First to Fall

Je had mensen die binnen zaten met dit weer, in tegenstelling tot Darren. Het was nacht, de enige tijd dat hij naar buiten kon komen. Ook al regende het, hij was blij de buitenlucht in zijn longen te voelen. Overdag was het onmogelijk voor hem om buiten te komen, dus de tijden dat het avond was, was hij dan ook de hele avond buiten. De regen zorgde ervoor dat zijn haar tegen zijn voorhoofd plakte, en zijn kleding zich tegen zijn lichaam zoog. Darren bevond zich aan de rand van de stad, om precies te zijn bij een weg die leidde naar een buurt, naar het tank station of naar een andere stad. Zijn avond was vandaag eigenlijk doelloos, hij was van plan om zicht te voeden, ook al haatte hij het, hij begon zich zwak te voelen. Een slecht teken. Een teken dat hij stervende was, niet dat hij dat erg zou vinden om dood te gaan. Maar het zou vreselijk leiden zijn, en daar keek hij wel tegen op. Darren stopte zijn handen in de zakken van zijn spijkerbroek, waarna hij zichzelf in beweging bracht. Hij liep naar zijn motor die onder een boom stond, hij stapte op, duwde met zijn voet het gas pedaal in en reed weg. Soepel gleed hij over het wegdek, hij haalde wat auto’s in. Na zo’n 10 minuten 170 km te hebben gereden, passeerde hij het tankstation.

Hij reed de baan op, ging wat auto’s voorbij en parkeerde zijn motor bij een oprit waar je kon tanken. Hij stapte af, en gooide zijn motor vol. Het lichtje op zijn desk begon te branden, wat aangaf dat hij vol zat. Darren plaatste de slang weer terug, waarna hij zijn motor achter liet en de kiosk binnen ging om te betalen. Het was rustig er bevonden zich maar zo’n 5 mensen in de kiosk, waarvan 2 voor hem in de rij stonden. Darren kon alles ruiken, de geur van benzine maar wat het meest zijn aandacht trok was de geur van menselijk bloed. Darren had van Dean geleerd zich te leren beheersen, hij was sterk maar in sommige situaties was het verdomt lastig. Plots rook hij wantrouw, Darren keek om en zag een tweetal mannen met masker de kiosk binnen rennen. Een dikke vrouw die bij het voedselrek stond slaakte een gil. Fijn heb ik weer, dacht hij. Darren vloekte binnensmonds, en had er spijt van dat hij hierheen was gegaan. Zijn motor had nog genoeg benzine voor minstens een halve dag, maar hij moest toch ergens zijn avond mee vullen. Er waren genoeg andere dingen te doen, maar precies deze avond om deze tijd met deze mensen had hij gekozen om te gaan tanken. Toeval of niet, Darren had geen zin in deze onzin. Een van de mannen hielden de mensen die niet achter de kassa stonden in het gareel, die mensen hielden hun handen omhoog gingen op hun knieën op de grond zitten. De andere man kwam op de kassa af waarbij hij hem en de andere twee mensen aan de kant beukte, toen de man hem aanraakte gromde Darren binnensmonds. Darren hou je in, beheers je, sprak hij zichzelf toe. Verschillende gedachtes flitsen door zijn hoofd heen. ’Op de grond!’ Bulderde de nog redelijk klinkende man naar hem en het de andere twee mensen. Darren bleef als enigste staan, de man zonder enige angst aankijkend. Dreigend kwam de vent op hem afgelopen, het pistool op hem gericht. Darren kon in de Looper kijken, kon de kogel zien zitten. Geladen dus, jammer. [i]’Hoorde je me niet?’[/b] Darren grijnsde, waarna hij zich diep concentreerde op de ogen van de man. Darren had hem nu in zijn macht, 1 van de vele voordelen van vampier zijn. De man zijn ogen werden groten, en hij bekeek als een bezeten naar hem. Darren kwam iets dichterbije, en sprak zo dat alleen de man hem kon horen. Niemand keek, iedereen lag angstig op de grond. ’Ik wil dat je dat pistool aan mij geeft, weggaat en zo ver rijd als je kan, samen met die vriend van je’ Darren krulde zijn lippen bij zijn woorden, zijn tanden waren gescherpt door de adrenaline en de geur van angst. De man volgde zijn orders gaf hem het pistool en sprak tegen zijn vriend dat ze moesten gaan, de andere man keek verbaasd en wou er tegenin gaan. Maar Darren keek ook naar de andere man, die door zijn blik weg schoot achter de ander aan. Darren legde het pistool op de de toonbank van de kassa. Hij ademde zwaar, zijn mond open zijn ogen groot. Dit kon niet goed gaan, hij moest weg voordat hij zijn beheersing verloor. Darren gooide een vijftigje op de toonbank en schoot de kiosk uit.

Hij liep gehaast naar de zijkant van het tankstation. Op een rustige plek zakte hij door zijn knieën, zijn rug leunend tegen de muur. Hij bracht zijn handen om zijn hoofd, kneep zijn ogen dicht en probeerde zich te concentreren op het beheersen. Hij ademde zwaar in en uit, luisterde naar het geruis van de auto’s op de snelweg wat ligt hielp tegen de drang naar bloed. Hij drukte zijn kaken stevig op elkaar. Hij haatte zichzelf, bijna was het mis gegaan. Als hij zich niet had ingehouden, dan was het in de kiosk nu een bloedbad geweest. Had hij van iedereen de keel doorgebeten, het bloed gedronken waarna hij de lichamen achter had gelaten en met een hatelijk schuld gevoel weg was gegaan. Regen daalde neer op hem, Darren kon er enkel maar van genieten. De kou op zijn huid, hij voelde het toch niet. Nu pas voelde hij de haat voor Dean voor wat hij hem had aangedaan, maar hij kon niet boos zijn. Nu wist hij hoe moeilijk het was om je in te houden, hij mocht hem niet de schuld geven. Darren bleef zo zitten, om liet de bloeddorst weg varen. Waarna hij zich zou gaan voeden, om weer voor een tijd zonder te kunnen. Misschien moest hij toch maar snel Dean opzoeken, hij kon zijn hulp nu wel het hardst gebruiken.

Waar waren de mensen als je ze het hardst nodig had? En dan was het nog niet eens een mens. Darren zijn gedachte vaarde weg, en zo ook de gebeurtenis van wat daarnet gaande was geweest. Het was gebeurd, het was goed. Nu moest hij enkel weg zien te komen van hier zonder aangesproken te woorden door de mensen die zijn daad hadden gezien. Toch bleef hij gehurkt zitten, alsof hij weg was gevaagd in een trance. Een trance van het ritmische geluid van de auto’s op de snelweg, en de koude regen die zijn huid streelde. Hij doezelde haast weg in zijn eigen nachtmerrie, een grote levens echte nachtmerrie. De monsters die hij als mens zo gevreesd en gehaat had hadden nu zijn leven overgenomen, hij was er immers zelf een geworden. Dean had hem alle voordelen opgenoemd, maar Darren zag het als een grote vloek. Het feit dat hij andere pijn moest doen voor zijn noodzaak haatte hij, Darren stelde zichzelf niet boven andere, dat had hij nooit gedaan. Daarom voelde het zo ongelofelijk egoïstisch wat hij deed. Plots werd Darren uit zijn gedachten gesleurd, hij opende zijn mond wat waaruit een grom ontstond, een grom diep vanuit zijn borst. Het gene wat hem had gestoord was het geluid van mensen, hij hoorde gepraat vanuit de kiosk. Mensen durfden weer adem te halen, kwam weer in beweging. Maar dat was niet hetgene wat hem uit zijn gedachten had getrokken. Tot in tegenstelling had een mensen meisje hem gevolgd naar buiten, dat gevolgd wist hij niet zeker. Voor hetzelfde geld was ze naar buiten gevlucht, en zag ze hem. Natuurlijk zou ze op hem afkomen en te vragen wat er gaande was, waarom hij weg was gelopen en of het wel met hem ging. Hij kon alles precies invullen, mensen waren zo voorspellend. Gek want nog geen maand geleden was hij zelf een mens, dacht hij ook zo. Had hij geen benul van de onderwereld waarin hij nu terecht was gekomen. Nu was alles zo anders, alsof hij dit altijd al was geweest, alsof het zo normaal was. Want zo voelde het immers. Darren knarste met zijn kiezen over elkaar toen het meisje haar stem hoorbaar maakte, ’Gaat het?!’ Haar stem zo onschuldig als de ochtend dauw was geweest in vroegere tijden waar zijn thuis ooit behoorde. Hij zag zichzelf al weer helemaal dwalen, hoe hij naar voren schoot om haar te ontdoen van haar bloed. Maar iets hield hem tegen, ook al was de druk en de drang zo samenwerkend. Darren spande zijn nekspieren ligt, versterkte vervolgens zijn houding waarna hij zijn hoofd omhoog bracht. Daar was het gevoel, voor even voelde hij zich menselijk. Hij had niet door dat hij in haar ogen weg dwaalde, Darren zijn ogen vormde spleetjes waarna de starende blik verdween. ’Het gaat prima, dankje’ Sprak hij veels te laat. Darren bekeek het mensen meisje, bekeek haar gelaatstrekken haar krullende haar, der witte gladde huid. Zo kwetsbaar, als een rozenblaadje in zijn handen. Darren overdrijf niet zo, je bent geen roman schrijver. Hou je gedachtes in bedwang en gedraag je normaal. De stem overspoelde zijn gedachtes, vaagde het weg als een golf over het zachte zand. ’Ik wil je bedanken voor wat je deed! Het was misschien niet heel slim om je eigen leven in gevaar te brengen en ik weet niet hoe je het gedaan hebt maar, je hebt ervoor kunnen zorgen dat er niks vreselijks is gebeurd. Ik weet ook zeker dat ik niet de enige ben die het je dankbaar is. Het had waarschijnlijk heel anders afgelopen als jij er niet was geweest.’ Waarom was het luisteren naar haar stem zo rustgevend, alsof zij alles in hem rustig maakte. De drang naar bloed verminderde. Het was stil, en werd steeds ongemakkelijk. Nu pas realiseerde Darren zich dat hij nog moest antwoorden, ’Geen dank het was niets!’ Zijn woorden uiterst beheerst, alsof hij zich inhield. Inhield voor wat? Geen idee. Darren voelde zich belachelijk. Hij spande zijn houding en stond op, hij trok zijn leren jack recht en stopte zijn handen in de zakken. ’Phoebe is de naam. Phoebe Yates’ Darren lachte om toch wat menselijk over te komen, ’Phoebe, wel.. leuk je te ontmoeten’ Hij knikte, waarbij zijn lach vervormde in een iets warmere houding ’Darren…. Darren Everdeen’ Om het zelfde voorbeeld als haar te volgen, door zijn achternaam er ook bij te noemen. Iets wat hij eigenlijk nooit deed. Zo had hij voor zichzelf maar weer bewezen dat er toch nog iets goeds in het zat. ’ Waarom zit je hier? De regen is toch niet echt het gene wat je verdien… vind je het wel goed trouwens dat ik hier ben? Bedoel als je liever heb dat ik weg ga zal ik dat doen.’ Plots werd zijn blik was stijver, zijn ogen werden vasthoudender. ’Zo slecht is regen toch niet? Ik kan der op een bepaalde manier van genieten’ Zijn blik versoepelde wat, ’Het is prima dat je hier bent, gezelschap is op dit moment misschien wel het beste wat ik kan gebruiken’ Wat een belachelijk antwoord, als hij het terug kon draaien dan had hij dat gedaan. Zonder enige twijfel. En dat wat hij zei over dat ze mocht blijven was helemaal stom, het was gevaarlijk. Hij wou haar geen pijn doen, dat was iets wat hij zich niet kon veroorloven. Tip in Dean: ‘neem nooit menselijk vrienden, je bouwt er een band mee op, en voor je het weet heb je ze roerloos in je armen liggen. Zie het als een huisdier die niet van jou is.’ Hij kon zich de blik en de manier waarop hij het zei nog precies herinneren. Hij kende Dean beter dan hij dacht, misschien dan toch door het feit dat hij zijn maker was. ’Al ben ik niet van plan hier te blijven.. kan ik jou ergens afzetten, ik moet toch richting de stad!?’ Niet slim Darren, niet slim. Maar hij kon haar hier toch niet alleen achterlaten? Dan zou hij de komende dagen niet lekker in zijn vel zitten, dat vond hij een goede reden om haar hier niet achter te laten. En het weer sprak voor zich. Darren keek wat nadrukkelijk naar Phoebe, echter wel vriendelijk.

Zijn ogen vormde een streep toen zijn wangen opbolde van de glimlach die hij aan Phoebe toonde. Waar was hij mee bezig? Dean zou hem waarschijnlijk uitlachen, en hem daarna de grond van dichtbij laten zien. Hij kon de gebeurtenis zo voor zich plaatsen, als een al gefilmd filmpje wereldwijd zichtbaar op Youtube, 1450056 kijkers. HIj overdreef misschien wel wat, maar zo ging, zo was Dean. En dat kon hij ook wel accepteren, het was Dean, waar had hij het over? Darren verzonk weer weg in gedachte maar werd als snel weer terug tot aarde getrokken toen hij Phoebe hoorde praten. De woorden eerst wazig waarna hij ze herhaalde in zijn hoofd, ’’Nee nee.. uuh.. tuurlijk is het niet zo slecht.. maar het geeft toch een andere sfeer dan de zon’ Darren haalde zijn schouders op, ’Zon mm..’ Alsof hij even moest nadenken over het woord zon, hij had het al zo lang niet gehoord of überhaupt gebruikt in zijn zinnen. ’Kan..’ Raar antwoord, maar onopvallend niet echt veel toevoegend aan het gesprek. Phoebe zou het niet eens opmerken, zoals de meeste mensen dat soort dingen niet opmerkte. Maar Darren merkte dan ook wel dat Phoebe iets wat anders was dan gewone mensen die hij als algemeen beschouwde. Wat en waarom ze anders was moest hij nog achter komen. Darren keek op vanuit haar ogen en liet zijn helder blauwe kijkers afdwalen naar iets wat trilde in haar zak, onhoorbaar voor een gewoon mens. Hij deed dan ook alsof hij gek was, om vermoedens bij Phoebe te doen voorkomen. ’’Sorry ik moet deze even opnemen’ Darren lachte, ’Yeah sure..’ Hij hief beide handen op waarna hij die weer in zijn broekzakken liet verdwijnen. Darren keek toe hoe Phoebe weg liep, en kon het niet laten om haar goed te kunnen bekijken. Zo onbeleefd, maar het voelde zo goed. Ze was verdomd hot. Darren beet op zijn onderlip, en keek geniepig weg toen ze begon te ijsberen. Hij luisterde het gesprek mee, en begreep eruit dat haar zus ore whatever vast zat in het verkeer en ze haar dus niet kon ophalen, en andesr over een uur. Hoe toevallig, alles leek perfect getimed. Lekker bezig Darren, sprak hij zichzelf toe in gedachte. Maar beet die weer af door de gedachte dat hij misschien nog van zichzelf begon te houden, en dat wou hij absoluut niet. Nooit en te nimmer. Never ever, clever. Darren ging met zijn linker hand door zijn haar, en richte zijn helder blauwe zachte kijkers op Phoebe. Zo van, ‘en?’. ’Ik neem je aanbod aan. Alleen uuhh.. hoe ben jij hier? In de stad hoorde ik dat het vrij vast stond?’ Darren lachte zijn typisch qua jongens lach. Ondeugend en opzoek naar meer. ’Dat komt mooi uit..’ Darren grijnsde nog breder, en haalde zijn handen tevoorschijn die hij nu over elkaar vouwde. ’Ik ben op me motor dus dat is geen probleem’ Darren zijn grijns minderde wat, ’’Moeten we niet wachten op de politie trouwens.. vertellen wat er gebeurd is? Kunnen we wel zomaar weg? Die mannen kunnen toch niet vrij uit?’ Darren had deze vraag verwacht, en reageerde ook maar zo droog als kon. ’Ik zit er niet echt op te wachten om allerlei vragen naar me hoofd gegooit te krijgen..’ Darren verbitterde zijn blik iets, ’En ik wil der ook eigenlijk verder niet mijn probleem van maken, en zijn genoeg getuigen binnen’ Hij knikte waarna hij omdraaide en richting zijn motor liep. Het zwarte voertuig stond achter de kiosk droog verborgen, zijn helm hing aan het stuur. In de verte hoorde je duidelijk de sirene van naderende politie auto’s. ’Time to go..’ Hij grijnsde, waarna hij de helm pakte en die zonder pardon op Phoebe haar hoofd plaatste. ’Beeldig’ Hij lachte sarcatisch, stapte op zijn motor starte hem en wachte totdat Phoebe bij hem achterop ging zitten. Het was een racemodel, en daarom kwam Phoebe tegen hem aan te liggen, wat het extra perfect maakte. Hij kon haar ruiken voelen, en wilde haar maar al te graag proeven. ’Bezwaar tegen snelheid?’ Darren grijnsde weer die qua jongens blik, deze keer glinsterde zijn ogen in het licht van de maan. Afwachtend totdat Phoebe achterop ging zitten, waarschijnlijk met wat nodige twijfels.

Toch ging ze achterop zitten, Darren kon een grijns niet onderdrukken. Hij voelde haar warme lichaam tegen zijn rug aan leunen, haar hartslag ruiste tegen zijn rug aan. Darren probeerde er omheen te denken, want als hij telkens naar Phoebe zal kijken als zijn prooi dan zou het snel heel fout kunnen aflopen. En op een één of andere manier kon hij Phoebe niet als prooi zien, wou hij het gewoonweg niet, het was anders. Darren plaatste zijn voet op het pedaal en bracht de motor in beweging. Daarbij moest hij toch wel even terug denken aan hoe Dean die nog geen tijd geleden kapot had gemaakt, in datzelfde kwartier was hij nog verandert in wat hij nu was geworden. Darren wist nog steeds niet of Dean daar nou wel of niet dankbaar voor moest zijn. Darren beet de gedachtes af en reageerde zich op de natte weg voor hem. Eerst een stuk over de snelweg waarna hij een afslag nam naar de meer bewoonde wereld. Voor hem een afleiding en rede om Phoebe haar keel niet open hoeven te rijten, en voor Phoebe misschien meer het gevoel dat hij niet een één of andere serial killer was. Op de stad hing een rustige zweer, een stad die totaal niet op zijn thuis leek hem toch wel veel herrinderingen opbracht. Darren reed een geasvalteerde weg op waarna hij vaart minderde en vervolgens tot stilstand kwam op een parkeerplaats. Hij kon wel eindeloos verder gaan rijden maar bedacht zich dat Phoebe misschien ergens heen moest. Darren was eigenlijk van plan om richting zijn huis te rijden, en om vervolgens Phoebe uit te nodigen voor een drankje als een real gentleman. Maar voor nu wou hij weten wat Phoebe in gedachten had. Hij zag hij ze meteen van zijn motor afsprong waarna ze waren gestopt. ’Had je plannen om ergens heen te gaan?’ Darren opende zijn mond om antwoord te geven maar sloot die meteen weer toen Phoebe zijn hand pakte en zei; ’Kom mee ik weet wel wat waar we tenminste droog staan’ Darren liet zich meetrekken, moest toch wel lachen dat ze zijn hand pakte in een reactie maar daar waarschijnlijk later zich bij zou bedenken e
n haar hand terug zou trekken. Zo voorspellend. Darren grijnsde toen hij de geel met blauwe licht gevende letters zag staan boven een grote hal.‘Ikea’ vormde de letters. Dit meende je niet, nam ze hem mee naar de Ikea? Een vampier in de Ikea, belachelijk. Maar Darren stribbelde niet tegen. Ze kwamen binnen waar gelijk de warmte op zijn koude huid neersloeg. Niet zo’n prettig gevoel, Darren was meer gebouwd op kou. Logisch als wezen van de nacht. Nog steeds had ze zijn hand vast, maar tijdens zijn zelfde gedachte zag hij dat Phoebe zich realiseerde dat ze nu ondertussen hand in hand liepen door de Ikea. Darren volgde haar vervolgens naar een kamer, hij keek rond alsof hij het toch wel allemaal mooi vind. Al was dit niet zijn ding toch toonde hij intresse en belangstelling richting Phoebe. ’Kom je vaak hier?’ Vroeg hij dan ook als belangstellende vraag. Darren bracht zijn handen in de zakken van jeans en volgde Phoebe verder. Na zo’n tijdje langs kamers te zijn gelopen hadden ze alles wel ongeveer gehad. Hij keek toe hoe Phoebe op een bed ging zitten als een verslagen puppy. Darren zijn ogen werden plots warm, hij liep op haar af en zag haar rood oplopende gezicht. Hij rijkte zijn hand naar haar uit en lachte, ’Zullen we wat drinken?’ Hij pakte haar hand toen die richting de zijne kwam en liep richting het restaurant. Eenmaal daar begeleidde hij haar naar een tafel ergens in een hoekje, al snel kwam er een serveerster aangehobbeld. Darren bestelde voor hem zelf een Cola, en keek vervolgens afwachtend naar Phoebe. ’Wil je ook nog wat te eten?’ Zijn ogen richte hij op de kaart, en deed alsof hij serieus keek alsof hij wat te eten wou bestellen.