These childhood addictions keep us forever young

Abigail keek om zich heen, en zuchtte even. Het was al koud buiten, en haar adem vormde lichte wolkjes in de bevrozen lucht. Onder haar grond was de aarde al verhard. Gelukkig had ze haar sneakers aan, like always, daarmee gleed je misschien ook uit, maar minder dan met hakken. Die had ze niet zo vaak aan, sneakers waren meer het dansmateriaal. Met pumps en jurkjes werd je al gauw als iets goedkoops beschouwd. En haar favoriete spel was hard to get. Haar vest trok ze dichter om haar heen, het was een van haar lievelingssweaters. Zo een die je perfect met kerstmis aankon, zonder problemen. Ze grijnsde, en liep verder. De koud trok zich dicht om haar heen, en haar vingers zochten naar haar warme zakken, om zich daar diep in te verstoppen. Waarom was ze ook alweer naar buiten gegaan? Ze had er geen idee meer van, alleen dat ze het binnen beu was. Iedereen zat haar op haar lip vandaag, dus had ze besloten maar even een wandeling te maken, en morgen terug te komen. Ze waren het toch al lang gewend dat ze af en toe wegliep, ze kwam toch altijd terug. Haar mondhoeken trilden zachtjes toen ze dacht aan de eerste keer, wat had uitgeleid tot een grote discussie. Ahja, ze waren haar nu toch al gewoon dus, het was legaal in haar ogen.
Verzonken in haar gedachten, merkte ze de gladde grond niet op, en voor ze het wist belandde ze met een mooie boog op het ijs. Een schok ging door haar rug heen, en ze sperde haar ogen wijd open. Een lichte schreeuw rolde over haar lippen, voor ze ze terug op mekaar klemde. Nee, pijn was niet haar ding. Ze was er imuum voor. Abigail liet het nooit zien als ze pijn had, dat gaf de ander toch alleen maar een kans tot inbraak in haar veilig opgetrokken muren. Met de tanden op mekaar geklemd, kwam ze overeind, en gromde toen ze een paar mensen zag kijken. Er viel niks te zien, en haastig wendden ze hun blikken af. Ze duwde zichzelf omhoog, en liep haastig verder. Snel trok ze nog de grijze beanie over haar lange witblonde haren, en versnelde toen haar pas. Niks te doen bij die muggles.
Haar voeten brachten haar als vanzelf buiten het centrum, en haar blik trok zoekend heen en weer. Het enigste wat er in de buurt was, was een leegstaand huis, wat ergens wel haar aandacht trok. Met langzame passen liep ze ernaartoe, en hield haar blik dit keer stevig op de grond gelast. No way dat ze nog een keer ging vallen. Haar vingers zochten als vanzelf naar haar broekzak, en ze voelde een schokje door haar hand gaan toen ze haar sigarettenpakje vond. Ja, ze was misschien verslaaft, maar het hielp beter als het andere dat ze geprobeerd had. Snel stak ze er een aan, en blies toen de rook uit. Een goed gevoel ging door haar heen, en ze keek met een gelukszalige blik door de ramen heen. Je kon niks zien, doordat dat het donker vanbinnen was, en ze zakte met haar rug tegen de muur naar beneden. Ze voelde gelijk al dat het geen slim idee was om te gaan zitten, maar op dit moment kon het haar niets schelen.

Krakende geluiden trokken haar aandacht. Het was niet zomaar gekraak, maar meer het ijskoude wat van ijs afkwam. Waarschijnlijk was er weer eens iemand op zijn smoel gegaan in de buurt. Iemand die zich een behoorlijke waaghals voelde en de sloot op was gelopen. Helaas klonk er geen achteraanvolgende plons of iets, dat zou gieren zijn voor de brunette. Met een zucht nam ze nog een laatste loop met haar skateboard en rolde daarna de halfpipe af. Het was een heldere nacht, met vele wolkjes van gezucht en adem. Ook bij haar kwam er eens een diepe zucht uit, om het feit dat school niet helemaal lekker liep en de slapeloosheid die daarvan kwam. Daarbij moest ze toegeven dat die ene sparkle van binnen haar ook wel van slapen weerhield. De jongen die ze laatst tegen was gekomen, zucht, had ze daar nu gevoelens voor gekregen? Het stelde niets voor, hij was zijn smoel gegaan voor haar neus en ze deed nog rottig tegen hem ook. Vervolgens had ze nog zitten janken, aargh. Hoe stom. Maar hij deed er niet moeilijk over, liep niet met een 'wat-een-freak' hoofd weg ofzo. Nee, juist het tegenovergestelde. Hij was bij haar gebleven met een voorstel om overnieuw te beginnen, wat ze schattig had gevonden. Al liet ze dat op geen enkele manier blijken.
Heel even was ze in gedachten verdwenen, maar verdween daar even gauw uit zodra ze bijna op haar plaat ging door een stuk ijs wat op de grond vastgevroren zat. Binnensmonds vervloekte ze de winter en besloot om dit stuk maar rustig te gaan lopen, voordat ze straks een arm zou breken. Als er iets was dat ze niet kon gebruiken was het wel gebroken ledematen en een bezorgde familie, want daar had ze al gezeik mee.

Het was kalm op straat, zo lieflijk stil. Ze was inmiddels al wat hangjongeren gepasseerd, daar had ze geen problemen mee. Zelf was ze een kattig type en woonde hier in de buurt, in principe had ze gemakkelijk met hen bevriend kunnen raken. Maar om haar ouders tevreden te stellen had ze dat niet geflikt, bovendien moest ze toegeven dat drugs, wiet en alle shit haar niet bepaald beviel.
Ursula haar ogen vielen op de donkere straat die ze betrad. Hier was ze al een tijd niet meer geweest, midden in het centrum. De laatste keer dat ze hier liep was ze een aanstellerig make-up hoertje tegengekomen die dacht dat ze wel pit had. Ze was er alleen maar chagrijnig van geworden, liet haar toch met rust. Hier liet ze haar skateboard vallen en rolde een aantal huizen voorbij. Verderop zou het 'spookhuis' van de straat staan, waar ze graag wel weer een kijkje zou willen nemen.
Niet lang, nadat die gedachte haar hoofd ingeschoten was, duurde het voordat ze het huis bereikt had. Ze had de omgeving nauw in de gaten gehouden, niet alleen voor andere sluipers rond dit tijdstip van de nacht, maar ook voor de welbekende vampieren die hier rondliepen. Deze plek was een geliefde plaats delict. Met een lichte zucht stopte ze het skateboard en kwam tot stilstand vlak voor het huis. Een blondie had zich vast ook al bedacht om vannacht in te breken, gezien die tegen een muur naar beneden gezakt was. Hoewel de brunette weinig instond voor contact, vielen haar ogen op de sigaret die ze vasthield. Ze was vast oke. Zonder twijfel liep ze erheen en plaatste het skateboard schuin tegen de muur aan, niet ver van het meisje verwijderd. ''Jij ook hier?'' Vroeg ze, alsof ze een bekende was.

Het was wel redelijk stil buiten, ergens was het misschien eng geweest. Maar Abigail vond het niet erg, ergens was het zelfs geruststellend, aangezien ze niet vaak de optie had om stilte om zich heen te hebben. En hoewel ze vaak met de luidste muziek rondliep, waardeerde ze stilte op z'n tijd ook wel ten zeerste. Dan was het gewoon zij, en haar gedachten. Natuurlijk waren er ook nadelen, zoals dat je te veel over dingen ging nadenken. Vroeger had haar dat vooral problemen bezorgt, aangezien ze dan te veel ging zien in te kleine dingen, en van alles grotere dingen maakte. Je eigen gedachten konden soms wel eens beangstigend zijn, had ervaring haar geleerd. Muziek was haar enige afleiding geweest, en ze zou serieus overwegen om er een einde aan te maken zou ze ooit doof worden. Het betekende alles voor haar, en had haar door de donkerste perioden geholpen. Snel schudde ze haar hoofd, daar kon ze maar beter geen tijd aan verspillen, het was sowieso al raar genoeg dat ze hier in haar eentje zat, laat staan dat ze straks nog zou beginnen met huilen. Ze zuchtte even, en nam plots nerveus nog een trek van haar sigaret. Haar blik bleef er even op hangen, ze zou er beter mee stoppen. Maar dat ging zo moeilijk, Abigail had het een tijd uitgehouden met kauwgom, maar na een tijd was dat geen optie meer geweest. Haar kwam altijd terug, en op dit moment had ze er helemaal geen spijt van.
Zachte voetstappen bereikten haar oren, en verbaast keek ze op. Abigail had niemand hier meer verwacht, laat staan een meisje dat ongeveer dezelfde leeftijd leek te hebben. Haar ogen scanden haar even, en besloten toen dat ze zich niets van haar zou aantrekken, ze leek niet gevaarlijk, dus het maakte niet veel uit. En als ze te vervelend werd, had ze altijd nog haar beste vriend, sarcasme. Veel mensen kickten daarop af, en zo had al een aantal gesprekken weten af te sluiten, zonder awkward excuses die niet eens waar waren. Abby grinnikte even in zichzelf, de laatste jongen die het had geprobeerd, was uiteindelijk mooi afgedropen. Maar ze begreep ook niet waarom ze het dan probeerden, als er geen uitdaging in zat? Op zich was ze niet gemeen, ze hield gewoon niet van easy. Life is a game, btchz. So play it on hardmode.
Toch leek haar emotieloze uitdrukking het meisje niet af te schrikken, misschien was ze wanhopig op zoek naar iemand om mee te praten. Hoewel je in eerste instantie niet meteen op iemand af zou stappen, deed het meisje dat toch. Het irriteerde haar dat ze er geen naam op kon plakken, dus ze besloot haar maar Jade te noemen. Ergens in haar hoofd zag ze eruit als een Jade type, en anders had ze pech. Die naam was best wel awesome, ze mocht nog van geluk spreken dat ze haar niet benoemd had tot een of andere Chelsea. Die waren er toch al genoeg, neem vijf blondjes na mekaar, en er zit er al een tussen. Welcome in Frisco. Hoewel het in plaatsen zoals Los Angeles nog erger zou moeten zijn, waar ze best in kon komen. Haar woorden lieten haar zachtjes grinniken. Haar blauwe ogen gleden nog een keer over het meisje, maar nu meer in detail. Een klein aantal feiten sloeg ze meteen al op in haar geheugen. Het skateboard had vooral meegeholpen aan het Jade feit, aangezien dat haar niet meteen een boze blik had doen laten sturen. “Nee, ik zit nog op mijn bed thuis, muziek te luisteren.” Het klonk botter dan bedoelt, en om het een beetje goed te maken gaf ze haar er een knipoog achteraan. “Wat doe jij hier nog zo laat?” Het was nu niet bepaald tijd om nog rond te lopen, en zeker niet in deze buurt. Het schrok mensen af, iets waarom zij er juist naartoe kwam. Het trok haar altijd wel aan, het badass leven. Abigail produceerde een voorzichtig glimlach, niet te hard van stapel lopen, right? En glimlachte naar Jade. “Ik ben Abigail, trouwens.” Wel, dat viel toch mee? Blijkbaar was ze niet zo anti-sociaal als ze gevreesd had, eigenlijk was ze hier nog best goed in, al zei ze het zelf. Hopelijk niet luidop, want dat zou alleen maar raar overkomen, en dat was iets wat ze nog wou vermijden. Niet gelijk het eerste gesprek laten zien dat je eigenlijk gek bent, toch? Yeap, voor zover ze zich kon herinneren was dat de regel. En hoewel regels er waren om gebroken te worden, hield ze zich nu nog in. Nja, even dan maar.

De opmerking die ze net had gemaakt liet het meisje niet koud zitten, nee, ze hoorde de blondine grinniken. Zachtjes, maar het was een grinnik. Ze draaide haar hoofd om, richting de best verkoelde straat. Het begon op haar armen te slaan, haar blote armen. Kippenvel ontstond, ook al probeerde ze het weg te vegen door haar armen wat te strelen met haar handen. De reactie die het meisje uitbracht deed haar voor kort arrogant kijken, niet zozeer haar richting op, maar richting de straat. Wat een antwoord, daar had ze wat aan. Uit lichte irritatie trok ze haar linker wenkbrauw omhoog en duwde ze de rechter ietwat naar beneden, zodat het eruit zag als een blik waarmee ze sprak alsof de blondine één of andere retard was. ''Waarom- wat?'' Ze maakte het niet eens verder af, het was niet nodig. Een zucht volgde uit haar eigen mond vandaan, laat ook maar. Blijkbaar was er niet te praten met het meisje, ze was gewoon iemand die graag onzin uitkraamde.
Of zou er toch nog iets anders uit haar mond komen? Net toen ze haar vingertoppen achter haar skateboard wou plaatsen, tussen de muur en het board in, om hem op de grond te krijgen, volgde er een vraag. Het deed haar opkijken naar het meisje, keek haar recht in d'r ogen aan. Als het ware doorboorde ze die met haar eigen chocoladebruine. ''Kijk maar naar het huis waar je rustig tegenaan chillt. Weet je niet wat het is? Wie er hier wonen?'' Antwoordde ze wat sluw, afkrakerig en zelfs een tikkeltje dominant. Ergens begon de meid haar op haar zenuwen te werken. Was het nu niet gewoon beter om te gaan? Ursula twijfelde langzamerhand. Als er iets haar hier zou verraadden was dit het wel. Hoewel het wel chill was om er iemand bij te hebben, kon ze haar niet en wist ze niet of ze te vertrouwen was. Ook al had ze een relaxed uiterlijk en kon ze wat dom overkomen. Ach, daar waren de blondjes voor. Die moesten ergens goed in zijn en dat was wel het domme. De praktijkscholen moesten natuurlijk ook opgevuld worden.
Ze haalde haar schouders op tegen de kou, griste haar skateboard en leunde er toen lichtelijk op met haar gebogen rechterhand. ''Ursula. Maar ze noemen me beter Urs, klinkt beter.'' Stelde ze zichzelf ook wat half geïnteresseerd voor en keek toen nog een laatste maal rond, haar ogen spoorden de mensen op over de straat. Er was niemand te bekennen, nog steeds niet. ''Ik weet niet wat jij van plan bent, maar ik blijf hier niet all night zitten, hopende op een prins op het witte paard. Dit is het echte, enge werk, lieffie.'' Fluisterde ze ietwat op een brutale toon en stak toen een hand uit. ''Ga je mee of rot je op? Het is jou keus, maar wees wel stil, dit zijn de wezens van de nacht, as you know.'' Vervolgde ze haar vorige woorden en rukte haar zonder nog een enkel woord of goedkeuring omhoog aan d'r linkerarm. ''Nu je staat ben je niet zo klein nog niet.'' Zei ze voor het eerst met een gemeend glimlachje. Ze voelde zich net vast gewoon iets meer dominanter, gezien zij stond en de blondine hier zat. ''Dus, Abigail, zoals je misschien wel verwacht, gaat het kloppen tegen de voordeur niet echt werken, tenzij je het hapje wilt worden?'' Een ietwat verbaasde blik ontstond op haar gezicht, tuurlijk was die nep, en had het vrij vragend geklonken.