This war inside my head

Another head hangs lowly,
Child is slowly taken.
And the violence caused such silence,
Who are we mistaken?

Aibel genoot van de stem die via de oortjes van zijn telefoon in zijn oren terecht kwam, een liedje dat hem deed denken aan zijn thuisland, want ookal had hij er alleen zijn eerste drie levensjaren geleefd, er waren dingen gebeurd die hij zelfs nu nog niet vergeten was. De cultuur leek ook diep in hem begraven te zitten en het voelde overal alsof hij niet eens thuis was. Daarom liep hij vaak maar gewoon overal en nergens rond, zonder duidelijke bestemming.

Hij zong een stuk mee, zijn rauwe stem echode door de steeg waar hij door liep, ergens wist hij dat het niet verstandig was om hier zo laat in de nacht alleen te lopen, maar niemand had ooit gezegd dat hij een verstandig persoon was. Hij kwam tot stilstand toen hij iets achter zich hoorde, drukte zijn mobiel uit en concentreerde zich op het geluid, dat erg klonk als voetstappen.