Tonight, we are young.

Nog nooit was ze er één tegengekomen. Een vampier, that is. Ze kwam veel buiten en ging veel weg ’s nachts, maar zover ze wist had ze nog nooit een woord gesproken tegen een vampier, noch had een vampier haar ooit aangesproken. Ze wist nu al een tijdje dat de vampiers waarover men altijd in enge verhalen sprak, ook echt bestonden. De dag dat het op het nieuws kwam had ze in eerste instantie gelachen, de mensen die erin geloofden voor gek uitgemaakt, tot de bewijzen ook echt kwamen om de waarheid in de woorden van de verslaggevers te laten zien. De scherpe tanden waren angstaanjagend en ze was nieuwsgierig. Nieuwsgierig naar welke verhalen waar zijn, en welke fictie waren. Zoals dat vampiers niet tegen knoflook konden, geen spiegelbeeld hadden, niet verschenen op foto’s, niet tegen de zon konden (dit feit scheen wel waar te zijn) en of hout hen echt doodde. Ze had verder niet op het nieuws gelet, omdat ze niet wist wat ze moest geloven en wat niet. Ze wilde het zelf leren, een échte vampier ontmoeten. Maar, dat was natuurlijk niet veilig. Vandaar dat ze nooit bewust op zoek was gegaan naar zo’n wezen, bang voor de consequenties. Ze konden je doden, want ze waren natuurlijk veel sterker.

Maar goed. Ze zat op zo’n vreemde stang op de skatebaan en het was al enorm laat. Ze had zoals gewoonlijk weer eens ruzie gehad met haar vader, dus was ze naar buiten gegaan en besloot ze niet voor tweeën thuis te komen, omdat hij rond die tijd ging slapen en ze hem zo kon vermijden. Hij moest toch om tien uur weer werken, dus dan zou ze hem niet meer zien tot de volgende avond en dan was het gezeur altijd over, want niemand had dan nog zin om erover te beginnen.
Ze had het koud. Het was dan misschien zomer, maar het was ook al twaalf uur geweest en ze had zomerse kleding aan. Een blauw topje met daarover een wit topje – zeer doorschijnend, waardoor je het blauwe erdoorheen zag – waarop een doodshoofd te zien was. Daarover had ze een blauw vest, maar die was enorm dun en de mouwen kwamen maar tot haar ellebogen. Ze had een groen kort broekje aan en haar blauwe maxstars (koreaanse allstars met lage sleehakken). Ze wreef even met haar hand over haar arm en snoof droogjes. Ze was zowel haar telefoon als haar iPod vergeten, dus had ze hier weinig te doen. Heel fijn.

- Kleding c:

Ik kijk bewonderend om me heen. Het is nog geen twee weken geleden dat ik hier was om te ontsnappen van mijn ouders die constant aan het overleggen waren of het huis wel goed genoeg voor ons was, uiteindelijk kwamen ze tot de conclusie dat we er gingen wonen en een week later was het huis van ons. Alles lijkt zo veranderd in die twee weken terwijl het nog precies hetzelfde is gebleven, er is in ieder geval geen opvallende verandering aangebracht.
Ik loop op een rustig tempo richting de vijver waar ik twee weken geleden gefascineerd door was. Er waren een paar eenden en er zaten wat vissen in, ik weet niet waardoor het me aantrok, misschien houd ik wel gewoon heel veel van water. Ik staar naar de vijver en besluit dan om met mijn hand door het water te gaan, iets wat ik volgens mij bij elke vijver of fontein al gedaan heb. Ik zak door mijn knieën en strijk rustig met mijn hand door het water, het is koud, maar niet op de slechte manier eerder op de lekkere verfrissende manier.
Ik ga weer rechtop staan en kijk even naar de lucht boven me die gehuld is in de donkerblauwe bijna zwarte duisternis en bedekt is met glinsterende sterren. Ik pak mijn mobiel en stop mijn oordopjes er in zodat ik de muziek kan aanzetten en niet anderen er mee lastig val, ik stop de oordopjes in mijn oren en loop op een rustig tempo verder door het park. Er is echt niemand meer, ik besef me nu pas dat het echt nacht is. In mijn oude dorp zouden de voetbal velden nu helemaal vol zijn met jongeren die zin hadden in een leuke avond en wat alcohol en drugs bij elkaar gesprokkeld hadden. Hier is helemaal niemand, zelfs niet iemand die laat in de avond nog even wilde ontspannen. Het was best spooky dat het zo rustig is in het park en de nacht doet natuurlijk extra zijn best om het nog wat enger te maken.
Ik zucht en loop verder richting het skatepark. Tot mijn verbazing zit er iemand op een rails, het zou wel een junkie zijn, zoiets was in mijn oude dorp in ieder geval wel te verwachten. Junkies liepen altijd ’s nachts rond door het kleine parkje dat we hadden of waren bij de skatebaan te vinden. Ik loop naar het meisje toe en ga voor haar staan en glimlach even. “Hey.” Ik haal een oordopje uit mijn oor en kijk even naar het meisje, ik haal mijn capuchon van mijn hoofd en stop mijn handen in het zakje dat voorop mijn vest genaaid was.

@Alyssa.
Moet er weer even inkomen, Woensdag voor het laatst ge-rpg't. (;

Het feit dat er mensen waren die je ook iets aan konden doen, scheen haar een beetje te ontgaan de laatste tijd. De enige wezens waar ze nog angst voor had, waren de veel besproken vampiers. De verkrachters, moordenaars, ontvoerders, pedofielen en alle andere misdadigers leken hierbij in het niets te verdwijnen, alsof ze niets meer waard waren. Want, wie dacht daar nou nog aan? En toch waren ze er nog altijd. Vroeg of laat zou ze er wel weer aan denken, weer om die reden om zich heen kijken als ze ’s nachts iets hoorde. Maar, voor nu maakten die mensen haar weinig uit. Zij waren.. Ja.. Ze wist altijd al dat die er waren. Al van kinds af aan werd je gewaarschuwd over dat je niet met enge mannetjes mee moest gaan en moest opletten met vreemden. Maar, haar generatie – en die daarvoor al helemaal niet – had als kind nooit de waarschuwing gekregen dat ze ’s nachts moesten uitkijken voor monsters. Als kind was je er bang voor, bang voor de monsters onder je bed en in je kast. Maar, je ouders vertelden je dat het allemaal fantasie was. Zouden alleen vampiers bestaan, of zouden er nog meer enge, onbekende wezens rondlopen, zonder dat je er iets van wist? Ze zuchtte even. Ach, nevermind. Er waren geen rare moorden de afgelopen tijd die verweten konden worden aan niet menselijke figuren (afgezien van vampiers). En vampiers deden aan Mainstreaming, of terwijl, het onder de mensen leven. Dus was het wel veilig. Soms. Als je uitkeek. Als zij ooit kinderen kreeg, wist ze wel wat ze tegen hen zou zeggen.
“Geen snoepjes aannemen van vampiers.”

Een stem klonk, een begroeting werd gehaald uit de achtereenvolgende klanken die samen het woord ‘hey’ vormden. Langzaam keek de brunette op, hierbij kijkend naar een ander meisje. Het meisje haalde haar oordopje uit haar oor en deed haar capuchon af, zodat Alyssa de kans kreeg haar gezicht beter te bekijken. “Hallo,” sprak ze kalm, haar stem vriendelijk, maar ergens toch ietwat ongemakkelijk. Maar goed, wie voelde zich nou wel gemakkelijk als er iemand met capuchon op je af kwam lopen. “Loop je altijd zo laat nog door het park?” glimlachte ze. Het meisje leek ongeveer even oud als zij, maar ze had haar nog nooit eerder gezien. Maar, daarentegen kende ze natuurlijk niet iedereen hier, dus zo wonderbaarlijk was dat nou ook weer niet. “Alyssa is de naam,” stelde ze zichzelf voor, hierbij hopend dat het meisje haar naam zou zeggen.

Abenese:

Als ze antwoord geeft op mijn begroeting glimlach ik mijn witte tanden weer bloot en ga even met mijn hand door mijn zwarte golvende haar waarna ik mijn hand weer terugsteek in de zakje. “Mag ik naast je komen zitten?” Vragend kijk ik haar even aan en laat mijn blik dan over de rails gaan die neergezet was voor skaters. Zonder op antwoord te wachten doe ik het en staar even voor me uit. Dit voelde vreemd en ondertussen ook best prima. Het feit dat ik haar niet ken maakt het allemaal wat ongemakkelijk, maar ik moet toch mensen leren kennen wil ik een leuk nieuw leven lijden in deze stad.
Ik lach als ik haar vraag hoor en schud mijn hoofd. “Nee,” ik kijk het meisje aan met een glimlach en haal mijn schouders op, “ik had nu gewoon even behoefte aan een wandeling door het park.” vervolg ik mijn verhaal.
De hele dag was ik al omringt door mijn ouders die bezig waren met overleggen en ruzie maken over het interieur van ons nieuwe huis, of appartement, hoe je het ook maar zou willen noemen, we beschikken over een redelijk groot appartement en hij moet er natuurlijk wel helemaal perfect uit zien. Ik zucht even en ga weer met mijn hand door mijn haar, vervolgens haal ik ook mijn andere oordopje uit mijn oor en zet mijn muziek uit.
“Wat doe jij nu nog in het park dan?” Geïnteresseerd kijk ik haar aan en wacht geduldig op een antwoord. Misschien was het wel gebruikelijk voor mensen hier om nachtwandelingen te maken, heerlijk, want dat is iets waar ik altijd van heb kunnen genieten. Iemand hebben om samen mee te lopen is natuurlijk altijd gezelliger en sowieso veiliger, ik weet niet in hoeverre deze stad gevaarlijk is, maar het lijkt me dat er niet alleen engeltjes wonen in de appartementen en de plaatsen rondom San Francisco, er zouden sowieso wel een paar vieze mannen en moordlustige vrouwen rondlopen die uit zijn op geld of, als je niet uitkijkt, op jou. Elke stad heeft freaks, je ontkomt er niet aan, in mijn oude dorp wist ik ze zo op te noemen, maar nu ik een volledige nieuweling ben in deze stad moet ik alles en iedereen nog leren kennen -al word dat verdomd moeilijk met zo veel inwoners- .
“Abenese Prove.” Stel ik me voor als zij dat ook doet en glimlach mijn witte tanden weer bloot. “Alyssa is een mooie naam, ik heb het nog nooit gehoord.” In mijn oude dorp waren alleen oubollige namen populair, ik was al een vreemd geval door mijn naam, iemand die Alyssa zou heten zou zeker vreemd aangekeken worden. Al is het niet eens een extreem vreemde naam, de ouderen in mijn oude dorp zouden er veel problemen mee hebben en er over praten.

De bruine ogen van Alyssa gleden even over het meisje heen. Ze was nachtblind, maar door de lichten kon ze nu nog wat zien. Als je verder het park in ging, werd dat echter lastig. Vandaar ook dat ze steeds meer spijt kreeg van het feit dat ze haar telefoon was vergeten, want daar zat een soort zaklampje op. Nu zou ze een omweg moeten nemen om thuis te kunnen komen, zonder tegen een boom aan te lopen, te struikelen of gewoon doodsbang te zijn omdat ze niets zag en één van de voorgaand genoemde dingen zou kunnen gebeuren, of iets veel ergers. En ze was zeer gesteld op haar huid. Vallen was één van de meest rampzalige dingen die haar overkomen konden. Het gebeurde natuurlijk weleens dat ze ergens langs schaafde, of dat ze viel omdat de hakken die ze aanhad gewoon enorm onhandig waren. De hakken waren vaak vreselijk hoog en soms zat er ook nog een plateauzool onder, wat het lopen nog vele malen moeilijker maakte. Dan ging je huid natuurlijk weleens kapot. Dat was echt een vreselijke belevenis voor een meisje als zij. Ze smeerde er dan altijd van alles op en zorgde er dan voor dat die huid niet nog verder beschadigd kon worden. Ze gebruikte echter niet veel chemische zooi, want haar huid was van zichzelf al erg zacht, glad en vrijwel nooit echt droog, dus was het niet nodig.

Het meisje zei gewoon behoefte te hebben aan een wandeling door het park. Hierdoor schrok Alyssa wat wakker uit haar gedachten. Ze had de vraag ervoor niet eens gehoord, maar het meisje zat dus ineens naast haar. Ach, dat was toch fijner. Anders voelde ze zich zo klein. Het meisje vroeg wat zij in het park deed en Alyssa grijnsde. “Ruzie met mijn vader, ik ben aan het wachten tot die eindelijk op bed ligt,” sprak ze toen rustig.
Het meisje stelde zich voor als Abenese Prove en complimenteerde haar naam. “Aangenaam, Abenese,” sprak ze kalm. “Jouw naam is anders veel minder voorkomend dan die van mij,” glimlachte ze toen. Ze was vernoemd naar haar oma, wie de naam Alicia droeg. Maar, haar ouders vonden Alyssa mooier. Vaak werd ze gewoon Alyss genoemd, maar soms dachten mensen dan dat je het uitsprak als Alice (èlis) en dat vond ze zeer vervelend, aangezien het gewoon irritant was als je naam verkeerd uitgesproken werd.

Abenese:

Even verward kijk ik haar aan, maar knik al snel. Mijn ouders hebben vaak ruzie, maar ik heb nooit ruzie met hun, misschien omdat ik iemand ben die ruzie liever mijd en anders altijd rustig blijft. “Oh… Leuk of zo?” Kort lach ik en kijk even voor me uit, ik weet gewoon niet zo goed hoe ik op zoiets moet reageren. “Hoe weet je nou wanneer hij gaat slapen?” Het dringt me nu pas door dat ze dat zei, ik bleef in eerste instantie namelijk haken bij het ruzie gebeuren. Met mijn hand ga ik even door mijn haar en krijg meteen een rilling door mijn lijf, ik stop mijn hand snel terug in het zakje dat voorop mijn hoodie genaaid was, het is helemaal niet lekker warm, het is zelfs best koud. Ik krimp een klein beetje in, waarschijnlijk omdat het mij het idee geeft dat ik hat dan warmer krijg.
Ik lach even en haal mijn schouders op, “Kan kloppen, maar waar ik vandaan kom heette niemand Alyssa, maar ik heette Abenese,” Dat klinkt logisch tot nu toe, “dus klinkt jouw naam voor mij nieuwer dan de mijne.” Ik lach weer even en staar weer voor me uit de duisternis in.
Ik begin het steeds kouder te krijgen, misschien omdat ik er nu over na begin te denken, of gewoon omdat ik niet warm genoeg gekleed ben. Ik draag dan wel een hoodie, maar daaronder zit alleen een bikini topje, en mijn zwarte rokje met blote benen er onder helpt natuurlijk al helemaal niet mee om mij warm te houden. De kledingcombinatie is overigens afschuwelijk, al mijn kleren zijn nog even in de was gedaan omdat mijn moeder ze vies vond door de verhuizing.
“Hoe oud ben je?” Vragend kijk ik haar aan, “Als ik vragen mag?” ik wil nieuwe vrienden maken en hoe moet je dan beginnen. Dit leek me dan nog best een redelijk normale vraag, misschien had ik beter naar haar hobby’s kunnen vragen. Ik zucht zacht, waarom ben ik zo’n afschuwelijke faalhaas als het gaat over nieuwe vrienden maken.
Het leek altijd zo makkelijk, vrienden maken, misschien omdat in mijn oude dorp je vriendengroep al gevormd was. Zelfs voor je geboorte werd al gezegd dat de kinderen vrienden gingen worden, echt keus hadden we dus niet. Het was ook maar een kleine gemeenschap waar ik geboren ben. Ik had er eerst wel wat tegen willen doen, maar dat kon ik mijn moeder echt niet aandoen. Ze kwam uit China en ging er wonen voor mijn vader en dan uiteindelijk na zo’n 10 jaar was ze eindelijk een beetje geaccepteerd door de gemeenschap, als ik dan weigerde om te gaan met die snobistische dochter van de sheriff zou ik het allemaal voor haar verpesten.
Uiteindelijk had het dan toch niks uitgemaakt, want nu zijn we alsnog verhuisd, maar ja… Nu ben ik iemand zonder vrienden en zonder sociale kennis in deze grote stad terecht gekomen. Zolang mijn ouders het beter zouden hebben, dat was mijn gedachte geweest toen mijn ouders het verhuizen voorstelde, maar hier had ik nog niet over nagedacht. Misschien moet ik thuis toch meer opkomen voor mijn rechten.

Alyssa tuurde voor zich uit, naar de duisternis van het park. Ze begreep niet hoe mensen daar iets in konden zien. Voor haar was het één zwarte vlek. Als er iemand met een wit shirt aan zou komen lopen, zou ze dat nog wel zien. Maar, veel meer dan dat was voor haar onzichtbaar. Ach, ze leefde er al haar hele leven mee en was erachter gekomen op kamp in groep acht, toen ze met volle vaart tegen een boom aanrende in het donker. Ze had altijd gedacht dat iedereen zo weinig zag in het donker. Gelukkig hoefde je daar geen lenzen of een bril voor; dat zou ze echt niet overleven. Ze wilde haar gezicht niet laten verpesten door een bril en lenzen waren gewoon stom. Die wilde ze niet. Daar waren haar ogen haar te dierbaar voor. Al had ze weleens kleurcontactlenzen gehad. Blauw. Maar goed, dat was voor een feest.

Het meisje vroeg hoe ze kon weten hoe laat haar vader ging slapen en Alyssa glimlachte. “Hij gaat altijd rond twee uur naar bed,” sprak ze kalm. “Dus zorg ik dat ik bij een uur of drie thuis kom en slaap dan uit, zodat ik hem niet meer zie tot de volgende avond,” sprak ze toen met een grijnsje. Zij en haar vader leken enorm veel op elkaar qua uiterlijk, maar hun gedrag botste enorm. Zo gaf hij alleen om zichzelf, was hij egoïstisch en dom. En zij niet. Al vond ze zichzelf wel geweldig, maar goed. Dat mocht ook wel.
Het meisje vertelde iets over de namen en Alyssa glimlachte enkel droogjes, niet echt een reactie wetend, dus deed ze maar wat ze in zulke gevallen altijd deed. Bij jongens hielp het altijd; ze had een knap koppie, dus als ze niets wist keek ze gewoon even charmant en dan kwam er wel een nieuw onderwerp. Lang leve hormonen.
Het meisje vroeg haar hoe oud ze was en Alyss glimlachte. “Zeventien,” zei ze kalm. “Achttien word ik de 12e van februari,” sprak ze toen. Dat duurde dus nog wel even. Ach ja, haar rijbewijs had ze al in haar zak, dus het maakte weinig uit. Wel ging ze op haar achttiende op zichzelf wonen, had ze besloten. Ze wist nog niet hoe en met welk geld, maar ze was het echt van plan. Moest lukken. Alles lukte haar. En anders kreeg ze het wel van haar moeder. Die was wel lief.

Als ze zegt dat haar vader altijd rond twee uur naar bed gaat knik ik. Ik weet gewoon niet wat ik ervan moet vinden. Als ze haar zin vervolgd luister ik weer aandachtig en schuif met mijn hand wat plukjes haar achter mijn oor, altijd vallen er plukjes haar in mijn gezicht en ik kan gewoon niet tegen het zachte prikken van mijn haarpunten. Ik vestig mijn aandacht weer tot Alyssa en laat mijn blik even over haar heen glijden, ik snap echt niet dat iemand zo’n ruzie met zijn of haar vader kan krijgen dat die vader de volgende avond zijn kind pas weer te zien krijgt.
“Waar had je ruzie over?” Ik weet niet goed of ik nu te ver ga met mijn vragen, maar over het algemeen kent iedereen mij als een nieuwsgierig meisje, het zit gewoon in mijn bloed om veel te vragen. “Of is het altijd zo erg als je ruzie hebt?” Vragend kijk ik Alyssa aan en glimlach, nee, ik snap het gewoon echt niet.
Mijn vader is een schat, altijd beleefd en vriendelijk en hij zeurt nooit ergens om, ik heb mijn innerlijk denk ik van hem. Mijn moeder daarentegen geeft altijd duidelijk haar ongezouten mening over van alles, ze praatte ook gemakkelijk met vreemden en had een enorme groep vrienden gekregen doordat ze zo sociaal aangelegd is. Voor de rest is het wel duidelijk dat ik van haar mijn uiterlijk heb en misschien door haar uitgesproken karakter heb ik misschien de mijne wel zo gevormd zoals mijn vader zijn karakter. Hoe dan ook, we waren over het algemeen een leuk gezin, als er ruzie was dan kwam dat door mijn ouders.
Ik knik als ze zegt dat ze zeventien is en glimlach weer waarna ik even om ons heen kijk, het is stil en donker, ik voel een rilling door mijn lijf gieren doordat ik mezelf al bang maak in mijn gedachten. Er zouden moordenaars of verkrachters kunnen komen, overvallers en weet ik veel wat nog meer, ik ken het hier nog niet goed genoeg dus ik weet niet wat ik zou kunnen uitsluiten. “Ik ben ook zeventien.” Zeg ik uiteindelijk als ze niks meer zegt, ik kijk even naar de grond onder mijn voeten en bijt even op mijn onderlip. Het meisje doet niet echt haar best om het gesprek aan de gang te houden en ik zou niet weten wat ik nog meer zou moeten zeggen of vragen. Dit is gewoon doelloos, het begint me lichtelijk duidelijk te worden dat Alyssa niet echt toe is aan een nieuwe vriendin of een goed gesprek, nou ja… Zo komt het over op mij, misschien is dit wel typisch het gedrag van iemand uit San Francisco.

Haar werd gevraagd waar de ruzie over ging en de vraag of het altijd zo erg was als ze ruzie had volgde. Alyssa glimlachte. Een klein glimlachje maar, nauwelijks zichtbaar omdat ze naar haar schoenen keek. “Ik en mijn vader.. botsen,” sprak ze, nadenkend over wat ze zou zeggen en wat ze voor zich zou houden. “Hij was drie weken verdwenen en kwam eergisteren ineens terug. Mijn moeder accepteert dat, maar ik niet. En nu loopt hij elke dag te zeuren over dat ík het huis niet goed schoonhoud en dat ík alles fout doe,” zuchtte ze. De eikel. Ze mocht hem echt niet. Ze hoopte dat haar moeder uiteindelijk een keer de goede beslissing zou maken en hem zou dumpen, want hij was haar niet waard. Hij was niets waard. “En.. Ja. Het is altijd zo erg,” glimlachte ze toen. Het was vervelend dat haar beste vriendin op vakantie was, anders had ze daar weer eens voor de deur gestaan en was ze een week niet thuis gekomen. De ouders van die vriendin vonden dat nooit erg en gingen dan altijd leuke dingen met haar doen. Ze hadden zelfs voorgesteld of ze meewilde met vakantie, maar ze had geweigerd. Daar had ze nu wel spijt van, overigens. Maar, wist zij veel dat haar vader zo snel terug zou komen.

Het meisje zei ook zeventien te zijn en Alyssa keek op. “Interessant,” glimlachte ze. Ze praatte niet veel met vreemden. Ze had een grote vriendengroep, maar sprak nooit uit zichzelf vreemden aan en degenen die nieuw kwamen in de vriendengroep, die kwamen er via iemand anders in.
“Je zei ergens anders vandaan te komen en ik heb je hier nog niet eerder gezien,” sprak ze plots, alvast argumenten opnoemend voor de reden waarom ze de volgende vraag stelde. “Woon je al lang hier?” vroeg ze toen. Ze hield niet van stiltes en het kon geen kwaad als ze nu een beetje bezig gehouden werd. “Waar kom je vandaan?” vroeg ze toen. Zelf was ze weleens verhuisd. Vijf keer, om precies te zijn. Dit omdat haar ouders uit elkaar gingen en haar moeder toen het huis uit moest, samen met haar. Want haar vader was egoïstisch en dacht er niet aan het huis te geven aan zijn vrouw en kind. Helaas kwam hij altijd weer terug en gingen ze dan wéér verhuizen. Ze zuchtte even. Ach, nog een half jaar en dan zou ze op zichzelf wonen.

Als ze zegt dat zij en haar vader botsen knik ik, misschien is dat het, ik bots niet met mijn ouders wat waarschijnlijk door mijn onderdanige karakter komt. “No offence, maar je vader klinkt echt als een klootzak.” Ik kijk haar kort verontschuldigend aan, maar laat mijn blik al snel weer naar de bosjes voor ons. Waarom zou ik me er voor verontschuldigen, blijkbaar vind ze hem zelf ook niet echt geweldig. Als ze zegt dat het altijd zo erg is knik ik weer, het lijkt me alles behalve prettig om altijd ruzie met je vader te hebben en dan ook nog eens de moeite moeten nemen om hem te vermijden. Nou ja, haar vader is het zelf blijkbaar ook al eens ontvlucht, anders zou hij niet zomaar ‘verdwijnen’ lijkt me toch.
Als Alyssa zegt dat het interessant is dat ik zeventien ben bijt ik op mijn lip, zo interessant leek het me toch niet. Als er plots een stroom van vragen volgt glimlach ik, oké, dus zo ongewenst ben ik dus ook weer niet. Nog een extreem slechte karaktereigenschap die ik heb, ik interpreteer dingen meestal verkeerd waardoor ik al snel afdruip en me dan de rest van de dag - of nacht in dit geval - me kut zou voelen.
“Klopt, ik woon hier nu officieel een week, onofficieel twee.” Ik kwam al twee weken lang om de dag hier met mijn ouders, ze waren nogal besluitloos over dit appartement namelijk en wilde mij er perse bij betrokken houden. Al bleef ik liever nog een paar dagen langer bij mijn oude vrienden, die ik nu nooit meer zal zien en enorm ga missen. We waren misschien al samengevoegd tijdens ons foetus leven, we mochten elkaar wel - op de dochter van de sheriff na, maar zij ging toch meer om met de mensen van negentien - en hadden het altijd gezellig samen.
“Westhaven Moonstone, zo’n 5 uur rijden vanaf hier.” Ik glimlach en haal mijn schouders op, het is niet perse een bekend dorpje, klein maar fijn. En zo gedroegen de mensen zich ook, alsof we een klein dorpje in Texas waren, sommige mensen hadden zelfs zichzelf zo’n accent aangeleerd, het ging ook echt nergens over. “Jij bent hier geboren en getogen?” Vragend kijk ik haar weer aan en glimlach mijn witte tanden weer bloot. Ik ben allang blij dat ze gewoon al praat tegen mij, al klinkt dat wel heel erg desperate. Ik had echt nooit gedacht dat nieuwe vrienden maken zo moeilijk kon zijn.

Het meisje meldde dat haar vader klonk als een klootzak en een grijnsje sierde het gezicht van Alyssa. Ja, dat was hij ook. Ach, ze had er nog maar een half jaartje last van. Desnoods trok ze in bij een vriendin en zou ze bij hen huur gaan betalen, of zo. De meeste vriendinnen kenden haar situatie, dus dat zou nog wel lukken. Net als Nicole, die was vroeger bij haar moeder ingetrokken omdat haar vader haar mishandelde. Toen die twintig werd was die echter weer op zichzelf gaan wonen en toen was haar moeder verhuisd naar deze plek omdat ze hier haar vader had leren kennen en zwanger was van haar. Haar moeder was toen negentien en Alyssa werd geboren toen haar moeder net een week ervoor twintig was geworden. Haar vader was toen echter al éénendertig, dus die was een heel stuk ouder. Rare vent. Ze snapte niet hoe haar moeder voor zo iemand kon vallen. Haar moeder was niet de mooiste, maar ze had genoeg leukere vriendjes gehad. Haar vader gebruikte haar moeder alleen maar voor het geld, want haar baan was enorm goed en hij zou zonder haar veel lager staan en zeker niet zo’n groot huis kunnen betalen. De loser. Kon ‘ie niet als gigolo gaan werken? Verdiende hij nog wat.
“Ik ben het volledig met je eens.”

Het meisje vertelde dat ze hier nu net een week woonde, maar onofficieel twee. Even moest ze nadenken, tot ze tot de conclusie kwam dat dat dus betekende dat dit meisje hier al een week langer regelmatig kwam, of iets in die trend. Misschien had ze de intelligentie van haar vader wel geërfd. Zo slim was hij niet.
Het meisje vertelde in een of ander gehucht te wonen, vijf uur hier vandaan. Ze had er nog nooit van gehoord. Maar, daarentegen, was zij niet de beste in topo. Ze dacht dan ook nog altijd dat Brussel in Duitsland lag, want het begon met een B en deed haar denken aan Berlijn. De hoofdstad van België was Antwerpen. Punt uit.
De vraag of ze hier geboren en getogen was klonk. “Ik ben hier geboren, ja,” zei ze kalm. “Maar we zijn een aantal keer verhuisd. Ik denk dat ik in totaal zo’n.. vijf jaar buiten dit gebied heb gewoond en dat ik nu zo’n jaartje terug ben hier sinds de laatste keer,” glimlachte ze.
“Hoe laat is het?” vroeg ze. Ze was haar telefoon vergeten, dus kon dat niet weten. Ze dacht dat het nu rond één uur was, wat betekende dat het absoluut niet rond die tijd was. Ze faalde in schatten. Intelligentie van haar vader, eh.

Een zachte bries komt opzetten waardoor ik weer even rillingen door mijn lijf voel gieren. Ik wrijf even met mijn rechterhand over mijn linkerbovenarm en stop hem dan snel weer in het zakje voorop mijn hoodie. Ik heb de hele tijd zo’n gevoel in mijn lijf, alsof we bekeken worden of zoiets, al is dat natuurlijk niet het geval, neem ik aan. Dit is echt het gene waar ik goed in ben, mezelf bang maken voer niks, want er is helemaal niks dat er op wijst dat er meer mensen zijn op Alyssa en mij na. Het enige geluid dat op dit moment rondom ons is, is de wind die door de bomen waait en de bosjes heen en weer laat bewegen. Voor de rest heerst er een volledige stilte, geen krakende takjes of gillende mensen, helemaal niks.
Ik knik even als Alyssa zegt dat ze het met me eens is, ik weet niet echt iets om er op te reageren, het is waarschijnlijk gewoon een feit en een reactie als ‘Oké’ is in mijn ogen gewoon nutteloos in deze situatie. Ik ga even met mijn hand door mijn haar en kijk Alyssa weer aan die voor de rest ook niet echt kijkt alsof ze graag een reactie er op wilt waardoor ik maar weer voor me uit staar naar de bosjes en bomen voor ons die steeds onduidelijker werden in mijn ogen.
Ik knik en glimlach, “Cool, dit is de eerste keer voor mij dat ik echt verhuis, ik ben wel een paar keer een maandje in een ander land geweest,” Ik kijk even naar de grond onder me, “maar dat was dan meer een soort vakantie voor mij terwijl mijn ouders mensen gingen helpen of gewoon lekker hun ding gingen doen en mij alleen lieten in het hotel.” Ik haal mijn schouders op, ik was al wel gewend dat mijn ouders mij alleen achterlieten in hotels of appartementen zodat ze zelf met z’n tweeën leuke dingen konden doen, ik had sowieso geen zin om bij hun gezwijmel of hun ruzies te zijn dus heel erg had ik het nooit gevonden. Het idee dat mijn ouders mij oud en wijs genoeg vonden om alleen achtergelaten te worden vond ik eigenlijk ook best wel lekker, ik voelde me dan volwassen in plaats van een klein meisje van vijftien.
Zodra Alyssa vraagt hoe laat het is pak ik mijn mobiel en werp een vluchtige blik op het scherm. “Half twee.” Ik stop mijn mobiel weer weg. Mijn ouders slapen waarschijnlijk allang, ze liggen altijd vroeg op bed zodat ze de dag erna er weer lekker vroeg uitkunnen, volwassenen kunnen af en toe zo raar zijn. Ik ben wat dat betreft meer iemand van het uitslapen, van wie ik dat dan heb is me echt een raadsel, misschien wel van mijn vader… hij is zo onderdanig tegenover mijn moeder dat hij prima met haar vroeg naar bed gaat en vroeg er weer uitkomt. Ik draai even een rondje met mijn bek zodat ik mijn spieren wat kan laten ontspannen, ik verstijf gewoon als ik een lange tijd zit of sta en niet veel anders doe. “Ik ga straks denk ik maar naar huis, mijn ouders liggen waarschijnlijk al een paar uur te slapen.” Ik sta op en ga weer even voor Alyssa staan, ik vond het heel gezellig, maar als ik morgen niet voor 3 uur in de middag mijn bed uitkom zijn mijn ouders enorm teleurgesteld in mij en dat geeft mij altijd een enorm kut gevoel.

Haar werd, door het meisje, verteld dat het de eerste keer was dat deze echt verhuisde. Ze ging door over vakanties en Alyssa glimlachte even. Ze ging al sinds haar twaalfde niet meer mee met haar ouders op vakantie, die standaard twee keer per jaar gingen. Elke zomer en elke winter een keer. Ze logeerde dan bij een vriendin of ging met andere mensen apart op vakantie, maar dat laatste deed ze pas sinds haar zestiende, natuurlijk. Dus.. Dat had ze nu drie keer gedaan. Vorige zomer, vorige winter en deze zomer. Tsjechië, Thailand en Oostenrijk. Thailand was de duurste vakantie van de drie, al was dat land van zichzelf enorm goedkoop. Maar, ze waren met zijn zessen gegaan naar een enorm mooi resort waarbij een simpele slaapkamer voor twee personen al achtenzeventig euro per nacht kostte, dus dat zei genoeg. Maar, er waren twee zwembaden en de koning overnachtte er regelmatig en ze zaten naast de River Kwai. Perfect, dus. Daar had ze overigens verschillende sieraden gekocht. Erg schattig. Ze hield van kleren, schoenen en sieraden. Vooral haar schoenen waren heilig. Ze groeide nauwelijks meer en had al sinds haar vijftiende maat achtendertig, dus had ze enorm veel schoenen die ze nog paste. Waaronder haar maxstars, natuurlijk.

Het meisje zei dat het al half twee was en Alyssa knikte. Oké, dat was een goede tijd om een rondje te lopen en terug te gaan. Het meisje scheen ook naar huis te willen en ze glimlachte. “Ja, dat is misschien wel een goed idee,” grijnsde Alyssa. “Geef me je telefoon is,” zei ze toen met een fronsje. “Dan zet ik mijn nummer erin. Als je dan ooit je verveelt, of ergens heen wil, kan je altijd smsen of bellen,” glimlachte ze toen. Ze had geen pen bij zich, anders had ze het wel even opgeschreven, maar goed. Na dit eenmaal gedaan te hebben, stond ze zelf ook op. “Ik zie je nog wel een keer, dan,” grijnsde ze, waarna ze op stond en even om zich heen keek, maar uiteindelijk besloot een omweg te nemen, zodat ze het verlichtte pad naar huis kon lopen. Op die manier zou ze ook later thuis komen, dus was de kans dat ze haar vader zou zien kleiner.