Hell yeah I'm the motherfucking princess'

''Just stuck on repeat,'' was hetgeen wat ze zong. Wel zachtjes, gezien het al avond was en de plek waar ze heen ging niet heel gunstig was om veel geluid te maken. Tot nu toe kwam ze nog wat mensen tegen, goedaardige mensen. Sommigen had ze wel eens eerder gezien, al kende ze ze niet eens. Waarschijnlijk door haar fotografische geheugen. ''So, so, so, so, going to party, cuz' I'm just getting started. Like I'm not broken hearted. Just stuck on repeat, repeat, repeat.'' Oortjes dreunden keihard het muziek van de welbekende David Guetta, in duet met Jessie J, maar zij vond het niet erg. Ze was erg op haar zintuigen gesteld, hoewel haar geluid nu dus wat zwakker was, was de rest zo scherp als wat. Niet dat ze één of andere ninja-spion figuur was, maar dat was haar specialiteit. Iets waar ze op kon bouwen en vertrouwen. Misschien een vreemde hobby, maar ze had tenslotte ook geen vriendinnen, dus moest er iets zijn waar ze zich op kon focussen. In haar geval was dat meestal vechten en in vreemde situaties belanden, zoals ze vanavond ging doen.
De brunette woonde nu al een tijdje in San Francisco en had al vele dingen gehoord over vampieren, maar had er nog niet een gezien. Of nouja, niet zoals ze in films en sprookjes vertelden. Dat ze spierwit waren, alleen in het hol van de nacht tevoorschijn kwamen, in vleermuizen veranderden en met hun hoektanden het vlees van mensen doorboorden. Oké, dat laatste zou hoogstwaarschijnlijk waar zijn maar de rest klonk als bullshit in haar oren. Met haar handen tikte ze ritmisch op de muziek tegen haar blote bovenbenen aan, terwijl ze met haar hoofd lichtelijk mee bewoog.
Een windje gierde voorbij, wat tegen haar blote huid aansloeg en dus een simpele rilling veroorzaakte. Hoewel ze beter wat anders had kunnen aantrekken dan een zwarte top dat haar schouders bedekte maar juist haar buik tevoorschijn toverde met bij haar borsten een sluiting alsof daar haar shirt aan elkaar geknoopt was. Daaronder een Daisy Duke met typische zwarte teenslippers. Ja, echte kleding voor Ursula, het liefst hot en een beetje onopvallend. Al was dat haast niet te krijgen, zoveel jongens die haar nafloten. Ze kreeg er maar geen genoeg van, maar wat moest ze anders in zo'n stad als deze. De meid kon het niet laten om sluw haar rechter mondhoek op te trekken van het binnenpretje. Net op dat moment schoot de gedachte door haar heen dat ze in de straat belandt was waar het allemaal wat donkerder en duisterder verliep dan in de rest van de wijk. Binnen een fractie van een seconde had ze de muziek uitgezet en de oortjes opgeruimd. Met haar mobiel veilig opgeborgen in haar decolleté, ging ze al meer de schaduwen in om zo min mogelijk op te vallen. Ze had al geen lichte, blanke huid dus daar had ze een voordeel mee, plus de donkere kleding die ze droeg zou het niet moeilijk zijn om te verstoppen in de duistere lucht van de gebouwen.
Een lichte, verbaasde zucht verliet haar mond zodra ze voor het gebouw stond. De sfeer was plotseling heel anders en ergens had ze toch de gedachte dat het beter was om terug te gaan. Toch won de nieuwsgierigheid en drang naar lust en gevaar van de angstige emoties. Ja, dit zou een leuke nacht worden. Hopelijk.

[&Alyssa ~]

“Waarom val je niet gewoon dood neer?!” riep de brunette woedend uit, waarna ze zich omdraaide en de deur opengooide, om naar buiten te rennen. Ze deed niet eens de moeite hem nog achter zich dicht te doen. Achter zich hoorde ze de woorden, de woorden die hij enkel uitsprak wanneer haar moeder er niet bij was. Kutkind, nooit geboren moeten worden, oprotten, kom nooit meer terug.. Ze kende het wel. Hij zei het altijd. Maar, als haar moeder erbij is deed hij het niet. Ik zal je wat aan doen, was nog zoiets wat hij vaak zei. Ze trok zich er niets van aan, want dat was altijd wat hij zei na hun ruzies. Hij was niets waard. Hij was geen vader zoals anderen hun vader kenden. Vader was een negatief woord geworden voor haar. Een eikel, een monster, een leugenaar, dat waren de woorden waarmee je iemand zoals hem omschreef. Woorden die nooit een positieve eigenschap zouden omschrijven, want die scheen hij niet te hebben. Alleen zijn uiterlijk. Alleen dat was wat mee zat, het enige waardoor ze begreep waarom haar moeder voor hem was gevallen, maar zijn karakter verpestte alles.
“Stop and stare, you think you’re movin’ but you go nowhere,” zong ze zacht, terwijl ze door de al donkere straten heen liep. De lantaarnpalen waren voor haar heilig, gezien het feit dat ze nachtblind was. Ze had twintig euro bij zich en haar pinpas, even als haar huissleutels en haar telefoon. Aan die laatste had ze nog wel wat in het donker, maar verder was ze compleet hulpeloos in het donker. Sterk was ze niet, angstaanjagend zag ze er niet uit en door het feit dat ze nachtblind was zag ze geen flikker. Bovendien had ze het koud. Ze had een zwart topje aan met daaronder een lichtgroen shortje, met zwarte allstars eronder zoals ze dat wel vaker had. Op haar hoofd had ze een zwart hoedje en haar haren waren steil, maar veel warmte bood haar outfit verder niet. Ach, ze was er ook niet op gekleed geweest om er ’s nachts op uit te gaan. Wist zij veel.

Ze was naar het verlaten huis gelopen, omdat ze iets anders aan haar hoofd wilde dan ze nu had. En, aangezien ze benieuwd was naar vampiers, maar het lef niet had om Fangtasia te bezoeken, ging ze hierheen, ergens hopend er geen tegen te komen. Tegen haar verwachtingen in, was ze niet de enige die hieraan had gedacht, want er stond een meisje voor het gebouw. “Boeh,” zei ze droogjes toen ze dichtbij was en ze ging naast het meisje zijn. Als het een vampier was, zou rennen toch geen zin hebben, dus ja. Ze keek even naar het huis, vol verbazing. “Het ziet er eng uit,” mompelde ze, meer tegen zichzelf dan tegen het meisje.

Voordat ze naar binnen zou gaan, keek ze eerst rond of er geen enkel spoor van de mensheid te bekennen was. Bovendien kwam ze hier ook wel een beetje voor de rust, geen zin in dat openbare gedoe in discotheken en such. Hoewel ze normaal gesproken een beste party ganger was, viel dat de afgelopen week wel mee. Een zachte zucht verliet haar neusgaten, gewoon een kleine herinnering of ze nog wel goed ademde. Het klonk vreemd, maar zo was zij gewoon. Een apart persoon. Vooral als je haar kende, kon je soms maar beter uit de buurt blijven om niet aangestoken te worden. Achja.
Nog één keer wierp ze een blik om zich heen en net voordat ze een aantal stappen dichterbij wou zetten om eventuele geluiden of bewegingen vanuit het huis op te pikken, kwam er een gestalte uit de verte opzetten. Niet erg duidelijk wie of wat het was, maar ze wachtte rustig af. Het kon geen kwaad, ze kon zich makkelijk verweren al lag het er ook aan hoe zwaar gebouwd de persoon zelf was. Het duurde niet lang voordat ze zag, gezien haar hazelbruine ogen al enige tijd aan de duisternis gewend waren, dat het een meisje was en ook nog eens haar kant op kwam. Ze rolde ietwat geïrriteerd met haar ogen. Waarom toch. Altijd wanneer ze rust wou, kreeg ze het niet. Als ze drukte wou, ja, je kent het wel.
De begroeting die het meisje maakte deed haar enkel terug staren, niet wetende wat te zeggen. Enkel een paar keer knipperen met haar wimpers was de reactie, voor nu dan. Eén keer scrollde ze met haar ogen het lichaam af en besloot dat ze niet verkeerd was, maar waarschijnlijk totaal het andere type van wat zij was. Ursula was haast als steen te beschrijven, de brunette voor haar.. Nee, dat niet. ''Ik ken jou niet.'' Zei ze droog, waarna ze haar aandacht terug haar het huis richtte. Nog een keer kwam er geluid uit het mondje van het meisje wat haast haar stond. Dóh. Oh god, wat had ze zin om haar bij zinnen te brengen, maar dan nog zou het niet helpen. Eens een dom blondje, altijd een dom blondje. Maar dan nu met geverfd haarkleur. Ha. Ursula draaide zich nog eens om en hief haar hand. Niet om haar verrot te slaan of iets dergelijks, al zagen mensen haar daar wel voor aan met het uiterlijk als zij vertoonde, maar voor iets vriendschappelijks. Zoals een braaf hondje klopte ze een paar keer zachtjes bovenop haar hoofdje. ''Er is hier dus ook niets te zoeken voor jou soort, keer maar gauw om voordat je een nagel breekt.'' Bracht ze op een misschien iets te hypere toon uit en draaide haar hoofd ietsje schuin, waarbij ze haar rechter mondhoek charmant optrok.

Even was het bruinharige meisje met haar hoofd bij de spellen die ze de afgelopen dag had gespeeld, omdat ze een luie dag had gehad. Zoals haar favoriete games, Prototype. Nou ja, één van haar favoriete games. ze hield ook enorm veel van Infamous 2, God Of War 3, heavenly Sword, Guitar Hero Warriors of Rock en al die soort spellen. Want bij Infamous2 speelde je Cole en kon je bliksem schieten, iets wat behoorlijk zwoel was. Bij God Of War kon je koppen eraf trekken enzo, iets wat ze graag deed. Heavenly sword’s hoofdpersoon was een awesome en Guitar Hero liet je doen alsof je koel was. En Prototype.. Kom op. Je liep rond als een zwoel persoon en kon rondjes rennen tussen de zombie’s en enge monsters. Ook kon je als een neger oma over de daken rennen en helikopters en tanks stelen. Niets is koeler dan dat. Dat moest begrepen worden. Bovendien konden je armen veranderen in de gaafste wapens. En, kom op! Negeroma’s. Ze wilde altijd al eens een negeroma zijn. Iedereen hield van negeroma’s. Negeroma’s waren koel.

Plots reageerde het meisje met dat ze haar niet kende en Alyssa keek haar droogjes aan. Nee, zou je denken? Het meisje vervolgde met dat hier niets te zoeken was voor een type zoals zij. Alyssa fronste lichtelijk. “Een type zoals ik?” vroeg ze, nog altijd fronsend. “Wat voor type denk je dat ik ben, dan?” vroeg ze kalmpjes. Ze liet haar korte nagels zien en fronste even. Haar kleding was nou ook niet echt.. Beschrijvend. Meer mensen liepen met gekleurde shorts de laatste tijd. En ze had haar adidasvest niet eens aan. Veel mensen hadden een hekel aan die dingen, maar ze vond haar blauwe adidasvestje schattig dus ja. Ze ging toch met veel huppels om. Die hadden ze wel in lelijke kleuren. Dat begreep ze dan weer niet. Die van haar was gewoon blauw met wit. Dat kon makkelijk. Maar blauw met groen of zo, kom op.
“Ik ben geen type die bang is voor het breken van een nagel,” sprak ze rustig, terwijl ze het meisje weer even aankeek. Al waren haar schoenen heilig en mocht niemand daar aan zitten. Maar dat hield ze wel even voor zich. Ze wist niet goed hoe ze tegen dit meisje moest praten. Het meisje scheen haar niet echt te mogen, namelijk. Maar, ze ging liever samen naar binnen dan in haar eentje want de moed begon haar een beetje in de schoenen te zakken en ze was zo nachtblind als maar kon.
“ben je nog van plan naar binnen te gaan of hoe zit het?” vroeg ze met een klein glimlachje.