken om de dood. In die korte tijd was ze veranderd, fiks ook. Haar aandacht ging terug naar de la die roerloos op de grond voor haar voeten lag. Was het een poging waard? Ze zou het proberen, het moest gewoon. De nacht was geslagen, maar alles was beter dan hier blijven. Esther pakte de la op met twee handen, het was niet erg zwaar maar met twee zou het meer veroorzaken, gezien de druk die er dan achter stond. Ze bewoog zich ietsjes naar achteren met haar benen en richtte het op een willekeurig raam. Zolang ze maar open zouden barsten. Het was haar enige kans op ontsnapping. Geen seconde langer dacht ze aan de onschuldige Christian, degene die eerder haar vragen zo graag wilde beantwoorden en haar niets anders geven dan zijn leven. Met een vurige blik gooide ze het houten ding met zoveel kracht weg, waardoor er een sparkel van hoop in haar ogen ontstond zodra het door de lucht vloog. Maar de reactie die daarop volgde was anders dan verwacht. De la spatte uit elkaar met verschillende houtsplinters en brokken hout. De lak schoot eraf. Een geschokte kreun kwam uit Esther vandaan. Ze bespeurde het raam waar het zojuist tegenaan was gekomen. Geen krasje, geen enkel klein krasje wat teken zou geven van een barst. Fuck, daar ging dan haar 'perfecte' plan. Ze draaide zich paniekerig om, snakkend naar iets anders wat ze kon gooien. Het hele kastje? Zou dat helpen? Zoals het er nu uit zag zou ze hier nooit kunnen wegkomen. Dit was het. Goodbye Esther.

De klik die had geklonken vlak voor hij weg was gesprongen had hem heel even verbaasd. Christian herkende het geluid uitermate goed, het was van zo’n aansteker die je open moest klikken. Oftewel een zippo. Wou ze hem echt in de fik steken? In haar plaats zou hij waarschijnlijk hetzelfde proberen, maar dan nog. Zijn zwarte ogen volgde haar toen ze snel de kamer in liep en de deur achter zich dichtsmeet en op slot deed. Een tijd lang bleef hij staan, zijn hoofd blonk inmiddels van het zweet. Wat was er nu net gebeurd? Een zucht schoof over zijn lippen, moest hij zichzelf niet hebben terug gevonden dan was de kans dat ze nu dood was zeer groot. De jongen plaatste even zijn tanden op elkaar en voelde hoe zijn jukbeenderen iets verder kwamen uitsteken. Voor hij zich nog verder kon kwaad maken op zichzelf voelde hij het lege gevoel in zijn maag weer opkomen en begon de jongen hard te hoesten. Zijn idee, om gisteren het eten over te slaan, was nu wel het domste dat hij ooit had gedaan. Christian zakte op zijn knieën in zijn hoestbui en staarde naar de aansteker op de grond. Hoe verleidelijk het nu wel niet was om zichzelf in de fik te steken zodat alles in een keer voorbij was. Niet dat hij dat zou doen, maar het idee speelde wel enkele seconden. Esther zou hem dit toch nooit meer vergeten en zodra hij die kamer binnen kwam hem trachten te vermoorden, wat haar natuurlijk niet zou lukken omdat hij zijn krachten dan hervonden zou hebben en nu had ze haar enige wapen waarmee ze hem kon kwaad doen hier laten leggen, want het mes dat in de kamer lag zou hem echt niets kunnen doen. En ze zou toch te traag zijn om ook maar raak te steken. Kreunend kwam hij weer naar omhoog, zijn borst deed massa’s veel pijn alsof er net een freaking vrachtwagen tegen aan was geknald of wat dan ook.
Sloom had hij zich voortbewogen naar de koelkast, daar merkte hij natuurlijk dat bekende aanzicht van True Blood op, verstopt natuurlijk, en nog andere zaken maar die waren voor Esther. Met een vertrokken gezicht greep hij een van de flesjes vast en snoof. Zonder aarzelen kapte hij het goedje binnen. Het smaakte echt ranzig. Even kwam er in zijn gedachten dat Esther het nu nooit zou merken als hij naar buiten ging om deftig te eten, maar toen besloot hij dat hij die gok niet zou wagen. Het flesje was al gauw genoeg leeg, en tot zijn grootste verbazing was de honger helemaal verdwenen. Zijn ogen veranderde geleidelijk aan ook weer naar hoe ze er normaal uit zagen, en voor hij het wist was hij weer de dude van een half uur geleden. Christian wandelde naar de badkamer om daar even zijn gezicht te verfrissen met behulp van ijs koud water, voor enkele seconden staarde hij naar zichzelf in de spiegel. Wat had hij toch gedaan? Gauw genoeg besloot hij maar op de bank te gaan zitten en te wachten tot er iets zou gebeuren. Nog geen vijf minuten zat hij deftig of een harde knal klonk vanuit de kamer, verbaasd trok hij zijn wenkbrauw op maar hij bleef nog steeds op zijn plaats zitten. Wat moest hij anders? Als hij die kamer ging binnen stormen dan wist hij zelf wel dat hij de toorn van Esther tegemoet ging en hij was misschien een vampier, maar hij was ook nog deels mens al had je dat zo net niet gezegd. Wat had hij het weer eens mooi verpest, net nu er een doorbraak was.
In de kast op de kamer verscheen een kopje tussen wat handdoeken. Van de knal was arme Shaw wakker geworden. Slaperig keek ze rond, zoekend naar Christian maar in plaats daarvan vond hij een roodharig meisje en een kapotte schuif. Een klein miauwtje ontsnapte zagend uit zijn keel. Shaw was tot gisteren een straat kitten, bij het begin van deze avond was het diertje opeens voor hun deur verschenen en had Chris het maar binnen genomen. De rustplaats van de kat, bestond dus nu al duidelijk uit de kast tussen zijn spullen. Met een klein plofje kwam hij op de grond terecht waar hij zich natuurlijk in alle rust uit begon te rekken. Snuffelend liep hij eerst naar het kapotte hout op de grond, maar besloot dan dat het meisje interessanter was. De kleine zwarte kat waggelde naar het meisje haar benen toe. Daar begon hij dan ook vervolgens met zijn kopje tegen aan te strijken en hier en daar klonk een zacht gemiauw. Het kleine baasje wou duidelijk aandacht, en ook misschien wel wat te eten. Maar zelfs hij had het idee dat hij daar nog even op kon wachten, of toch minstens tot de deur open ging. Dus het werd wel aandacht krijgen of anders ging hij in terminatorkat veranderen en dan zou hij alles kapot bijten wat hij maar kon vinden. Want ja, zijn kleine tandjes en nageltjes hadden natuurlijk echt wel die kracht.

Met een zachte plof zette ze zichzelf neer op het bed, het had geen zin om spullen tegen de ondoorbreekbare ramen aan te gooien, ze zou hier immers toch niet weg kunnen behalve door de ingang. En dat was op het moment bezet door Christian. Ze had geen idee wat hij nu aan het doen was, maar paniek was er nog steeds in haar lichaam. Was het waard een poging te wagen en die kamer in te gaan? Met hoogstwaarschijnlijk een zelfmoordpoging als uitkomst?
Vanuit haar ooghoeken merkte ze een gestalte op, schrok in eerste instantie dat het Christian zou zijn. Dat hij heel sneaky de deur had geopend zonder geluid en de kamer in was gekomen. Wie weet wat hij allemaal wel niet voor meer krachten bezat, nu hij gehuld was in het vampierpak voor eeuwig en altijd. De eerdere ongelovigheid was nu volledig weg, ze geloofde het dat de mythe waar was geworden. Hetgeen wat enkel verhalen waren, was nu veranderd in realiteit.
Het gevoel van kopjes gevend vacht tegen haar benen aan, deed haar ontwaken uit de gedachten en ze probeerde zichzelf tot kalmte te brengen. Voorzichtig bracht ze haar lange vingers naar het kleine zwarte katje het koppie en aaide die. Nog geen halve minuut later bracht ze haar andere hand omlaag en pikte de kat op, tot het veilig en wel op haar schoot stond. ''Hé,'' bracht ze zachtjes uit en leek in vrede met het beest in haar buurt. Al tijden had ze niet meer zulk diertje geaaid, laat staan aan gedacht om het nog eens vast te houden. Er was bovendien al heel wat gebeurt in de tussentijd. Geleidelijk aaide ze het onder het hoofdje, richting het borstje en ontving daarvoor in de plaats wat kopjes tegen haar buik aan. Het voelde fijn aan, wat aandacht van iets anders dan enkel mensen om haar heen. Dat moest ze toegeven, niet wetende dat ze al een tijdje hunkerde naar iets anders dan enkel het gezeur en liefhebbende gevoelens van mensen in haar omgeving. Ze boog zich wat dichter naar het diertje toe, genoot van de aandacht die ze kreeg en waarschijnlijk was het omgekeerde ook zo het geval.
Ze had geen idee of het beestje al een naam had, maar als die het nog niet gekregen had, was ze nu al vastbesloten over de naam. De kleur was perfect, paste erbij. Schwarzkopf, een mooie naam en het gaf hetzelfde tintje Duits wat ook over haar eigen naam gegoten was. Tenminste, zo'n soort gevoel kreeg ze altijd over de naam die haar ouders haar gegeven hadden. Op dat moment begon Schwarzkopf, zo noemde ze het maar vanaf nu zolang de originele naam nog niet bekend was, als een wilde te miauwen. Niet lief aandachttrekkerig zoals net, maar eerder wat zeurderig. Door de nagels wat dieper in haar broek te zetten en haar wat feller aan te kijken, te stoppen met kopjes geven, zocht ze naar de aandacht. Het gemiauw werd irriterend, dus stond ze op, was op het moment Christian helemaal vergeten en liep naar de deur. Die trok ze open, merkte hoe de kat vliegensvlug naar de woonkamer vertrok, voordat ze het ook maar in de gaten had en volgde hem met haar ogen. Tot er een ander figuur in haar gezichtsveld kwam en gelijk al haar spieren aanspanden. Ogen wijd open, staarde ze naar hem met de deurklink in haar handen. Als ze wilde, en niet stokstijf stond van de adrenaline, zou ze nu gelijk de deur dicht gooien, haar mes grijpen en hopen dat ze niet leeg geslurpt zou worden als een rietje. Woorden ontbraken haar, ze wist niet wat ze moest doen en haar hart maakte een al wat sneller ritme. Kort slikte ze, durfde zelfs haar pupillen niet op een andere plek te richten en bleef staan waar ze stond. Misschien was dat wel het verstandigste voor nu. Om af te wachten, tot wat er zou gebeuren. Was Erik er ook? De vent die deze plek beheerde? Misschien hadden ze in de tussentijd dat zij in de slaapkamer zat wel wat afgesproken. Of al wekenlang, was het zijn plan geweest om haar uit het ziekenhuis te halen en hierheen te halen om samen te delen als feestmaal. Maar er waren toch genoeg andere mensen die gemakkelijker van de straat af te plukken waren? Niemand zou het merken, zo'n drukke stad. Haar gedachten gingen tekeer, opnieuw. Vooral naar iedere verdediging die ze kon pakken, haar mes, spullen om haar heen. Alles om tijd te winnen. Was een tweede poging wagen om bij de uitgang te geraken een slim idee? Dan kon het serieus het einde van haar leven betekenen...