Take a deep breath, yeah, i'm gonna run away.

[&Aibel n.n]

Solance smeet een dik boek tegen de muur aan. Kwaad dat ze wa. Kwaad... Haar ouders hadden een paar minuten geleden zo hard tegen haar staan schreeuwen dat ze in tranen was uitgebarsten en hard was weggelopen. Ze haatte hun zo vreselijk hard. Ze wilde hun nooit meer zien. En nu hadden ze haar voor de zoveelste keer opgesloten in haar kamer. Een volle traan gleed over haar wang, en boos veegde ze die weer weg. Nee, ze mocht zich niet kwetsbaar laten maken door haar vervloekte ouders. Maar ze wilde huilen, schreeuwen... Ze staarde naar een scherp mes op de rand van haar nachtkastje. De verleiding was zo groot om het mes in handen te nemen en het in haar lichaam te boren. Maar het kon niet. Nee, dat wist ze nou ook wel.
Ze haalde diep adem en balde haar vuisten. Kalmeer nou even, Solance... Het voelde alsof d'r een engeltje en een duivel op haar schouder zaten. En Solance steeds meer naar de duivel begon te luisteren. Wat gebeurde er nou in godsnaam met haar? Wat deden haar ouders met haar? Wat maakten ze nou van haar? Solance stond op van haar bed en ging tegen de muur staan. Ze sloeg een blonde lok uit haar gezicht en staarde uit het raam. Ze zou kunnen vluchten. Vluchten van haar ouders, eindelijk een vrij leven leiden. Maar hoe zou ze aan geld moeten geraken? Waar sliep ze? Nee, dat kon ook niet. Maar toch... Het was een manier om eindelijk weg te lopen van haar ouders. Niemand kon haar tegen houden. Ten slotte was haar raam niet op slot. Het enigste probleem was dat haar kamer zich op de eerste verdieping van het gebouw bevond... Dus moest ze naar beneden gaan zitten klimmen?
Wat moest ze nou doen? Ze hoorde een deur opengaan in een paar kamers langs die van haar en ze spitste haar twee oren. Het moest haar moeder zijn, die eindelijk ging slapen. Haar vadr ging altijd wat later, die keek nog sport of zo... De voetstappen kwamen tot haar kamer en ze beet kort op haar lip. Ze wilde nu geen gevoelig praatje van haar moeder horen. Nee daar moest ze op dit moment even niets van hebben... Een sleutel werd in het slot van haar kamer deur gestoken en er verscheen een ernstig gezicht in de deuropening. Solance keek koppig weg, ze hoefde het vreselijke gezicht van haar moeder niet te zien. Dat vertelde enkel pijn en teleurstellendheid. Solance schudde haar hoofd. "Solance, je vader en ik we..."
"Ik wil het niet horen, mam." Zei Solance zonder haar moeder aan te kijken. Ze kon haar moeder horen zuchten, en Solance zag haar gezicht gewoon al voor zich. De deur werd weer gesloten, en het sleutel werd weer omgedraaid. Ze huiverde. Nu deed ze de deur gewoon nog eens op slot? Jezus, ze was zo woest. Ze slaakte een woedende kreet en opende de schuif van haar bureau. Ze haalde er een doosje lucifers uit en ging samen met de gezinsfoto op het bed zitten. Ze schuurde een van de lucifers tegen de zijkant van het doosje en zat met vuur in haar handen. Ze stak de foto in brand. Ze zag de hoofden van haar moeder en vader langzaam wegsmelten. Solance keek gevoelloos toe. Hier eindigde het. Nu ging ze hier voorgoed weg. Ze ging wel in een hotel slapen voor een paar dagen. Ze had genoeg geld op haar rekening staan om voorlopig van te leven. En ze zou wel een baan zoeken. Het ging er nu om dat ze weg kon van haar ouders. Ze sloeg haar raam open en maakte een snelle tas. Ze stak haar linkeerbeen er door, waarna de rest van haar lichaam volgde. Ze had de tas met haar favoriete kleren gevuld en een beetje eten en water. Ze had een rood kleedje aan met een zwarte riem rond haar middel. Erg makkelijk om daarmee nu van het huis te klimmen. Maar ja. Ze klom met veel moeite naar beneden en schuurde zich aan een klein stukje afgeschuurde muur. Ze vloekte zacht. Solance kwam met haar beiden voeten op de grond en haalde diep adem. Nu weg hier. Voorgoed. Ze rende hard weg en kwam midden in het centrum terecht. Er verscheen een glimlach op haar mond. Nu kon haar leven echt beginnen. Ze draaide zich om en botste hard tegen een jongen op. Ze sloeg haar hand in een reflex voor haar mond. "Sorry." Zei ze zacht en beet op haar lip.

Hij liep met zijn hoofd lichtgebogen, zijn blik strak gericht op de straat, alsof de buitenwereld niet tot hem door drong. Hij liet het geluid van rondom hem verzuipen in de harde muziek die door de oortjes die aan zijn mobiel bevestigd zaten raasde en hij hielt met één hand bijna beschermend één van de riemen van zijn rugzak vast. De jongen leefde hier al lang, nu al ongeveer drie jaar, ja... Het was al drie jaar terug dat hij het had verknald op school en een highschool dropout werd, hierna zocht bij een baan ergens hier, in san Francisco. Wist hij veel dat juist op dat moment al dat vampierengedoe gaande was? Hij wou gewoon een nieuw begin... Natuurlijk had hij ngo wel contact met zijn broertje en zijn moeder gehouden, die hadden hem niets misdaan en hij sprak zelfs bijna elk uur van de dag met hen.

Een harde botsing, Aibel had een bijna woedend geluid laten horen terwijl hij naar degene die hem 'geduwd' had toe draaide. Toen hij de gezichtsuitdrukking van het meisje zag, verdween de woede uit zijn ogen als sneeuw voor de zon en trok hij snel zijn oordopjes uit. "Oh, sorry!" verontschuldigde hij zichzelf ook, hij drukte snel ook het geluid van zijn mobieltje uit en richtte al zijn aandacht op het meisje "Gaat het? Heb je je niet bezeerd?"

Solance glimlachte even. Ze peinzde even toen ze de eerste reactie van de jongen opmerkte en haalde daarna opgelucht adem toen ze merkte dat het oké was. Ze kon het begrijpen, toen ze de oortjes van de jongen opmerkte. Natuurlijk, hij had muziek op staan en had haar niet zien aan komen. Ze schudde haar hoofd op de vraag of ze zich niet had bezeerd. "Nee joh, het gaat best." Zei ze. Ze sloeg even een vluchtige blik op haar tas.
Zolang hij maar niet dacht dat ze een dakloze was, dan zou hij nu meteen weg lopen en zeggen dat ze het maar moest bekijken. Waarschijnlijk... Haar oom was dakloze, elk familielid haatte hem. Ze vond het best rot voor hem, maar hij was veel te agressief. Hij leefde ook onder de brug. En waarschijnlijk had hij niet bepaald veel vrienden... Solance schudde haar hoofd en zuchtte diep. Ach ja. "Ik ben Solance, en hoorde ik het nou goed? Waar ken ik dat liedje van...?" Ze knipte even in haar vingers. Nee, ze kwam er niet op, maar het liedje dat hij had opstaan klonk haar erg bekend in de oren.
Ze kuchtte even, en besefte eigenlijk nu pas dat ze zojuist van huis was weggelopen. Ze wierp een vlugge blik op haar huis, dat een paar meters nu van haar af lag. Als haar vader nu maar niet langs kwam bij haar kamer. Dan hadden ze het al meteen door. Aw, maar ze zou hier nooit mee weg kunnen komen. Haar ouders zouden de politie bellen en... Shit, ze had dit anders moeten aanpakken. Een briefje moeten schrijven of zo. Ookal had ze een enrome hekel aan haar ouders, en wilde ze ze dood hebben... Ergens hield ze nog wel van de twee over bezorgde mensen. Ze waren misschien niet altijd even tof, of ja, dat waren ze nooit. Maar ze bleven haar ouders? Een diepe zucht verliet haar keel gat. Misschien had ze toch de verkeerde beslissing genomen. Maar ze kon nu niet terug keren. Ze had hier nu voor gekozen. Voor het vrije leven. Ze zou wel bij Katherine gaan wonen, een vriendin die een dorp verder woonde. Alles zou wel goed komen. Ten minste, dat hoopte ze toch. Vriendelijk keek ze naar de jongen, wachtend op een antwoord.

Aibel glimlachte wat ongemakkelijk, het was niet bepaald iemand die goed was in gesprekken gaande houden, maar dat betekende neit dat hij niet om de mensen om hem heen gaf. Dat ze oké was, dat was voor hem dus ook een hele opluchting. Toen ze zich voorstelde, liet hij zijn rugzak even wat losser, wat betekende dat hij haar wel vertrouwde "Ik ben Aibel." stelde hij zich op zijn beurt voor, met zijn altijd warme en bijna breekbare stem, hierna pakte hij zijn oordopjes weer tevoorschein en stak ééntje naar het meisje uit "Situations van escapte het fate, ken je die?" probeerde hij voorzichtig.

Hij song het zachtjes hardop

[Wah! Sorry voor de korte post! Ben een beetje inspiratieloos.]

Het oortje werd in haar oor geschoven, en een glimlachje sierde haar lippen. Natuurlijk, dit liedje was het. Mar ze had er geen fijne herinneringen aan. Toen Aibel, zo had hij zichzelf voorgesteld, zachtjes mee zong sloeg ze haar ogen zuchtend neer. Haar ouders. Ze balde haar vuisten kort en hoopte dat de jongen dat niet door had. Ze had het liedje zo vaak gehoord na de ruzies met haar ouders. Ze deed het oortje langzaam uit haar oor en keek weer op. "Ja, deze was het, die ken ik." Zei ze en beet even op haar lip. Zou er van vertellen? Zou ze hem vertellen dat ze van huis was weggelopen, en van de ruzies met haar ouders? Waarom niet? Omdat ze hem net ontmoet had, en ze nog niet zeker kon weten of ze deze jongen kon vertrouwen. Waarom wel? Dan kon ze haar hart luchten en deze kon dat niet door gaan vertellen aan haar ouders, want die kende hij niet. "Ik luisterde dit liedje altijd na een van de ruzies met mijn ouders." Zei ze met een diepe zucht. "Zie je deze tas? Die zit vol met kleren, geld, en nog wat dingen. Ik ben zojuist weg gelopen van huis." Zei ze en haalde kort haar schouders op. Zo, het was er allemaal uit. In een keer. Ze kreeg er een leeg gevoel bij. Alsof ze iets helemaal verkeerds had gedaan. Maar toch was dat niet zo, ze had gewoon haar hart gevolgd, toch? Ze liet haar schouders rustig zakken en sloeg de rugzak nog eens tegoei over haar linker schouder. "Het zit zo, mijn ouders zijn te bezorgd over me. En ze vertrouwen me niet. Ik mag van hun s' avonds niet uit en ik kan dat niet hebben, snap je?" Jeetje, was ze dit nu echt aan het doen? Haar levenverhaal aan het uitleggen aan iemand die ze net ontmoette? Ja, dat deed ze. Ach, misschien kon hij haar juist helpen? Maar misschien was ze in zijn ogen nu gestoord. Dat laatste hoopte ze echt van niet. Ze keek hem kort aan. "Sorry, het moest er gewoon even uit." Excuzeerde ze zichzelf. Altijd een goede manier om het beter te maken.

-Sniks joh >;D-

Aibel voelde zich schuldig toen hij het verhaal van het meisje hoorde en deed dan ook meteen zijn muziek weer uit. Stom van hem... Zo, stom van hem. Al had hij helemaal niet kunnen weten dat het slechte herinneringen op zou halen, hij kon het niet laten boos op zichzelf te worden. Woede... Ugh... Hij schudde zijn hoofd even, probeerde de woede uit zijn hoofd te krijgen en keek het meisje weer aan toen ze zich verontschudligde, hij had nog geen woord gesproken. Wat een sukkel was het ook, nu zou ze zeker denken dat hij haad vervelend vond!
"Uh..." begon hij onhandig "Het spijt me..." verontschuldigde ook hij zich "Ik wou je niet het idee geven dat ik niet luisterde, ofzo." wat onhandig ging hij met zijn hand door zijn haren, hij zocht in zijn hoofd naar de woorden om het meisje gerust te stellen. Misschien zelfs om haar hulp te bieden, maar het was moeilijk om te praten met mensen als je ze het grootste deel van je leven ontliep.
"Ik wil helpen." zei hij, waarna hij haar met een lichte glimlach aankeek "Ik bedoel... Als ik je ergens mee kán helpen, dan..."

Solance had nooit verwacht dat de jongen haar wou helpen. Ze kon niet beschrijven hoe gelukkig ze zich opeens voelde. "Meen je dat?" Vroeg ze met sprankelende oogjes. Hij zou haar misschien een voorlopige verblijfplaats kunnen geven. Of helpen een baan te vinden... "Dankje! Dankje! Dankje!" Zei ze en keek voor een laatste keer naar haar eigen huis. Nou, haar ouders zouden veel moeite mogen gaan doen om haar terug te krijgen. Voorlopig ging zij nog niet terug naar huis. Solance zuchtte diep en liet haar schouders hangen.
"Maar wat bedoel je dan? Kun je me helpen een slaapplaats te vinden?" Vroeg ze nog en staarde even naar de muziekspeler die hij nog in zijn handen had, maar uit had gezet. Ze had gemerkt dat hij een beetje boos op zichzelf was geworden, maar daar kon hij toch ook niets aan doen. Het was Solance haar verleden, niet dat van hem daar hoefde hij zich echt geen zorgen over te maken. Toch was ze blij dat ze hem kon vertrouwen. Even keek ze rondom zich. Ze woonde midden in het centrum, en overal liepen mensen rond. Niets nieuws. Haar moeder, zij was de enigste van haar ouders die ze echt nooit meer wilde zien. Haar vader was eigenlijk het slachtoffer van alles. Hij deed gewoon wat mams van hem vroeg. Hij was een slaafje van haar. Niet eerlijk, want anders, als haar vader een beetje meer zelfvertrouwen had gehad, dan had hij het vaker voor haar op kunnen nemen. Ze twijfelde er geen seconde aan.

"Nee, ik meen het niet, ik zei het maar gewoon." reageerde hij sarcastisch, waarna hij zachtjes lachde, hij kon er niet tegen als anderen om bevestiging vroegen terwijl ze iets al wisten, terwijl hij het zelf ook altijd deed. Wat was het eigenlijk toch ook een hypocriet! Nou en, alsoff ander enooit hypocriet waren... Mensen waren gewoon hypocriete wezens, het lag in hun aard.
"Maar wat bedoel je dan? Kun je me helpen een slaapplaats te vinden?" bedenkelijk haalde Aibel zijn schouders op "Je zou bij mij in mijn apartement kunnen slapen, dan slaap ik tijdelijk op een matras op de grond of ik kan één van mijn vrienden vragen of ze een plaats vrij hebben in huis." hij glimlachte een bemoedigende glimlach "Als je geld nodig hebt kan ik bij mijn werk vragen of ze nog opzoek zijn naar personeel."

Solance glimlachte kort. Ze was ongeloofelijk blij met zijn hulp. Ze wist echt even niet wat ze moest zeggen. "Dankjwel. Echt waar," zei ze en tikte even bedenkelijk tegen haar kin. Werk, wat voor werk? "Waar werk je? Of ja, wat doe je als 'werk'?" Vroeg ze met een lichte enthausiasme in haar stem. Ze had opeens het gevoel dat ze er nooit spijt van zou krijgen dat ze zojuist was weggelopen. Nee, ze zou er echt nooit spijt van krijgen. Alles kwam op zijn pootjes terecht. Het begon nu al. Het geluk lachte haar toe. En daar was ze enorm blij mee, ergens vond ze dat ze dat wel verdiend had. Ze had in erg zware tijden geleefd, en ze mocht deze keer misschien wel eens beloond worden met iets. Ze zuchtte diep en dacht goed na. Nu moest ze het op haar eentje gaan doen, geen ouders meer die haar moesten vertellen wat ze moest doen. Even fronste ze naar Aibel. "Hoe ben jij ooit van je ouders af gekomen?" Vroeg ze een beetje droogjes terwijl ze haar ogen neer sloeg. Jeetje, als ze nu terug dacht aan die zotte mensen werd ze woest vanbinnen, geen idee hoe dat kwam, maar ze zat met zo'n gevoel. Als haar ouders haar zouden komen zoeken, en er politie en zo bij haalden, zou ze echt verschrikkelijk kwaad woren, en bang. Als ze dat deden, en ze vonden haar, zou ze weer terug naar huis moeten gaan. En terug in haar kamer moeten gaan zitten. Opgesloten. Ze walgde van die gedachte, waardoor ze nog meer op haar hoede stond. Nee, haar ouders zouden haar niet te pakken krijgen, daar zou ze zelf voor zorgen. En met een beetje hulp van haar vrienden ook. Waarom was zij nou juist degene die van die rot ouders had? Altijd zij. Altijd zij had dat ongeluk.

Hij knikte haar gewoon toe toen ze hem bedankte, alsof hij het vanzelfsprekend vond en niet begreep waarom hij bedankt werd, zo keek hij haar even aan. "Ik werk in de bios, ik verkoop de kaartjes, ze hebben daar altijd wel nieuwe mensen nodig achter de snoepkraampjes, want die dingen lijken wel uit de lucht te vallen." degene die bedacht had dat ze er beter kraampjes neer konden zetten voor de 'gezelligheid' in plaats van alles te verkopen bij dezelfde balie was een idioot.
"Hoe ben jij ooit van je ouders af gekomen?" deze vraag leek even als een klap aan te komen en hij keek Solance eerst even wat fel aan voordat hij zijn kalmte weer herpakt had "Uhm..." hij keek wat ongemakkelijk weg "Ik... Leefde alleen bij mijn moeder en mijn broertje..." zijn vader was vanaf zijn derde al buitenbeeld geweest, wat eigenlijk juist fijn was. Het was die vent zijn schuld dat hij nu kampte met woedeproblemen... "Nadat ik van mijn school getrapt was besloot ik te gaan werken en aangezien ik mijn moeder niet lastig wou vallen en mijn broertje aan het studeren was, besloot ik op mezelf te gaan."

Solance wist dat ze er niet naar had moeten vragen, de jongen leek niet echt blij met de vraag. Aibel keek ongemakkelijk weg, ze probeerde zijn blik terug op te vangen maar het lukte niet meteen en ze gaf het op. Gelukkig sprak hij toch. Hij vertelde dat hij had geleefd bij zijn moeder en kleine broer. Toen hij zei dat hij van school getrapt was, fronste ze even. Hij zag er zo rustig uit, en vriendelijk... Hoe kon hij nou van school gestuurd zijn? Dan moest je toch wel iets heel ergs gedaan hebben, vond zij. Ze luisterde verder. Hij had werk gevonden en was op zijn eentje gaan wonen, dat had zij nooit gedaan, ze zat voorgoed vast aan haar ouders. Die zouden haar nooit laten gaan. Dat was een reden waarom ze weggelopen was. Ze beet kort op haar lip, maar vroeg het toch. "Waarom ben je van school gestuurd? Je lijkt me zo rustig, en erg vriendelijk..." Zei ze en keek Aibel vragend aan. Ze begreep het echt niet. Hoe kon een jongen die je nog maar net ontmoet had, en je toch een verblijfplaats aanbood, nou van school sturen? Ze stelde er verder geen vragen bij en wachtte dus maar op een antwoord.
Ze hoorde even geschreeuw en verstijfde. Het deed haar oude herinneringen terug naar boven halen. Waar haar moeder haar aan haren mee naar haar kamer trekte. Of waar ze verschrikkelik hard tegen haar schreeuwde. Dingend waarvan Solance ze niet nog eens zou willen mee maken. Ze legde zich er bij neer, wat was gebeurd, was gebeurd. Verder kon je er niets aan doen. Toch? Ze keek even bedenkelijk naar de grond. Als haar ouders haar terug zouden vinden, zouden ze het haar waarschijnlijk nooit vergeven dat ze was weggelopen. Daarom wile ze absoluut niet terug. Misschien zou haar vader haar wel slaan. Dat had hij al eens gedaan. Een keer maar, maar wel hard. Ze kon niet beschrijven hoe kwaad ze toen was geweest. Waarom had ze nooit de kindermishandeling-dienst opgebeld? Voor haar ouders aan te geven? Was ze bang geweest? Ze kon zich er miljoenen vragen bij stellen. Miljoenen...

"Waarom ben je van school gestuurd? Je lijkt me zo rustig, en erg vriendelijk..." vlak nadat het meisje hem dat vertelde keek hij haar bijna hoopvol aan "Denk je dat?" dat hij vriendelijk was... Dat was hoe hij graag gezien werd, maar het was niet wat hij was, dankzij die stome duistere kant van hem. Hij glimlachte en schudde zijn hoofd lichtjes "Ik ben nogal in veel gevechten terecht gekomen." hij wreef wat ongemakkelijk over zijn achterhoofd en keek opnieuw half weg "Misschien iemand vanaf de derde verdieping uit het ram gegooid..." de laatste woorden die hij sprak waren niet meer dan een zachte fluistering.

Een kleine frons ontstond op haar voorhoofd toen hij 'denk je dat' vroeg. Iedereen had toch wel iets vriendelijks in zich. Waarom twijfelde hij daar nou aan? Hij vertelde dat hij in verschillende gevechten terecht was gekomen. Een medelevende blik in haar ogen keek hem aan. "Wat rot voor je," zei Solance en eindigde met een diepe zucht. Haar groene kijkers volgden zijn hand die door de haren van Aibel wreef. Aibel keek half weg. Hij zei iets, maar verstond het amper. Toch had ze het kunnen horen, en een lichte schok ging door haar heen. Wat zei hij nou? Ze deed een kleine stap naar achteren en fronste. Niet meteen iets wat ze van hem had verwacht, maar ze ging nu niet weg lopen. Dat deed ze al vaak genoeg. Misschien moest ze dat eens afleren, weglopen van haar problemen. "Waarom..." Onbegrijpelijk keek ze even weg. "Waarom heb je dat... Gedaan?" Vroeg ze. Ze hoopte niet dat ze in nog meer problemen gegeizeld zou raken. Ze had het nu al even erg genoeg. Dat was het nou juist... Maar ze leefde ook ongelofelijk mee met Aibel. Even wist ze niet wat ze moest doen en beet kort op haar lip.

Solance schrok toen ze hoorde wat hij gedaan had, ze zette zelfs een stap naar achteren. Misschien was het wel beter zo... Tot nu toe hadden alle mensen een veilige afstand van hem gehouden en hij had besloten ook afstand van andere te houden. De enige reden dat hij haar hulp aan had geboden was omdat Aibel nou eenmaal een behulpzaam persoon was, het was bijna vanzelf gegaan.
"Waarom..." stamelde ze "Waarom heb je dat... Gedaan?" hij dacht weer terug aan die dag, voelde de woede weer opborrelen en had duidelijk moeite het in te houden "Twee jaren vol met pesterijen, geweld, gevechten... Iedereen daagde me gewoon uit, ik deed niets, maar ik kreeg overal de schuld van..." hij probeerde duidelijk zijn stem zacht te houden, ookal had hij op het moment heel erg de neiging zijn stem te verheffen "Ik was in staat om me al die tijd ingehouden, maar die dag... Als hij mijn moeder er niet bij had gehaald, was het nooit gebeurd!" hij sloot zijn ogen kort, telde tot tien en keek het meisje aan met wat hervonden kalmte, als kon je nogsteeds woede in zijn ogen zien "Hij noemde mijn moeder een nutteloze hoer, natuurlijk werd ik boos." hij schudde zijn hoofd lichtjes "Ik gaf hem gewoon een duw, zonder er bij na te denken dat hij bij het raam stond. Het was nooit mijn bedoeling geweest om hem zo te verwonden." Zo te verwonden dat hij in het ziekenhuis stierf. Vreemd genoeg had niemand een aanklacht tegen hem ingediend, iedereen was bang voor hem... In de krant had gestaan dat hij gevallen was, dus hij was altijd buiten schot gebleven.

Solance luisterde naar Aibel. Ze hoorde opgekropte woede in zijn stem. Ze sloeg haar ogen neer. Nu hij zijn verhaal zo vertelde, had ze spijt dat ze een schrik van hem had gekregen. Ze kende het niet. Ze kende het gevoel net hoe het was om gepest te worden. Op school stond ze meestal bovenaan in de ranglijst. Geen idee hoe ze het deed. Ze voelde zich rot tegen over Aibel. Ze had er misschien niets mee te maken, maar ze voelde zich een verwend nest tegen over hem. Misschien dat ze haar populariteit van vroeger maar voor zichzelf hield plaats van het Aibel te vertellen. Ze sloot haar ogen kort en keek hem toen begrijpend aan. "Het spijt me." Zei ze en keek naar een lantaarnpaal, die schuinachter Aibel stond. "Het spijt me dat ik dacht dat je het met opzet had gedaan. Ik had moeten weten dat..." Ze hield haar groene kijkers nog steeds gericht op de lantaarnpaal, ze had geen aandacht voor iets anders. Maar ze wist niet wat ze nog moest zeggen. Solance haalde zachtjes haar schouders op en keek weg van de lantaarnpaal, zag Aibel's gezicht. "Je hebt waarschijnlijk een hele nare jeugd achter de rug, is het niet?" Vroeg ze met een medeleende toon in haar stem. Ze sprak rustig en kalm. Betrouwbaar. Aibel had steun nodig, dat voelde ze. Ze kon hem die steun geven. Maar het voelde vreemd. Zij was altijd een populair meisje geweest. En Aibel alles behalve. Solance wist dat ze nooit, maar dan ook nooit, gebruik had gemaakt van haar populairiteit om de leerlingen die laag stonden op de ranglijst te pesten. Of uit te schelden, of wist zij veel. Haar mede-leerlingen hadden dat gedaan. Dat wist ze nog wel. Ze herinnerde zich Mandy, een meisje, met een brilletje, stond erg laag op de ranglijst, een paar meisjes die even hoog als haar stonden hadden haar bril afgepakt. Mandy zag niets meer. Footballspelers hadden haar opgepakt en in de container gegooid. Nadien, toen ze lachend waren weg gelopen, had Solance Mandy haar bril terug bezorgd en haar uit de container geholpen. Ze herinnerde zich de angst in Mandy's stem, en het verdriet. Mandy had haar bedankt, en was weg gegaan. Meer niet.
Het was niet eerlijk, vond Solance, het was niet eerlijk dat de leerlingen die er iets beter uit zagen, of die een grotere mond hadden, hoger op de ranglijst stonden, dan leerlingen die er iets minder uit zagen, die stil, verlegen, associaal waren, gehaat werden. Gepest. Het was voor Solance lang geleden, maar dit wist ze nog wel: Ze had spijt dat ze niet was opgekomen voor hun.

De begrijpende blik van Solance was al genoeg geweest om Aibel zijn woede bijna compleet te doven, met een begrijpende blik alleen... Als meer mensen hem zo leken te begrijpen, zou het nooit zo ver gekomen zijn. Bij het meisje haar verontschuldigingen schudde Aibel met een lichte glimlach zijn hoofd "Nee, maakt niet uit." hij keek haar aan "Je kent me niet, je hebt me net ontmoet, natuurlijk kan je dat soort dingen nog niet inschatten." probeerde hij haar schuldgevoel wat te sussen.
"Je hebt waarschijnlijk een hele nare jeugd achter de rug, is het niet?" een onverwachte vraag waardoor Aibel haar verbaasd aankeek. Een nare jeugd... Ja, dat wel... Drie jaar moeten leven met het aanzicht van je vader die je moeder sloeg, zelf verwaarloosd worden, in zijn gezicht gespuugd worden... Ze waren gevluch toen hun moeder opnieuw zwanger was. Weg van dat verrotte land, weg van zijn vader... Alleen zijn moeder, die had Jeevan altijd als de nieuwe hoop gezien, als degene die alles beter zou maken, ze had geen oog voor Aibel. Aibel deed alles fout, Aibel moest leren van zijn kleine broertje. Maar zelfs Jeevan kon niet alle liefde van zijn moeder krijgen. Het waren twee verbitterde jongens geworden, beide door hun vader. Aibel had het innerlijk, de agresie, van zijn vader geërfd en Jeevan het uiterlijk, het gezicht.
"Ik ben niet beter gewend." sprak de jongen toch uit, alsof het niets was "Maar hé, ik ben hier om jou te helpen." veranderde hij snel van onderwerp.

Een tijdelijke slaapplaats... Zijn apartement stond altijd open voor anderen, maar hij wist niet of ze daar nou echt blij van zou worden. Er zat maar een kleine slaapkamer in, waar nog net een normaal bed en misschien een matras in paste, er stond een versleten bank in de woonruimte en een tv waarvan het nog een wonder was dat er kleuren op het scherm te zien waren, zo oud. Het keukenblok stond zelfs in de woonruimte en er stond nog een stapel afwas op waar Aibel te lui voor was. Hij was toch het grootste deel van de dag buiten aan het rondlopen, het was alleen maar een ruimte om in te slapen en te eten.
In zo'n ruimte leven... Zou hij dat Solance wel aan kunnen doen?
Het meisje hád gezegd dat het haar niets uitmaakte en zijn apartement was zeker beter dan een oude garage. "Jij kan bij mij logeren. Tot je een eigen onderkomen hebt." stelde hij voor met hervonden moed, hi haalde zijn schouders op en zette een zeldzame speelse glimlach op "Behalve als je bang voor me bent, natuurlijk." grapte hij.