Some even fall to the Earth..

De muziek van I won't give up klonk door haar koptelefoon heen. Terwijl ze in het gras lag, starend naar de blauwe lucht, genoot ze van de tekst en de vocals. Hoewel het meisje nu met haar ouders op familie reünie hoorde te zijn, was ze boos weggelopen zodra ze te horen had gekregen dat ze 's avonds niet meer naar discotheken mocht. Überhaupt het huis verlaten, gezien de roddels over de zogenaamde vampieren steeds erger werden. Ze was gauw weggerend naar dit meer waar ze haar nooit zouden achtervolgen. Ursula kwam hier wel vaker, het gaf haar rust. Met rustgevende muziek van bijvoorbeeld Jason Mraz vond ze haar weg naar de kalmte wel weer terug. Maar in de buurt van haar ouders.. nee een lange tijd niet meer. Het was bovendien overdag, de zon scheen in zijn volle ochtendglorie op het glinsterende water, dus zou er waarschijnlijk geen gevaar zijn. Allesbehalve vampieren dus. Bovendien geloofde ze niet veel in die crap. Ze kon zich goed verweren als het erop aan kwam, dus zorgen daarover had ze niet. Nee, ze had enkel zorgen over de toekomst, de loop van het leven. Een zucht verliet haar mond, terwijl ze haar handen onder haar hoofd neerlegde. De paardenstaart zorgde voor irritatie, waardoor haar handen steun boden. Met een bruingekleurde Daisy Duke top, die tenslotte zo bij haar oog en haarkleur paste, en een korte skinny jean die net boven haar knieën reikte zag ze er prima uit. Misschien wat sloerig, maar zij vond het normale kleding in haar ogen. Het was tenslotte best warm hier in San Francisco en vele meiden, waar zij mee om ging dan, waren zo gekleed. Gouden dikke armbanden bevonden zich om haar rechterpols, een uilenketting als bij-accessoire maakte haar outfit af. Dan had ze nog Sneakers, maar die vond ze niet zo heel belangrijk. Hakken droeg ze niet heel vaak, gewoon omdat haar dat weer te hoerig maakte en dat was niet wat haar doel was.
Ze wist niet precies wat het was, maar wanneer het liedje afklonk en de volgende begon had ze de neiging om rechtop te zitten. Dus dat was dan ook wat ze deed, met haar armen om haar opgetrokken benen heen geklemd. God, het was zo heerlijk rustig hier. Niemand te bekennen, waarschijnlijk omdat de plek waar zij zat, lichtelijk bedekt door de bosjes achter zich, niet zo heel erg opviel.

[&Kira]

Als je heel goed keek tussen de bomen en struiken door merkte je een jongen op die enkele tricks deed op een kleine open plek. Op zijn hoofd had hij pet achterwaarts op gezet, voor de rest droeg hij gewoon een tanktop en een gewone jeans broek en natuurlijk zijn kenmerkende vans. Elke keer wanneer hij weer landde op de grond voelde Damianzijn rugzak tegen zijn rug aan knallen, maar het deerde hem niet. Hij liep met een kleine snelheid richting een boom, en in plaats van de normale mensen er tegen aan te knallen plaatste de jongen twee stappen op de stam en duwde zich vervolgens af en deed een perfecte salto om daarna weer op zijn voeten te landen en verder te gaan. Parcour, het was meestal iets wat hij samen met zijn bro in de stad deed omdat er meer obstakels waren, maar ja zijn broer lag nu vrolijk te slapen of zo dus dan deed hij zo’n dingen liever in het bos. Op een of andere manier was hij hier nog geen vampier tegen gekomen, misschien konden ze hier niet komen of zo? Wat hij eigenlijk best wel sneu vond want zo kon hij dit niet aan zijn broer en een paar vrienden van hem tonen.
Damian maakte een scherpe draai naar rechts en ging zo richting het meer. Zijn ogen waren strak vooruit gericht om enige obstakels te vermijden. Tot er heel opeens enkele meters verder een meisje recht kwam te zitten. Het was te laat om nog af te remmen, dus hij ging er maar gewoon voor. Hij haalde een grootte snelheid en uiteindelijk maakte hij een salto over haar heen en lande pak weg een halve meter bij haar voeten vandaan. Op zijn hakken draaide hij zich om naar het meisje en grijnsde even kort. ‘Hi!’ Klonk het vriendelijk. Het meisje was niet mis, dat was iets wat hij eigenlijk echt wel moest toegeven. Naja, dan was het dus een goed iets van hem om haar op te merken. Plus, nu had hij ook een andere bezigheid dan tja zijn normale bezigheid.

Een zucht rolde over haar lippen. De gedachten aan haar ouders deden weer woede opwekken, maar ze probeerde zich met alle macht tegen te houden. Spullen stuk maken loste eigenlijk niets op, behalve dat de woede misschien voor een tijdje gekalmeerd was. Maar zodra ze thuis was, begon alles weer overnieuw en waarschijnlijk nog wel erger, zichzelf kennende.
Bijna, voordat ze terug ver in gedachten zou schieten, werd ze overrompeld door de plotselinge aanwezigheid die een knallende entree maakte. Serieus. Ineens een salto over haar lichaam heen. Als ze door haar stomme afwezigheid niet dom voor zich uit had zitten staren, had ze het wel aan zien komen en had ze tenminste nog uit kunnen wijken. Niet dat ze geraakt was of iets, maar het zekere voor het onzekere. Meteen zette ze haar koptelefoon af, waarna er een simpele begroeting klonk. Alsof er niets was gebeurd. Met een frons stond ze gelijk op, zette haar handen arrogant in haar zij. ''Waar sloeg dat op?!'' Om haar houding nog wat te verscherpen draaide ze haar hoofd een tikje schuin en had een schel toontje in haar stem gebracht wat om antwoord eiste. ''Hoe kom je überhaupt hier, kom je hier vaker?'' Ursula voelde zich gelijk niet meer zo op haar gerust, wat nou als hier nog meer mensen kwamen en haar plekje besmeurden. Hopelijk was dit gewoon toeval wat de jongen had, of ze zou hem.. Nee, ze wachtte eerst wel gewoon rustig af.
Ze besloot haar gespannen houding ietwat te laten vieren, maar verloor hem al die tijd niet uit het oog al keek ze hem maar vanuit haar ooghoeken aan. Rustig pakte ze een paar platte keien en gooide die frustrerend naar het glinsterende water. Irritante jongens ook, ze konden haar nooit met rust laten. Steeds steviger pakte ze de keien vast en de eerste paar wouden niet eens fatsoenlijk meewerken, plonsden zonder een aantal keren het water aan te tikken gewoon hop het water in. Alsof ze niet wist hoe het moest werd ze alleen maar geïrriteerder ervan en gooide de overige keien die ze nog had naast zich neer en ging in de kleermakerszit houding zitten. Meteen gooide ze haar armen eroverheen, zodat haar ellebogen op de knieën steunden en begroef Ursula haar hoofd erin. God, wat een afgang.

Toen het meisje nog al arrogant op stond fronste hij en trok zijn linker mondhoek vrijwel meteen de hoogte in. Damian probeerde dan maar iets anders. Hij zette zijn handen overdreven in zijn zij en kopieerde zo vrijwel heel het meisje haar houding. Oh nee, niets van dit alles leek vrijwel heel mannelijk maar dat boeide hem niet. ‘Ik kon ook gewoon over je gestruikeld hebben. Maar dan had je pijn en was je veel, en dat zou ik kinda erg vinden ya know?’ Grijnsde hij eventjes. Hij liet zijn armen maar gewoon weer naast zich zakken en woelde kort door zijn eigen haar. ‘Ik zat in het bos, was onderweg naar het meer.’ Klonk het kalm. Voor even keek hij rond, er was eigenlijk verbazingwekkend weinig volk bij het meer. Vreemd op zo’n warme dag als dit, maar goed niet iedereen was zo slim om naar het meer te komen. Their loss. Kon hij tenminste lekker plonzen. Misschien dat het persoontje hier wel mee zou gaan, al betwijfelde hij dat. Naja, hij ging het mooi niet vragen aan haar. Ze had zelf nog geluk dat hij hier stond, want meestal bij meiden met zo’n humeur, karakter of whatever was hij al heel snel weg. Gewoon niet cool. Hij had even goed op haar kunne trappen, had hij dezelfde houding gekregen. Nu doet een mens is vriendelijk seg!
Wanneer het meisje met keien begon te gooien besloot hij snel genoeg uit de weg te gaan, voor zo’n ding zijn kop nog is ging raken. Want dat verwachtte hij eigenlijk wel van haar, hij kon ze wel ontwijken maar meestal was hij degene die dingen naar iemand zijn kop smeet dus. Blijkbaar leek het niet te lukken want al snel liet ze de overige keien naar haar vallen en ging ze op de grond zitten, en tja verdween haar hoofd opeens. Damian fronste en keek even rond. Mweh, waarom ook niet. Aan de andere kant dan waar de keien lagen ging hij naast haar zitten. ‘Let’s start again?’ Wat een goede zin om te zeggen. Maar tja, wat kon hij anders? Als hij zijn arm om haar heen zou leggen dan zou ze waarschijnlijk een kei tegen zijn kop slaan en dat wou hij maar vermijden aangezien zijn broer currently niet wist waar hij was en hij hem dus niet zou kunnen komen halen, al kon dat al gewoon niet omdat er geen vampiers konden komen hier. Dat was zowiezo iets wat niet veranderd kon worden, zelfs niet door hem en zijn herseninhoud.

Het duurde niet lang voordat ze enige verandering qua ligging van de grond voelde, er was iemand naast haar komen zitten en rara wie zou dat zijn. De enige die in de buurt was, was die skaterboy die zo nodig stoer moest doen en vervolgens betweterig moest overkomen. Ze zuchtte, haalde gelijk haar hoofd van d'r armen af en wierp die gewoon rond haar benen. Hoewel er inmiddels een ietwat verdrietige waas op haar gezicht was ontstaan, had ze geen neiging om het snel te verbergen door weg te kijken. Ursula had zich namelijk toch al voor schut gezet, dus waarom niet? Onbewust snoof ze wat frisse lucht door haar neus en keek wat verrassend naar hem op. ''Alright,'' gaf ze toe en stak haar hand uit. Misschien was dat de eerste en beste stap die ze kon maken op het moment. Afwachtende op antwoord, relaxte ze toch al meer. Het was tenslotte niet zijn plan geweest om haar kwaad te doen, toch? De brunette overreageerde gewoon, dat zat in haar bloed, was van nature. Al die geruchten en ontmoetingen met vampiers, dan nog eens het gezeik erbij wat ze thuis kreeg maakte haar gewoon één bom van stress.
''Ursula is hoe ze me noemen.'' Sprak ze vervolgens, alsof ze nooit in gedachten weg was verdwaald. In werkelijkheid waren het ook maar een paar seconden geweest, waardoor het niet eens opviel dat ze misschien eventjes gestaard had. Bovendien wachtte ze nog altijd op antwoord van zijn hand op de hare, wat haar inmiddels liet twijfelen. ''Wat heeft jou hierheen gebracht? Dit is niet echt een plek waar veel mensen komen.'' Daarmee duidde ze vooral op de plek waar zij zat, het meer was wel bekend door rustige mensen natuurlijk.

Ja, tijdens de les! xd