Gonna make some fun

[&Orlando]

Een diepe zucht verliet haar keelgat. De zon was onder gegaan en alle lichten die nu aan stonden betekenden dat de nacht kon beginnen. Solance had zichzelf in een simpel maar modieus kleedje getrokken en liep op zwarte sneakers op het gladde voetpad. Het was nog nat van de regen die de hele dag de stad versierd had met een vochtig laagje. Het was niet koud, maar ook niet warm en Solance moest toegeven dat ze misschien beter een vestje had meegenomen. Toch zou ze er niet van doodgaan.
Ze trok haar ogen tot spleetjes toen ze een bar naderde met ongeloofelijk fel neon licht. Al van op een grote afstand hoorde ze het schelle geluid van discotheken die nu volop draaiden. Solance wist niet of ze er een binnen moest gaan, maar ze had geen zin om gewoon een beetje rond te lopen hier. Ten slotte bleef dit een stad vol vampieren zijn, en ze wilde niet meteen eentje tegen komen.
Ze bleef even stil staan toen ze een bocht naderde. Ze was hier voor de eerste keer en ze had geen idee welke route ze moest nemen. Ze besloot recht door te lopen, maar toen ze een stelletje rokende jongens zag twijfelde ze.
Ze had een grote hekel aan dat soort jongens. Ze waren... Eng. Ze slikte even en wilde zich omdraaien, maar eentje had haar al gezien en begon luid te fluiten. Ze bedacht zich geen seconde langer en draaide zich om, klaar om weg te rennen. Waarom moest ze nou juist dit kleedje hebben aangetrokken. Ze bedankte zichzelf dat ze niet van die vervloekte hakken aan had gedaan en kon nu met minder moeite weg rennen. Zoals ze al had verwacht achtervolgden de gasten haar op een afstandje. Ze begon in paniek te raken en zocht een goede verstopplaats. Ze had maar twee keuzes. Of ze ging die bar met het felle neon licht in, of ze rende terug naar huis. Ze moest nu beslissen. "Waar ga jij heen?" Solance schrok van een stem achter haar. Het was één van die jongens, en hij werd gevolgd door de andere. De jongen stak een sigaret voor de laatste keer nog eens in zijn mond en wierp hem toen neer op de grond. Solance walgde van rokende jongens.
Hij zat helemaal in het zwart. Hij leek wel een... Vampier. Solance beet zacht op haar lip en deed een paar stappen naar achteren. "Ben je bang of zo?" Vroeg een andere jongen lachend. Deze jongen legde hem het zwijgen op en keek Solance vreemd aan. Solance slikte. Ze kreeg geen woorden uit haar keel gat. Ze had te veel zenuwen en schrik. De jongen begon te grinniken, en hij had een valse grijns op zijn gezicht. Wat was hij van plan? De andere jongens leken hem te begrijpen. Maar was Solance nu echt de enigste die geen idee had wat er zou gebeuren? Ze huiverde. "Sssht." Zei de jongen en kwam heel dichtbij. Automatisch duwde Solance hem van haar af en deed een poging om weg te lopen. Boos greep hij haar arm en hield haar stevig vast. Solance probeerde zich los te maken, maar hij was veel te sterk voor haar. Alsjeblieft, dacht ze. "Doe me niks." Fluisterde ze bang. De jongen begon hard te lachen, waarna zijn maten hetzelfde deden.
Ze begreep het niet. Waarom lachten ze nou? Wat was daar nu zo grappig aan? Toen de jongen zijn tanden bloot liet, wist ze het zeker dat hij geen mens was. Ze schrok, en de jongen keek haar opeens heel serieus aan. Ze beweegde niets meer. Oh god, ze had hier toch niets te maken met een vampier zeker? Ze slaakte een gil en de jongen duwde kwaad zijn hand op haar mond. "Doe niet zo achterlijk." Siste hij in haar oor, en hij drukte haar dicht tegen hem aan. Solance wist niet wat te doen, ze kon alleen maar hopen op hulp. Ze wilde zich niet verzetten tegen een vampier. Ze was verschrikkelijk bang. Laat iemand haar alsjeblieft helpen, dacht ze bij zich.

Orlando had zich netjes gekleed en was klaar om te stappen. Hij had het nog niet gedaan hier en was eigenlijk op tenten jacht. Hij nam een paar bochten. Hij hoorde leuke muziek draaien op een aantal meter voor hem. Pech. Het was maar een mannen bar, Hij keek even rond. Hij stond op een groot plein en er waren geen boorden. Hij zuchtte even en liep toen verder. Zijn eerste tent was inzicht. Hij keek even naar binnen en het zag er gezellig uit. Het vervelende was, Entree prijs. Hij zuchtte weer. Hij keek nogmaals rond. Het was een mooie avond om te stappen. Hij bekeek nog wat feestjes en schudde even zijn hoofd. Het was anders. Plots hoorde hij iets. Een harde fluit galmde door het straatje. Hij keek even opzij of het voor hem bedoeld was. Het waren drie gasten en die waren een meisje aan het lastig vallen. Hij wachtte even af. Misschien kon hij gewoon doorlopen. Het kon zomaar een vriendschap fluit zijn. Hij bedacht zich. Drie rokende gasten. Een knap meisje. Het zal wel weer op vechten uitlopen. Een van de gasten was van zijn plaats gelopen om naar haar toe te gaan. Orlando wist dat het foute boel was. Hij keek even naar het meisje. Ze zag er bang uit. Hij keek weer naar de jongen. Het meisje duwde de jongen weg en hij bleek het niet echt op prijs te stellen. Er werd wat gepraat en toen schreeuwde het meisje even.
Dit was wel genoeg informatie voor hem. Hij kwam van zijn plaats af en rende op de gast af. Als eerst liep hij recht op het meisje af. Zijn vrienden hadden Orlando al opgemerkt. Het was al te laat. Orlando sloeg met volle kracht tegen de jongens gezicht. Hij bevrijde het meisje en liet haar achter hem staan. "Gaat het?" vroeg hij. De jongens maakte een grapje. "Haar vriendje zeker" riep een van de gasten. Hij grinnikte. Orlando keek even naar de jongens. Beide waren geen vampier. De gene die hij had geslagen wel. De vampier keek boos. Toen hij opstond begon hij gelijk een gevecht. Orlando voelde een rake klap in zijn maag. Het leek net of alle adem in een keer uit zijn longen waren geklapt. Orlando keek even boos naar de vampier. Het was klaar. Orlando gaf hem een harde linkse en toen een stoot op zijn neus. De jongen viel achterover. Toen de twee vrienden op hem af kwam lopen stapte ook Orlando vooruit. Hij keek ze even aan. "Moeten jullie er ook zo uit zien? Beter idee waarom nemen jullie je vriend niet mee naar huis en komen hier voorlopig niet meer terug" zei hij. Zijn stem was diep en hij probeerde de jongens ervan te overtuigen dat als ze hier bleven, zij meer schade kregen dan deze vampier. Hij deed een stap naar achter en liet de vampier open. De jongens raapte hun vriend op en liepen weg. Orlando glimlachte. Hij draaide zich om naar het meisje. "Alles in orde? Hebben ze je iets aangedaan?" zei hij kalmerend. Hij hoopte niet dat hij een ambulance moest bellen. Hij legde zijn hand op zijn maag.
Het voelde warm aan. Hij keek weer even op naar het meisje. "Orlando" zei hij vervolgens kort. Hij zuchtte even. Hij had heel erg zin om te stappen. Zelfs met de pijn in zijn buik wilden hij gewoon door gaan. Hij keek weer naar het meisje. Hij glimlachte even.

Solance's adem stokte en ze keek toe hoe een jongen haar kwam beschermen. Ze was blij met de hulp, en hij zag er groot en sterk uit. Hij gaf de jongen een grote klap in zijn gezicht. Maar hij zelf kreeg ook een harde stomp in zijn maag en Solance sloeg even angstig haar hand voor haar mond.
God wat was ze blij dat de gasten haar niets hadden aan gedaan. De jongen sprak woorden serieuze woorden tegen de jongens en joeg ze weg. Solance haalde opgelucht adem. Hij vroeg of alles goed was en of ze haar iets hadden aan gedaan. Nee, dat niet, maar ze waren het wel van plan geweest als hij er niet was geweest. Solance schudde kort haar hoofd en glimlachte een beetje flauwtjes terug. "Het gaat wel, en nee, dat niet, maar als je er niet was geweest dan..." Ze kuchtte even en sloeg haar ogen neer. "Bedankt." De jongen stelde zich voor als Orlando. Mooie naam, dacht ze. Ze kon terug glimlachen, en ze kon zien dat de jongen best net gekleed was. Hij wilde vast uitgaan, dacht ze. Hij hield zijn hand op zijn maag en Solance piekerde even. "Solance," sprak ze eerst, haar ogen nog steeds op zijn maag gericht. "Hebben ze je veel pijn gedaan?" Vroeg ze met een klein stemmetje en keek de jongens, die al een stuk verder liepen, met een vluchtige blik na. In de hoop dat ze niet zouden terug keren...
Ze had weer een schrik oppgelopen. Hopelijk zou die niet blijven want ze was echt dol op uit gaan, ze kon nu echt niet met een trauma gaan rondlopen. Ze strook haar kleedje glad en zuchtte diep. Het was deels haar schuld dat de jongen nu leed in haar plaats.

Orlando keek even boos naar de jongens. Ze waren weg gelopen. Hij wreef over zijn buik. Het deed zeker zeer. Het zou morgen wel een blauwe plek worden. Hij keek weer omhoog naar het meisje. "Het gaat wel, en nee, dat niet, maar als je er niet was geweest dan..." zei ze. Hij glimlachte even. "Mooi om te horen dat ze je niks hebben gedaan." zei hij kort. Hij kuchte even. Hij had al zijn hand op zijn mond gezet. Hij liet zijn hand omlaag glijden en voelden iets vochtigs op zijn hand. Hij keek even naar zijn hand. Bloed was verspreid over zijn vingers. Hij probeerde het af te vegen aan zijn broek. Hij keek even wat sullig naar het meisje en gaf toen een glimlach als in dat het goed was."Bedankt." zei ze plots. Orlando fronste. "Geen probleem maar ik denk dat ieder normaal mens het gedaan zou hebben" zei hij. Hij wreef nogmaals over zijn maag. De pijn was al gaan liggen en hij kon wel door met stappen. "Solance," zei ze. Hij glimlachte even. Mooie naam. Ze was dus niet iemand die zo was die zei: Bedankt en heb een fijne dag verder. Ze was normaal opgevoed, tenminste dat zag er zo uit. "Hebben ze je veel pijn gedaan?" vroeg ze toen.
Hij keek even naar zijn maag. Het viel erg mee. Hij keek op. "Nee, ik voelde er niks van" zei hij grinnikend. Hij keek even naar de straatjes. "Was je op weg naar iets?" vroeg Orlando.

Ze voelde zich al een stuk beter toen de jongen met een glimlach verder praatte. Ach ja, wat gebeurd was gebeurd ze moest er verder niet over wakker liggen, toch? Ze zuchtte eens diep en liet haar armen hangen. Haar kleedje waaide even mee met de wind maar bleef tegen haar benen aan waggelen. Toen hij zei dat ieder mens het wel had gedaan twijfelde ze even. Nou, sommige zouden gewoon weglopen en deken: 'dat is haar probleem', dacht ze bij zichzelf. "Hm, niet ieder mens." Grinnikte ze en grijnsde kort.
Toen Orlande grinnikend sprak dat hij er niets van voelde, lachte ze. Natuurlijk wist ze dat het sarcastisch was maar ze kon een lachje niet onderdrukken. "Over een paar dagen voel je er niets meer van, hoor." Zei ze met een troostend stemmetje. Ergens was Solance best wel blij dat hij vroeg of ze ergens naar op weg was. Ze haalde glimlachend haar schouders op. "Van mijn ouders mag ik s' avonds niet uitgaan maar het kan me geen bal schelen. Ik ben nogal in een feesthumeur en ik moet gewoon..." Ze knipte in haar vingers voor ondersteuning. Ze kwam niet op het woord. Ze wist wat ze bedoelde, maar ze zei het niet. Of jongens je nou kwamen lastig vallen of niet, haar feesthumeur bleef. Ergens hoopte ze dat Orlando er ook zin in had en ze samen naar een leuke tent op zoek konden gaan. Ze dacht even na. Of misschien kende hij het hier juist al tot in de details. Wie weet hoe lang hij hier al woonde. Tja, Solance was hier nu juist een weekje... Ze had al een groot deel gezien maar nog lang niet alles. Een beetje hulp daarbij zou geen kwaad kunnen. Ze haalde diep adem en grijnsde. "Misschien heeft er iemand anders ook zin in een feestje?" Daarmee bedoelde ze hem, ze ging er wel van uit dat hij dat ook door zou hebben. Ze lachte en bekeek hij even. Hij niet veel groter als haar. Hmz... Maar dat telde niet want zij had hoge zwarte hakken aan haar voeten. Neh, hij was toch een stukje groter dan haar, bedacht ze.

-Ik ga de titel even veranderen, die heeft nu niet echt veel zin meer ;d-