My heart starts beating, and my lungs start breathing, and the voice in my head starts screaming 'I'm alive!'

Zoals iedere morgen stond ze om zes uur 's morgens zich op te warmen in de trainingsruimte die ze aangewezen kreeg, eigen privé-ruimte van de corporatie. De instructies kreeg ze dit keer niet door via het oortje wat in haar oor geclaimd zat, maar haar persoonlijke coach. Alleen dit keer kreeg ze niet dezelfde behandeling, het liep anders dan anders. Niet alleen vanwege hoe gebroken ze zich van binnen voelde, hoe ze iedere dag meer en meer de jongen miste die deel uit maakte van Die Hard in Santa Monica, maar ook hoe ze zich minder kon mengen tussen de mensen. Door hoe gebroken haar persoonlijkheid raakte, des te minder mensen haar accepteerden doordat ze als het ware haar onzekerheid door hun huid konden voelen sneren. Een pijnlijke zucht verliet haar mond, voordat ze haar hoofd ophief naar het object wat ze ieder moment zou gaan beklauteren als onderdeel van haar training. Zonder nog een keer naar haar mannelijke coach te kijken, hield ze de handen van haar buik af en binnen een fractie van een seconde had ze de eerste laddertrede gepakt. Het zag eruit als een speeltuin voor kinderen, maar dan veel gevaarlijker en voor professionele mensen zoals zij. 'Niet opgeven nu, Kunis, door blijven gaan.' Klonk de stem maar al te bekend in haar oren, even emotieloos en koel als altijd. Gelijk voelde ze een woede in zich opkomen, waar ze gebruik van maakte. Al kon dat nadelen opleveren, omdat ze nu te snel wou en de strakheid verloor. Drie treden per seconde, zo snel ging ze vooruit. Terwijl ze ondertussen de laserstralen moest ontwijken door middel van haar rug te krommen of juist benen op te trekken, wat lastig was aan een klimrek zonder enige afzetting van onderen uit. Enkel een harde vloer die drie meter van haar lichaam verwijderd was. Pijnlijke kreunen verlieten haar mond iedere keer wanneer ze haar rechterhand om een nieuwe trede heen plaatste en het gewicht verschoof, waarna de volgende trede erop volgde. Dit was niet makkelijk, vooral omdat ze in totaal een stuk of dertig van die dunne en gladde pijpjes vast moest pakken en er pas zeven had gehad. Steeds meer vurige lust van woede vulde haar lichaam, snakte naar nog meer pijn die in haar lijf veroorzaakt werd door de hevige training. Steeds meer obstakels kwamen te pas, die ze wist te ontwijken. Totdat er een flits in haar hoofd voor afleiding zorgde, Jace, en ze gelijk van haar pad geleid was. Het was een fatale klap voor nu. Gelijk kreeg ze een pijl op zich afgevuurd, die langs de huid van haar zij sneed en ze daardoor de volgende trede miste. Hierdoor was haar gewicht misleid, kon ze niets anders doen dan loslaten en viel toen vol op haar knie op de grond. Geen slimme zet, al zei ze het zelf. Een kreet was uit haar mond ontsnapt van pijn, boosheid en tegelijkertijd teleurstelling. Vol hoop en afkeuring keek ze op naar de man die haar hoorde te helpen. Maar hij wist het wel, afleiding had een hoge prijs en het was haar eigen schuld geweest. Hoofdschuddend keek hij haar boos aan, trok vol afschuw een stukje lip op en liep vervolgens van haar weg. Ze wist hoe de mensen 'achter het glas' haar ook verafschuwden op het moment, maar ze kon er niets aan doen.
Creperend wist ze zichzelf omhoog te werken, wou doorgaan met de volgende obstakels maar wist dat dat haar gewrichten alleen nog maar meer zou verzwakken, met uiteindelijk ernstige fracturen tot gevolg. Net wanneer ze voor het schieten wou gaan en de gun al in haar trillende rechterhand liet glijden, voelde ze hoe er een hand op werd gelegd. De collega met wie ze laatst naar het strand was geweest samen met een jonge jongen hield haar tegen. Nee schuddend pakte ze het wapen rustig af, legde het terug en leidde haar de kamer uit. Zonder iets te zeggen wist ze hoe behulpzaam ze was.

Zodra ze terug omgekleed was en de benodigde kleding voor de training in het kluisje had gedaan, merkte ze pas hoe slecht ze zich voelde. Niet alleen vanwege fysieke verwondingen maar ook hoe zeer haar hart bonkte en hoe slecht het mentaal verliep. Een enkele oogcontact met haar vriendin en ze wist dat ze iets had gebroken van binnen. 'Helena, waarom kom je niet..' Maar voordat ze die af kon maken, opende de blondine haar ogen. ''Het is niets, ik zie je morgen weer.'' Heel even twijfelde ze of een knuffel geven nu wel zo verstandig was, maar deed het toch kort. Op een afstandelijke manier, waarna ze de tas om haar schouder sloeg en wat hinderlijk naar buiten liep vanwege de knie die ze waarschijnlijk lichtelijk gekneusd had. Doordat ze had geleerd om op een bepaalde manier neer te komen op de grond, was het sowieso niet gebroken en zou het met een beetje rust over een aantal weken weer goed gaan. Gezien ze daar best ervaring mee had. En de snede die in haar zij was ontstaan, zat inmiddels ook al een verbandje op dat voor nu het bloeden zou stoppen. Nog een laatste blik naar haar vriendin zei dat ze heus wel wist dat de meid het goed bedoelde, maar nu even een moment voor zichzelf zocht.

Naarmate ze een uur onder de douche had gestaan, zette ze het stromen stop en sloeg een handdoek om haar haren en lichaam heen. Het duurde even, maar het hielp wel om zichzelf een beetje beter te voelen. Inmiddels had ze namelijk de wond verzorgd en wat beter naar haar knie kunnen kijken, waar voornamelijk diepe schrammen in zaten dan een kneuzing. Na een klein halfuurtje was ze aangekleed, een beetje gemakeupt en al. Klaar om de dag door te gaan, nu het al rond half negen was. Een idee voor vandaag of afspraak had ze niet, maar dat betekende niet dat ze niets verzinnen. Bovendien had ze al veel over het Onyx gebied gehoord, maar was ze daar nog niet wezen kijken. De hardhandigheid die je moest hebben en de overlevingsmode was ze niet bang voor, dat zat tenslotte in haar bloed. Daar was Helena voor gemaakt. Met tekengerei, wat snacks en drinken in haar handtasje liep ze de deur uit, nam een taxi richting het gebied en stapte vervolgens dichtbij Onyx uit. ''Dit is goed, de rest loop ik wel.'' Sprak ze tegen de chauffeur, waarna ze het geld gaf en de auto uitstapte. Het duurde niet lang voordat ze de bossen inliep, de klim maakte om hogerop te komen. Het was wel een slagje donkerder, maar ze vond het niet erg om rustig alleen te lopen. Bovendien was het overdag en hoefde ze niet bang te zijn voor vampieren. Daarover gesproken, ze wist dat haar coach het vanochtend had opgemerkt. Eerdere dagen had ze het weggewerkt met foundation, maar vandaag had het haar weinig uitgemaakt. Het waren tenslotte kleine gaatjes, maar toch was het hem niet onopgemerkt gebleven. Een chagrijnige preek was naar haar toe gesmeten, bij de kluisjes. De houding waarmee je iemand gemakkelijk intimideerde en insloot, zo had hij op dat moment voor haar gestaan. Aan beide kanten van haar lichaam een gespierde, stevige arm waardoor ze niet gemakkelijk kon wegkomen. Haar gedachten voerden vrij soepel weg zodra ze een wat lichter gebied betrad en uitzicht had op de bergen en de rivier die verderop liep, al zou het te ver zijn voor haar om te lopen. Als ze niet gebroken thuis wilde komen tenminste. Zonder lichaamsproblemen had ze het prima gered, maar nu in deze omstandigheden betwijfelde ze het. Vooral omdat ze ook niemand bij zich had, stomweg.
Ze vond het een geschikt moment om even te pauzeren, het gebied in zich op te nemen met een tekening van houtskool en stilte. Rustig nam ze plaats tegen een boom, nam het tekenblok bij de hand en het houtskool waarmee ze de structuur op papier zou zetten.

[&Colin]