Let's set the world on fire

Eindelijk. Eindelijk weg van alle shit. Nu had hij eindelijk een vrij leven en zat hij niet opgescheept met twee zagende ouders. Ze mochten dan misschien bakken met geld hebben, dat deerde hem niet. Ze waren te bezitterig, te... Erg. Hij was eindelijk weg van hun en kon nu doen waar hij zin in had. Niall zette kleine en grote passen na mekaar door de Woodfield Mall. Hij had geen idee wat hij hier eigenlijk deed of wat hij hier wilde doen. Er waren veel meer mensen dan hij had verwacht. Overal liepen er wel een paar koppels, of een paar vriendinnen of vrienden. Maar Niall liep alleen. Best wel logisch als je juist nieuw bent een een stad. Hij had buiten zijn ouders ook zijn vrienden vaarwel moeten zeggen. Dat was het enigste waar hij het moeilijk mee had, hij was opgegroeid met die jongens en ze kenden hem tot in de details. Maar er was voor alles een begin en hij kon net zo goed hier ook van die vrienden leren kennen. Of ten minste, dat hoopte hij. Niall stopte zijn handen in zijn zakken en floot even een vrolijk liedje. Waarom? Geen idee, maar hij was dol op fluiten. Sommige mensen keken hem vreemd aan en sommige glimlachten net naar hem. Hij keek even rond en tuitte zijn lippen. 'Slush Puppy', las hij. Hij stopte met fluiten en liep de zaak binnen. Er was amper iemand te bekennen. Het was hier net zo goed leeg. Niall liep naar de toog, waar zich een vrouw met een schort bevond. Ze keek hem glimlachend aan en opende haar mond. "Wat mag het zijn?" Niall werd een beetje geërgerd door de over-enthousiaste toon in haar stem. Hij glimlachte kort terug en bestelde een rode slushy. Even kreeg hij een valse grijns op zijn lippen. Hij ging nu pas beginnen met leven. Hij kon deze wereld in vuur en vlam zetten. Hij werd afgeleid door de vrouw die terug kwam met de rode slush en hem naar het geld vroeg. Geld. Alles ging om geld. Hij haatte het. Geld gaf je toch geen geluk? Wat kon je er in godsnaam mee? Niall bezorgde haar met een diepe zucht het geld en zei de vrouw gedag. Nadat hij de rood-met-witte winkel uit ging botste hij bijna tegen een meisje aan. Hij deed automatisch een stap naar achteren. "Oh shit, sorry." Verdween er uit zijn keel gat. Een rode vlek versierde het meisje haar blousse. Hij vervloekte zichzelf. Goed gedaan, Niall, dacht hij. Waarom had die vrouw nou geen servetje mee gegeven? Niall haalde zijn hand niet wetend door zijn haar en glimlachte krom naar het meisje.

Alyssa c:

De bruine ogen van het meisje staarden naar haar spiegelbeeld in de telefoon. Ze had aan beiden kanten een camera zitten, dus kon ze zo haar gezicht perfect bestuderen. Haar make-up zat nog goed en er was geen puistje te bekennen. Goed genoeg, dus. Ze stopte het ding weer weg en liep de Mall binnen, niet echt wetend wat ze hier ging doen. Ze kwam er vaak als ze zich verveelde. Shoppen was gezond. Het maakte je vrolijk en liet de inhoud van je kledingkast groeien. De laatste tijd zat die trouwens in een enorme groeispurt. Hoe vaak ze wel niet thuis kwam met vele tassen was gewoon niet normaal meer. Gelukkig kreeg ze veel zakgeld en kleedgeld en kon ze dat allemaal betalen. Vandaag liep ze er simpel bij. Een zwart vest, een paars topje, een kort spijkerbroekje en zwarte allstars. Ze liep de laatste tijd vaak op allstars, want die liepen hemels.
Maar goed. Ze had nog geen zin in shoppen, dus wilde eerst ergens rustig een slush halen zodat ze even een reden had om alleen etalages te bezichtigen. Daarna zou ze gaan zoeken naar geweldige schoenen. Ze had meer hoge hakken nodig. Ze had te weinig paar schoenen, in haar ogen. Al vonden anderen het aantal schoenen ongelofelijk hoog, zij was een ijdeltuitje en had nooit genoeg. Ach, je moest toch iets doen met het geld dat je had..

Ze liep de winkel waar ze slushes verkochten in, zonder echt op te letten, en knalde hierbij bijna tegen een jongen aan. Ze stopte voor ze hem omver zou lopen, maar helaas voor haar had hij een slush in zijn handen, die natuurlijk recht over haar heen moest gaan. Een geschrokken gilletje kwam uit haar mond. Door de kou, door de schrik en door de haat aan viezigheid op haar kleren. Met een walgende, geïrriteerde blik keek ze naar de bovenkant van haar shirt, die nu volledig donkerpaars gekleurd was en die droop van de slush. Ze richtte haar blik op degene die tegen haar aan was gebotst. Diegene verontschuldigde zich en keek een beetje hopeloos. “Bedankt,” meldde ze, natuurlijk niet al te vrolijk klinkend, maar ze hoopte dat ze nog enigszins vriendelijk klonk. Ach, niemand zou heel vrolijk zijn als je de slush in je beha voelde druipen, toch? Gelukkig kwam er al snel een vrouw aan zetten met heleboel servetjes en die begon te deppen, maar Alyssa pakte het uit de handen van de vrouw, het niet zo fijn vindend dat iemand anders op haar borst aan het drukken was met een servetje, en begon er zelf een beetje aan te vegen. Helaas was het onbegonnen werk en bleef de vlek zitten. Ze had het geluk dat ze – zoals vrijwel altijd – een zwart topje aan had onder het shirt, dus zuchtte ze en deed ze haar vestje uit, drukte deze in de handen van de jongen – dat was wel het minste wat hij even kon doen – en trok het paarse shirt uit, om vervolgens het vest weer aan te doen. Nu had ze alleen het zwarte topje nog aan, maar gelukkig was die totaal niet bloot en bedekte haar vest haar schouders. Ze keek even met een droog hoofd naar het vieze paarse shirt en besloot die zometeen weg te gooien, maar eerst keek ze de jongen voor zich aan. Knap, dat was hij zeker. Maar, ze kende hem niet. Helaas.
“Ach.. Ik overleef het wel,” glimlachte ze uiteindelijk. “Ik keek zelf ook niet goed uit. Het spijt me voor mijn domme reactie,” sprak ze toen en ze knikte even, alsof ze zich daarmee kon verontschuldigen. Ze wist niet veel te zeggen, maar was niet een type die zomaar ineens weg liep. Wat was nu eigenlijk de bedoeling? Ze fronste lichtjes en keek om zich heen, maar er was geen vuilnisbak binnen een afstand van twee meter. Fijn. Stond ze daar, met dat smerige shirt dat helemaal kleefde. “Wil je een nieuwe slush van me hebben?” vroeg ze toen met een glimlachje. De vorige was per slot van rekening nogal over haar shirt gegaan, dus veel zou er niet meer in zitten. En dan kon ze gelijk het shirt weggooien. Ze kocht wel een nieuwe.

Hij beet kort op zijn lip toen hij zag dat het meisje duidelijk geërgerd was. Ze duwde haar paarse shirt in zijn handen zonder maar. Hij begreep haar duidelijk, het was zijn stomme fout. Ze deed haar vest terug aan. Hij keek even op toen de vrouw toch naar buiten kwam gelopen met een overdosis van servetten. Het meisje pakte de servetten van de vrouw af en begon zichzelf schoon te maken. Hij wierp de vrouw een vlugge blik en keek daarna terug naar haar. Ze zag er zeker niet slecht uit. Bruin haar, lange wimpers, goede kleding stijl. Hij deed zijn best niet te glimlachen. Gelukkig moest hij die glimlach niet te lang inhouden want het meisje haar gezicht klaarde na een tijdje terug op.
"Ik keek zelf ook niet goed uit. Het spijt me voor mijn domme reactie," sprak ze. Niall schudde kort zijn hoofd. Nee dit was niet haar schuld, hij had misschien moeten uitkijken toen hij die deur uitging. "Ach, waarschijnlijk had iedereen hetzelfde gedaan," grijnsde hij. "Wil je een nieuwe slush van me hebben?" Hij grinnikte en schudde daarna nogmaals zijn hoofd. Het was niet echt de taak van een meisje om de schuld op zich te nemen, dat wist hij wel. "Nee, het is mijn schuld." Zei hij en maakte een V-teken met zijn vingers.
"Laat mij het maar voor je betalen. Je wilde net een slush halen, toch?" Vroeg hij en glimlachte. Hij had altijd een goede indruk op meisjes, meestal toch. Hij was een heel beschermend-type, en hij had veel respect voor ze. Ook bij jongens was dat het geval, hij nam altijd de schuld op zich in welk geval ook. Hij lag niet wakker over vrienden maken. Dat was zo een van de pluspunten over hem. Hij opende de deur voor haar -cliché, maar kom- en liep daarna achter haar aan. "Ik ben Niall," stelde hij zichzelf voor toen ze terug aan de bar stonden, waar hij een paar minuten eerder had gestaan. Hij hoopte stiekem dat de vrouw hun niet ging bedienen deze keer. Ze was nogal vreemd?
"Ik ben hier eigenlijk nog maar een paar uur," zei hij. Hij wist niet of ze het wilde horen. Maar hij was geen jongen die zweeg. Hij kon over heel veel dingen door babbelen, maar kon ook luisteren. Deze keer kwam de vrouw niet, sterker nog, ze was verdwenen.
Niall klopte met zijn vuist op de toog, want niemand leek hun door te hebben. Er kwam een jong meisje met lange blonde haren op hun af, ook die een schort aan. Hij glimlachte vriendelijk naar haar. "Doe mij maar een blauwe slush." Misschien bracht die meer geluk dan de rooie, dacht hij bij zichzelf. Het meisje knikte met een brede grijns en noteerde het netjes op een baby-roze papiertje. Hij keek naar het meisje, wachtend tot zij haar slush zou bestellen. Hij droeg zijn typische broek, waarvan hij verschillende exemplaren had, de broek hing iets lager dan hoort rond zijn heupen. Op een lichtgroen shirt droeg hij een rood vest met witte lintjes eraan. Hij was dol op die outfit. Hoewel het hem meestal niet veel kon schelen hoe hij er uit zag, gaf het je toch een beter gevoel als je met de juiste kleren rond liep dan met de verkeerde. Hij had bij die gedachte spijt dat hij de kleren van het meisje verpest had. Maar ze zag er niet bepaald het type meisje uit dat maar een soort outfit had. Geen enkel meisje in deze stad eigenlijk. Hij werd afgeleid door het bedje van servetten. Eerst een paar rode, daarop een paar blauwe, en daarop groene. Het was lomp maar het had ook wel iets. Hij rommelde even in zijn zak en zocht naar het laatste beetje geld dat hij nog in zijn zak moest hebben. Hij vond nog een briefje van vijf en enkele muntstukken kleingeld. Daar zou hij wel mee toekomen.
Ten slotte moest hij niet bang zijn om geld problemen te krijgen, zijn ouders stuurden hem iedere maand of hij nu wilde of niet een pakketje van over de duizend euro. Hij had er niets tegen, dat niet, maar hij gebruikte het amper. Hij was niet echt een geld-uitgever. Hoewel hij wel alles zou uitgeven voor een meisje, daar kon ze zeker van zijn. Hij zuchtte diep uit en leunde met zijn armen over de toog, wachtend op de slushs.

De jongen zei dat iedereen op dezelfde manier zou hebben gereageerd en ze glimlachte, blij dat hij niet flipte. Ze had weleens gehad dat er zo’n grote man tegen haar aanbotste, ze boos werd en er een hele ruzie ontstond. Gelukkig was deze knul minder huge. En minder.. Eikelig. Want, hij was erg beleefd. Hij zei dat het zijn schuld was en ze ging er niet verder op in. Het zal wel. Het maakte niet echt uit wiens schuld het was. Het was nou eenmaal gebeurd. De jongen stelde zelfs voor een slush voor haar te halen. “Daar zeg ik geen nee tegen,” zei ze met een vriendelijk grijnsje. Niet dat ze niet genoeg geld had, maar wanneer je getrakteerd werd, was dat een vriendelijk gebaar. Zoiets weigerde je meestal niet. Vooral niet als de traktatie van een knappe knul kwam.
De deur werd voor haar geopend en ze liep er met een glimlach doorheen. Hmn. Dat was goed voor je ego, zeg. Al was dat shirt in haar hand wat minder. Ze wandelde even snel naar een vuilnisbak en liet het paarse ding erin vallen, waarna ze terugliep. Haar zwarte hemdje was veel saaier zonder het paarse topje erboven, maar goed. Ze kon ermee leven. De jongen stelde zich voor als Niall. “Aangenaam, Niall,” grijnsde ze.
De jongen meldde hier nog maar net een paar uur te zijn en Alyssa fronste lichtjes. Nog iemand die hier nieuw was? Interessant. “Ach, laten we het hopen dat je het hier leuk gaat vinden,” zei ze met een vriendelijke grijns.
Toen hij met zijn vuist op de toonbank sloeg, schrok ze even. Gelukkig kwam er al snel iemand aan en Niall bestelde een blauwe slush, waarna ze afwachtend aangekeken werd. “Doe mij maar het zelfde,” sprak ze, niet de behoefte voelend om nu nog een rode te nemen. Ze zag hoe hij graaide naar geld en fronste. Oja, knullen deden geld in hun zakken. Zij kon daar niet mee leven. Ze had vrij weinig in haar zakken, want dat stak uit als je een strak broekje aan had. Vandaar dat ze altijd een klein tasje bij zich had met haar portemonnee, telefoon, huissleutels, et cetera.
“Waar kom je vandaan, als ik het vragen mag?” vroeg ze, terwijl ze wachtten op een slush. Ze hoopte niet al te nieuwsgierig over te komen. Maar, er was natuurlijk altijd wat nieuwsgierigheid in een jong mens zoals zij, vooral naar knappe knullen. Nerds interesseerden haar totaal niet en meiden ook wat minder, al waren haar vriendinnen natuurlijk wel weer interessant.
Toen de slushes eindelijk gebracht werden, pakte ze er één beet en keek ze hem aan. “Wil je hier gaan zitten?” vroeg ze met een glimlachje, hopend dat hij niet van plan was nu ineens weg te lopen. Dat zou namelijk betekenen dat ze gelijk weer in haar eentje rond moest dwalen en haar favoriete winkel opende altijd pas laat in de middag, dus dat deed ze nu even niet graag.

Niall grijnsde toen Alyssa zijn aanbod accepteerde. Nadat ze de slushs terug gekregen hadden, en Niall voor hun had betaald zochten ze een tafeltje uit. Toen ze vroeg naar waar hij vandaan kwam tuitte hij zijn lippen even. Hij had lang in Europa gewoond. Ierland. Daarna Engeland. Zijn ouders waren van die mensen die om de haverklap verhuizden. Vervelend, maar ja, wat kon je d'r tegen doen?
"Engeland," besloot hij te zeggen. "Wil je hier gaan zitten?" Stelde ze voor en wees naar een tafletje voor twee. Niall glimlachte. "Is prima." Hij zette zich op de stoel. Hij zat niet bepaald geweldig maar daar ging hij nou niet over wakker liggen. Hij roerde met zijn rietje door het blauwe ijs en zette zijn lippen er tegen aan. Het ijs stroomde naar binnen. Het was ijskoud en even een aanpassing voor zijn hersenen. Waarom dacht hij dan altijd terug aan die Simsons Movie waar Homer dan altijd heel traag 'brainfreeze' zei. Het was grappig toen, maar nu was er echt niets meer aan. Hij dacht terug aan zijn antwoord op de vraag waar hij vandaan kwam en misschien kon daar wel wat meer bij.
"Mijn ouders verhuizden vaak. Eerst woonden we in Ierland, daarna in Engeland. En nu hier, of ja, ik toch. Mijn ouders zijn daar nog steeds." Sprak hij terwijl hij een jongensachtig grijnsje op zijn lippen droeg. Alyssa had ook verschillende keren geglimlacht. Gelukkig, dacht hij. Beter dat zo'n knap meisje je aardig vond dan helemaal niet. Hij had gedacht dat ze kwaad zou blijven om het verpesten van haar paarse topje. De meeste meisjes deden dat dan ook. Maar gelukkig deze niet. En ja, ze was echt knap.
"En jij? Woon je hier al lang?" Vroeg hij. Hij had een rood met blauwe gestreept rietje gekregen. Hij glimlachte vriendelijk naar haar en ontmoette haar ogen. Ze waren prachtig, vond hij. Hij haalde zijn hand nog eens door zijn zachte blonde haren en wachtte toen geduldig op antwoord.

-Sorry dat ie zo kort is, de volgende is langer. c:-

De jongen kwam uit Engeland. Ze was al aantale keren naar Europa geweest, maar nog nooit naar Engeland. Wel naar Duitsland, Frankrijk en die zooi. Gewoon de shop- en uitgaanslanden. Ze hield van shoppen. En van uitgaan. Al deed ze dat laatste natuurlijk alleen als er vriendinnen mee gingen. Al namen haar ouders meestal wel een kennis mee die een dochter had van haar leeftijd, maar dat was zo’n nerdje en daar zat ze dan de hele vakantie mee opgescheept. Nee, daar werd je gelukkig van.
Ze gingen aan een tweepersoons tafel zitten en ze glimlachte droogjes, terwijl ze haar slush op de tafel zette en er wat met het rietje in roerde, waarna ze een slokje nam. Ze was een beetje dom geweest, want van een blauwe kreeg je altijd zo’n rare blauwe tong. Hmnpf. Fijn. Daarom nam ze meestal de rode. Ach, ze kon er wel mee leven. Een blauwe tong deed geen zeer. Tenzij het een ziekte was. Dan wel.
De jongen begon te vertellen en geïnteresseerd luisterde Alyssa naar de woorden die hij sprak. Over dat hij vaak verhuisd was en dat zijn ouders nog in Engeland woonden. Ze had haar vader wel vaak horen praten over naar Australië verhuizen. Ze hoopte dat hij dat zou doen. Dan zou zij hier blijven en was ze van hem af. Eindelijk.
De jongen vroeg of ze hier al lang woonde en ze fronste heel lichtjes. “Een jaartje. Maar ik heb hier ook gewoond tot mijn twaalfde, dus ik ken alles wel al,” zei ze toen met een glimlachje. De vier jaar ertussen waren ze veel verhuisd, maar goed. Je leerde ermee leven. En vanaf nu hoefde dat niet meer, want als haar ouders weer zouden verhuizen, zou zij hier blijven. Dat had ze al gezegd.
“Als je hier niet lang bent, ken je de weg vast nog niet,” sprak ze, zodat ze een reden had om het volgende te zeggen. “Als je daar hulp bij nodig hebt, hoef je het maar te zeggen,” zei ze toen, met een klein glimlachje. Zoals uitgaansgelegenheden en barren. Ahum. Hey, hij was knap. Dus, dat soort dingen vond ze zeker niet erg om hem te laten zien. Al kon het andere er ook mee door, maar dat soort dingen stonden toch echt wel boven in het lijstje.
Het fijne aan iemand die er net was: de kans dat zijn vriendinnetje plots aan zou komen lopen en helemaal zou flippen omdat hij hier met haar zat, was enorm klein. Het zou niet de eerste keer zijn dat dat gebeurde, namelijk. Zelf flipte ze niet zo snel om een jongen, al had ze weleens wat drinken in iemand’s gezicht geplenst als ze rare shiz deden.

Een grijns sierde zijn lippen. Ze woonde hier dus al een praktisch heel haar leven. Buiten vier jaar dan. Niall luisterde geïnteresseerd naar haar terwijl zijn rietje grote cirkels maakte door het blauwe ijs. Hij dacht even na. Het was vervelend een nieuwkomer te zijn, maar hey, het had ook goede kanten. Zoals dit aanbod van haar bijvoorbeeld. Hij knikte instemmend en glimlachte.
"Dat zou fijn zijn." Sprak hij en nam nog een paar slokken van zijn slush. Hij wist wel wat ze bedoelde. De saaie plekjes hier konden hem niet echt schelen. Barren en disco's mocht ze wel altijd vertellen. Hij was een enrom feestbeest en kon tot de vroege uurtjes op de dansvloer blijven staan.
In Engeland, waar de mensen veel beschaafder waren dan in Amerika, had Niall toch nog de beste disco's kunnen vinden. Hij zat er heel vaak, veel fijner als thuis met je twee ouders opgescheept te zitten. En ook een voordeel aan Engeland was dat je er een geweldig accent van mee kreeg. Het werkte altijd bij de dames. Niall dronk de laatste druppels van zijn slushy naar binnen en liet de lege beker toen gewoon staan. Hij leunde wat naar achteren in zijn stoel en glimlachte. "En wat voor plekjes bedoel je dan precies?" Vroeg hij met een scheve grijns.
Hij legde zijn voeten over mekaar en keek haar aan. Een rondleiding van haar zou hij niet erg vinden. Beter dan een of ander nerd-meisje met een bril en zo... Nee, alsjeblieft niet. Toen hij van Ierland naar Engeland verhuist was had hij van verschillende personen een rondleiding gekregen. Hij was toen zestien en ging daar toen naar school.
Esmee en Pete waren het leukst geweest. Esmee had gewoon iets. Ze had van die rode lange haren gehad, en droeg van die zwarte kledij. Ze was creepy maar wel aardig. En Pete was gewoon Pete. Hij was een goede vriend van Niall geworden toen. Hij was een van de vrienden die hij had moeten verlaten. Hij had toen zeven jaar lang in Engeland gewoond en had het er steeds meer naar zijn zin gekregen, tot zijn ouders weer met die woorden kwamen: 'We gaan verhuizen, Niall.' Waarom deden ze dat nou? Voor welke reden verhuizden ze? Hij begreep er niets van.
Zijn zus had er geen enkel probleem mee gehad zo te zien, die maakte elke keer toch nieuwe vrienden en had in elk land waar ze gewoond hadden een vriendje, die ze dan ook weer had moeten verlaten. Toch had Niall geen spijt gehad van deze verhuis. San Fransisco was niet mis, ze hadden hier veel meer dingen dan in Europa. Hij was vooral blij dat zijn ouders hem niet meer aan de kop zaagden. Die leefden nu met zijn tweetjes in Engeland. Terwijl Niall hier met zijn zusje zat.
Hij maakte zijn hoofd weer leeg aan de herinneringen an Engeland en richtte zich terug tot Alyssa. "Zeg, het spijt me echt van je shirt. Ik had beter moeten uitkijken," zei hij met een grijnsje. Ja, hij had er echt spijt van. Zijn groene kijkers gingen even over haar gezicht en hij glimlachte breed.

De jongen reageerde met dat dat fijn zou zijn en diep van binnen deed Alyssa een vreugdedansje. Ze vond haar eigen actie een beetje cliché en had verwacht een afwijzende reactie te krijgen, maar nee. Niet dat ze vaak werd afgewezen of zo, maar hé, voor alles was een eerste keer. Daarom dat zij nooit iemand uit vroeg. Dat was ten eerste de taak van de knul, ten tweede was er dan geen kans op afwijzing, ten derde ging ze toch veel liever met vriendinnen en eindigde de avond met een telefoonnummer die ze toch wel weer wiste. Behalve als ze echt enorm cute waren. Dan hield ze de nummers en smste ze een keer. Weet je wel. Als een echt goed kind. Als ze iemand nodig om mee uit te gaan en ze kon niemand vinden die beter was. Heel handig, zo’n telefoontje.
De jongen vroeg haar wat voor soort plekjes ze precies bedoelde en ze hief haar wenkbrauwen op en keek hem met een scheef glimlachje aan. “De leuke plekjes, natuurlijk,” zei ze toen. “Er zijn er hier genoeg en ik zou het heel leuk vinden als ik degene was die je er een paar zou mogen laten zien,” zei ze toen rustig. Ze roerde opnieuw even met het rietje door de slush en nam een paar slokken, zeer erg hopend dat haar tong niet blauw was. Haar lippen waren dat sowieso niet. Daar paste ze altijd wel mee op. Anders leek het net of ze een of ander klein kind was of zo. Bij die was het schattig en maakte je er foto’s van, maar als iemand als zij, van zeventien, ermee liep.. Dan was het gewoon raar.
De jongen verontschuldigde zich voor het morsen over haar shirt en ze grijnsde. Hij zei dat hij beter uit had moeten kijken en ze dacht even na, maar antwoordde al snel. “Zo erg is het niet. Het was maar een simpel hemdje dat ik zo opnieuw kan kopen,” zei ze kalm. Iets wat ze overigens zeker van plan was. Het was een beleefde knul, iets wat haar zeker beviel. “En, anders had ik hier niet gezeten met een knappe knul zoals jij, dus misschien vind ik het wel niet zo erg,” glimlachte ze toen. Ze was allang blij dat het niet klonk als een mislukte flirtpoging, maar gewoon als een compliment. Maar goed, hij wist zelf vast en zeker ook wel dat zijn uiterlijk niet verkeerd was.
“Dus, nog plannen voor vandaag?” vroeg ze met een glimlachje, waarna ze het rietje weer in haar mond stak en een aantal slokken van de slush nam. Niet te veel, want een brainfreeze was niet waarop ze zat te wachten.

Hij mocht het meisje steeds meer en meer. De leuke plekjes, antwoordde ze. Niall grinnikte. "Ik zou het heel fijn vinden als jij degene bent die een paar laat zien." Zei hij met een grijns op zijn mond. Hij had er eerlijk gezegd nu al zin in, in die rondleiding. Hij vroeg zich af wat zijn zus nu bezig was. Waarschijnlijk weer op jongensjacht, of juist niet, en zat ze achter de televisie van die zielige soaps te kijken.
Toen Alyssa zei dat het niet zo erg was, werd zijn grijns een brede glimlach. Gelijk had ze, er waren hier genoeg van die winkels om iets nieuws uit te kiezen. Dus waarom zou je je over een simpel kledingstuk zorgen maken? Hij grijnsde bij het compliment. Ach, hij viel wel mee. Zij daarentegen... "Degene met sjans ben ik, serieus ben je model of zo?" Zei hij met een zijn 100 watt Niall-glimlach. Hij realiseerde nu pas dat hij van de blauwe slush een debiele blauwe tong zou oplopen. Had hij toch beter de rode genomen? Ach ja, die blauwe tong zou wel verdwijnen.
Toen het meisje naar zijn plannen vroeg tuitte hij even zijn lippen. Hij wist het antwoord al zoiezo. "Nope," zei hij met een klein lachje. "Dus als je wilt, en als je tijd hebt, kun je al beginnen met die rondleiding van je." Sprak hij. Geen probleem voor hem, hij wilde maar al te graag een rondleiding van dit meisje. Hij nam zijn beker weer even vast en begon hem tot een klein kartonnen deukje te frommelen. Deed hij altijd.
In Engeland hadden ze geen slushs, balen, want ze waren overheerlijk. In Europa was iedereen veels te sober. Koffie, chocolademelk, ... Hij was toch wel blij dat hij in San Fransisco woonde nu. Hij mikte het kartonnen overblijfsel naar de vuilbak, twee meters van hem af. Hij gooide recht er in.

Even ging ze met haar hand door haar steile, bruine haar. Haar haar zat eigenlijk vrijwel altijd goed, iets wat goed uit kwam. Het was niet snel vet en ze kon het makkelijk krijgen zoals ze het wilde. Krullend, steil, met een slag.. Vandaar dat ze ook dagelijks wisselde. Want, elke haarstijl paste beter bij een kledingsetje. Maar goed. Ze dwaalde, zoals vaker, weer eens af in haar eigen modewereltje.
De jongen zei haar het heel fijn te vinden als zij degene was die hem alle shiz zou laten zien en ze glimlachte. Dat was haar enige reactie erop, want woorden zouden het alleen maar uitrekken en raar maken. Ze waren er al over uit dat ze het allebei fijn vonden als zij het mocht doen. Perfect, dus. Meer woorden waren niet nodig.
Toen hij zei dat hij degene met sjans was, met de vraag erachteraan of ze model was, moest ze even kort lachen, waarna ze een slok nam van haar slush, even droogjes glimlachend. “Was dat maar zo,” glimlachte ze na haar slok, waarna ze even nadacht. Ja, als ze model was had ze geld gehad. Althans.. Zelf verdiend geld. Dan zou ze gewoon op zichzelf kunnen gaan wonen. Maar, ze vond zichzelf niet goed genoeg voor model. Hij was ook geen model en zijn glimlach was perfect. En zo had je er wel meer. Dus, de kans dat zij iets zou bereiken was klein. Daarentegen.. Wist ze niet eens wat ze eigenlijk wilde gaan doen. Heel intelligent was ze niet. Helaas. Misschien moest ze maar eens gaan nadenken over welke baan ze later wilde..
Hij zei nog geen plannen te hebben en zei dat als ze wilde en de tijd kon vinden, ze de rondleiding al konden starten. Hmn. Dan zou ze eens na moeten gaan denken waar ze dan heen zouden gaan. “Voor zulke dingen maak je tijd. Dat hoef je niet te hebben,” sprak ze rustig. Tjah, er was niet veel wat ze liever deed dan uitgaan, dus duwde ze het andere altijd weg voor deze shiz. Maar goed. Wat was er al zo vroeg op de dag open? “Het enige is dat de leukste dingen ’s avonds pas open gaan,” zei ze toen. Dus, mocht ze de rest van de dag ook met hem door brengen. Dat vond ze niet zo erg. Maar, waar kon ze hem heen sleuren? “Wat deed je graag in Engeland?” vroeg ze. De plek waar zij het liefste heen ging was toch wel de Beachclub, die had zo’n beetje alles. Echt een mustsee voor degenen die er echt van hielden.

Hij luisterde naar haar en glimlachte. Natuurlijk kon ze een model worden. Geen probleem. Waarschijnlijk zouden de mensen daar meteen ja zeggen. Maar zij dacht daar anders over. "Hé, geloof mij maar. Je bent echt mooi, weet dat." Zei hij rustig. Nee, het was geen flirtpoging, hij zei gewoon de waarheid. Ze wás mooi; ze mocht het weten.
Hij grijnsde toen ze zei dat je daar tijd voor moést maken. Hij haalde zijn schouders op en lachte kort. Niall knikte even later. De leukste dingen gingen inderdaad pas later op de dag open. Dat was zo. "Dan zit je voorlopig nog een tijdje met me opgescheept." Zei hij glimlachend.
Toen ze vroeg wat hij graag deed in Engeland zweeg hij even. Goh, wat je daar deed? Niets. Alleen rond lopen in een vervloekt kostuumpje en mensen heel beschaafd vragen 'Haw are you?'. Maar wat hij daar gráág deed? "In Engeland, hm, daar was eerlijk gezegd niet zo veel te doen. Maar wat ik er wel graag deed was gewoon wat rondlopen. Engeland is een mooi land, er zijn wel van die interessante plekjes." Zei hij en dacht terug aan de grote en prachtige gebouwen en monumenten hij tegen was gekomen. Oke, het was niet echt iets spannends. "Dat was toen echt het enigste wat ik er kon doen," grinnikte hij en keek haar aan.
Het meisje moest vast een top leven hebben gehad. San Fransisco was een van de mooiste steden van de wereld, hoorde hij vaak. En dan zul je er vast wel wat kunnen beleven. Engeland daarentegen... Pf. Zijn ouders vonden het er geweldig. Zijn zusje had het er ook naar haar zin gehad. Hij was echt de enigste van het gezin geweest die het daar saai vond. In films waren mensen uit Engeland echt van die debielen. Daar noemden ze altijd 'Thee and coffee'. Maar dat werd amper gedronken in hun land. Waarom zeiden ze dat dan? Hij besloot er verder niet over na te denken en fixeerde zich enkel op Alyssa. "En hier? Hier valt zeker een pak meer te beleven?" Zei hij met een klein grijnsje en keek op toen er twee mensen naar binnen kwamen. De tent begon drukker te worden en misschien was het zo meteen een idee om hier weg te gaan. Toch wilde hij eerst Alyssa's verhaal horen.

Het compliment dat ze mooi was liet een kleine glimlach over haar gezicht gaan. “Bedankt, denk ik,” zei ze, haar wangen toch wel een heel klein beetje roder dan normaal. Ze kreeg het weleens te horen, maar meestal van die nerdjes of zo. Of als ze zich apart had gekleed voor een feest. Of als mislukte flirtpoging. Je kende het wel. Ze was gewend geraakt om gewoon charmant te glimlachen, zodat ze die woorden zeker zouden onthouden. Want, hey, ze was wel blij met haar uiterlijk. Ze had haar intelligentie niet overdreven mee, al was ze niet echt dom te noemen, dus was het wel fijn dat ze het andere had. Had ze in ieder geval iets, toch? Al was ze gelukkig geen persoon met een enorm irritant karakter, want die hielden vaak na de middelbare school geen vrienden over en eindigden achter de ramen, of met een man van vijftig jaar ouder. Je kende het wel.
De jongen zei dat ze voorlopig nog een tijdje met hem opgescheept zou zitten en ze glimlachte. “Oh, maar daar heb ik geen enkel probleem mee,” zei ze toen. Nee, dat vond ze helemaal niet erg. En het was ook niet zo dat het haar reputatie zou schanden, of zo. In tegendeel, zelfs. Het pakte dus alleen maar goed uit om een dagje met hem door te brengen. Want ja, een reputatie was ook nog wel belangrijk als ze wilde doorgaan zoals zij deed. Maar goed. Ze was al een hele tijd single en liep ook niet dagelijks te flirten, of zo. Zo’n type was ze nou ook niet. Natuurlijk was het altijd wel een beetje complimentjes en lieve lachjes bij knappe knullen, maar het was niet zo dat ze elke dag met een ander uit ging of zo. Houd op, zeg. Dat zou ze niet eens overleven. Te veel afwisseling..
De jongen vertelde over Engeland en geïnteresseerd luisterde ze naar elk woord dat over zijn lippen kwam. Hij vertelde over hoe er weinig te doen was, maar dat het land zelf mooi was. Ze fronste even. “Lijkt me toch leuk om een keer in London te shoppen..” meldde ze droogjes. Maar goed, dat was meer iets voor vrouwen.
De jongen vroeg over hoe het hier zat, of hier meer te beleven was. Ze glimlachte. “Ja, maar voor je zestiende jaar is het hier ook niet al te geweldig, hoor,” glimlachte ze. “Maar, daarna.. Ja.. Feesten, genoeg clubs en barren.. Vooral de Beachclub is nice,” sprak ze met een glimlachje. “En.. Heel veel jongeren. Je komt nooit leeftijdsgenoten te kort,” glimlachte ze toen. Ja, deze stad zat er vol mee.

Hij lachte kort. Toen ze zei dat ze er geen enkel probleem mee had, leunde hij glimlachend achter over in zijn stoel en legde zijn armen over zijn schoot. Het meisje meldde dromerig dat het haar leuk leek om in London te shoppen. Oh ja, knal vergeten. London... Hij had nooit in London gewoond, en was er maar twee keer in zijn hele leven geweest. Het was een fantastische stad maar na een paar dagen daar zijn geraak je hem al beu. Het was inderdaad de ideale plaats om te gaan shoppen en kleren te scoren, maar voor de rest viel er zoals in alle andere delen van Engeland niet veel te beleven. Maar ze had een punt. Hij haalde kort zijn schouders op en grinnikte. Hij was niet echt een shopaholic, meestal kocht zijn zus of moeder iets voor hem. En als hij er niets aan vond droeg hij het nooit, als het wel te doen was dan deed hij het nu en dan eens aan. De kleren die zijn zus voor hem kocht waren meestal het beste. Zijn moeder kocht altijd van die irritante, té nette kledij. Hij kon zich amper herinneren dat hij ooit een kledingstuk van haar aan gedaan had.
Hij schudde de gedachten aan kledij van zich af en luisterde terug naar het meisje. Ze vertelde over clubs, barren, uitgaansgelegenheden, en ze was enthausiast over de Beachclub. "Yeah, dan moet je me die zeker eens laten zien." Daarna zei ze dat er genoeg jongeren hier woonden. Hij knikte, dat had hij wel al gemerkt. Een uurtje geleden, toen hij haar nog niet ontmoet had, had hij verschillende jongeren zien rondlopen in het winkelcentrum. Handig, dan was het makkelijker vrienden te maken zeker? Voor hem zou dat nooit een probleem worden, hij was erg sociaal en kon met de meeste mensen altijd goed om. Hij deed ook zijn best aardig te zijn, en meestal werkte dat altijd positief op de mensen. "Dat heb ik gemerkt, ja. Zeg, misschien moeten we hier eens weg gaan, het begint nogal druk te gaan?" Stelde hij voor en stond al op. Hij vroeg zich af waar ze nog naar toe konden gaan. Overdag viel er misschien niet veel te beleven hier, maar tijd met háár doorbrengen vond hij echt niet erg.

Shoppen. Eén van haar favoriete woorden. Net als hond, schoen, rok, slapen, eten, afvallen, sporten, vaderlooszijn, mode, rust, vakantie, en zo kon ze nog wel uren door gaan. Shoppen was echt iets wat ze enorm graag deed. De rest natuurlijk ook, maar op dit moment zou ze een nieuw hemd niet zo erg vinden. Maar goed, het was zielig om hem daarin mee te sleuren. Daarentegen was het wel zijn schuld dat haar shirt nu in die prullenbak daar lag. Maar goed. Dat ging ze wel een keer doen als ze alleen was. Die topjes waren toch overal te vinden, dus dat was geen probleem. Maar goed. Overdag was San Francisco niet de meest geweldige plek om te zijn, als je niemand kende. Meestal was ze overdag bij haar vriendinnen of ze rende door het park – met of zonder haar hond – dus verveelde zij zich zelf niet erg snel. Of ze shopte. Maar, als je iemand de stad moest laten zien en het leven was nog ver te zoeken, dan werd het al lastiger. Al zouden ze toch nog moeten gaan eten en dat was ook al zo’n uur (als je een goed restaurant pakte, want die hadden maaltijden die heel lang erover deden voor ze eindelijk klaar waren), dus het moest lukken. Dit winkelcentrum was toch groot genoeg om de rest van de dag door te brengen en als je een beetje een gespreksonderwerp had, ging de tijd zo aan je voorbij.
De jongen kwam aan met dat ze hem de beachclub moest laten zien en ze glimlachte. Haar auto stond al klaar, dus ze konden vanaf hier er zo heen, als die eenmaal open was. “Dat was ik ook van plan,” glimlachte ze. Ze had de auto van haar moeder meegenomen, want haar moeder was vandaag vrij. Haar moeder had overigens een Mercedes. Ze zou niet weten wat voor één, maar goed. Het was een zwarte. Geen Benz, dat wist ze wel. Ze had het van d’r werk gekregen, dus moest Alyssa er voorzichtig mee zijn. Blabla.
De jongen zei dat ze hier beter even weg konden gaan en ze knikte. “Ja, je hebt gelijk,” sprak ze kalm, waarna ze opstond. Haar slush was vrijwel leeg, dus ze pakte het op en gooide het onderweg naar buiten in de prullenbak, waarna ze even glimlachte. “Waar wil je heen? We hebben een bowlingbaan, winkels, nog meer winkels..” sprak ze droogjes, waarna ze ineens stil stond. Er liep iemand langs met een enorm schattig pupje en Alyssa keek er met een OHMIJNGODGEEFHETAANMIJ-hoofd aan. Ja, hondjes waren haar ding. Zo lief, omg. Ze had er al één, maar die was enorm en heette Bacon. Overigens wel har keuze. Ze kreeg het voor haar vijftiende verjaardag. En het was aaibaar en fluffy. Maar wel enorm.

Ze stonden op en lieten hun kartonnen bekers achter in de prullenbak. San Fransisco leek hem niet de meest fantastische plek overdag. Als hij vandaag het meisje niet ontmoet had, zou hij zweren dat hij zich nu lag te vervelen. Het was ten slotte nog steeds dag. Hij vroeg zich af wat mensen overdag dan zoal deden. Werken? Thuis hangen? Hij kon zich er echt niets bij voorstellen. Maar als de avond viel... Hij glimlachte al bij de gedachte. Dan kreeg je zo'n gevoel alsof de dag dan pas begon. Je voelt je als een zombie die terug tot leven komt. Hij zelf was meer een avondmens. Overdag deed hij, net zoals in Engeland, niet echt veel. Maar ja, in Engeland had je niet veel keuze, daar werd je gezegd wat je die dag moest doen. Pf, te erg om aan terug te denken.
Hij werd uit zijn gedachten getrokken door het meisje, die hem vroeg waar hij heen wou. Hij grinnikte bij het einde van haar zin. Hij had zo'n vermoeden dat ze graag winkelde. Hij had niets tegen dat soort meisjes, het was... Iets voor meisjes. Het was iets wat ieder meisje graag deed, leek hem toch. Hij was nog nooit iemand tegen gekomen die niet dol was op shoppen, van de meisjes toch. Een groot deel jongens had daar een hekel aan. Ach ja, Niall had er zelf ook niet zo'n grote hekel aan maar hij deed het ook niet graag. Winkel uit, winkel in. Oh, dat moet ik hebben! Nee, zo ging het meestal niet bij hem. Hij koos er meestal gewoon snel iets uit en verdween toen die winkel uit. Maar als hij met een meisje ging shoppen, was dat een heel ander verhaal. Dan liet hij haar haar gangetje gaan. Wilde ze die winkel in, gingen ze die winkel in. Wilde ze dat hebben, kocht hij het voor haar. Alles om haar blij te maken, zo was hij wel. Als meisjes er door gelukkig werden, hij ook. Ookal had hij geen idee wat daar nou zo leuk aan was...
Hij zag Alyssa's gezicht toen ze een klein pup langs zag lopen. Hij grinnikte, hoopte dat ze het niet door zou hebben. Ze had gelijk, hij was echt geweldig schattig. Hij zelf had ook een hondje, genaamd Dexter, hij was nu ongeveer vier jaar oud en leefde een luxe leventje, daar mocht hij wel blij mee zijn. Het was een border colle mannetje, met een enorm ego, en was alle dagen hyperactief. Ja, Niall was een grote honden-liefhebber. "Ik weet niet hoe ik er bij kom, maar iets zegt me dat je honden wel leuk vind." Zei hij met een lachje en keek de kleine pup na. "Ik zelf heb d'r ook eentje, Dexter." Zei hij met een snelle terugdenk aan zijn jongen. Marisol, zijn zusje, vond hem maar niets, wat hij raar vond, want Dexter was geweldig. Ach ja, iedereen zijn eigen smaak zeker?

Ze wist nog goed hoe ze aan Bacon was gekomen. Ze had op de grond gezeten, de vele cadeaus die er lagen uitpakkend. Zo gingen al haar verjaardagen, overigens. Haar moeder had veel collega’s die vaak over de vloer kwamen en die namen altijd grote cadeaus mee. Al kreeg ze de laatste tijd voornamelijk sieraden en kleding, uitgekozen door de tienerdochters van de mensen. Of ze kreeg geld en een kaart. Want, dan hadden ze geen tienerdochters. Maar goed. Haar ouders kwamen toen met de opmerking dat er nog één cadeau was, waar ze niet op kon wachten. In haar slaapkamer lag er een kleine pluizenbol op haar bed. In eerste instantie dacht ze dat het een knuffel was. DaFuQ. Waarom een knuffel. Maar, toen bewoog het en kwispelde het en kefte het. Het was een Kaukasische Owtcharka Herder. Zo één die later gigantisch werd. En een pluizenbol. Ze had het ding van haar bed gehaald en ermee gespeeld, terwijl haar moeder vroeg wat de naam werd van het beest. Eerst heette het overigens Ichiro, maar na een halve week was de naam veranderd in Bacon. Dit omdat de hond daar om één of andere reden helemaal fan van scheen te zijn. Alleen daarbij werd het diertje onbeschoft en hyper, de rest maakte hem minder uit. Bovendien klonk Bacon wel grappig. Niet dat zijn naam verder bij hem paste, of zo. Het beest was slank, speels, hyper en ongelooflijk waakzaam. Als er visite kwam, moest Alyssa erbij zijn of Bacon moest naar haar kamer, anders beet het de visite. Het was ook echt háár hond; niemand waar het naar luisterde. Als zij gilde, zou het door de deur heen breken om haar te helpen. Toch wel weer een fijn idee.

De stem van de jongen klonk en Alyssa schrok op, hem in zijn ogen aankijkend en lichtelijk glimlachend. Hij zei dat het goed te merken was dat ze een hondenliefhebber was en meldde er zelf ook één te hebben, genaamd Dexter. Ze glimlachte lichtjes. “Ik heb een Kaukasische Owtcharka Herder, genaamd Bacon,” glimlachte ze. “Maar goed. Nog enige voorkeur over wat we gaan doen? Dan gaan we daarna wat eten en dan richting de Beach Club,” glimlachte ze. Het zou er in het begin wel niet druk zijn, maar goed. Dat hoefde ook niet. Leeg was het er namelijk nooit. Ondertussen dacht ze na over het eten. Hmn. Iets simpels, al was ze geen type om naar de Mac te rennen op zo’n moment. Ze zou wel zien waar ze langs kwamen.

De jongen zijn gedachten dwaalden af naar Dexter. Hij had hem nu vier jaar, en iedere dag bleef een verrassing tussen hen. Hij kon zich amper dagen herinneren waar hij kwaad was op Dexter, hij was het zelden. Je kon niet kwaad worden op een hond, dat ging niet. Hoewel hij her en der al eens een man of vrouw op zijn hond zag brullen. Maar hij zelf zou het nooit doen. Dexter had een groot ego, maar hij zou altijd naar hem luisteren. Nu hij er aan terug dacht, hopelijk zorgde Marisol momenteel een beetje goed voor zijn maatje, hij wist goed genoeg dat zijn kleine zusje een hekel aan hem had, maar als ze hem zou verwaarlozen...
Hij werd afgeleid door de woorden van Alyssa. Ze sprak over haar hond, Bacon. Hij grinnikte bij de naam. Het deed hem meteen denken aan spek, jummie. Toen het meisje terug overschakelde op een ander onderwerp dacht hij even na. Wat wou hij doen? Zolang hij dit meisje maar kon gezelschaphouden, kon het hem niet echt schelen wat ze gingen doen, dus haalde hij kort zijn schouders op. "Maakt mij niet echt uit, kies jij maar." Zei hij met een lief glimlachje. Waarom koos hij niet graag, omdat hij nooit iets verkeerds wou zeggen tegenover een meisje. Een meisje laten kiezen is veel makkelijker en fijner, zij waren content, hij was content. Zijn mondhoeken krulden omhoog en een grijnsje sierde zijn lippen. Samen met haar eten, en samen met haar naar de Beach-Club. Ja, deze dag kon nog leuk worden. "Zeg eens, wat valt er zoal te doen?" Hij woonde hier net, hij had al een paar kaar rondgelopen hier, maar overdag zat hij meestal thuis of zo.

Meh, hij is kort, i'm sorry. >.<