The promise of return.. (ACT II)

De kleine zwarte kat genoot van de aandacht die ze kreeg van het nieuwe gezicht. Liefjes als de kat was bleef ze kopjes geven, tot een akelig gevoel van honger op kwam. En nee, niet zo als de honger van Chris, maar normale honger. Zagerig begon ze te miauwen, vragend om eten. En oh nee, er was geen ophouden aan. Als het beestje honger had, dan moest het gewoon eten krijgen anders had je een hele nacht gejammer aan je kop, en dat was niet bepaald prettig. Toch niet als je een supersonisch gehoor had, of zelfs als je een normaal gehoor hebt. Gewoon irritant eigenlijk. En ja, de kleine Schwarzkopf kon vreselijk irritant over komen als hij niet op tijd gevoederd werd. Wanneer de persoon opstond bij wie hij op de schoot lag, sprong de kat vliegensvlug eraf en trippelde naar de deur, om vervolgens als een razende naar de keuken te rennen en daar zich te niet te doen aan de kattenbrokjes die er klaar lagen.
Christian staarde nog steeds naar hetzelfde punt in de ruimte. Had het klaaglijke geluid van de kat al gehoord, maar hij kon niet zo maar in die kamer binnen gaan. Niet zonder Esther onder ogen te moeten komen na het voorval. Moedeloos wreef de jongen door zijn kastanjebruine haren en zuchtte. Dit was de grootste fout die hij had kunnen begaan met Esther, en hij was er zeker van dat ze hem hier voor nooit meer zou vergeven. Maar langs de ene kant, hij had haar gered van de dood, wel nadat hij zelf dood was verklaard voor de wereld. Wanneer de deur openging dacht hij in de eerste instantie dat het Erik was die is kwam kijken, maar nee die geur, zo puur, zo tastbaar, maar toch zo verboden. Esther. De jongen pompte zijn longen vol lucht en draaide traag zijn hoofd om naar het meisje dat in de doorgang naar zijn kamer stond. Eeuwige stilte omringde hen als het ware. Kort knipperde hij met zijn oogleden en nam het roodharige meisje in elk detail op. Was ze bang? Of nog steeds kwaad? Al kon je het eerder ongeloof noemde maar dat was niet bepaald een gevoel so yeah. Twijfelend om niet meteen naar haar toe te gaan draaide hij zijn hoofd weer en staarde naar de zwarte kat die lekker zat te eten, de stilte duidelijk doorbrekend. Hoe kon dit ooit zo ver zijn gekomen? ‘Het spijt me.’ De woorden kwamen er zo fragiel uit, ze waren gesproken met zo’n kleine stem dat hij echt weer leek op zijn vijf jaar oude zelf die iets fout had gedaan. In zijn ogen sprongen tranen, maar hij weigerde om ze te laten ontsnappen. Niet meer. Niet in het bijzijn van Esther, het meisje dat hem nu enkel nog zag als een monster.
‘Ga weg als je wilt. Je hoeft me nooit meer te zien of te horen, ik kan je al je spullen brengen. Maar je kan gaan. Maar vergeet niet dat je om de waarheid vroeg en deze gekregen hebt, en dat hetgene wat je net zag niet degene is wie ik nu ben Esther. Ik ben nog steeds dezelfde, maar dan net een tikje anders.’ Christian kreeg zijn stem niet meer toonvast. Fuck die verhoogde emotiedinges. Really. De woorden die hij net had gesproken, daar had hij nooit van gedacht dat hij ze ook echt zou zeggen tegen haar. Maar wat moest hij dan, hij kon moeilijk gewoon op haar afstappen en haar in zijn armen sluiten. Dat lukte nu niet meer, daar had hij zelf mooi voor gezorgd. Voorzichtig stond hij op. Een gebroken geest, in een krachtig lichaam. Met trage passen liep hij naar de deur, wachtend op enig teken van Esther dat ze maybe wel wou blijven. Maar het enige wat afkomstig was van haar, was haar verhoogde hartslag en haar onrustige ademhaling. Zijn hand omsloot het koele handvat van de deur die de weg uit het appartement verborgen hield. Als galante heer die hij altijd al was geweest opende de jongen de deur en bleef er bij staan, wachtend tot zei ging vertrekken. ‘Ik zal altijd van je houden.’ Het klonk nog slechts als een fluistering. Oh yeah, mentale instorting.

Evenals haar gedachten, draaiden haar ogen richting de kat die als enige de stilte wist te verbreken. Roerloos bleef ze ernaar kijken, sloeg iedere beweging op die het maakte. Net zoals vanuit haar ooghoeken, als Christian iets zou flikken, zou ze het gauw genoeg opmerken en de deur nog kunnen dichtslaan. Maar niets wees op het moment erop dat ze samen met een beest in een kamer zat. Anders zou hij allang toegeslagen hebben, toch? Dat leek op z'n allerduidelijkst wel logisch. Woorden kwam te pas, die lichtelijk de stilte vulden. Ze kwamen afkomstig van de jongen, of hoe ze het ook moet aanzien. Ze wist het niet meer, verwarring nam plaats in haar hoofd. Ze wist niet meer wat ze van hem moest denken, het was allemaal veranderd. In zo'n korte tijd, de waarheid had hen nu tot deze waanzin gedreven. Vooral haar, leek het zo. Hoe had het ooit kunnen gebeuren, zo'n gigantische twist van levens. Een brok ontstond in haar keel, die ze probeerde weg te slikken. Heel even durfde ze het, met een lichte angst, om oog contact te maken, maar dat duurde niet langer dan enkele seconden. Gauw genoeg keerden haar ogen naar de grond, een nieuwe plek om ze op te richten. Opnieuw zijn stem, die uitlegden dat ze kon gaan als ze wou. Dus er was wel een uitweg, of was het enkel een deel van zijn plan? Nee, daarvoor klonk het niet als de Die Hard Christian die wel plannetjes kon smeden, zo'n stem en emoties straalde hij niet uit. Dit was een emotionele, die spijt had van zijn daad. Zodra hij uitgepraat was, draaide ze haar hoofd ietsje richting de uitgang, slikte de brok door haar keel heen. Nog steeds stokstijf stond ze aan de grond genageld, zocht naar woorden die ze kon spreken. Maar iets hield haar tegen, ze hoefde niet te spreken. Enkel te luisteren. Na wat er net gebeurd is, is er geen mogelijkheid om te praten. Hoewel het misschien wat rustgevender zou zijn, kon ze het niet maken. Door de plotselinge verandering die Christian had gemaakt en de emotionaliteit die hij erin had gestopt, voelde ze tranen in haar ogen opkomen. Al kon dat ook komen omdat ze te lang niet knipperde, of beide tegelijk. Ze ging ieder geval niet huilen.
Maar ze kon niet ontkennen dat het haar geen zeer deed om mede te delen dat het beter was dat ze ging, of in ieder geval, dat deed ze gewoon. Zonder een woord duidelijk te maken dat het beter was dat ze nu vertrok. Langzamerhand trok het ritme van haar hart weer normaal, stopte de adrenaline shotjes van verdediging en had ze het idee dat ze nu veilig was. Of niet helemaal, maar wel meer dan wat er eerder gebeurt was.

''Dat is dan een lange tijd.'' Sprak ze zo uit, zonder verdere emotie er aan toe te voegen. Alsof er niets was gebeurd, zo voelde het aan. IJskoud liep ze de deur uit zonder hem nog een een blik te gunnen. Als een slap in the face. Of in ieder geval niet die van haar, nog niet. Misschien wel in die van hem, want hopelijk had ze hiermee duidelijk gemaakt dat ze niets meer met hem te maken wou hebben. Dit was allemaal zijn eigen schuld, die eeuwigheid van hopeloze liefde kon hij in stikken. Ze zou niet meer terugkeren, nu niet en nooit niet. Met opgeheven hoofd liep ze de deur uit, voelde de koude sfeer stijgen. Maar dat deerde nu niet meer, ze kon het pand verlaten. Hoewel het duidelijk nacht was, had ze het idee dat niets meer haar nu nog zou kunnen bang maken als dat Christian eerder gedaan had. Ze zou alleen op zoek moeten naar een slaapplaats, al had ze niet het idee dat dat heel moeilijk zou zijn in zo'n buurt als deze. Ze had de skills om gauw zulke dingen te krijgen van de juiste mensen, zoals Die Hard types. Zonder nog een keer om te kijken of te aarzelen, liep ze het gebouw uit en liep de frisse avondlucht tegemoet.

-Gewoon hier verder gaan, met een paar weken verder of iets?

Dat ene korte moment dat ze recht in zijn ogen had gekeken, had gezorgd voor een klein sprankje hoop in de jongen zijn hart. Zou ze dan misschien toch vergevingsgezind zijn tegenover hem? Even kwam er een drang om op haar af te stappen op, maar hij blokkeerde deze met enige moeite. Nee, dat zou haar zowiezo afschrikken of ze zou hem maybe deze keer echt wel gaan zeer doen en nee, hoewel hij het misschien verdiende had hij daar totaal geen zin in. Chris had zichzelf al genoeg gepijnigd momenteel. Wanneer ze zelf echter richting de deur en hem begon te wandelen fronste hij even. Het was volledig aan haar nu, hij zou haar niet meer tegen houden om te vertrekken. Al had hij dat nooit echt gedaan, ze was vrij om te gaan en staan waar ze wilde. Alleen net, nee toen kon hij niet toe laten dat ze vertrok. En je zag wel waar dat toe had geleid uiteindelijk. Als ze hem dat kon vergeven, dan was Esther echt wel veranderd. Maar die kans was zeer klein, toch had hij er nog hoop op. Misschien was hij wel naïef om dat te denken, maar anders had ze hem niet meer recht aangekeken ook al was het misschien maar voor een heel korte tijd. Toch zette hij al zijn hoop er niet op, maar hij kon niet ontkennen dat hij het toch nog echt leek te geloven dat ze hier zou blijven.
De woorden kwamen aan. Het was alsof een vrachtwagen recht door zijn lichaam was geraasd en zijn hart er mooi had uitgerukt. De hoop die hij net nog koesterde verging als sneeuw voor de zon. Het was dat hij de deurklink nog vast had of hij was gegarandeerd door zijn benen gezakt. Met een lege blik staarde hij naar de plek waar Esther net nog had gestaan. Dit was het dan. Het einde van hun twee. De moeite niet eens nemend om de deur te sluiten strompelde hij naar de bank en liet zich daar als een zak aardappelen op vallen. Schwarzkopf had zijn kleine buikje gevuld en liep nu eveneens naar de bank, hij keek op naar het bekende gezicht van de jongen die hem had binnen genomen. Tranen stroomde over diens wangen, maar zijn ogen stonden zo leeg als maar kon. De kat sprong op de bank en vleide zich tegen Chris zijn been aan en sloot zijn oogjes. Esther was weg, en voor zo ver je de jongen kende leek zijn geest toch samen vertrokken te zijn met het roodharige meisje. Enkel nog het monsterlijke lichaam zat nog op de bank, compleet gebroken.

__________________________________________

''Guys, ik ben even weg, zie jullie later wel weer.'' Zei ze, terwijl ze haar jas van de andere jassen afgriste en hem dicht ritste. Het was geen optimale verblijfplaats, maar het had het idee van een Die Hard clubhuis, wat haar toch een soort van thuisgevoel gaf. Bovendien waren de gasten die hier verbleven, of eigenlijk studenten, ook vrij chill. Het soort type om met drugs te gaan kloten, maar chille mensen die geen vlieg kwaad doen. Tenminste, als je in hun gebied ligt qua karakter. Anders waren ze evengoed nog vrij kwaadaardig, als ze iets nodig hadden van spuiten of gewoon zin hadden om pret te maken op straat. 'Seeya,' 'Later,' 'Bye,' kwamen van alle drie de studenten hun antwoord. Twee jongens en een meisje, niets kwaad bedoelends. Maar net zoals dat Die Hard was, een hechte vriendengroep. Er was geen sprake van liefde tussen hen, dat wist ze inmiddels wel na die tijd dat ze hier zat.
Drie weken waren voorbij gegaan. De eerste was ze kapot geweest van verdriet, had bij hen haar troost kunnen vinden. Het feit dat het over was tussen haar en Christian, het deed haar meer dan dat ze op dat moment had laten zien. Evenals die van Christian, gokte ze, was haar hart enorm gebroken. Ze had het nooit echt aan hem getoond, maar de laatste tijd verlangde ze wel meer naar hem en vanwege dat ongeluk en die depressies die ze had gehad, had ze behoefte gehad aan liefde. Het klonk zo wanhopig, maar het was wel zo.
Ze begon dan ook steeds meer aan zichzelf te twijfelen of ze nog wel de harde Esther was, ook al was ze nog dezelfde van buiten. Het ging haar om het innerlijk.
De koude avondlucht deed haar goed, even weg van die wietlucht en plantages die ze daar binnen hadden staan. Zij waren er natuurlijk al vrij lang aan gewend en misschien vanwege dat zij het al enige tijd niet had gebruikt en geroken, was er toch iets van een weerstand ontstaan. Met een gesmeed mes op zak liep ze door de achterbuurt. Ze wist dat de plaats van Christian een eind lopen was, maar ze was ook niet van plan om daarheen te gaan. Allesbehalve Christian, het was over. Ze hoefde hem niet meer te zien, ze kon gemakkelijk zonder hem. Zij liep maar even met een gebroken hart, misschien dat het wel tot de dood bleef maar ze kon ermee leven. Christian kennende, waarschijnlijk niet. En hij had nog wel een eeuwige tijd te leven, ontelbaar gewoon. Met haar neus in de wind, opgeheven hoofd liet ze de wind zachtjes door haar haren wapperen. Die maakte plezier met de zachte pluizig heid ervan, danste ermee. Hoewel de straten niet volledig stil waren, vooral niet in zo'n stad als deze, kon ze wel degelijk het lichte geknetter van haar sneakers horen. Wat normaal was, natuurlijk. Maar het deed haar wel ietwat slikken. Als zij het al kon horen, wat moest er dan van komen als er een vampier in de buurt was met een supersonisch gehoor. Tenminste, dat was iets wat ze gehoord had de afgelopen tijd. Dat hun zintuigen nogal versterkt waren, net zoals bij dieren eigenlijk, en ze daardoor supersnel konden handelen. Evenals het rennen, dat was ook abnormaal, dat had ze wel gemerkt bij Christian. De kracht. Het was allemaal iets waar ze nooit tegenop zou kunnen, maar ze kon de avonden gewoon niet missen. Die deden haar terugdenken aan Santa Monica, de avond gaf haar altijd iets van rust, een heerlijk gevoel. Alsof het kwade in haar los kwam en ze zich uit kon leven op slachtoffers, zowel levende als dode dingen.

Esther liep al uren, maar tijd bleef haar niet bij. Al had ze soms het idee dat het waarschijnlijk al rond twee uur 's nachts zou zijn. De maan stond helder aan de lucht, een volle. Ze begon al wat scherper te worden, al had ze geen idee waar ze op het moment rondliep. De nacht had haar meegesleurd naar een onbekend gebied, niet zo heel slim gezien de vampieren dus echt bestonden. Ze hoopte dan ook maar op geluk. Erg veel volk was er niet meer, in ieder geval niet in dit gebied. Maar om hulp roepen kon altijd, toch? Alleen was de vraag of er wel daadwerkelijk iemand kwam. Dat was het risico van deze buurt. In haar gedachten liet ze de route nog eens rondgaan, waar ze tot nu toe allemaal geweest was en had ergens een sprankeltje hoop dat ze waarschijnlijk dichter in de buurt zou zitten van Christian.
Het geluid van een steentje dat viel, zette haar oren op scherp. Gelijk stond ze stil, zette haar rechterhand klemmer om het handvat van haar mes wat zich in haar jack bevond. Zonder zich te verroeren, wachtte ze af of er nog meer geluid van beweging te pas kwam. Ze probeerde haar ademhaling te kalmeren, zo min mogelijk geluid te maken en zich in de schaduw te verbergen. Naast een container, maar het was tevergeefs. Ze was tenslotte al een doelwit geworden. Binnen een fractie van een seconde klonk het geluid van iemand die zich afzette en kwam er een figuur van boven naar beneden gedaald. Recht voor haar neus, nog geen drie meter afstand. Ze keek de jongen vuil aan. Geschat rond haar leeftijd, waarschijnlijk iets ouder. ''Probeer het maar niet.'' Waarschuwde ze hem. Maar hij lachte enkel, als een bespottend lachje. Hij wist natuurlijk wel beter, de mensen waren zwakker. Vlug trok ze het wapen tevoorschijn en hield hem in de aanstalten om hem te gebruiken indien het nodig was. 'Ik weet wel dat je het wilt, geef maar toe. Er is niets beter dan het verspillen van bloed. Try me.' Antwoordde hij, duidde op het mes wat ze vasthield. Fuck this shit. Hij was haar aan het uitdagen en ze wist hoe het zou eindigen. Wat bezielde haar dan ook om de bescherming van Christian te laten vervagen. Ohja, misschien om het feit dat hij haar bijna had aangevallen. 'Ik heb je al eerder geroken, je bent een sensatie.' Terwijl hij dat zei, kwam hij dreigend dichterbij en het enige wat zij kon doen was naar achteren lopen. Niet dat ze veel ruimte had, na twee stappen botste ze al met haar lichaam tegen de muur aan. Trapped. Hier maakte hij echter gebruik van, flitste gelijk voor haar en greep met zijn koude linkerhand naar haar hals. Zonder toestemming nam hij haar geur op door dicht met zijn gezicht bij de hare te komen en zijn ogen te sluiten. Hierop wist ze geen enkele andere reactie door het mes omhoog te duwen en in zijn maag te steken. Gelijk haalde ze hem er ook weer uit, om het nogmaals te gebruiken indien het nodig was. Geschokt keek ze toe, uit angst kon ze niet bewegen.
De jongen kreunde kort, nam een klein stapje afstand en greep naar de wond. 'Je denkt dat je slim bent, he. Ik mag je wel, pittig bloed. Mijn favoriet.' Esther staarde verbijsterend naar de wond die sloot, alsof er niets gebeurd was. Adrenaline schoot door haar lichaam heen, ze moest hier weg! Zonder aarzeling nam ze een afzet van de muur en probeerde er tussenuit te knijpen. Dit lukte echter niet, ze werd hardhandig bij haar maag gegrepen met een arm en de andere verdween in haar haren. Hierdoor schreeuwde ze van pijn, knalde daarna terug tegen de muur aan. 'Je ontsnapt me niet,' spuugde hij al irriteerder haar richting op en blokte haar uitweg door zijn linkerhand op haar schouder te duwen. Hard te duwen tegen de muur. 'Je bent van mij.' Fluisterde hij, alsof hij niet gehoord wou worden door anderen. 'Mijn hapje,' hij werkte steeds verder op haar zenuwen. Esther slikte, hief haar hoofd omhoog om dominant te lijken. Maar de keiharde blik zonder emoties was al verdwenen toen ze de poging zette om te ontsnappen. Nu was er enkel een angstige blik over, die smeekte om hulp en bevrijding. De jongen kwam dichter met zijn mond bij haar hals, nam opnieuw de geur van haar op. Nu niet alleen de parfum maar ook de zweet die begon te ontstaan en het hoge hartritme. Het bloed pompte flink door haar lichaam, waar de jongen flink op aasde. ''Oh god,'' bracht ze zacht uit, met een trillende stem. 'God is hier niet, enkel de dood.' Antwoordde hij hierop met een brede grijns. Esther schraapte al haar energie bijeen, voelde hoe haar knieën het begonnen te vergeven om haar overeind te houden. Ze moest hier vandaan en als het op een lopen zette niet werkte, dan was er nog maar één optie over. Schreeuwen om hulp. Zodra ze de kracht had om dat te doen, merkte ze op hoe er warme adem tegen haar hals aangeblazen werd. Eenmaal maakte ze oogcontact met de jongen, zag hoe zijn ogen diep donker kleurden zoals die van Christian hadden gedaan en hoe tanden tevoorschijn kwamen. Ze had nog nooit zoveel angst gevoeld als nu. ''Alsjeblieft,'' probeerde ze op z'n minst, al kwam het er nauwelijks uit. Maar het was te laat, er was geen hoop meer.
Esther draaide haar hoofd weg, wou geen oogcontact maken met haar moordenaar. Iets wat zij wel deed als ze uit iemand het leven wou zien vagen. Tanden doorboorden haar huid en dat was het moment dat ze het uitgilde. Zo'n enorme gil dat ze nog nooit geslaakt had, een waarvan de dood haar in haar macht had. En ze voelde het bloed uit haar hals worden gezogen.

De eerste drie dagen dat Esther was vertrokken, had Christian zich niet verroerd. De gehele tijd had hij op de bank blijven zitten met Schwarzkopf naast hem. De kat had enkele malen gesmeekt om eten maar Christian had zich niet verroerd om het diertje de nodige zorg te geven. Drie dagen had hij gezeten zonder eten. Wanneer uiteindelijk de 4de dag was aangebroken was Erik plots weer verschenen en had hem overtuiging wijsgemaakt dat hij weer verder moest met zijn leven. Eerst wou hij niet luisteren, maar het drong wel tot zich door dat hij hier niet eeuwig kon blijven zitten. Christian had op de rand gestaan van uitdroging en dan was het voor hem als vampier voorbij en was hij er van af, maar Erik had hem er op gewezen dat Christian niet voor niets een vampier was geworden. Dus na de kleine kat genoeg eten te hebben gegeven had Christian zijn koffer gepakt en was vertrokken naar Europa, meer gezegd Roemenië. Daar was hij veranderd in iets wat hij nooit van zichzelf zou hebben verwacht. Hij had gemoord voor plezier, bij elk leven dat hij had genomen genoot hij elke keer meer en deed zich teniet aan het bloed. Chris had er gefeest als de beste, was meerdere vampieren tegen gekomen, er was genoeg gebeurd. Kortom hij was volledig derailed. The ripper was zijn bijnaam geworden en er was geen ophouden meer aan. Tot hij dan op een nacht iemand had gezien. Iemand van vroeger van in Italië, maar ook van in Santa Monica. Liz, een goeie vriendin van Esther. Zij was degene die hem met heel veel moeite weer normaal, of toch voor zover dat kon, had laten worden en had hem tot inzicht doen keren dat dit geen geschikte levenswijze was voor hem. Elke dag kreeg hij minder en minder bloed, tot dat het kwam op dagelijks 1 mens.
’s Nachts in zijn dromen kwam Esther heel veel aanbod, elke keer was hij wakker geschoten en voelde hij zich weer zoals op de dag dat ze was weg gegaan. Na verloop van tijd werden de dromen van Esther minder, maar zat ze toch nog steeds in zijn hoofd en ze ging er niet meer uit. Toch leek het weer alsof hij vrijer was, dat hij niet meer zo gebonden was aan Esther. Het werd minder pijnlijker om aan haar te denken. Natuurlijk zou zijn voormalige vriendin altijd in zijn hoofd blijven zitten, maar hij respecteerde haar keuze nu veel beter. Dus hij was weer terug met het vliegtuig vertrokken. Terug thuis aangekomen, had hij er ’s nachts werk van gemaakt om Esther weer terug op te zoeken zonder dat ze het wist. Had haar onder zijn persoonlijke bescherming genomen zonder dat ze er ook maar iets had van gemerkt. Het bleef moeilijk om haar elke nacht weer te zien, en hierbij wetende dat zij niet eens wist dat hij zo dichtbij was. Aan haar gedrag dat ze buiten vertoonde kon hij niet merken dat ze hem miste of wat dan ook, maar in het huis wist hij het niet. Er werd niet over hem gesproken dus hij gokte maar op een nee. Al wist je het natuurlijk nooit met Esther.
Zoals elke nacht begon ze haar wandeling van bij het huis waar ze nu verbleef. Waakzaam zat de jongen al op een van de daken van de flatgebouwen, zo kon hij elk geluid horen dat afkomstig was van haar en kon hij enige dreigingen sneller opmerken dan het meisje kon. Geruisloos volgde hij haar, merkte tot nu toe niets op met zijn ogen en kon ook geen andere geuren vinden. Voor even dacht hij dat hij wat zag op een overliggend gebouwd, maar wanneer hij beter keek merkte hij niets op. Die enkele luttele seconden dat hij zijn ogen van Esther had weg gescheurd leek ze wel te zijn opgegaan in de wind. Geïrriteerd gromde de jongen binnenmonds en begon wat sneller te gaan. Maar er was geen spoor meer van Esther. Christian sloot zijn ogen en nam elk mogelijk geluid in zich op. Miljoenen stemmen leken in zijn oren te schreeuwen, verschillende geluiden kwamen opeens tevoorschijn en allemaal verstomde ze de stem van Esther. Uit irritatie balde hij zijn vuisten en probeerde zich beter te focussen op de bekende stem van het meisje. Pas bij een hulpkreet schoot Christian naar een ander dak en staarde vluchtig het steegje in waar het geluid vandaan kwam. Zijn ogen vonden de bekende haarkleur van het meisje, en van een jongen die hij maar al te goed kende.
Christian sprong naar beneden, maar hij rook het bloed al. Zonder dat hij er wat aan kon doen overwelmde die zoete geur van haar bloed hem en veranderde de jongen weer in zijn andere kant. Ruw kwam hij neer op de grond en blies hard naar Pete. ‘Laser op!’ Grauwde hij naar de jongen. Toen deze zijn lippen van Esther hals weg haalde en zijn hoofd naar Christian draaide maakte de bruinharige Italiaan daar gebruik van. Ruw greep hij Pete bij zijn schouders en trok haar weg bij het meisje. Beschermend ging hij voor Esther staan, haar voor geen enkel moment aankijkend en haar geur negerend. ‘Zoek maar een ander slachtoffer.’ Siste hij naar de andere jongen. Deze leek iets anders te hebben bedacht en kwam nu in volle snelheid op hen af. Krachtig duwde ook Christian zich af en raasde op de andere af. Wanneer de twee elkaar troffen ging het er snel aan toe, beide jongens werden door elkaar tegen muren en containers gegooid maar het was Christian die de betere techniek had. Genadeloos plaatste hij zijn vingers om de luchtpijp van Pete en trok deze er zonder verdere moeite uit. En zo was het voorbij met de aanval. Of toch niet helemaal. Gedurende het gevecht had Esther heel waarschijnlijk al genoeg bloed verloren, en dat was momenteel het enige wat hem ervan weerhield om zich om te draaien. Wat nu als hij weer zo werd als de vorige keer? Kort wierp hij een blik op Pete die roerloos bleef liggen, in de ogen van de man weerspiegelde de maan zich. Volledig rond en ze gaf genoeg licht om de hele stad te verlichten.
Christian kon haar niet laten leegbloeden, niet nog eens. Aangezien hij zich nu meer onder controle had dan de eerste keer dat hij haar vond besloot hij zich om te draaien. Het meisje lag tegen de grond, in een kleine plas bloed. Zonder ook maar een moment na te denken rende hij naar haar toe en tilde haar in zijn armen. Bij haar enkel al in zijn armen te nemen voelde de jongen zich momenteel al beter, maar daar draaide het nu niet om. Kort staarde hij naar zijn eigen pols en deed weer hetgene wat hij deed toen in het ziekenhuis. Christian trok zijn pols open en zette deze aan haar mond. Hij ging haar niet veranderen want dat was de andere keuze die hij kon nemen, maar nee daarvoor moest ze al bewusteloos zijn of haar toestemming voor hebben gegeven, anders deed hij het niet. ‘Kom op Esther, ook al moet je me niet drink het op.’ Prevelde hij zachtjes terwijl hij haar wat meer op zijn schoot trok.

Steeds heftiger begon de pijn haar lichaam te overheersen, evenals dat het zwart werd voor haar ogen. Langzaam draaiden ze weg, ze wou dat het stopte. Dat het over was, ze de pijn niet meer hoefde te voelen. Evenals dat ze zich over had laten nemen door iemand die sterker dan haar was, dat was haar ergste nachtmerrie. De seconden dat het duurde, leken minuten of zelfs uren te duren. Pijn overheerste haar lichaam en bloed werd er gulzig uit gezogen, evenals de energie. Een schaduwfiguur bereikte haar gezichtsveld, maar doordat de zwarte waas het overwon kon ze niet zien wie het was. Tot een bekende stem haar oren bereikte, oftewel, een jongen die ze al enige tijd niet meer gezien had. Wel continu haar gedachten aan had verstrekt. Christian. Dus toch. Vlug genoeg voelde ze hoe de jongen zijn hand van haar hals afhaalde, evenals zijn lippen. De koude lucht sloeg tegen haar natte huid aan, wat het even misselijkmakender maakte dan het al was. Misselijkheid kwam in haar op, maar ze had geen ruimte om haar maag te legen. Totdat ze voelde hoe haar lichaam kennis maakte met de vochtige grond en door een klap de zwarte waas helemaal opvulde. Toch was ze nog wel bij bewustzijn, maar kon niet zien wat er gebeurde. Verlangend naar hulp, of meer naar de dood, zocht ze naar iets wat haar kon helpen. Tevergeefs was er enkel grond, geluid van een gevecht en voelde ze hoe haar maagvulling steeds meer omhoog kwam. Uiteindelijk, na nog een fikse klap van iemand die tegen de muur werd gegooid en daarna stilte, kon ze het niet langer meer aan en leegde haar maag net naast zich. Dat zo in een goot liep, van haar af. Fiks gekraak vulde haar oren, als iets van een lichaamsdeel dat verwoest werd. Niet precies het geluid van botten dat kraakten, maar iets anders. Ze kon er niet op komen wat het precies moest zijn, zolang Christian maar veilig was. Het zwarte voor haar ogen verdween langzamerhand, maar het had tijd nodig. Ze wou de woorden over haar lippen persen, zijn naam. Maar het ging niet, ze had er de kracht niet voor. Door het bloed wat iedere seconde meer verspild werd, het zou niet lang meer duren voordat dit het einde van haar leven zou zijn.
Tot er een gestalte bij haar was gekomen en haar bovenlichaam optilde. Was dit dan haar echte einde? Ze wist het niet, kon niet goed zien doordat de maan het figuur boven haar niet verlichtte maar de schaduw hem verduisterde. Ze opende haar mond, om laatste woorden te brengen, maar het ging niet. In plaats daarvan kwam er een pols aan haar mond, die bloed naar binnen suipelde. Krankzinnige gedachten kwamen in haar naar boven, het was echt raar. Maar ze wist niets anders. ''Christian..'' Wist ze met moeite uit te brengen, haar mond ietwat boven de pols te halen. ''Verander me,'' waren de laatste woorden die ze kon uitbrengen en zich daarna werkte aan het bloed wat haar mond in kwam. Vol genot sloot ze haar ogen, ze wou meer en meer. Totdat de pijn weg was. Hoe erg zag het er wel niet uit, zij die des te meer naar bloed verlangde. Maar dat kwam vast doordat ze eerder bij de dood lag dan bij het leven, dat maakte de situatie volledig anders.

Zijn ogen bleven hangen op het lijkbleke gezicht van Esther. Met zijn vrije hand streek hij zachtjes over haar wang, wachtend tot ze zou toe happen. Blijkbaar was hij net op tijd geweest. De manier waarop ze zijn naam uitsprak, de vraag daarna. Het bracht de jongen compleet van de wijs. Dit vroeg ze niet echt toch? Kort knipperde hij met zijn ogen en voelde hoe ze haar lippen op zijn pols zette en zijn bloed naar binnen werkte. Was dit echt wat ze wou? Als ze zijn bloed zou drinken zou ze zowiezo helen en zou ze kunnen verdergaan met leven, zonder hem. Maar waarom wou ze hetzelfde als hem zijn, die verschrikkelijke honger willen hebben? Great, dit moest ze weer net aan hem gaan vragen, hij, de sinds kort weer goeddoener. ‘Alleen als je echt wilt en je belooft niet kwaad te worden voor wat ik moet doen.’ De woorden kwamen er op een vaste toon uit. Chris wist niet bepaald hoe het in zijn werk ging dat veranderen, maar aangezien hij zelf al dood was geweest wanneer hij gebeten werd door Erik, leek het zo dat Esther eerst moest sterven voor ze een vampier kon worden. En dat was dan nog niet gesproken of ze wel door de verandering heen kon komen, maar daar twijfelde hij eigenlijk niet aan bij haar. Voor even keek hij om naar het lichaam van Pete. Ze moesten hier weg, voor er iemand achter kwam dat Pete verleden tijd was. Het was nu niet bepaald dat een mens die dude zou missen, maar wat hij van hem gehoord had, het was niets goed en zijn familie was niet bepaald de zachtaardigste. Allemaal vampiers, en niet van de simpelste. Pete zworf hier al enkele jaren rond met zijn familie, of dat was toch wat hij al over die groep had vernomen. Dus yeah, die konden ze nu beter mijden. Zeker met het feit dat Esther nog steeds een mens was, en dus nog wel bloed bezat om een volwassen vampier deftig te voeden. Wat ze met hem zouden doen, wilde hij niet eens te weten komen.
‘Kan je al staan? Want we moeten hier weg, en wel nu.’ Fluisterde hij enkel. Maybe waren ze al wel onderweg naar hier. Zijn ogen gingen weer naar Esther, ze had nu wel genoeg bloed op om te overleven normaal. ‘Kom op, we gaan naar het appartement.’ Voorzichtig stond hij op en hielp haar daar natuurlijk mee, al was dat ook merendeels door dat ze nog steeds aan zijn pols hing. Wat er nu allemaal exact ging gebeuren daar wist hij niet. Maar als zij nog steeds zeker was, dan zou er vannacht een nieuwe vampier op de wereld zijn. Hun persoonlijke problemen zouden later dan wel gaan komen.

Lichtelijk kreunde ze van het warme bloed waarvan steeds meer door haar keel stroomde en het feit dat haar huid langzaam weer heelde. De pijn vertrok langzaam, des te meer het gat zich dichtte in haar hals. Niet de buitenkant, maar de binnenkant, hoe het bloed zich door haar aderen liet stromen. Het voelde zo goed. Nog steeds kon ze er niet genoeg van krijgen, totdat ze besefte dat Christian wat had gezegd en hoe ze als een retard bezig was om zijn bloed op te drinken. Meteen schoten haar ogen open. Was hij het nu echt van plan? Ergens pijnigde ze haar hart hiermee, om hem weer te zien, maar aan de andere kant was ze ook zo blij. Vanwege het feit dat ze nog leefde en hij haar opnieuw redde. Niet dat het de eerste keer echt nodig was, lui van het ziekenhuis hadden haar vroeg of laat toch weer op het bed gekregen en bloed bijgepompt. Verspild bloed, voor een nutteloos roodharig persoon dat enkel en alleen maar de dood verlangde op dat moment. Evenals de laatste tijd eigenlijk, maar de studenten hadden haar erdoorheen geholpen. Niet alleen met het roken van wiet, maar ook door haar verhalen met hen te delen. Niet zozeer veel over Christian, maar over het leven van Santa Monica en hoe het daar was. Wat voor een club ze daar had gehad en hoe plezierig dat was geweest. Wegkomen met moorden. En dan hier, het was hier heel anders. Zij hadden ook geweten over de roddels die hier rondgingen over de nachtbeesten. En nu wou ze er zelf één worden. Niet alleen om met de moorden weg te komen, vliegensvlug te zijn en die perfecte aangesterkte zintuigen te hebben. Maar om een speciale reden.
Om nooit meer van Christian weg te hoeven. Ze kon het niet aan, al toonde ze zich nog zo hard. Iedere avond dat ze dan ook het huis verliet, was ze na gaan denken over de toekomst. En die kon ze niet voor zich zien zonder de jongen. Hoe pijnlijk het ook was dat ze over waren, had ze ergens de hoop dat het goed zou komen. Zo'n soort voorgevoel had ze gekregen dat het vanavond de avond was om aan te kondigen dat het allemaal haar fout was. Dat ze hem nooit had willen verlaten, maar ze niet in zag door het ongeluk hoeveel ze van hem hield.
Zodra ze omhoog geholpen werd, haalde ze haar mond van zijn pols af en likte bewust haar lippen af. ''Hoe?'' Vroeg ze zachtjes, merkte op hoe er tranen in haar ogen waren ontstaan. Door alle omstandigheden, niet van angst. Niet meer. Het was weggetrokken. ''Ik kan niet zo snel rennen als jij..'' Fluisterde ze er achteraan, ingaande op Christian zijn woorden en kwam ietsje dichterbij staan. Had haar ogen naar hem toe gedraaid, oogcontact makende. Voorzichtig raakte ze met haar vingertoppen zijn borst aan.

Het moment dat haar blik de zijne kruiste trok er een rilling over zijn rug heen. Beheerst hielde hij adem, bleef haar gewoon recht in de ogen aankijkend. Een leeg gevoel kwam weer opzetten bij het zien van Esther, of beter gezegd het gewoon bij haar zijn zorgde al voor genoeg herinneringen aan haar. Even dacht hij weer terug naar hoe hij was geweest in Roemenië. Gone through hell and back. Beter kon hij het niet omschrijven. Dat enkel en alleen door haar te verliezen, door het prijs geven van zijn geheim. Het feit dat ze nu zelf wou veranderen shockeerde hem dus best wel. Gewoon het feit dat ze toegaf aan iets, waardoor ze hem toen had verlaten. Chris was er zeker van geweest dat zij even gebroken was geweest als hem, alleen bij hem had het andere gevolgen gehad. Maar hij was gegroeid als vampier dat kon hij nu wel eerlijk zeggen, hij had de grenzen bezocht en overschreden en nu begreep hij waarom die grenzen er waren. Als hij toen was blijven doorgaan, dan was het zeker geweest dat de gehele populatie van de stad waar hij toen was tot een nulpunt was gedaald. Liz had hem geholpen en daarvoor zou hij haar eeuwig dankbaar zijn, hoewel hij haar misschien nooit meer tegen het lijf zou lopen maar dan nog. Was dat echt het vooruitzicht dat Esther wilde hebben? Dat elke keer er iets fout liep, meteen hun verhoging van emoties zou komen aanzetten, en ze haar menselijkheid misschien zou uitschakelen en nooit meer de moed vinden om het weer om zetten? Was dat wel iets wat hij voor haar wou? Voor hen? Om eerlijk te zijn wist hij het echt niet, langs de ene kant wou hij niet dat zij daardoor moest gaan, dat zij dat soort keuzes moest maken. Maar dan was er de andere kant dat hij toch niet meer zonder haar zou kunnen, maar kon hij de liefde die nog steeds aanwezig was hierover wel laten beslissen of werd dit het moment dat hij rationele beslissingen moest nemen?
Wanneer ze haar lippen van zijn pols haalde sloot de wonde zich meteen weer en veegde hij het overige bloed af aan zijn zwarte trui. Haar vraag negeerde hij momenteel. Dat uitgebreide antwoord kreeg ze later wel. Eerst moesten ze hier weg gaan. De tranen die in haar ogen waren gesprongen deden hem zachtjes glimlachen. Hoe stom het ook mocht klinken betekende dat de wereld voor hem. Al die dagenlang dat hij haar was gevolgd om haar te beschermen, hadden dan toch voor iets gezorgd. De zachte aanraking op zijn borst deed hem als het ware gloeien. Met zijn wijsvinger streek hij over haar wang en nam vervolgens haar hand vast. ‘Hou je goed vast.’ Sprak hij op een vaste toon waarbij hij haar naar zich toe trok en haar arm nadat hij zich met zijn rug naar haar had gedraaid over zijn bost trok. Voor enkele seconden luisterde hij de omgeving op, maar merkte geen vreemde geluiden op. Met dat in zijn achterhoofd zette hij zich af en sprong het gebouw waar hij zo net was afgesprongen weer op en vertrok zo richting zijn appartement.

Hoewel het aan de ene kant zeer deed dat ze hem aanraakte en überhaupt zo dicht bij hem stond, wist ze dat hij haar veiligheid was. Als reactie op haar aanrakingen, bracht hij een vinger naar haar wang en streelde daar. Het deed haar zoet reageren, haar ogen gesloten en haar hoofd juist naar zijn aanraking van huid tot huid toebewegen. Ze wou juist dat hij haar aanraakte, ze had geen idee waarom. Misschien omdat ze hem zo lang had moeten missen, alleen maar om die stomme fout van haar. Zodra zijn stem klonk en haar hand werd vastgenomen, opende ze haar ogen. Heel even duurde het voor het tot haar doordrong waar de jongen mee bezig was. Hij doelde natuurlijk op het snelle rennen. Ze hoefde dus niet zelf te rennen, waar ze overigens niet aan gedacht had. Als ze op haar tempo zouden rennen, zouden ze nooit de buurt veilig kunnen ontsnappen. Al was Christian nog zo waakzaam. Waarschijnlijk was er iets met de zojuist gestorven vampier, waardoor er lichtelijk paniek uitbrak. En inmiddels niet alleen bij haar. Esther knikte kort, als bevestiging dat ze het snapte en onder geen enkele omstandigheden zou loslaten.
Het feit dat hij haar hand niet losliet en juist om zijn borst heen klemde, voelde goed. Dat ze zijn warme lichaam weer kon voelen, of eigenlijk koud, oh whatever, ze had het er warm van gekregen om hem weer te zien. Al bloosde ze pas toen hij zich omgedraaid had. Niet dat ze heel veel tijd daarvoor kreeg, tenslotte sprongen ze al weg voordat ze er erg in had. De wind blies haar haren naar achteren, door de snelheid die ze hadden. Het viel zelfs niet te zien voor voorbijgangers, zo snel ging het. En door die druk die op haar lichaam kwam te staan sloot ze beter haar ogen, voordat die achterlijk gingen tranen en het eruit zou zien alsof ze gejankt had zodra ze arriveerden bij zijn appartement.
Tijd was niet belangrijk op het moment, enkel en alleen veiligheid en hun twee. Zo voelde het aan, zoals ze zo om hem heen geklemd zat. Haar andere, vrije hand vrijwillig bij de andere. Haar hoofd rustig neergelegd op zijn rug, wat haar veilig deed voelen. In haar hoofd dacht ze terug aan de tijden dat ze nog in Santa Monica zaten. De tijd voordat ze depressief werd, het ongeluk kreeg door haar verlangen naar de jongen en vervolgens naar San Francisco verplaatst werd vanwege ziekenhuis specialisten. Nee, de tijd dat ze beide nog anders waren. Niet veel verschillend, maar duidelijk wel harder in hun gedrag en toch zo onbenullig als het ging om de liefde. Vooral zij had er vaak misbruik van gemaakt, het jongens instinct verleid met haar charmes. Hem aan haar kant krijgen zodra het nodig was en eigenlijk weer dumpen zodra ze er genoeg van had. Dat was nu anders. Zeker anders. Ze wist het zeker, ze wilde niet meer zonder hem. Ook al had ze hem een tijd als shit behandelt, het ging toen nog om reputatie. Die inmiddels anders lag. Waarschijnlijk was ze die allang kwijt in Santa Monica, tenzij Jace en Liz die nog in stand hielden. De rest had ze haar twijfels over, sommigen waren afgehaakt uit angst. Maar ze wist zeker dat Jace en Liz dat nooit zouden doen, evenals de jongen op wiens rug ze nu zat.
Zodra de wind niet meer fel tegen haar huid aansneed en haar haar rustig terug op haar rug viel, opende de roodharige meid haar ogen. Ze waren bij het appartement, wat overigens niet heel lang had geduurd voor haar gevoel. En niet alleen buiten, gezien de warmte haar omhelsde. De jongen was gelijk met haar naar binnen gegaan, buiten hadden ze verder niets meer te doen. En vanaf dat moment viel ze stil, wachtte af tot wanneer hij zich om zou draaien en misschien de stilte zou verbreken of net zoals zij zou twijfelen tot welke woorden die zou spreken.

Het was prettig om weer bij haar te zijn. Voor de veiligheid bleef hij haar hand de toch de hele tijd vasthouden en zachtjes tegen zich aandrukken. En nee, het viel niet te ontkennen dat hij dit niet plezierig vond. Toch zorgde hij ervoor dat ze hem niet te veel afleidde zodat hij alles in het oog kon houden, en eventueel gevaar meteen kon opsporen. Het hielp hen momenteel ook al verder dat er geen wind was die hun geur zou kunnen verspreiden. Maar toch waren ze niet meer alleen buiten. Als hij heel goed hoorde, dan kon hij het geluid van mensen die ook buiten waren opvangen, al wist hij wel beter. Dit waren geen mensen, daarvoor klonken de geluiden die ze maakte te zacht. Christian ging een stukje sneller. Zodra ze binnen zaten waren ze veilig, en zo niet had hij toch nog het voordeel omdat het op eigen grond was. Alleen Esther vormde dan nog een probleem, maar ze zouden zich niet wagen binnen. Dat was niet hun manier om zaken op te lossen, dus eigenlijk was hij aan het paniekeren voor niets. Elke keer wanneer hij oversprong, zorgde hij ervoor dat hij niet al te hard neer kwam, merendeels zodat Esther niet elke keer door elkaar zou worden geschud. Eigenlijk zou hij niet zo moeten omspringen met haar, verdiende ze het eens om goed door elkaar geschud te worden na wat hij doorgemaakt toen zij was vertrokken, al zou zij nu ook niet bepaald al te vrolijk zijn geweest, toch kon hij haar verzekeren dat wat hij had gedaan. Nou ja, laten we stellen dat er voor hem geen plekje meer vrij zou zijn in de hemel. Al was dat er nooit geweest en dat wisten ze beide ook wel. Maar ondanks al hetgene, zou hij toch niet degen zijn die haar, omwille van wat hij had meegemaakt had, toch niets kunnen aan doen. Of toch alleszins niet meer.
Zodra ze het appartement hadden betreden, voelde de jongen zich al weer een stuk veiliger. Haar hand had hij uiteindelijk losgelaten zodat ze van zijn rug zou glijden. Zonder zich om te draaien liep hij naar de keuken en daar trof hij natuurlijk de zwarte pluizenbol aan, maar daarvoor was hij hier niet. Voor het raam bleef hij staan en staarde naar buiten, zag tot zijn verbazing niemand op de over liggende gebouwen staan staren naar het gebouw waar hun zich in bevonden. Niet exact wetend wat er nu moest gaan gebeuren bleef de jongen staan in de keuken en zuchtte. Wat zou ze verwachten dat hij deed? Haar meteen zonder enige waarschuwing haar nek gaan breken zodat ze net als hem kon worden. Zolang ze zijn bloed in haar systeem had, zou ze toch niet gaan sterven. Maar nee, dat kon hij niet maken. Na een tijdje nog naar buiten te blijven staren draaide hij zich toch om naar haar en stapte vanachter de kast vandaan die het woongedeelte van de keuken scheidde. In toch wel een snel tempo stond hij weer vlak voor haar neus en sloeg hij zijn armen eindelijk weer om haar heen. ‘Ik heb je gemist.’ Christian drukte een kus op haar wang en sloot zijn ogen even.

Voor kort had ze haar ogen naar de grond gericht, alsof ze teleurgesteld keek. Maar dat was niet hetgeen wat in haar omging. Het was de stilte, de verlegenheid die haar in zo'n houding bracht. Bovendien voelde het voor even koud. Christian stond niet bij haar, maar was naar de keuken gegaan. Misschien de omgeving checken, ze snapte ook wel dat wat er buiten was gebeurd, tot nare gevolgen zou leiden. Het was sowieso niet gepland om deze avond naar hem terug te keren. Maar dat was het lot geweest, die hen samen had gebracht. En dat zonder ruzie, het gevoel van een gebroken hart of ongemakkelijkheid. Tenminste, daar hadden ze nog geen tijd voor gehad, misschien dat dat juist dit moment was en hij het moeilijk vond om haar onder ogen te zien. Net zoals zij nu even had. Kort slikte ze. Ze durfde het om haar ogen naar de keukendeur te richten, maar niet om erheen te lopen. De roodharige meid stond als het ware vastgenageld aan de grond. Toch maakte het niet uit, want ze had niet het idee dat ze naar die plek moest waar hij stond.
En alsof het geroepen was, stond hij binnen no time voor haar neus. Door de gaves die hij nu bezat, was dat natuurlijk een stuk gemakkelijker. Een licht, schaapachtig glimlachje verscheen op haar gezicht. Eentje die enkel haar mondhoeken ietwat omhoog brachten, ze wist verder niet hoe ze moest reageren. Maar hij deed het werk al, ze hoefde niet te praten. Armen om haar heen, enkel vier woorden en een kus die haar lichtelijk deed blozen. Op haar jukbeenderen. Gelukkig deed de jongen zijn ogen dicht, zodra ze oogcontact durfde te maken. En daardoor deed zij dat ook. Genieten van het moment dat ze nog geen ongemakkelijke druk voelde. ''En wat gebeurt er nu?'' Zei ze zacht, het hoefde niet hard. Het was tenslotte stilte in het appartement. Ze kon niet ontkennen dat ze hem niet gemist had. Zijn aanrakingen, zijn woorden en vooral zijn warmte en geur. Het was een plezier voor haar. De tijd dat ze zonder hem was, was zeker weten een hel geweest. Vandaar dat ze die eerste dagen vooral veel wiet gebruikt had om te kalmeren, samen met de nieuwe vrienden die ze had gemaakt. ''I mean, komen er nu anderen?'' Daarmee duidde ze op het ongeluk wat er zojuist was gebeurd. Familie, vrienden die hem zochten. Met de gaves waar ze over beschikten, ze moesten het vast al door hebben wat er gebeurd was. En door de sterke reukzintuigen leek het haar ook duidelijk dat ze vast en zeker hun geur gesnoven moesten hebben. Waarschijnlijk ook haar mensengeur, geur van bloed die verspild was. ''En wil je dat ik verander? Het was stom van me om dat te zeggen.'' Fluisterde ze erachteraan, met een ietwat trillerige stem en draaide daarna met haar voorhoofd tegen de zijne aan. Als een houvast die ze wou hebben, nog steeds met haar ogen gesloten.

Warmte die afkomstig was van haar, zorgde ervoor dat hij haar iets dichter tegen haar trok. Chris had haar gemist, dat was wel duidelijk. Het feit dat ze elkaar weer in bepaalde omstandigheden moesten treffen was wellicht niet goed te noemen, maar ze waren tenminste weer bij elkaar. En dit keer zou hij haar niet meer laten gaan. Dat kon hij helemaal niet meer aan trouwens. En wie weet was er volgende keer geen Erik die hem weer bij zinnen kon brengen, of geen Liz die er voor zorgde dat hij stopte met moorden. Het waren allemaal cruciale factors die ervoor hadden gezorgd dat hij vannacht op de plek was waar hij moest zijn. Het horen van haar stem deed hem zijn ogen weer openen, en nog net bleef de jongen met zijn armen rondom haar staan. Wat er nu ging gebeuren? Met wie? Met hun, met degene die achter hen aan zouden komen, of met haar mogelijke verandering? Het was een vraag die over zo veel kon gaan, hoe kon ze verwachten dat hij mogelijk ook maar een antwoord zou kunnen geven met misschien wel te antwoorden op een foute vraag? Gelukkig kwam er al snel genoeg een vervolg, die wat duidelijkheid schepte. Zijn hand gleed even over haar rode haren. ‘Die kans is groot. Degene die je aanviel ligt bij sommige vampiers hier, zeer hoog in het vaandel. Zeg maar de maffia onder hen. Ik wil je niet opsluiten, maar het is het beste dat je de eerste paar dagen toch binnen blijft voor je eigen veiligheid.’ Een zucht schoof over zijn lippen. Eens te meer had hij ervoor gezorgd dat ze nu constant in gevaar zou zijn, hij had die jongen evengoed gewoon kunnen laten gaan. Ook al zou deze haar dan nog niet met rust laten.
De trillingen van haar stem waren bijna voelbaar. Voorzichtig bracht hij zijn handen naar haar wangen en bleef tegen haar gesloten ogen aankijken. Christian had besloten om niets meer voor zich te houden, buiten dan misschien het incident in Roemenië. ‘Het gaat er niet om of ik het wel. Jij bent degene die de beslissing moet maken, wil je doormaken wat ik heb doorstaan? Je weet wat ik ben, je hebt gezien wat er gebeurt als ik eens een keer geen bloed binnen heb, wil je echt zo worden als ik?’ Aarzelend beet hij op zijn onderlip. Hij had wijselijk niet geantwoord op de vraag of hij het wel wilde. ‘Het was niet stom van je, je stond nog geen vijf seconden van de dood af moest ik er niet geweest zijn. Dan is het logisch om de gemakkelijkste uitweg te nemen en het te vragen.’ Met zijn duim volgde de jongen haar kaaklijn en eindigde bij de plek waar die andere vampier haar had gebeten. Als hij vijf minuten later was geweest, dan had hij haar dood gevonden en had hij geen keuze meer gehad of hij haar nu ging veranderen of niet, dan moest hij het gewoon doen. En waarschijnlijk had hij het dan nog gedaan ook.

Langzaam opende ze haar ogen, zodra ze een antwoord kreeg op een brandende vraag. Niet dat het haar een gevoel gaf van opluchting, maar ook niet meer het smachtende gevoel naar antwoord. Een klein deel was nu opgelost, maar zeker niet in het voordeel gaan werken. Nee, ze moest veilig worden gesteld. En welke plek was daarvoor beter dan hier? Terug naar het studenten appartementje, dat zou binnen een uur helemaal uitgemoord zijn. Ook al was de geur van wiet nog zo sterk, de geur van mensenbloed overtrof het wel. Het was opnieuw wennen aan de aanwezigheid van Christian, maar ze kwamen er vast wel samen uit. Bovendien wist ze dondersgoed dat de jongen haar toch niet zou laten gaan, niet nog een keer. Dat werd niet alleen haar dood, was het niet door vampiers dan was het wel door zelfmoord, maar ook die van hem. En dat wou ze niet riskeren, een gevoel van binnen zei dat ze het niet wou, niet nog een scheiding. Dat werd teveel. ''Oké,'' zei ze met een trillende stem, zonder twijfeling. Antwoord op de soort van opsluiting, al was het niet bepaald een keus. Handen werden op haar wangen geplaatst, de handen waar ze al die tijd naar had verlangd. Die handen die haar lichaam verwarmden, al waren ze sinds enige tijd kouder geworden. Ze was eraan gewend geraakt, al was het soms nog eens een vreemd gevoel.
Een lichte zucht, één met een sneetje angst erin gemengd, verliet haar mond en keek naar de plek waar zijn ogen zaten. Een hand van hem veranderde van plek, raakte de beet aan in haar hals. Ze voelde het prikken, hoe de zenuwen heftig protesteerden, maar ze verrekte geen spier. Esther slikte enkel, maar dat was omdat ze in gedachten zat het met veranderen naar een vampier. Kort week ze haar ogen af van zijn gezicht, keek naar zijn borstkas. ''Je negeerde mijn vraag.'' Nog steeds de zachte stem aanhoudend, ze wou hem niet boos maken. Niet nogmaals dat aanzicht zien van hoe zijn ogen verduisterden en hij haar botten met een simpele aanraking kon verbrijzelen. Ze had er nachtmerries van gehad, die dag, was er kapot van geweest. Maar tegelijkertijd weer een kracht om zichzelf heen gezet, de keiharde redhead geworden. Al werd het niet meer zoals ze in Santa Monica was, dat was voorbij. Door alles wat er in de tussentijd gebeurd was. Ze zou nooit meer hetzelfde zijn. Vooral niet door de legende die zich hier in San Francisco plaatsvindt. Heel even richtte ze haar helderblauwe ogen op de zijne. Bracht haar handen naar de zijne en haalde ze eraf, waarna ze zich omdraaide en voor het raam stond. Naar buiten keek, zonder echt naar iets boeiends te kijken. Een zwart gebouw door de pittige schaduw die erop viel, waarvan uit een enkel raampje nog licht kwam. Heel even wreef ze zelf over de plek waar ze gebeten was, waarop de houding dat ze haar armen over elkaar vouwde volgde. ''Je wilt het niet, hé?'' Zei ze op normale volumehoogte, waarbij ze haar hoofd ietwat schuin draaide naar links om eraan te linken dat het voor hem bedoeld was, maar nooit oogcontact te maken. Ergens verlangde ze nu naar zijn armen om haar heen, een kus in haar nek en het warme gevoel van veiligheid. Dat ze nergens meer over na hoefde te denken, volledig de liefde op hem kon storten. Maar zoveel situaties op het moment maakte dat onmogelijk. De vampieren, hun band en alles wat eromheen draaide, dat maakte het mentaal onmogelijk voor haar om op het moment zichzelf helemaal over geven aan hem.

Christian keek het roodharige meisje met een kalme blik aan. Zijn eeuwige kalmte, het was iets wat hij altijd al had gehad, op zijn eigen manier dan wel, maar nu hij vampier was. Was dat nog een tikje erger geworden. En misschien maar goed ook, want de jongen wist zichzelf momenteel geen houding te geven. Hij had geen idee hoe hij moest reageren op het feit dat zij wou veranderen. I mean, zijn zoals hem? Buiten de snelheid en de kracht, was er echt wel niets aan. Plus Esther was nooit een rustig type geweest, dan was het nog maar te zien of ze ooit ook zou doordraaien. Als het aan hem lag natuurlijk niet, maar als het gebeurde, zou ze dan wel de kracht vinden om de controle terug te vinden? Allemaal vragen racete door zijn kop, en allemaal bleven ze onbeantwoord. De enige manier om eindelijk een antwoord te krijgen was om het allemaal maar te laten gebeuren, en haar dus ook echt te veranderen ondanks zijn gevoelens over het hele proces dat ze moest doormaken. Grote veranderingen waren opkomst, dat was zeker. Of ze nu veranderde of niet.
Christian slikte. Blijkbaar was ze al genoeg gekalmeerd om door te hebben dat hij niet echt had geantwoord. Nog vlak voor zijn handen weg werden gehaald streek hij kalmerend over haar wang, om daarna gewoon tegen haar achterhoofd aan te staren. Over haar schouder keek hij mee naar buiten. Een zucht gleed over zijn lippen bij haar volgende vraag. Voor een milli seconde schoot zijn blik twijfelend naar de grond. Vanbinnen kon hij het wel uitschreeuwen momenteel. Dit was echt niet eerlijk ea.. Een zacht gemiauw steeg op in de verte. De kleine zwarte kat stond naast hun en staarde met slaperige oogjes naar de twee personen wachtend op iets van aandacht. Chris plaatste zijn handen op haar schouder en sloot zijn ogen voor een tijdje. ‘Ik wil niet dat je mee maakt wat ik heb meegemaakt dat is alles. Natuurlijk wil ik voor altijd bij je kunnen zijn. Maar bij het vampier worden horen ook negatieve punten Es.’ Het maanlicht viel recht op hun twee, als er iemand aan de overkant zou staan zouden ze hen meteen kunnen zien door de opvallende haarkleur van het meisje dat voor hem stond. ‘Je weet niet wat ik moet doen om je te veranderen.’ Prevelde hij bijna geruisloos. Nog zoiets, hij ging haar niet zo maar de nek breken, dat kon hij gewoon niet. Toch niet als hij zich iets of wat normaal voelde. Plus, hij zou zich het nooit echt kunnen vergeven als hij haar ‘vermoordde’.

Ze had in de gaten dat de kat inmiddels teruggekomen was van het eten en nu aandacht zocht bij de twee mensen. Of eigenlijk een mens en vampier. Dat was tenslotte de waarheid. Ze vroeg zich af of de kleine Schwarzkopf wel verschil zou kunnen maken, al sloeg het wel de beelden op die het zag van de vampier. Kort snoof Esther, niet bepaald als een geïrriteerde vrouw, maar gewoontjes. Nog met haar hoofd naar zijn kant gedraaid, ergens wel met een steek in het hart. De twee kanten van haar, goedaardig die haar tegenwoordig meer overnam dan de kwaadaardige, vochten hard. Het was een crisis in haar hoofd, samen zwerende met haar hart. Terwijl de woorden van Christian in haar oren als muziek speelden, maakte niet uit wat hij zei, merkte ze op dat het maanlicht precies door het raam op de plek waar zij stonden flink scheen. Het zag er mooi uit, maar tegelijkertijd trok ze aan haar onderlip en bespeurde ze de gebouwen en straten buiten. Kijkende of niemand hen zag. Hoewel het slimmer was om nu een stap achteruit te zetten en van het raam weg te gaan, voelde ze toch dat het voor haarzelf beter was om te blijven staan. Bovendien hield ze van de gloed die op haar lichaam scheen en met de glans in haar haren speelde. Ze slikte, Christian had gelijk. Maar het haalde nog steeds de eeuwigheid niet weg, ze wou bij hem blijven, no matter what. Esther merkte hoe zijn handen op beide schouders terecht kwamen en dat een tinteling door haar zenuwen veroorzaakte. De neiging om zich over te geven, in zijn armen te begraven, haar rug tegen zijn borstkas te drukken en zachte kusjes in haar nek te krijgen, het was zo groot. Bijna, bijna zou ze erom smeken. Maar ze hield zich sterk, dit was tenslotte een serieus moment. Zodra ze getransformeerd was, hadden ze alle tijd van de wereld. Als hij dat tenminste toe zou staan. En zo niet, dan vond ze wel iemand anders. Het was een lastigere manier en veel risicovoller, dichter bij de dood, maar het was het proberen waard.
''Vertel het me dan,'' siste ze terug, op een goed bedoelde toon. Niet het afkattende, waarvoor ze het vaak gebruikte. ''Ik doe alles, álles. En je weet dat ik geen type ben die ooit zal smeken.'' Vervolgde ze haar woorden, met ietwat minder een killere houding. Zachtjes haalde ze haar armen van elkaar vandaan, liet haar linkerarm nog zoals het was tegen haar buik aan en reikte met de andere hand, de hand die op haar rechterschouder gelegd was. ''Ik zal niet opgeven, als ik iets wil zal ik het krijgen, is het niet van jou, dan van iemand anders.''

Het maanlicht deed hem goed. Het bracht hem terug naar vroeger, naar Santa Monica, en nog naar veel eerder terug in Italië. Tijden waarin alles niet zo moeilijk was, waarin hij overdag nog buiten kon komen, het uithalen van allerlei verschillende dingen met zijn vrienden en later met Die Hard. Zowel Elena als Esther sprongen in zijn gedachten, het overlijden van zijn eerste echte liefde, wat een pijn was die hij al een tijd geleden had opgeborgen om zich toen ten volle op het roodharige, meestal wel geïrriteerde meisje dat nu nog steeds bij hem was. Zijn mondhoeken krulde omhoog aan alle gedachten aan vroeger, zowel de goede als de slechte. Het was nu slechts een bewijs geweest dat hij ooit menselijk was geweest, en dat hij vroeger ook al om bepaalde mensen gaf, dat was nu verminderd tot drie personen Esther, Jace en dan Erik. Zijn echte familie wisten niet eens af van het feit dat hij was ‘gestorven’, nu zou hij ze ook nooit meer kunnen bezoeken zonder hen de waarheid moeten te vertellen. En de kans dat ze hem dan op die moment zouden willen uitschakelen wegens ongeloof of woede was zo groot dat hij er nog niet eens aan dacht om naar daar terug te keren. Al wilde hij op sommige dagen niets liever dan echt terugkeren naar zijn geboorteplaats.
De woorden van Esther deden hem fronsen. Moest hij dit wel gaan zeggen tegen haar? I mean, het zou echt totaal niet goed gaan overkomen als hij zo maar zei van: hé ik moet je vermoorden. Hoewel ze het niet kon zien knikte hij op haar woorden. Esther was nooit zo’n type geweest, zelfs niet op de momenten waarop ze letterlijk voor de dood stond. Meestal had hij dan tegen haar wil in gehandeld en haar toch proberen redden of wat dan ook. Een warme hand werd op de zijne geplaatst, zachtjes plaatste hij zijn duim op haar hand. Met een ruk keek hij op toen ze vertelde dat ze even goed naar een andere vampier kon gaan. Dat was gewoon een roekeloze gedachte van haar. Maar het had zijn werking wel op hem. Als iemand haar zou veranderen, moest hij het zijn. Hij zou zich op tijd kunnen herstellen zonder dat zij dood ging. ‘Es, dat doe je niet.’ Bromde hij lichtjes geïrriteerd. Dat ze daar nog maar aan kon denken. Christian haalde even diep adem en keek even kort naar de kat die zich al weer vrolijk lag te wassen. Had hij maar zo’n simpel leventje als het dier. ‘Ik moet je vermoorden.’ Sprak hij verontwaardigd, al was deze meer gericht naar zichzelf dan naar haar. ‘Zodra je sterft, komt mijn bloed dat in jouw lichaam zit tot werking en zal je van binnenuit helemaal helen en veranderen in een vampier.’ Zijn stem leek bijna weg te sterven tijdens zijn uitleg. Dit was ondanks de horror in het hele verhaal iets wat hij moest doen voor haar. Zo werd het ongeveer het minst pijnlijke voor haar. Maar kon hij haar wel de onsterfelijkheid geven? Ook al betekende het dat de twee voor eeuwig bij elkaar konden blijven. Het hele geplande leven dat hij met haar wou was al voor de helft vervaagd. De twee zouden nooit ouders gaan worden als zij veranderde. En nee, hij kon niet ontkennen dat dat toch wel een van de zaken was die hij altijd al gewild had. Hun toekomst zou er na haar verandering nog wel zijn, alleen zonder de nodige familieperikelen die normale koppels zouden hebben. Maar zoals gezegd het ging niet om hem, maar om haar. Dit alles zou haar keuze worden.

Verschillende, afschuwelijke manieren om haar zin te krijgen bereikten haar gedachtegang. Al was het nu maar om op het dak te klimmen en er vanaf te springen. Wat ze niet zou doen, aangezien dat wel heel erg aandacht opeisend zou zijn. Aan de andere kant, Christian, met zijn gaves die hij van de transformatie had gekregen, zou het niet kunnen weerstaan om haar de dood tegemoet zien komen. Daarvoor was de liefde te groot. Ze zou het bovendien niet kunnen, haar hart die zoveel naar hem snakte, dat zomaar voorbij te laten gaan. Een licht sprongetje, ongewild, maakte haar hart van de gedachte dat ze terug bij hem was. Tenminste, zo was het toch? Anders had ze het niet toegelaten dat hij haar zomaar aanraakte. Zijn woorden staken als messen in haar buik. De irritatie was te voelen wat vanaf zijn stem af kwam. Haar hand gleed ietwat van de zijne af, die nog steeds op haar schouder af en zei verder niets. Alsof ze de connectie tussen hen verbrak, ook al stond ze nog zo dicht bij de jongen. De volgende woorden bereikten haar oren, maar die klonken meer afwezig dan echt naar haar toe. Uit zichzelf draaide ze om, zocht met haar ogen naar de zijne en op een of andere manier legde ze haar hand op zijn wang. Zijn blik die op de kat stond, het gaf haar een gevoel dat het hem zwaar viel. Maar ze begreep het, hij zou daarvoor zijn eigen vriendin moeten vermoorden en het zou eigenlijk nooit meer bepaald hetzelfde zijn. Hoewel ze bij elkaar waren, was het misschien toch anders. Dat was een gok wat ze moesten wagen, want ze ging ervoor om die gaves ook te krijgen. Esther kwam ietwat dichterbij, legde haar voorhoofd tegen de zijne aan en sloot haar ogen. ''Ik ben ook niet bepaald blij ermee. Maar stel je voor, wij bij elkaar. Voor eeuwig.'' De laatste woorden gingen zachter, fluisterend. Als een geruststelling. Ze wou dichterbij komen, hem vasthouden en nooit meer loslaten. Maar op een of andere manier was er een blokkade, ze kon het niet. Niet uit zichzelf. Het lag bij haar. De emotionele breakdown had toch wat schade achter gelaten. Schade dat ze niet meer gauw mensen vertrouwde, maar zij haar dat juist gaven. Evenals liefde. De situatie tussen hen, het had nog steeds de losse stukjes. Twijfelend haalde ze haar hoofd van de zijne af en zodra haar ogen open waren, keerde ze die af van hem. Als laatste aanraking streelde ze nog liefjes zijn wang en begon toen rustig naar de deur te lopen. ''Ik snap dat je het niet wilt en dat van andere vampiers opzoeken.. het is niets.'' Een glimlach verscheen op haar gezicht, waarbij haar ogen begonnen te glinsteren. ''Je hebt gewonnen,'' waarbij ze haar ogen omhoog richtte en naar Christian keek. Dit was geen opzet, ze had er geen zin in. Dat strijden. Te lang had ze ge-eist om haar zin te krijgen. Maar dit keer kon ze het niet maken, niet tegenover haar vriendje. Of wat hun relatie ook maar was op het moment. En met die woorden legde ze haar hand op de deurklink.

Nog steeds had hij geen idee wat hij nu moest gaan doen. Het was of het een of haar misschien kwijt raken aan een of andere oelewapper die haar te veel bloed ontnam. Nee, hij moest dit doen. Al ging dit tegen elk principe in waarnaar hij ooit geleefd had. De warmte afkomstig van haar hand zorgde voor een intens gevoel dat door zijn lichaam trok. De woorden die ze sprak gingen zijn verbeelding te buiten. Voor eeuwig bij elkaar zijn, het was iets wat hij niet liever wilden. Beschermend legde hij zijn hand zachtjes op de hare en keek haar recht in de ogen. Damn, hoe had hij ooit kunnen denken dat hij haar dit alles kon ontnemen? Of beter gezegd dat hij dit zichzelf niet toewenste? Een toekomst met haar was het enigste waar hij nog aan dacht. Alles zou veel eerlijker zijn voor hun beide, hij moest haar niet meer beschermen, hoewel hij dat natuurlijk wel zou doen. Voor altijd bij elkaar, zonder ook maar enig teken te vertonen van ouder worden. Samen alles uit de weg ruimen wat hen dreigde aan te vallen. Seconden lang sloot hij zijn ogen, de kansen overwegend of dit zou gaan lukken. Of hun twee zouden lukken. De kans zat erin dat ze voor altijd bij elkaar zouden blijven, maar ook dat ze misschien zouden breken. Was dat het waard om de sprong te wagen?
Een zachte streling over zijn wang zorgde ervoor dat hij zijn ogen open deed. Het meisje had haar rug al naar hem toegekeerd maar haar woorden klonken nog vers in zijn oren. Wanneer ze hem weer aan keek met die glimlach waarvan hij altijd al gehouden had, en dan die onschuldige ogen. Aarzelend bracht hij zijn onderlip tussen zijn tanden in. Argh, nu deed ze het weer. Ze maakte hem echt knetter. Uit enige irritatie naar het meisje gericht beet hij op zijn onderlip, zo hard dat hij er een scheur in veroorzaakt had. Voor ze de kans had om de deur open te trekken overbrugde hij snel de afstand tussen hen in en nam haar pols beet. ‘Het enige wat ik ooit wou winnen was je hart. Nu ik dat heb..’ Kort laste hij een pauze in. ‘Kan ik je dit niet ontzeggen. Als je er morgen nog zo over denkt verander ik je. Maar blijf alsjeblieft hier, ik wil je niet nog een keer kwijt raken. Nooit meer.’ Zijn vrije hand bracht hij naar haar wang waarop hij haar zachtjes, van de deur weg trok. Een typische Christian grijns lag op zijn gezicht wanneer hij even langs haar wang streek, vervolgens drukte hij een lange kus op haar lippen en weigerde om die nog los te laten. Voor hem, was dit de grootste toegeving die hij naar iemand kon doen. Het was voor de eerste keer dat hij echt zijn trots had opzij geschoven voor iemand, iets wat hem eigenlijk best wel verbaasde. Al liet hij er natuurlijk niets van merken. Kwestie van het moment te bewaren en heel die zooi.

Haar hoofd kerende naar de deur, stond op het punt om de deurklink naar beneden te duwen. Wetende dat zodra ze de stap naar buiten zette, een gevoel van leegheid haar van binnen zou opvullen. En ze wist dat ze in gevaar zou zijn, gezien het niet lang geleden was dat Christian haar attacker had vermoord. Die vast en zeker wel contacten zou hebben die hem allang hadden gevonden, evenals het bloedspoor wat ze had achtergelaten.
Maar het lukte haar niet om de klink van haar af te drukken. Niet omdat ze de kracht niet had, maar omdat er een hand om haar pols was gelegd. Kort verbaasd keek ze op, hij stond net nog verder van haar verwijderd. Die snelheid weer. Zijn stem klonk en haar blik week af, ze wist niet of ze hem aan kon kijken. Het waren geen boze woorden, ze voelde ook geen woede van de jongen afstralen. Zoals ze eerder meegemaakt had, waarmee hij haar als vuil behandeld had. Hetzelfde als zij met hem had gedaan, eerlijk gezegd. Ze gaf hem gelijk. Al die jaren dat ze hem links had laten liggen. Die woede zou vast en zeker opgekropt zijn geweest, wat er toen uiteindelijk uit was gekomen, tegen de juiste persoon. Dus daar kon ze hem niet de schuld van geven. Het was haar eigen, zoals altijd.
Zodra ze hoorde dat hij het lief uitdrukte, reikte ze haar ogen naar de zijne. Hij kon het over zijn hart verkrijgen om haar te veranderen. Een nieuwe wereld ging voor haar open. Maar nu kon ze enkel aan hem denken, niet aan morgen. Heel even glipten haar ogen naar zijn lippen, degene die ze al heel lang niet meer passioneel gekust had. Bij de laatste woorden die de jongen uitsprak, wou ze naar hem toe komen. Maar Christian was haar voor. Dat werd vanzelf gedaan en ze voerde er volledig gewillig in mee. Zijn hand deed haar lichtjes blozen. De kus die erop volgde, alleen maar meer. En ze genoot. Voelde hoe het echte verliefde gevoel terug kwam. Even niks meer van die depressiviteit, alleen zijn en woede die ze verrekt lang gevoeld had. Ze had nu geen wiet nodig om zich happy en betoverend te voelen. Het was nu enkel moeder natuur die haar werk deed. Het moment leek nooit te eindigen en daar was ze tevreden over.
De grijns die hij haar gegeven had, het deed haar stralen. De verdwaalde blik van haar gezicht afvegen en haar hart harder bonken.
Evenals zijn aanraking, liet ze haar hand omhoog komen en legde die op een wang van hem, met haar vingers reikende naar zijn nek. Zodra de seconden voorbij raakten, liet ze zachtjes los. Om zijn ogen terug in te kijken. Ze mistte ze. En niet alleen die parels, nee, alles had ze gemist. Zijn aanwezigheid, zijn aanrakingen, zijn stem, lichaam, alles. ''Ik hou van je.'' Bracht ze fluisterend uit, met tranende blauwe ogen. Gauw verplaatste ze haar handen naar zijn rug en legde haar hoofd op zijn borst. Zijn warme lichaam tegen de hare aan, fijn geklemd. Ze wou hem niet meer los laten. Nooit meer. ''Ik ga niet weg, ik wil niet weg.'' Vervolgde ze, liet een aantal tranen vallen. Gelukkige tranen. Het gevoel van welkom brandde in haar en het verlangen naar passie. ''Ik wil je. En niet enkel nu. Nee, voor altijd.'' Haar handen naar zijn beide wangen gebracht, sloot haar ogen en drukte nogmaals haar lippen op de zijne.
En op dat moment veranderde ze van houding. Niet meer het liefdesverdriet. Pure passie schoot in haar ogen en ze liet van hem los. Nu de jongen ongeveer onverwoestbaar was, mocht ze in principe alles doen wat ze wou. Zo vlug als ze kon, als mens zijnde, drukte ze hem achteruit via zijn borst. Richting de slaapkamer waarin ze een aantal weken terug samen in geslapen hadden.

Het besef van wat hij juist had gezegd, was nog helemaal niet aanwezig. Het zou wel terugkomen gewoon om hem ermee te pijnigen. Maar de woorden waren nu gevallen, of het nu, nu zou zijn, of binnen een paar uur het maakte niets uit. Diep in zijn binnenste wist hij dat hij dit echt wel wilde, dat hij haar voor altijd zou hebben. Toch al een iemand waar hij zeker van was dat hij nooit meer zou verliezen, niet aan iets als een ongeluk. Maybe aan zo’n stom persoon dat op vampiers joeg, maar  hé. Het bleef wel Esther, alleen de 2.0 versie dan wel. Meer kon hij zich niet meer wensen op de moment.
Christian had zijn andere hand inmiddels op haar onderrug geplaatst en drukte haar zachtjes tegen zich aan. Damn. Flarden van beelden van vroeger spookte door zijn hoofd terwijl dit alles gebeurde. The early days van hun twee. Kort trokken zijn mondhoeken omhoog, maar bijna meteen werd hij weer terug gebracht door de tedere aanraking op zijn wang. Waar zat hij met zijn gedachten toen hij haar van op een afstand aan het volgen was? Waarom was hij in die afgelopen tijd niet gewoon eerder op haar afgekomen? Niet dat het verloren was, vanaf de moment dat ze veranderd zou zijn had hij een hele eeuwigheid die  hij met haar kon doorbrengen. Tenzij ze op een of andere manier vanaf de verandering, plots zou omslaan qua humeur en het misschien zou blijken dat ze hem alleen maar gebruikte om veranderd te worden.
Toen ze zijn lippen losliet opende hij meteen zijn ogen. Ergens bang dat dit misschien een grote illusie zou kunnen zijn, maar nee. Ze was er nog. Haar blauwe ogen hadden zich gevestigd op de zijne, en het was waar wat ze zeiden. De ogen waren de spiegels van de ziel. Wat hij zag viel niet te beschrijven, maar het overtuigde hem er wel van dat ze hem niet zo maar gebruikte voor een kick ass vampier te worden. Haar woorden vervulden zijn lichaam met hoop, met blijdschap en misschien ergens ook wel een beetje met verdriet. Zodra ze haar hoofd op zijn borst had gelegd, plaatste hij zijn kin op de top van haar hoofd en sloot haar in zijn armen. Ergens leek het wel of hij een soort van vader/broer was die zijn dochter of jongere zus terug verwelkomde. Bij de woorden die ze nog sprak leek er een waterige glans over zijn ogen te komen. Christian had lang genoeg op die woorden gewacht, misschien zelfs van in het uiterste begin van hun al drong het toen nog niet eens tot hem door. Voor hij ook maar enige reactie kon geven was ze verdwenen van onder zijn hoofd, en werd er weer een kus op zijn lippen gedrukt.
En voor hij het ook maar door had, werd de jongen in de richting van zijn slaapkamer geduwd. Zonder tegenstribbelingen liet hij zich door haar verder duwen. Tot zijn kuit het begin van het bed raakte. Vrijwel meteen liet hij zich vallen op de matras, en trok haar natuurlijk mee. ‘Ti amo anch’io! ‘ Het was de eerste keer in het bijzijn van iemand die hij hier had leren kennen in zijn moedertaal sprak. Eerder was het nooit echt van toepassing geweest. Maar dit soort dingen klonken in het Italiaans nu een maal beter. Speels drukte hij zachte kusjes in haar nek om zo teasend verder te gaan naar haar lippen, al ging hij nooit verder dan haar mondhoek. Puur om haar uit de kast te lokken.

Lustvolle ogen keken op naar de jongen, waarbij een speelse grijns op haar gezicht kwam te staan. Christian werkte haar niet tegen, gaf mee in haar verandering en aan de blik aan zijn gezicht te zien was het duidelijk dat hij dit ook wou. Door de deurpost, had zonder om te kijken met haar voet de deur met een klap dicht geslagen, had niet geknipperd of überhaupt zicht verloren op haar vriendje. Een gedachte kruiste haar gedachten over de gast die over dit appartement ging, maar nog geen seconde later was ze het kwijt. De Italiaanse woorden deden haar nog breder glimlachen en een sparkel kwam tevoorschijn in beide blauwe ogen. Een korte giechel kwam daarop als antwoord en voordat ze het wist werd ze meegetrokken naar voren, lag binnen enkele seconden bovenop de jongen. De kans om overeind te komen had ze niet, dat grotendeels kwam door Christian die kusjes in haar nek plaatste en daar vanuit verder omhoog ging, waarbij ze haar ogen sloot. Het kon niet lang genoeg duren, dit moment. Ze had hier zolang naar verlangd, het was niet in woorden uit te drukken. Behendig haalde ze een rood plukje haar voor haar zicht vandaan, schoof die achter een oor en ontving daarbij de laatste kus vlak bij haar mondhoek geplaatst. Ietwat ontevreden opende ze haar ogen en wist waar hij mee bezig was. Ze wou meer dan dat en daarvoor zou ze hem moeten aansporen. Een zeurend lachje verliet haar mond, waarna ze een poging waagde om recht overeind te komen en daarbij haar benen tussen die van hem te zetten. Op haar knieën streelde ze nog heel even kort zijn wang, keek in zijn ogen en toverde een grijns op haar gezicht. ''Je wilt meer? Dan kan je het krijgen.'' Zei ze op een juiste volume om de sfeer niet te verpesten en lichtelijk vrolijk, tegelijkertijd met een blik die meer dan duizend woorden uitstraalde. Zonder aarzeling frummelde ze met beide handen gekruist aan de rand van haar shirt, waarna ze die over haar hoofd trok en haar rode haren naar achteren vielen. Gauw corrigeerde ze die door een staart ervan te maken met haar handen en daarna de bos haren voor haar rechterschouder te laten rusten. Kanten ondergoed kwam tevoorschijn, één van haar favorieten en bovendien zwart. Hierbij kwam haar boezem mooi uit, vond ze zelf en plagerig liet ze één van de bandjes naar beneden haar schouder vallen.
Bijna schattig beet ze op haar onderlip en keek daarbij naar het shirt dat Christian nog aan had. Een wijsvinger ging van de hals van z'n shirt richting zijn navel, maar voordat ze die uit wou boog ze voorover. Plaatste rustig haar hand terug op zijn linkerwang en drukte haar lippen terug op de zijne, waar ze thuishoorden. Lange nagels krasten zijn wang. Met zijn gave om snel te genezen maakte het weinig uit of ze nu bloed kraste of niet. Ze kon het niet laten om opnieuw een korte grijns te toveren tussen het zoenen door.
Door zijn lichaamswarmte had ze geen koud bovenlichaam, de adrenaline en passionele gevoelens zorgden ervoor dat haar lichaam warm zou blijven. Heel even kwam ze ietwat terug omhoog, opende haar ogen. ''Ik heb je gemist,'' herhaalde ze, waarbij zij nu kusjes vanaf zijn mondhoek zette richting zijn wang, verder naar de hals. Die geur was heerlijk, evenals om zijn bodybuild figuur terug te voelen, in haar armen te hebben. Rustig verzette ze zichzelf, legde zich relaxed met haar benen vrijuit en steunde met haar linkerarm naast zijn lichaam in het bed. Het zou nogal stom zijn als ze haar evenwicht zou verliezen, een totale turnoff.

Chris kon zijn ogen niet meer thuishouden. Het enigste wat hij wilde was nog maar bij haar zijn. De twinkel in haar ogen zorgde ervoor dat er een euforisch gevoel door zijn lichaam heen ging. Het gegiechel versterkte dat gevoel nog meer en zorgde ervoor dat hij toch zelf even grinnikte. Zijn handen lagen op haar haar heupen terwijl hij haar zo liefdevol plaagde. Merendeels om haar tegen te houden dat ze niet plots weg was van voor zijn neus. Oke, dat ging nu stiekem toch wel niet gebeuren, want Esther vond hem toch zo sexy dus. Hij kon haar er ook geen ongelijk over geven, sinds hij gevampiriseerd was elke oneffenheid op zijn lichaam verdwenen, nergens waren er nog littekens te vinden. Nee, hij had nu gewoon het perfecte uiterlijk. Gelukkig was zijn liefde voor Esther groot genoeg geweest om niet vreemd te gaan. Al zou hij dat nooit doen, maar er waren wel momenten waarop hij had gedacht dat hij met een ander het bed in zou duiken. Maar nee, hij had zich netjes gehouden. Het zeurende geluid bereikte zijn oren maar al te snel en meteen verscheen er weer een speelse blik op zijn gezicht. Om er nog een schepje bovenop te doen wiebelde hij uitdagend met zijn wenkbrauwen.
Wanneer ze recht raakte en er dus letterlijk een koelte op hem neerdaalde trok hij een pruillipje. Juist voor hij wou recht komen voelde hij haar hand over zijn wang gaan, de grijns die hij echter ontving zorgde ervoor dat hij haar met een schaapachtige blik aan keek. Wat ging ze nu…? Haar woorden zorgde voor een geruststelling. Lichtjes kwam hij overeind en steunde met zijn ellebogen op de matras om overeind te blijven. Kwestie van beter kunnen kijken ya know. Ergens voelde hij in zijn binnenste een hoop zenuwen, zijn maag begon er zelfs van te kriebelen alsof er een hele hoop vlinders in waren losgelaten. De jongen was zo verbaasd door het plotse gevoel dat hij het hele gedoe van Esther had gemist. What, sinds wanneer was hij zo freaking zenuwachtig voor dit? Een branderig gevoel bleef achter op zijn borst toen haar lippen zich op de zijne drukte. De zenuwen bleven echter, waardoor hij iets afwezig haar toch terug zoende. Bloeddruppels bleven achter op de plek waar haar nagel over zijn wang was gegaan, de wonde was meteen weer gone door zijn awesome gave om snel te helen. Het was door de geur van zijn eigen bloed dat hij eigenlijk meteen van dat afwezige gedoe af was en hij haar iets heftiger begon terug te kussen.
Het was net op dat moment dat ze recht kwam en hij wat beduusd achter bleef. Met de achterkant van zijn hand veegde hij snel het bloed weg. De woorden drongen door tot in zijn binnenste. Elke plek die haar lippen raakte lieten voelde gelijk warm aan. Net wanneer zij van hem afrolde had hij besloten om haar richting op te gaan. Meteen ging hij door met tedere kussen te drukken in haar hals. Zenuwen namen weer toe. Hij snapte er echt geen fuck van wat er nu met hem aan het gebeuren was. Was het omdat hij een vampier was of zo? Christian moest een ding toegeven, Esther was de eerste sinds hij een vampier was geworden, en hij wist helemaal niet tot hoever hij kon gaan voor het gevaarlijk werd. Toch liet hem dat nu niet meer stoppen, zijn lippen had hij in tussen al weten te verplaatsen naar haar zij en zo vervolgde hij zijn weg weer naar boven, over haar buik, langs haar borsten en uiteindelijk hield hij even halt bij haar lippen. De liefste glimlach die je je maar kon voorstellen verscheen op zijn gezicht voor hij zijn lippen eens temeer op die van haar drukte.