Warm heart in a cold world

Vandaag was Cherry jarig. Ze was één jaar geworden en daarmee de meest snoezige, eigenwijze husky die hij in zijn hele leven heeft gehad. Matt baalde dat hij naar de stad moest voor zaken omdat hij nu niet de hele dag bij haar kon zijn om haar verjaardag te vieren, en nam zich voor op zijn weg naar huis langs de dierenwinkel te lopen om daar wat hondenkoekjes te kopen. Cherry zou het vast niet eens door hebben dat hij er amper was op haar verjaardag, honden hadden hier namelijk geen besef van en zijn vader en moeder waren op deze zonnige dag thuisgebleven om op haar te passen.
Met in zijn handen een opengeslagen boek over het verzorgen van Husky's liep Matt over de binnenstraten van San Fransisco. Het was rustig vandaag, maar hij had eerder -toen hij naar buiten liep- al een groepje mannen gezien bij een vuilcontainer in een afgelegen steeg. Matt wist dat hij (of Cherry) nog niet jarig zou zijn als hij deze jongens tegen het lijf liep: uit ervaring wist hij namelijk dat ze soms nog wel eens.. wat agressief konden zijn.
Hij ging op de brede, betonnen rand van de fontein zitten en las verder. Dit hoofdstuk ging over het voldoende laten bewegen van de Husky, en Matt kennende zou dit geen enkel probleem zijn. Het zou zelfs een straf voor hem zijn als hij haar niet met mooi weer uit mocht laten: hij was gek op Cherry, en gek op mooi weer. Wat in gedachtes verzonken stroopte hij met zijn vrije hand de mouwen van zijn casual overhemd op, waar hij mee stopte toen hij iemand aan zag komen lopen. Hij was zo plotseling afgeleid, dat het boek uit zijn handen gleed en in de fontein terecht kwam. Zachtjes vloekend wendde hij zijn blik van de persoon af en greep hij naar het boek dat ondertussen al ondergedompeld was, waardoor zijn mouw -die hij nog niet helemaal opgestroopt had- nat werd. "Fijn.." mompelde hij in zichzelf, waarna hij het natte boek op de betonnen rand liet vallen.

Seven was één van die jongens waar je vrienden je voor waarschuwden als je na een dag uit alleen in het donker terug liep. Al zag hij er gewoon af als een kwajongen, met zijn bijna speelse blauwige ogen en zijn zwarte haar dat wild alle kanten op stond. Een sierlijke glimlach sierde zijn gezicht, door de lompe schoenen die hij aan had kon je hem al vanaf verre aan horen komen lopen.
Zo jong en dan toch al zo veel meegemaakt op straat... Maar wat kon het hem schelen? Kon het iemand wat schelen? Hij hielt van zijn familie, maar die mensen hadden niets door. Helemaal niets... Hij hoorde zijn graffiti bussen tegen elkaar tikken en glimlachte kort. Zijn kunst, zijn manier om zijn emoties te tonen.
Hij hielt plots halt toen hij merkte dat er iemand anders op zijn gebruikelijke plek zat, een jongen van hoogstens 2 jaar ouder, er lag een druipend boek naast hem op de stenen rand van de fontein. Voorzichtig liep hij er op af "Hallo." groette hij zachtjes "Ik... Uh..." hij merkte dat zijn mauw ook erg nat was, schatte de situatie in en sprak verder "Zag je boek in de fontein vallen. Is het nog een beetje heel?"

Het was het gerinkel uit de jongen zijn tas wat hem op had doen kijken, wist Matt nu. Eerst had hij gedacht dat het een raar soort drankflessen waren, toen dacht hij aan deo-bussen maar nu was hij er heilig van overtuigd dat het iets anders als deo-bussen waren. Wie liep tenslotte met een stuk of vier van die bussen in zijn rugzak over straat, daar zat gewoon geen nut aan. Nu hij het uiterlijk van de jongen had gezien, hadden het best graffiti-bussen kunnen zijn. Maar was dat niet meer voor gangsters en die zooi? Deze jongen zag er niet uit als een gangster die zijn naam groot wilde brengen door hem op de muur te spuiten. Eerder als iemand die wat nuttigers deed met een stuk muur en een aantal kleuren graffiti.
De onbekende jongen liep op hem af en knoopte een gesprek met hem aan, waarschijnlijk had hij het boek in het water zien vallen of drijfnat op de rand zien liggen. Matt glimlachtte vriendelijk naar hem en verplaatste zijn blik daarna naar het boek, om te zien hoe het ding er eigenlijk voor stond in het leven. Met zijn duim pulkte hij aan de kaft die normaalgesproken hard was, maar nu gemakkelijk omvouwde. De bladzijdes waren aan elkaar gekleefd en vormden samen enkele grotere bladzijdes, vergelijkbaar met die dikke kartonnen gevallen uit een peuterboek. Matt lachtte zachtjes, dit soort dingen overkwamen ook alleen hem. "Niet echt." zei hij lachend, " Blijkbaar was die halve seconde dat hij in het water lag al te veel." voegde hij er met een grijns aan toe. Boeken en water gingen nu eenmaal niet goed samen.. Matt's ogen gleden opnieuw nieuwsgierig naar de tas van de jongen. "Wat zit er in die tas?" vroeg hij, omdat hij zijn nieuwsgierigheid niet langer kon onderdrukken.

Seven leunde met zijn hand op de fonteinrand en boog zich een klein stukje naar Matt toe zodat hij ook in het boek kon kijken. De bladzijden plakten aan elkaar, de letters waren uitgelopen tot grote inktvlekken en het leek niet te redden te zijn. Dat een boek er zo al aan toe kon zijn door een halve seconde in het water had hij niet verwacht. Hij keek de jongen aan, maar merkte dat er niet veel ruimte tussen hun gezichten zat en nam wat afstand. Met een bijna onschuldige glimlach ging hij naast jongen op de fonteinrand zitten.
"Wat zit er in die tas?" Zeven keek hem eerst even wat verbaasd aan, maar haalde uiteindelijk zijn schouders even op "Niets bijzonders." antwoordde hij "Wat eten, wat drinken, graffiti spuitbussen, een schetsboek... Meer niet."

De jongen leunde naar voren om het boek dat er zo erg aan toe was, te bekijken. Matt merkte wel dat hij dichtbij kwam, maar had daar niet zo veel erg in. Tot hij zijn blik naar hem verplaatste en opmerkte dat de jongen ook naar hem keek. Hij kon de blik van hem niet zo goed plaatsen, maar besloot er niet zo veel aandacht aan te besteden. Matt raapte het boek op en liep naar de prullebak die op zo'n min mogelijke afstand van hem stond om het ding weg te gooien. 'Ik weet genoeg van honden af om Cherry levend te houden.' dacht Matt luchtig, met een kleine grijns op zijn gezicht om zijn eigen hersenspinsels. Dan moest hij maar naar een andere manier zoeken om zichzelf bezig te houden voordat hij zijn intake-gesprek zou hebben. Een vlugge blik op zijn horloge vertelde dat hij nog 1,5 uur te gaan had, waarna hij terugliep naar de jongen. Al met al was hij niet lang weggeweest.
De jongen gaf antwoord op Matt zijn vraag, had hij toch nog gelijk gehad. Bij het horen dat hij een schetsboek was hij geïnteresseerd, omdat hij zelf de laatste tijd ook weer begonnen was met schetsen. Van Cherry vooral, maar Matt durfde erop te wedden dat deze jongen geen schetsen van honden zou maken, eerder wat anders. "Mag ik dat schetsboek misschien zien?" vroeg Matt aan hem. Hij wist uit ervaring dat hij zijn eigen schetsboek ook niet echt graag aan anderen liet zien, dus zou hij zo'n reactie van de jongen wel begrijpen. Maar wie weet.. "Ik ben Matt trouwens." stelde hij zich vriendelijk voor na een korte stilte in het gesprek, en stak hij zijn hand uit naar de tot nu toe nog onbekende jongen.